Чӑваш чӗлхи корпусӗ

Шырав

Шырав ĕçĕ:

курсан (тĕпĕ: кур) сăмах форми çинчен тĕплĕнрех пăхма пултаратăр.
Смолярчук ӑшшӑн кулнине курсан, Каблуков та кулмасӑр тӳсеймерӗ.

Каблуков не мог не ответить улыбкой на дружескую улыбку Смолярчука.

5 // Василий Алентей. Авдеенко А.С. Тисса хӗрринче: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1956. — 196 с.

Смолярчук старшинана курсан, кирек кам та савӑнӗ, ку каччӑ стройра та яланах сылтӑм енчи пӗрремӗш ретре тӑрать пуль, службӑра та, вӗренӳре те чи малта пырать пуль, походра юрӑ пуҫараканӗ те ҫаках пуль, каннӑ чухне шӳт тӑвакан, култаракан ҫын пуль, ӑна хӗрсем юратаҫҫӗ пуль, юлташӗсемпе тусӗсем те хисеплеҫҫӗ пуль, вӑл питех те тӗреклӗ, вӑйлӑ пуль, тесе калӗ.

Всякий, глядя на старшину Смолярчука, сказал бы, что он правофланговый в строю, первый в службе и в ученье, запевала на походе, весельчак и шутник на отдыхе, что его любят девушки, уважают товарищи и друзья, что он обладает завидным здоровьем и силой.

5 // Василий Алентей. Авдеенко А.С. Тисса хӗрринче: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1956. — 196 с.

Пурте пӗр пек блуза тӑхӑннӑ ҫамрӑк китаецсен ушкӑнне курсан, вӑл каллех чарӑнса тӑчӗ.

Он задержался еще раз, увидев большую, группу молодых китайцев, одетых в одинаковые синие блузы.

2 // Василий Алентей. Авдеенко А.С. Тисса хӗрринче: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1956. — 196 с.

Анчах Громадӑна чикӗре, заставӑра хуралҫӑсене тӗрӗсленӗ чухне, салтаксен алли-урине типӗтмелли пӳлӗмре чӗлӗм туртса ларнӑ чухне, политпросвет ӗҫне туса пымалли пӳлӗмре пограничниксемпе калаҫу ирттернӗ чухне, застава начальникӗпе пӗрле унӑн участокӗ тӑрӑх утнӑ чухне курсан, никам та ун пек калас ҫук ӑна.

Но так не сказал бы тот, кто видел Громаду на границе, на заставе: поверяющим дозор, разжигающим свою трубку в солдатской сушилке, беседующим с пограничниками в комнате политпросветработы, шагающим с начальником заставы по его участку.

1 // Василий Алентей. Авдеенко А.С. Тисса хӗрринче: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1956. — 196 с.

Эпӗ ҫапла шухӑшларӑм: Илинька Грап, мана курсан, питӗм ҫине сурать тата, ман ҫине сурса, тӗрӗс тӑвать; Оперов эпӗ инкеке лекнӗшӗн савӑнать, ман инкек ҫинчен пурне те кала-кала парать; Колпиков мана Яр патӗнче тивӗҫлипе намӑс кӑтартнӑ иккен; Корнакова княжнӑпа хам тӑрлавсӑр калаҫнисем хыҫҫӑн урӑхла пулма та пултараймасть т. ыт. те, т. ыт. те.

Я думал, что Иленька Грап плюнет мне в лицо, когда меня встретит, и, сделав это, поступит справедливо; что Оперов радуется моему несчастью и всем про него рассказывает; что Колпиков был совершенно прав, осрамив меня у Яра; что мои глупые речи с княжной Корнаковой не могли иметь других последствий, и т. д., и т. д.

XLV сыпӑк // Иван Тенюшев. Толстой Л.Н. Ача чухнехи тата ҫамрӑклӑхпа яш ӗмӗр: повеҫсем; И. Тенюшев куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1955. — 288 с.

Вӑл ҫут тӗнчере нимрен ытла хӑйӗн упӑшкине юратать, упӑшки те ӑна савать, уйрӑмах малтанхи вӑхӑтра хытӑ юрататчӗ, арӑмӗ хӑйне ҫеҫ мар килӗшнине курсан та хытӑ юратать.

