Шырав

Шырав ĕçĕ:

типӗ сăмах пирĕн базăра пур.

типӗ (тĕпĕ: типӗ) сăмах форми çинчен тĕплĕнрех пăхма пултаратăр.

Чӗрӗп сыснанни майлӑ пӗчӗк питне ҫӗрелле пӗшкӗртнӗ те, мӑшлата-мӑшлата, йӗплӗ ҫурӑмӗпе типӗ хытхура тунисене чӑштӑртаттарса, шӑши йӗрӗпе хӑвӑрт шуса пырать.
Еж торопко подвигается вперед по мышиному следу, опустив крохотную свиную мордочку, сопя и черкая иглистой спиной по сухим бурьянным былкам.

XLVII // Аркадий Малов. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Виҫҫӗмӗш кӗнеке. Аркадий Малов куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1974. — 438 с.

Пӳрт мӑрйинчен ҫутӑ кӑвак тӗтӗм йӑсӑрланса тухать, хуранай вӗҫерме типӗ шанкӑ пухса, картиш тӑрӑх Дуняшка вӗткеленсе ҫӳрет.
Из трубы куреня вился сиреневый дымок, по базу бегала Дуняшка, собирая сухой хворост на поджижки.

XLVI // Аркадий Малов. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Виҫҫӗмӗш кӗнеке. Аркадий Малов куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1974. — 438 с.

Кашниех ҫӗрелле пӗшкӗнчӗ, ҫурхи хӗвел шӑрши ҫапнӑ типӗ тӑпрана алла илсе, ватса пӑхрӗ, хуйхӑллӑн хаш-хаш сывлас мар тесе тӑрӑшрӗ.
И каждый нагибался, брал сухой, пахнувший вешним солнцем комочек земли, растирал его в ладонях, давил вздох.

Хӑй чие хуппи пек хӑмӑр та типӗ тутине хурлӑхлӑн мӗкӗлтеттерсе калаҫать.
Она горестно жевала коричневыми и сухими, как вишневая кора, губами.

XXXVIII // Аркадий Малов. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Виҫҫӗмӗш кӗнеке. Аркадий Малов куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1974. — 438 с.

Каҫхине кил хуҫи арӑмӗнчен евангелирен чӗрсе илнӗ икӗ листа сарӑхса кайнӑ хут, шӑрпӑк курупки тата, типӗ илеперпе хутӑштарса, хӑвачӗ кӗрсе ҫитеймен «дюбек» — килте ӳстернӗ табак — ҫулҫисем пӗр йӗкӗр ывӑҫ пек парса янӑ.
Вечером хозяин прислал с бабой два затхлых бумажных листа, вырванных из Евангелия, коробку серников и пригоршню смеси: сухой донник и корешки недозрелого самосада — «дюбека».

XXVIII // Аркадий Малов. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Виҫҫӗмӗш кӗнеке. Аркадий Малов куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1974. — 438 с.

Малтанхи талӑкӗнче, ҫав тери туртас килнипе, Григорий лара-тӑра пӗлми асапланчӗ, ир еннелле ҫӗр урай тӑрӑх хыпашлакаласа, пӗр йӗкӗр ывӑҫ пек типӗ ут тислӗкӗ тупрӗ те аллинче йӑваласа вӗтетрӗ, ҫавна туртса ячӗ.
Григорий ядовито мучился первые сутки и, не выдержав без курева, наутро ползал по земляному полу, собирая в пригоршню сухой конский помет, крошил его в ладонях, курил.

Кизек сарайӗнче типӗ тислӗк, ҫӗршӗннӗ улӑмпа ҫинчӗк утӑ шӑрши кӗрет.
В кизячнике густо пахнет сухим навозом, выпревшей соломой, объедьями сена.

Чикаркка туртса ячӗ те, типӗ илепер курӑкне июнь кунӗсен тутлӑ шӑрши ҫапакан утӑ ҫине пичӗпе выртса, сисмен ҫӗртенех ҫывӑрса кайрӗ.
Покурив, уткнулся лицом в сено, пропахшее сухим донником и сладостным куревом июньских дней, незаметно уснул.

XXI // Аркадий Малов. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Виҫҫӗмӗш кӗнеке. Аркадий Малов куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1974. — 438 с.

Шурӑмпуҫ килнӗ чух ҫумӑр чашлаттарса ячӗ, анчах хӗвел тухнӑ хыҫҫӑн тачка пӗлӗтсем сирӗлчӗҫ те, тепӗр икӗ сехетрен вара урапа йӗрӗсем ҫинче чӑмӑртанса хытса ларнӑ типӗ пылчӑк чӑмаккисем ҫеҫ йӗпе-сапа ҫанталӑк ҫинчен аса илтерчӗҫ.
На заре шел дождь, но после восхода солнца тучи разошлись, и часа через два только свернувшиеся над колесниками комки присохшей грязи напоминали о непогоде.

VII // Аркадий Малов. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Виҫҫӗмӗш кӗнеке. Аркадий Малов куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1974. — 438 с.

Пуҫӗ ун пӗчӗк, ҫӗленӗнни пек типӗ.
У него маленькая сухая змеиная голова.

