Чӑваш чӗлхин икчӗлхеллӗ ҫӳпҫи

Эпӗ хамӑр ҫапла вак-тӗвек выльӑх-чӗрлӗхе, пӑрусене-мӗнсене пӗрлештерсе, ытлашширех ирттерсе хӑтланнӑ йӑнӑш тенине йышӑнатӑп кӑна мар, хамӑн йӑнӑшсене тӳрлетсе пыма тытӑнатӑп.

Я не только признаю, что мы пересолили, обобществив мелкий скот, телят, но и буду исправлять свои ошибки.

28-мӗш сыпӑк // .

Менелник-мӗнсене те обязанность тӑрӑх тухса ҫӳрекен сивӗ, юнсӑх педагогсем хушшинче шыв кӑпӑкӗнчен ӳтленсе тухнӑ ҫӗнӗ Афродита пуррине курах кайрӑмӑр: аллисемпе пилӗкӗнчен тытса утать, юрлать, ташлать…

Среди суровых, напряженно скучных педагогов, которые и на именины-то ходят по обязанности, вдруг видим, новая Афродита возродилась из пены: ходит, подбоченясь, хохочет, поет, пляшет…

Хупӑлчари этем // Иван Мучи. Антон Чехов. Калавсем. Чӑвашгосиздат, 1940. — 100–125 стр.

Шухӑшлама чухлакан ӗретлӗ ҫынсем Щедрина та, Тургенева та, темӗн те пӗр Боклей таврашсемпе ытти-мӗнсене те вулаҫҫӗ, ҫавна вара парӑннӑ вот, тӳснӗ…

Мыслящие, порядочные, читают и Щедрина, и Тургенева, разных там Боклей и прочее, а вот подчинились же, терпели…

Хупӑлчари этем // Иван Мучи. Антон Чехов. Калавсем. Чӑвашгосиздат, 1940. — 100–125 стр.

— Мӗнсене?

— Которых?

Ҫул ҫинче // Митта Петӗрӗ. Антон Чехов. Калавсем. Чӑвашгосиздат, 1940. — 3–10 стр.