Она любила своего мужа более всего на свете, и муж любил ее, особенно первое время и когда он видел, что она не ему одному нравилась.

ХLII сыпӑк // Иван Тенюшев. Толстой Л.Н. Ача чухнехи тата ҫамрӑклӑхпа яш ӗмӗр: повеҫсем; И. Тенюшев куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1955. — 288 с.

Эпӗ хама вӗри чӗреллӗ пек кӑтартасшӑн пултӑм, ытла та хаваслантӑм, ахлатрӑм, пӗр-пӗр япала ман кӑмӑла килнӗ пек пулсан, алӑсене питӗ вӑйлӑ сулкаларӑм, ҫакӑнпа пӗрлех пӗр-пӗр тӗлӗнмелле япалана курсан е ун ҫинчен мана каласа парас пулсан, хам унпа пӗртте интересленмен пек кӑтартма тӑрӑшрӑм; ним умӗнче те чарӑнса тӑман хаяр тӑрӑхлавҫӑ пек, ҫакӑнпа пӗрлех тимлӗн сӑнама пултаракан пек курӑнма тӑрӑшрӑм; хам мӗн тунине пӗтӗмпех логика хушнӑ пек тунӑн, пурнӑҫра тӗрӗслӗхе тата тирпейлӗхе юратнӑн, кирек мӗнле пурлӑхран та йӗрӗннӗн курӑнма тӑрӑшрӑм.

Я старался казаться страстным, восторгался, ахал, делал страстные жесты, когда что-нибудь мне будто бы очень нравилось, вместе с тем старался казаться равнодушным ко всякому необыкновенному случаю, который видел или про который мне рассказывали; старался казаться злым насмешником, не имеющим ничего святого, и вместе с тем тонким наблюдателем; старался казаться логическим во всех своих поступках, точным и аккуратным в жизни, и вместо с тем презирающим все материальное.

ХL сыпӑк // Иван Тенюшев. Толстой Л.Н. Ача чухнехи тата ҫамрӑклӑхпа яш ӗмӗр: повеҫсем; И. Тенюшев куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1955. — 288 с.

Эпӗ йӑл-йӑл кулнине, князь хӗрӗ пит-куҫне хӑраса ӳкнӗ пек пӗркеленине курсан тата эпӗ хамӑн сӳпӗлтетӗве ытла та пули-пулми сӑмахсемпе вӗҫленине илтсен, вӑл хӗрелсе кайрӗ те тепӗр еннелле ҫаврӑнса тӑчӗ.

Увидав мое улыбающееся лицо и испуганную мину княжны и услыхав тот ужасный вздор, которым я кончил, он покраснел и отвернулся.

XXXVIII сыпӑк // Иван Тенюшев. Толстой Л.Н. Ача чухнехи тата ҫамрӑклӑхпа яш ӗмӗр: повеҫсем; И. Тенюшев куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1955. — 288 с.

Володя та ҫаплах шухӑшларӗ пулас, вӑл ҫӳҫе кӑтралатнине пӑсма хушрӗ, апла тусан та ҫаплах япӑххине курсан, вӑл ман ҫине тек пӑхмарӗ, Корнаковсем патне ҫитичченех чӗмсӗррӗн те салху ларса пычӗ.

Володя, кажется, был того же мнения, потому что попросил меня разбить завивку, и когда я это сделал и все-таки было нехорошо, он больше не смотрел на меня и всю дорогу до Корнаковых был молчалив и печален.

XXXVIII сыпӑк // Иван Тенюшев. Толстой Л.Н. Ача чухнехи тата ҫамрӑклӑхпа яш ӗмӗр: повеҫсем; И. Тенюшев куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1955. — 288 с.

— Любочка мӗнле хыпар пирки каланине эсӗ пӗлетӗн-и? — терӗ вӑл мана, кунта иксӗмӗр кӑна пулнине курсан.

— Ты знаешь, про какой секрет говорила Любочка? — сказал он мне, убедившись, что мы были одни.

