Шырав

Шырав ĕçĕ:

санӑн (тĕпĕ: сан) сăмах форми çинчен тĕплĕнрех пăхма пултаратăр.

Ҫак кӗнекере санӑн час-часах пысӑк числосемпе — миллионсемпе, миллиардсемпе тӗл пулма тивет.
В этой книге тебе часто придется встречаться с большими числами: с миллионами, миллиардами.

Ҫӗр чӑмӑрӗ мӗн пысӑкӑш? // Лина Агеносова. Волков А.Л. Ҫӗрпе пӗлӗт: калавсем. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1961. — 188 с.

Бруно патне вӑл: эпӗ санӑн вӗренекенӳ пуласшӑн, вӗрентнӗшӗн пӗр хӗрхенӳсӗр тӳлӗп, тесе ҫыру ҫырса янӑ.
Он написал Бруно, что хочет стать его учеником и что щедро вознаградит его за труды.

Джордано Бруно // Лина Агеносова. Волков А.Л. Ҫӗрпе пӗлӗт: калавсем. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1961. — 188 с.

— Санӑн ӑҫта пынӑ унта ҫывӑрма юрамасть!
— Тебе нельзя спать где попало!

Манӑн университетсем // Леонид Агаков. Горький М. Манӑн университетсем: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1948. — 138 с.

— Кунтан каяс пулать санӑн.
— Уехать надо тебе отсюда.

Епле усал характер санӑн!
Какой у тебя характер скверный!

Анчах хӗрарӑмсене шеллемесен те юрамасть, хӗрарӑм вӑл санӑн иккӗмӗш чуну пек пулса тӑрать-ҫке.
Однако баб нельзя не пожалеть, баба — она вроде как вторая твоя душа.

Санӑн, йӗкӗт, учитель пулмалла мӗн…
Тебе бы, парень, учителем быть…

Участока мӗн тума пырса кӗрес санӑн?
Зачем тебе в участок лезть?

Хӗрарӑм ӑна шала кайнӑ ӗшенчӗк сасӑпа: — Санӑн шӑпу ҫавӑн пек ӗнтӗ… — терӗ.
Женщина утомлённо и глухо сказала: — Такая твоя судьба…

— Санӑн кайма вӑхӑт, — тесе икӗ хутчен аса илтерчӗ ӑна арӑмӗ, анчах вӑл арӑмне ответ памарӗ, хӑйӗн шухӑшӗн тӗп тымарӗ ҫине сӑмах хыҫҫӑн сӑмах тирӗнтерсе пычӗ.
— Идти пора тебе, — дважды напоминала ему жена, — он не отвечал ей, нанизывал слово за словом на стержень своей мысли.

— Санӑн шухӑшусем, Лексей, эс ман Максимыч, манӑн савнӑ пӑшатанӑм, — тӗрӗс шухӑшсем, анчах сана никам та ӗненмест, мӗншӗн тесен тухӑҫлӑ мар вӑл…
— Мысли твои, Лексей ты мой Максимыч, шило моё милое, — правильные мысли, только никто тебе не поверит, невыгодно…

Санӑн пекарь сана мухтать, эсӗ ӑслӑ, тӳрӗ йӗкӗт, пурӑнасса та пӗччен пурӑнатӑн, тет.
Пекарь твой хвалит тебя, ты, дескать, парень умный, честный и живёшь — один.

Эх, каясчӗ санӑн хуҫа йӑмӑкӗ патне, мӗн ҫӑварна карса тӑратӑн?
Эх, шел бы ты к хозяйской сестре, чего зеваешь?

— Вӑю санӑн — виҫӗ ҫынлӑх, анчах вӑрт-варт ҫаврӑнкаласси ҫук!
— Силы у тебя — на троих, а ловкости нет.

— Вулас марччӗ санӑн, ҫывӑрасчӗ, — маншӑн тӑрӑшнӑ пек пулса канаш паратчӗ вӑл, анчах эпӗ мӗнле кӗнекесем вулани ҫинчен хӑй нихҫан та ыйтмастчӗ.
— Ты бы не читал, а спал, — заботливо советовал он, но никогда не спрашивал, какие книги читаю я.

Ҫавӑнпа та санӑн канас пулать.
И тебе нужно отдохнуть.

— Куратӑп эпӗ: санӑн урӑх ҫул пулмалла, эсӗ духовнӑй ҫын.
— Я вижу: у тебя иной путь, ты человечек духовный.

Ку вӑл — кукаҫунтан килет санӑн, анчах кукаҫу — мӗн вӑл?
Это — от деда у тебя, а — что он, дед?

Вӑл манпа пӗр ҫуртрах, чартак ҫинче пурӑнатчӗ те, час-часах эпӗ алла кӗнеке тытса ҫӳренине курнӑ, ҫакӑ ӑна питех те интереслентернӗ, вара эпир унпа паллашрӑмӑр та, Евреинов мана «санӑн наука тӗлӗшӗпе ӗҫлеме ҫав тери пысӑк пултаруллӑх пур», тесе ӗнентерме тытӑнчӗ.
Он жил на чердаке в одном доме со мною, он часто видел меня с книгой в руке, это заинтересовало его, мы познакомились, и вскоре Евреинов начал убеждать меня, что я обладаю «исключительными способностями к науке».

«Ӑна шанас пулать. Тепӗр хут калатӑп: вӑл тус, ӑна пирӗн туссем янӑ. Санӑн аслаҫу».
«Доверься ему. Повторяю, он друг и послан друзьями. Твой дед».

Ҫирӗм виҫҫӗмӗш сыпӑк // Иван Васильев. Рысс Е. Хӗрача ашшӗне шырать: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1949. — 140 с.

Страницăсем:

Чӑваш чӗлхи корпусӗ

Шырав

Шырав ĕçĕ:

Меню

Статистика