Шырав

Шырав ĕçĕ:

ҫумӑр сăмах пирĕн базăра пур.

ҫумӑр (тĕпĕ: ҫумӑр) сăмах форми çинчен тĕплĕнрех пăхма пултаратăр.

Эсир философла калаҫса пӑхӑр-ха: этем тени ҫӗр ҫаврӑннине, прогрессивлӑ паралич вӑйлансах пынине е, сӑмахран, ҫак идиотла ҫумӑр ҫунине чарса лартма пултарайман пекех, событисене те ни хӑвӑртлатма, ни тытса чарма пултараймасть.
Вы рассуждайте философски: человек не может ни ускорять событий, ни задерживать их, как не может он остановить вращение земли, развитие прогрессивного паралича или, например, этот идиотский дождь.

Окуров хули // Уйӑп Мишши. Горький М. Окуров хули: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1956. — 134 с.

— Эсӗ мана ҫавӑншӑн пӗр тенкӗлӗх укҫа тӳлетӗн-и-ха? — ҫумӑр айӗнче пынӑ ҫӗртех чарӑнса тӑрса мӑкӑртатать Вавила.
— Ты мне за это целковый платишь? — остановясь под дождём, пробормотал Вавила.

Август уйӑхӗн юлашки кунӗсем тӑраҫҫӗ, тӳперен вӗтӗ ҫумӑр пӗрӗхет, урамсенче пӗчӗк юханшывсем шӑнкӑртатаҫҫӗ, вӑхӑтӑн-вӑхӑтӑн сивӗ ҫил вӑркӑшса вӗрет, йывӑҫсем хуллен кашлакалаҫҫӗ, ҫӗр ҫине сарӑ ҫулҫӑ тӑкӑнать.
Был конец августа, небо сеяло мелкий дождь, на улицах шептались ручьи, дул порывами холодный ветер, тихо шелестели деревья, падал на землю жёлтый лист.

Анчах та — слобода ҫыннисем ун патне пырса тӑрсанах, унӑн чӑрсӑрлӑхне ырласа ик-виҫӗ ӑшӑ сӑмах каласанах, — сасартӑках вӑл, ҫул хӗрринчи тусан пуснӑ хурӑна, нумайччен ҫумӑр курмасӑр типсе ларнӑ хыҫҫӑн, ҫумӑр ҫуса уҫӑлтарнӑ евӗр, пӗтӗмпех улшӑнса, ҫӗнелсе каять, илемлӗ куҫӗсем унӑн каллех ачаш вут-кӑварпа йӑлкӑшма тытӑнаҫҫӗ, курпунланнӑ ҫурӑмӗ тӳрленсе тӑрать, вӑйлӑ аллисем палланӑ ҫынсене юратса ыталаҫҫӗ.
Но — стоило слобожанам подойти к нему, сказать несколько ласковых похвал его удали, — он вдруг весь обновлялся, точно придорожная пыльная берёза, омытая дождём после долгой засухи; снова красивые глаза вспыхивали ласковым огнём, выпрямлялась согнутая спина, сильные руки любовно обнимали знакомых.

Ильсеяр: «Аслати кӗрлеме тата ҫумӑр чашлаттарма тытӑнсан, ирӗксӗрех йывӑҫ айне кӗрсе тӑма тивет, ун чухне, вара пӗтӗмпех ыйтса пӗлетӗп», — тесе шухӑшланӑччӗ…
Ильсеяр собиралась поговорить с ним обо всем, когда грянет гром и польет дождь и они будут вынуждены укрыться под деревом…

III // Василий Юдин. Гариф Губай. Бакенщик хӗрӗ. Повесть. Тутарларан В.Н. Юдин куҫарнӑ — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1962. — 204 с.

— И-и, асатте, эсӗ апла аслатиллӗ ҫумӑр чӗреслетсе ҫунӑ чухне вӑрманта пулса курман пуль ҫав.
— И-и, дедушка, видать, ты не бывал в лесу, когда дождь льет, когда гроза настоящая.

— Ой, вӑйлӑ ҫумӑр пулать халь!
— Ох и здорово будет сейчас!

Ҫавӑнпа та пирӗн ҫулҫӳревҫӗсем ҫумӑр пӗлӗчӗ хупӑрласа килнине те асӑрхаман.
Поэтому путники и не заметили, как набежали тучи.

Кунӗпе хатӗрленнӗ аслатиллӗ ҫумӑр юлашкинчен вӑйлӑн ҫума тытӑннӑ.
Весь день собиравшаяся гроза, наконец, разразилась.

Ҫиччӗмӗш сыпӑк // Сергей Мерчен. Выгодская Э.И. Алжир тыткӑнӗнче: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1946. — 112 с.

Вӑл табор еннелле каякан ҫулпа пӑрӑннӑ вӑхӑтра пысӑк та тӗксӗм хӑмӑр хӗвел вӑрман хыҫне анса ларнӑ, пӗлӗт тӑхлан пек хуралнӑ, ҫумӑр тапранса килнӗ.
Когда он свернул на дорогу к табору, тяжёлое, тёмно-багровое солнце спряталось за дальним холмом; небо стало свинцовым, собиралась гроза.