XXXV сыпӑк // Иван Тенюшев. Толстой Л.Н. Ача чухнехи тата ҫамрӑклӑхпа яш ӗмӗр: повеҫсем; И. Тенюшев куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1955. — 288 с.

Ҫавнашкал каланисене илтнӗрен, Епифановсем пирӗн тӑшмансем пулни, вӗсем аттене ҫеҫ мар, хӑйсем аллине лекес-тӗк, унӑн ывӑлне те чиксе е пӑвса вӗлерме хатӗрри, вӗсем пач улӑштармалла мар пӗлтерӗшпе хура юнлӑ ҫынсем иккенни пирки манра ача чухне ҫирӗп те уҫӑмлӑ ӑнлану ҫуралнӑччӗ, анне вилнӗ ҫулхине Авдотья Васильевна Епифанова, la belle Flamande, чирлӗ аннене пӑхнине курсан, вӑл хура юнлисен ҫемйинчи ҫын пулнине эпӗ йывӑрпа ӗнентӗм, ҫапах ку ҫемье пирки чи япӑх шутлама пӑрахмарӑм.

По этим данным я в детстве составил себе такое твердое и ясное понятие о том, что Епифановы наши враги, которые готовы зарезать или задушить не только папа, но и сына его, ежели бы он им попался, и что они в буквальном смысле черные люди, что, увидев в год кончины матушки Авдотью Васильевну Епифанову, la belle Flamande, ухаживающей за матушкой, я с трудом мог поверить тому, что она была из семейства черных людей, и все-таки удержал об этом семействе самое низкое понятие.

ХХХIII сыпӑк // Иван Тенюшев. Толстой Л.Н. Ача чухнехи тата ҫамрӑклӑхпа яш ӗмӗр: повеҫсем; И. Тенюшев куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1955. — 288 с.

Ҫакнашкал уҫӑлса ҫӳренӗ вӑхӑтра ӗҫлекен хресченсене курсан, ахаль халӑх маншӑн ҫукпа пӗрех пулсан та, эпӗ яланах хам та сисмесле имене-имене каятӑп та вӗсем мана ан курччӑрччӗ, тесе тӑрӑшатӑп.

Когда в таких прогулках я встречал крестьян и крестьянок на работах, несмотря на то, что простой народ не существовал для меня, я всегда испытывал бессознательное сильное смущение и старался, чтоб они меня не видели.

XXXII сыпӑк // Иван Тенюшев. Толстой Л.Н. Ача чухнехи тата ҫамрӑклӑхпа яш ӗмӗр: повеҫсем; И. Тенюшев куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1955. — 288 с.

Ҫапах, манӑн часах вӗри чӗреллӗ ҫыннӑнни пек ҫӑра куҫхарши ӳсессе шанса, эпӗ лӑплантӑм, хамӑрӑннисем эпӗ куҫхаршисӗр пулнине курсан, вӗсене мӗн каласси пирки кӑна пӑшӑрхантӑм.

Однако, надеясь, что скоро у меня вырастут густые брови, как у страстного человека, я утешился и только беспокоился о том, что сказать всем нашим, когда они увидят меня безбровым.

XXX сыпӑк // Иван Тенюшев. Толстой Л.Н. Ача чухнехи тата ҫамрӑклӑхпа яш ӗмӗр: повеҫсем; И. Тенюшев куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1955. — 288 с.

Анчах, тепӗр енчен, сӑмах пӗлтерешӗ ӑна мӗнле сӑн-сӑпатпа каланинчен, калаҫӑвӑн пӗтӗмӗшле пӗлтерӗшӗнчен ытларах килетчӗ, ҫавна пула пиртен пӗри ҫӗнӗ уйрӑмлӑха палӑртма кирек мӗнле ҫӗнӗ сӑмахпа усӑ курсан та, кӑшт систеричченех тепри шӑпах ҫавӑн пек ӑнланатчӗ.

Но, впрочем, значение зависело больше от выражения лица, от общего смысла разговора, так что, какое бы новое выражение для нового оттенка ни придумал один из нас, другой по одному намеку уже понимал его точно так же.

XXIX сыпӑк // Иван Тенюшев. Толстой Л.Н. Ача чухнехи тата ҫамрӑклӑхпа яш ӗмӗр: повеҫсем; И. Тенюшев куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1955. — 288 с.

