Чӑваш чӗлхи корпусӗ

Шырав

Шырав ĕçĕ:

Пас сăмах пирĕн базăра пур.
Пас (тĕпĕ: пас) сăмах форми çинчен тĕплĕнрех пăхма пултаратăр.
Ҫӳлтен пӗр чарӑнмасӑр пас тӑкӑнать.

И сыплется сверху иней.

Упа тытни // Чӗмпӗр чӑваш шкулӗ. Толстой Л. Н. Упа тытни: Калавсем, халапсем, юптарса каланисем. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 264 с.

Йӑлтӑртатса тӑракан шурӑ ҫуртсемпе юпасем пас тытнӑ юрлӑ йывӑҫсем пулнӑ-мӗн; вут ҫутисем — йывӑҫ турачӗсем хушшинчен курӑнакан пӗлӗт ҫинчи ҫӑлтӑрсем пулнӑ.

И что это деревья в снегу и в инее мне за палаты показались, а огни — это звезды на небе промеж сучьев дрожат.

Упа тытни // Чӗмпӗр чӑваш шкулӗ. Толстой Л. Н. Упа тытни: Калавсем, халапсем, юптарса каланисем. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 264 с.

Юр тусанӗ ҫӗклесе, ҫӑмӑл лавсем ирте-ирте каяҫҫӗ, ҫилхисене пас тытнӑ лашасем хӑнкӑрмисене савнӑҫлӑн силлентереҫҫӗ, скверта ҫамрӑк ҫынсем юр чӑмӑрккисемпе перкелеҫҫӗ, ҫӗнӗ ҫул каҫӗнче эрехпе те ташӑпа хӗрнӗ пичӗсене уҫӑлтараҫҫӗ.

Вздымая снежную пыль, проносились легкие возки, лошади с заиндевевшими холками весело позванивали бубенчиками; в сквере молодые люди затеяли игру в снежки, освежая после новогодней ночи разгоревшиеся от вина и танцев лица.

Чее сӗтел // Юхма Мишши,Асклида Соколова. Воскресенская, Зоя Ивановна. Амӑш чӗри: Мария Александровна Ульянова пурнӑҫӗ ҫинчен ҫырнӑ калавсем. — Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1968. — 286 с.

Хунар юписемпе ҫуртсен гранит цоколӗсем ҫумне те йӑлтӑркка ҫӳхе пас ҫыпӑҫнӑ.

Даже фонарные столбы и гранитные цоколи зданий были покрыты сверкающей изморозью.

Чее сӗтел // Юхма Мишши,Асклида Соколова. Воскресенская, Зоя Ивановна. Амӑш чӗри: Мария Александровна Ульянова пурнӑҫӗ ҫинчен ҫырнӑ калавсем. — Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1968. — 286 с.

Йывӑҫсене виҫӗ пӳрне хулӑнӑш пас тытса лартнӑ.

На деревьях лежал иней в три пальца толщины.

10. Улмуҫҫи // Чӑвашсен патшалӑх издательстви. Тихонов, Н. Совет ҫыннин сӑн-сӑпачӗ: Ленинград калавӗсем / Николай Тихонов. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1942. — 54 с.

Алӑк урати тӗлне пас тытнӑ ҫухаллӑ пысӑк кӑвак кӗрӗкӗпе ашшӗ кӗрсе тӑрать, сивӗ, хӗп-хӗрлӗ питне чуптутарма пӗшкӗнет те чӑтӑмсӑррӑн ыйтать: «Килте пурте йӗркеллех-и? Пурте сывах-и?…»

На пороге появлялся в своей большой серой шубе с пушистым заснеженным воротником папа, стряхивал с усов и бороды светлые льдинки, подставлял холодную румяную щеку для поцелуя и нетерпеливо спрашивал: «В доме все благополучно? Все здоровы?..»

Таса Станислав орденӗ // Юхма Мишши,Асклида Соколова. Воскресенская, Зоя Ивановна. Амӑш чӗри: Мария Александровна Ульянова пурнӑҫӗ ҫинчен ҫырнӑ калавсем. — Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1968. — 286 с.

Пас тытнӑ япаласен шурӑ ӳкерчӗкӗсем ачасемшӗн уйсем-хирсем пулса тӑраҫҫӗ, ав лере, ҫӗрпе пӗлӗт пӗрлешнӗ тӗле ҫитиех, кӑвак ҫулсем тӑсӑлаҫҫӗ.

В белой дымке инея проносятся леса, их сменяют поля, а по ним до самого горизонта тянутся синие дороги.

Хӗллехи каҫ // Юхма Мишши,Асклида Соколова. Воскресенская, Зоя Ивановна. Амӑш чӗри: Мария Александровна Ульянова пурнӑҫӗ ҫинчен ҫырнӑ калавсем. — Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1968. — 286 с.

— Амӑшӗ пас тытнипе тӗрленсе пӗтнӗ чӳрече ҫине кӑтартать.

— Мама показывает рукой на окно, разрисованное инеем.

Хӗллехи каҫ // Юхма Мишши,Асклида Соколова. Воскресенская, Зоя Ивановна. Амӑш чӗри: Мария Александровна Ульянова пурнӑҫӗ ҫинчен ҫырнӑ калавсем. — Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1968. — 286 с.

Пас тытнӑ пирки пит-куҫӗпе сухалӗ унӑн имшеркке старикӗнни пек шуралса ларнӑ.