VI // Аркадий Малов. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Виҫҫӗмӗш кӗнеке. Аркадий Малов куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1974. — 438 с.

Ҫав ҫилтен лашан типӗ сӑмсине тӑвар шӑрши ҫапать те, лаша, ӑна ҫӑтнӑ май, пурҫӑн пек йӑлтӑркка тутипеле чӑмлать, ҫилпе хӗвелӗн тутине сиссе илсе, кӗҫенсе ярать.
На сухом конском храпе от ветра солоно, и конь, вдыхая горько-соленый запах, жует шелковистыми губами и ржет, чувствуя на них привкус ветра и солнца.

Ҫӑлтӑрсен ут чӗрнипе те, урапа та таптанман мӑнаҫлӑ ҫулӗсем питӗрӗнсе ларнӑ; сапса янӑ тулӑ пӗрчисем пек сапаланчӑк ҫӑлтӑрсем типӗ те хура тӑпра пекех хура тӳпере шӑтмасӑр, калчаланса куҫа савӑнтармасӑр пӗтеҫҫӗ; уйӑх пирчесе хытса кайнӑ тӑварлӑ тӑпра пек курӑнать; ҫеҫехирте вара талккишпех — типӗ ҫанталӑк, ҫунса кайнӑ курӑк; ун тӑрӑх пур ҫӗрте те шурӑ ҫунатлӑ путенесем лӑпланма пӗлми ҫапӑҫӑвӗпе шӑрчӑксен тимӗр пек хӑйранса тухакан сасси янӑраса тӑрать…
Забились гордые звездные шляхи, не попранные ни копытом, ни ногой; пшеничная россыпь звезд гибла на сухом, черноземно-черном небе, не всходя и не радуя ростками; месяц — обсохлым солончаком, а по степи — сушь, сгибшая трава, и по ней белый неумолчный перепелиный бой да металлический звон кузнечиков…

Типӗ ҫил армути шӑршипеле чӳхенсе юхать.
Ветер сух, полынен.

Хыҫалтан вӗсен ҫурӑмӗсем ҫине шанма пуҫланӑ армутин типӗ шӑршипе ӑшшине сарса, каҫ сӗмӗ сывлать.
Сзади сухим теплом и запахом вянущей полыни дышала им в спины ночь.

III // Аркадий Малов. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Виҫҫӗмӗш кӗнеке. Аркадий Малов куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1974. — 438 с.

— Юрӑхсӑр… лӗнчӗр-ленчӗр арҫын… — казачка пӗчӗк ача пек Григорий ҫумне тӗршӗнчӗ, сасси типӗ куҫҫульпе пӳлӗнсе, тытӑнчӑклӑн тухрӗ.
— Никудышный… квелый… — казачка доверчиво потянулась к Григорию, в голосе ее зазвучали сухие слезы.

II // Аркадий Малов. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Виҫҫӗмӗш кӗнеке. Аркадий Малов куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1974. — 438 с.

Тути ун типӗ, хытӑ, ҫӑварӗнчен суханпа ҫӑмарта хӗрӳлӗхӗн уҫӑ шӑрши ҫапать.
Губы у нее были сухи, жестки, пахли луком и незахватанным запахом свежести.

Ун ҫийӗн, темскер ухтарнӑ пек, типӗ ҫил кассӑн-кассӑн варкӑшса иртет, чӑштӑртатакан курӑк тӗмӗсене тӑрмалать, хӑйӑрпа тусана арпаштарса вӗҫтерет.
По ней шарили сухие ветры, мяли шершавую траву, сучили пески и пыль.

Ӗҫре пирчесе сӑранланнӑ хура алӑсенчен типӗ те темскер ҫатӑртатнӑ пек тӳрккес сасӑ тухать; калас пулать, ҫак сасӑ, галерейӑпа коридорсенче кӗпӗрленсе тулнӑ майрасемпе дамӑсен, офицерсемпе вӗренекенсен черчен аллапписенчен тухакан сасӑсен ҫемҫе музыкипе танлаштарсан, пачах типпӗн, килӗшӳсӗррӗн те урмӑшшӑн янӑрать.
От черных, выдубленных работой рук их звук получался сухой, трескучий, можно сказать — даже неприятный, глубоко противоположный той мягкой музыке аплодисментов, которую производили холеные подушечки ладоней барышень и дам, офицеров и учащихся, заполнивших галерею и коридоры.

I // Аркадий Малов. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Виҫҫӗмӗш кӗнеке. Аркадий Малов куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1974. — 438 с.

Ҫил кунта, типӗ, хӗвел…
Ветры тут, сушь, солнце…

XXXI // Аркадий Малов. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Иккӗмӗш кӗнеке. Аркадий Малов куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1963. — 415 с.

Пилӗк минута яхӑн Мишка ни вилӗ, ни чӗрӗ утса пычӗ, хӑлхинче темскер янласа йӳҫрӗ, урисем типӗ ҫӗртех явӑнса чӑлханчӗҫ.
Минут пять шел Мишка, не чуя тела, звон колыхался в ушах, на сухом вязли ноги.

Страницăсем:

Чӑваш чӗлхи корпусӗ

Шырав

Шырав ĕçĕ:

Меню

Статистика