Шырав

Шырав ĕçĕ:

ҫумӑр сăмах пирĕн базăра пур.

ҫумӑр (тĕпĕ: ҫумӑр) сăмах форми çинчен тĕплĕнрех пăхма пултаратăр.

Кӗрлесе тӑракан тӳпене ҫиҫӗм ҫиҫсе каскалать, ҫумӑр витерех куккӑшӗн пӗкӗрӗлсе утакан кӳлепи курӑнса каять.
Молнии полосуют гремящее небо, и сквозь дождь видна согнувшаяся фигура дяди.

Ҫирӗп пул, Константин! // Николай Евстафьев. Дубов Н.И. Юханшыв ҫинчи ҫутӑсем: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1954. — 144 с.

— Хатӗр-и? — тени илтӗнет ҫумӑр тӗксӗмлӗхӗ витӗр.
— Готово? — доносится из дождевой мглы.

Куккӑшӗ пӗр тӗркем хулӑн пӑяв — пӑявӗн вӗҫӗнче йӑлмак пур — тата ҫинҫерех кантра илет, Костя хунарӗсене ҫӗклет; вара вӗсем питрен ҫапса ҫӑвакан вӑйлӑ ҫумӑр витерех юханшыв хӗрнелле утаҫҫӗ.
Дядя берет моток толстой веревки с петлей на конце и веревку потоньше, Костя подхватывает фонари, и они идут сквозь секущий порывистый ливень к реке.

Лараҫҫӗ вӗсем ҫапла, пӗчӗккипе пысӑкки, урлӑ-пирлӗ ҫапса ҫӑвакан ҫумӑр пайӑркисем ҫине пӑхса, иккӗшӗн те пӗр шухӑш.
Так сидят они, маленький и большой, смотрят на перехлест дождевых струй и думают об одном и том же.

Алӑк уҫӑлса каять, алӑк айӗ урлӑ ҫумӑр ҫапать чалӑшшӑн ҫӑвакан ҫумӑр витӗр Ефим Кондратьевич килсе тухать.
Дверь открывается, дождь хлещет через порог, и в косых потоках его появляется Ефим Кондратьевич.

Пӳрт тӑррине малтан сайран, унтан хӑвӑртрах та хӑвӑртрах шакӑртаттарма пуҫлать, пӳлӗм ҫумӑр хытӑ шавланипе тулса ларать.
Сначала редко, потом все чаще начинает барабанить по крыше, и громкий шум дождя наполняет комнату.

— Ҫумӑр килмест-и-ха — питӗ пӑчӑ пулса ҫитрӗ, — тет Ефим Кондратьевич апатланма ларсан.
— Как бы дождя не натянуло — больно уж парко, — говорит за обедом Ефим Кондратьевич.

Ҫӗрле пӑчӑ пулнипе вӑранса каять те вӑл, таҫта аякра ҫиҫӗм ҫиҫсе илнине асӑрхать, вара ыран ҫумӑр ҫумалла тесе хурать, анчах тепӗр кун та иртнӗ кунсенчи пекех уяр пулать.
Просыпаясь ночью от духоты, он замечает, как где-то далеко вспыхивают немотные зарницы, и загадывает на завтра дождь, но на следующий день повторяется то же самое.

Ҫуркунне е ҫумӑр чухне вӑл, пӗлетӗн-и, урнӑ пек кӗрлет!
Весной или когда дождь, он, знаешь, как скаженный!

Эсӗ вӗренсе ҫитӗн // Николай Евстафьев. Дубов Н.И. Юханшыв ҫинчи ҫутӑсем: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1954. — 144 с.

Ҫумӑр умӗнхи тӗксӗм пӗлӗтсен салхуллӑ сӑнӗ те ҫав ҫынсен пит-куҫӗсем ҫинчен ҫуталса тӑракан хаваслӑха чакараймасть.
Римляне сияли от удовольствия; их нисколько не смущало небо, покрытое серыми, мрачными тучами, предвещавшими дождь, а никак уж не хорошую погоду.

I сыпӑк // Григорий Алентей. Джованьоли, Р. Спартак: роман / вырӑсларан Г.Алендей куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1950. — 332 с. — 11–314 с.