Пире курсан, савӑннипе чӗтреве ерчӗ, пире хулсенчен чуптурӗ, хӑйӗн кӗҫҫине хыпаланса пуҫтарчӗ те тумланма тытӑнчӗ.

Увидав нас, он затрясся от радости, расцеловал нас в плечи, торопливо убрал свой войлок и стал одеваться.

XXVIII сыпӑк // Иван Тенюшев. Толстой Л.Н. Ача чухнехи тата ҫамрӑклӑхпа яш ӗмӗр: повеҫсем; И. Тенюшев куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1955. — 288 с.

Час-часах ҫапла пулать: эсир пӗр-пӗр ҫемьене сӑпайлӑхӑн ултавлӑ чаршавӗ витӗр темиҫе ҫул хушши курсан та, ҫав ҫемьери ҫынсем пӗр-пӗрин ҫине чӑннипе епле пӑхни сирӗншӗн ҫав-ҫавах вӑрттӑнлӑх пулса юлать (эпӗ асӑрханӑ тӑрӑх, ку чаршав хӑй витӗр мӗн тери сахалтарах кӑтартать тата ҫавӑнпа мӗн тери ытларах илемлӗ, сиртен пытарӑннӑ чӑн-чӑн ҫыхӑнусем ҫавӑн чухлӗ япӑхрах пулаҫҫӗ)!

Как часто бывает, что вы года видите семейство под одной и той же ложной завесой приличия, и истинные отношения его членов остаются для вас тайной (я даже замечал, что чем непроницаемее и потому красивее эта завеса, тем грубее бывают истинные, скрытые от вас отношения)!

XXV сыпӑк // Иван Тенюшев. Толстой Л.Н. Ача чухнехи тата ҫамрӑклӑхпа яш ӗмӗр: повеҫсем; И. Тенюшев куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1955. — 288 с.

Мана курсан, Ивин хӑй савӑннине питех палӑртмарӗ, калаҫнӑ вӑхӑтра ман куҫхаршисем ҫинелле пӑхрӗ.

Ивин не изъявил особенной радости при виде меня, и я заметил, что, разговаривая со мной, он смотрел мне в брови.

XX сыпӑк // Иван Тенюшев. Толстой Л.Н. Ача чухнехи тата ҫамрӑклӑхпа яш ӗмӗр: повеҫсем; И. Тенюшев куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1955. — 288 с.

Вӑл сире курсан савӑнатех, — тӑсрӗ вӑл малалла, юлашки сӑмахсене мана каласа.

Он так рад будет вас видеть, — продолжала она, обращаясь ко мне.

XIX сыпӑк // Иван Тенюшев. Толстой Л.Н. Ача чухнехи тата ҫамрӑклӑхпа яш ӗмӗр: повеҫсем; И. Тенюшев куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1955. — 288 с.

Пӗччен ҫӳреме лайӑх мар пуласран эпӗ ирхинех Володьӑна пӗрле пыма сӗмнеччӗ, анчах, вӑл, шӑллӗпе пиччӗшӗ пӗр пӗчӗк тӑрантас ҫинче юнашар ларса ҫӳренине курсан ҫынсем мӗн калӗҫ тесе килӗшмерӗ.

Володя, которого еще утром я просил ехать вместе, чтобы мне было не так неловко одному, отказался, под предлогом, что это было бы слишком чувствительно, что два братца ездят вместе на одной пролеточке.

XVII сыпӑк // Иван Тенюшев. Толстой Л.Н. Ача чухнехи тата ҫамрӑклӑхпа яш ӗмӗр: повеҫсем; И. Тенюшев куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1955. — 288 с.

Мана курсан, вӑл пушшех хӗрелсе кайрӗ.

Увидев меня, он покраснел еще больше.

XIV сыпӑк // Иван Тенюшев. Толстой Л.Н. Ача чухнехи тата ҫамрӑклӑхпа яш ӗмӗр: повеҫсем; И. Тенюшев куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1955. — 288 с.

Страницăсем:

Меню

 

Статистика

...тĕплӗнрех