Лицо и борода у него из-за инея были бледные, как у старика.

Вунтӑххӑрмӗш сыпӑк // Михаил Юрьев. Смирнов В.И. Саша Чекалин: повесть. — Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1960. — 340 с.

Ҫуртсемпе хӳмесем, йывӑҫсемпе телеграф пралукӗсем — йӗри-тавра пурте шурӑ пас айне пулнӑ.

Все кругом: дома, заборы, деревья, телеграфные провода — белело от инея.

Ҫирӗм иккӗмӗш сыпӑк // Михаил Юрьев. Смирнов В.И. Саша Чекалин: повесть. — Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1960. — 340 с.

Пас тытнӑ лашасем тӑлхӑрса хуллен утнӑ.

Кони храпели, покрываясь инеем.

Иван Сусанин // Н. Ятманов. Дмитриев, Н. П. Тӑван ҫӗршывӑн чысӗ: халӑх геройӗсем ҫинчен ҫырнӑ калавсем / вырӑсларан Н. Ятманов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1942. — 126 с. — 20–36 с.

Ҫӳҫне шап-шурах пас тытса лартнӑ, ҫурӑмӗ те пӑспа витӗннӗ.

Волосы на голове у него заиндевели, спина покрылась белым налетом.

Хӗлле пулӑ тытни // Александр Галкин. Арсеньев В.К. Тайгари тӗлпулусем: калавсем. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1960. — 178 с. — 125–127 с.

Ура айӗнче юр кӑчӑртатать, пас тытнӑ йывӑҫ турачӗсем куҫа чикекен хӗлхем пек ялкӑшаҫҫӗ.

А снег так славно поскрипывал под ногами, деревья стояли мохнатые от инея, в воздухе словно дрожали веселые колючие искорки.

Киле! // Макар Хури. Космодемьянская Л.Т. Зойӑпа Шура ҫинчен: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1952. — 232 с.

Йывӑҫ туратне тем хулӑнӑш пас тытнӑ.

Ветви деревьев стонали под тяжестью толстого инея.

XIX. Каҫхи сасӑ // Илпек Микулайӗ. Илпек Микулайӗ. Хура ҫӑкӑр. Роман. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1989. — 400 с.

Хулӑн пас тытнӑ хӑвасем ҫине ҫӗклемӗ-ҫӗклемӗпе юр хывнӑ.

На кустах, обросших мохнатым инеем, наросли высокие шапки снега.

10 сыпӑк // Василий Хударсем. Осеева В.А. Ваҫҫук Трубачевпа унӑн юлташӗсем. Повесть. 1-мӗш кӗнеке. Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1955. — 221 с.

Пас тытнӑ йывӑҫсем ҫинчен вӗтӗ юр тусан пек тӑкӑнать.

С деревьев, покрытых белым инеем, осыпалась снежная пыль.

7 сыпӑк // Василий Хударсем. Осеева В.А. Ваҫҫук Трубачевпа унӑн юлташӗсем. Повесть. 1-мӗш кӗнеке. Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1955. — 221 с.

Тепӗр эрнерен вӑл каллех килсе ҫитет, кӑнтӑр енчи айлӑмсене ҫеҫпӗлсем сапаласа тӑкать, кизил йывӑҫҫисене папаксем кӑларттарать, вара ҫӗнӗрен тӗтрепе ҫумӑр, е тата пас ӑшне тарать.

Чтобы спустя неделю прорваться снова, разбросать по южным склонам подснежники, образовать почки у кизила и вновь бежать в туманы, в дождь, в изморозь.

Виҫҫӗмӗш сыпӑк // Николай Евстафьев. Павленко П.А. Телей: роман. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1953. — 312 с.

Пӑрахутӑн хулӑн тимӗр борчӗсем сивӗ персе тӑраҫҫӗ, каютӑсен стенисене пас тытса лартнӑ, иллюминаторсем шӑнса пӑрланнӑ, алӑксен пӑхӑр халапӗсене ҫара аллӑн тытма та хӑрушӑ.

Железные массивные борта парохода источали холод, стенки кают покрылись изморозью, иллюминаторы замерзли, к медным ручкам дверей опасно было притронуться голой рукой.

3 // Николай Степанов. Никитин, Николай Николаевич. Ҫурҫӗр шурӑмпуҫӗ: роман; вырӑсларан Н.Степанов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1954. — 484 с.

Сивӗпе пас тытнӑ тройка штаб картишне вӗҫтерсе пырса кӗчӗ те унӑн варринче чарӑнчӗ.

Тройка коней, окутанных морозным паром, вкатила на штабной двор и остановилась посредине его.

5 // Николай Степанов. Никитин, Николай Николаевич. Ҫурҫӗр шурӑмпуҫӗ: роман; вырӑсларан Н.Степанов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1954. — 484 с.

Шенкурецӑн пысӑк хӗрлӗ сухалӗ, пас тытнӑ пекех, шуралса кайнӑ.

Большая рыжая борода шенкурца совсем поседела, будто покрылась изморозью.

8 // Николай Степанов. Никитин, Николай Николаевич. Ҫурҫӗр шурӑмпуҫӗ: роман; вырӑсларан Н.Степанов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1954. — 484 с.

Страницăсем:

Меню

 

Статистика

...тĕплӗнрех