Ҫумӑр ҫуса юра ирӗлтерет, тӗмсен тӑррисем кӑна шурӑ.
Дождь растопил снег, и только верхушки холмов оставались белыми.

Пурнӑҫа юратни // Николай Степанов. Лондон, Джек. Пурнӑҫа юратни: калавсем. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1951. — 72 с. — 5–34 с.

Ҫумӑр чарӑннӑ.
Куҫарса пулӑш

Ҫӗр каҫиччен вӑл темиҫе хутчен те вӑранкаларӗ, вӑранмассерен хӑйӗн питне сивӗ ҫумӑр чашлаттарса сапӑннине туйрӗ.
Он то и дело просыпался, чувствуя, что дождь мочит ему лицо.

Юр вырӑнне сивӗ ҫумӑр ҫӑва пуҫларӗ.
Снег превратился в холодный дождь.

Вӑл вут чӗртсе хӑйне валли шыв вӗретсен, ӑна хупӑрласа тӑракан сывлӑш ҫӑралса тӗксӗмленчӗ: ҫумӑр тата унпа хутӑш лапка-лапка нӳрӗ юр ҫума пуҫларӗ.
Воздух словно сгустился и побелел, пока он разводил костер и кипятил воду; это повалил мокрый снег большими влажными хлопьями.

Выртатӑн хирте винтовкӑпа, ҫумӑр ҫӑвать, тӗттӗм, кунти пекех темелле.
Лежишь в поле с винтовкой, дождик, темно, почти что, как здесь.

Магр майра патша лабиринчӗ // Алексей Леонтьев. Толстой А. Н. Гарин инженер гиперболоичӗ; Аэлита (Марс пӗтмӗшӗ): романсем; Алексей Леонтьев куҫарнӑ. — Шупашкар: Ҫӗнӗ Вӑхӑт, 2014. — 495 с. — 319–494 с.

Акӑ — шалкам ҫумӑр, вулкан чул муклашкисем сирпӗне-сирпӗне вӗҫеҫҫӗ.
Хлынул ливень, летели осколки вулканических камней.

Аэлитӑн иккӗмӗш калавӗ // Алексей Леонтьев. Толстой А. Н. Гарин инженер гиперболоичӗ; Аэлита (Марс пӗтмӗшӗ): романсем; Алексей Леонтьев куҫарнӑ. — Шупашкар: Ҫӗнӗ Вӑхӑт, 2014. — 495 с. — 319–494 с.

Анчах эпӗ ачалӑхра телейлӗччӗ — пӗлӗтсем, пӗлӗтсем, ҫумӑр юхӑмӗсем, симӗс тусем, улӑпсем тӗлленнӗ чухне…
Но счастлива я была, когда в детстве снились облака, облака, потоки дождя, зелёные горы, великаны.

Пусма ҫинче // Алексей Леонтьев. Толстой А. Н. Гарин инженер гиперболоичӗ; Аэлита (Марс пӗтмӗшӗ): романсем; Алексей Леонтьев куҫарнӑ. — Шупашкар: Ҫӗнӗ Вӑхӑт, 2014. — 495 с. — 319–494 с.

Пӗлӗтсем, пӗлӗтсем, — ҫав тери капмар, шап-шурӑ, тата — ҫумӑр, ҫумӑр, шыв юхӑмӗсем.
Облака, облака, огромные, белые, и — дожди, — потоки воды.

Тӑватӑ ҫул хушшинче хӗллехи ҫил-тӑман, ҫумӑр, нӳрӗк ҫурт ӑш-чикне самаях сумсӑрлатнӑ.
За четыре года дожди и зимние вьюги сильно попортили его внутренность.

Ҫав ҫӗрлех // Алексей Леонтьев. Толстой А. Н. Гарин инженер гиперболоичӗ; Аэлита (Марс пӗтмӗшӗ): романсем; Алексей Леонтьев куҫарнӑ. — Шупашкар: Ҫӗнӗ Вӑхӑт, 2014. — 495 с. — 319–494 с.

Страницăсем:

Чӑваш чӗлхи корпусӗ

Шырав

Шырав ĕçĕ:

Меню

Статистика