Ҫумӑр кирлӗччӗ ӗнтӗ вӗсене те пулин.
Тощие росточки жадно ждали дождей.

Хӑрушӑ пин те тӑхӑрҫӗр ҫирӗм пӗрремӗш ҫул // Александр Галкин. Прилежаева М. П. Ленин пурнӑҫӗ: повесть; Александр Галкин куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1977. — 255 с.

Лапка-лапка йӗпе юр ҫӑвать е ҫавӑнтах вӗтӗ ҫумӑр пӗрӗхме тытӑнать.
Падал мокрыми хлопьями снег, или принимался сеять меленький дождь.

Смольнӑя // Александр Галкин. Прилежаева М. П. Ленин пурнӑҫӗ: повесть; Александр Галкин куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1977. — 255 с.

Унӑн ӑна, хӑйӗн Иванне, кирек мӗнле пулсан та, лайӑх курса юлмалла, — кам пӗлет, тен, юлашки хут?! — чылайлӑха, яланлӑха, ӗмӗрлӗхе асра тытса юлмалӑх курмалла, анчах та куҫ малтанхи евӗрех тӗтреллӗ, сӑн палӑрмасть, ҫумӑр шывӗ юхакан кантӑк витӗр пӑхнӑ пекех.
Ей надо, ей обязательно надо увидеть своего Ивана хорошо, ясно — как знать, не последний ли раз? — хочется запомнить его лицо надолго, навсегда, на всю жизнь, но по-прежнему все видится как в тумане, все расплывается, размывается.

Тӗлӗнмеллескер // Петр Львов, Георгий Ефимов. Шуртаков С.И. Ҫаврӑннӑ юрату. Повеҫпе калавсем. Вырӑсларан куҫарнӑ — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1977. — 190 с. — 181–184 с.

Ай, ҫумӑр ҫӑвать, Пӳрт ҫийне йӗпетет, — янраттарать Феня.
Ай, дождик-дождь Да с крыши капет, — запевает Феня.

Пирӗн хваттер аслатиллӗ ҫумӑр умӗнхи евӗр пӑчӑлӑхпа — Альбина Альбертовна сывлӑшӗпе — тулнӑ.
В нашем доме есть удушливая, постоянно предгрозовая атмосфера Альбины Альбертовны.

15 // Петр Львов, Георгий Ефимов. Шуртаков С.И. Ҫаврӑннӑ юрату. Повеҫпе калавсем. Вырӑсларан куҫарнӑ — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1977. — 190 с. — 3–180 с.

Енчен те, калӑпӑр, сӑвӑ вуланӑ чухне е премьерӑра, е вернисажра — турӑ ан хуштӑр! — пӗр-пӗр пӑтӑрмах евӗрри пулнӑ-тӑк, урӑх нимӗн те кирлӗ мар, салон ҫумӑр хыҫҫӑнхи ҫурхи курӑк пек хускалса чӗрӗлет: хӗрсех пӗри тепӗрне ӑнлантарать, пӗри тепӗрне пӳлет, сӑмах ҫумне сӑмах, элек ҫумне элек хушӑнать.
А уж если, не дай бог, какой-нибудь скандальчик — ну хотя бы самый маленький — при чтении стихов, на премьере или на вернисаже выходил, — ах, какое оживление наступало тогда в салоне, с каким пылом и жаром обсуждалось не только само событие, но и все, что, подобно снежному кому, успевало нарастать вокруг него.

14 // Петр Львов, Георгий Ефимов. Шуртаков С.И. Ҫаврӑннӑ юрату. Повеҫпе калавсем. Вырӑсларан куҫарнӑ — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1977. — 190 с. — 3–180 с.

Ҫумӑр хыҫҫӑн кӑмпа тухса тулнӑ пекех ӗрчесе кайрӗҫ Мускавра ҫав салонсем.
Как грибов после дождя этих салонов по Москве развелось.

13 // Петр Львов, Георгий Ефимов. Шуртаков С.И. Ҫаврӑннӑ юрату. Повеҫпе калавсем. Вырӑсларан куҫарнӑ — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1977. — 190 с. — 3–180 с.

Е тата ҫумӑр чашлаттарма тытӑнать.
Или припустят дожди.

293 номерлӗ пӑравус кочегарӗ // Александр Галкин. Прилежаева М. П. Ленин пурнӑҫӗ: повесть; Александр Галкин куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1977. — 255 с.

Ҫумӑр пӗрӗхет.
Куҫарса пулӑш

Большевиксем // Александр Галкин. Прилежаева М. П. Ленин пурнӑҫӗ: повесть; Александр Галкин куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1977. — 255 с.

Анчах ку нумая пымасть, каллех ҫумӑр пӗрӗхме тытӑнать.
И снова дождь.

Страницăсем:

Чӑваш чӗлхи корпусӗ

Шырав

Шырав ĕçĕ:

Меню

Статистика