Шырав

Шырав ĕçĕ:

ҫылӑха (тĕпĕ: ҫылӑх) сăмах форми çинчен тĕплĕнрех пăхма пултаратăр.

А эпӗ санпала ҫылӑха кӗретӗп — ун валли, ӑна укҫа кирлӗ, вӑл — дворянин, лайӑх пурӑнма вӗренне, тет.
А я с тобою грешу — для него, ему, говорит, деньги нужны, он дворянин и привык жить хорошо.

XIX. // Феодосия Ишетер. Горький М. Ҫынсем патӗнче: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1941. — 256 с.

Тен, вӑл маншӑн ҫылӑха та кӗнӗ пулӗ?
Может, он это из-за меня согрешил?

Шухӑшларӑм та ҫылӑха кӗтӗм акӑ!
Подумал и согрешил — вот!

XVIII. // Феодосия Ишетер. Горький М. Ҫынсем патӗнче: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1941. — 256 с.

— Чӗркуҫҫи ҫинче ларатӑп — ытла та нумай ҫылӑха кӗтӗм!
— Н-на коленях стою — премного согрешил!

— Петӗре хирӗҫ пулсан та пустуй; хӑй ҫылӑха кӗнӗ, — хӑй ответ парать!
— А против Петра — тоже зря: его грех — его ответ!

XVII. // Феодосия Ишетер. Горький М. Ҫынсем патӗнче: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1941. — 256 с.

— Сан шутпа, ҫылӑха кӗмесен — ӳкӗнмелли ҫук, ӳкӗнмесен — ҫӑлӑнмалли ҫук вӗт?
— А по-твоему, не согрешишь — не покаешься, не покаешься — не спасешься?

Турӑ вӑл — ҫылӑхсӑр, этеме ун сӑнӗпе те ун евӗрлӗ уна, Сан, ӳт ҫылӑха кӗрет; турӑ евӗрлӗ туни ҫылӑха кӗме пултараймасть, вӑл — евӗрӗ, сывлӑшӗ ҫеҫ…
Бог — безгрешен, а человек — образ и подобие его. Грешит образ, плоть; а подобие грешить не может, оно — подобие, дух…

Кам ҫылӑх ҫинчен нумайтарах шухӑшлать, ҫавӑ пуринчен ытларах ҫылӑха кӗрет; ҫылӑх ҫинчен ан асӑн, вара ҫылӑха та кӗместӗн!
Грешит всех сильней тот, кто о грехе много думает; не поминай греха — не согрешишь!

Эпӗ тӳрӗ пурӑнатӑп, вӑл ҫылӑха кӗрет пулсан — эпӗ ун ҫинчен пӗлӗп…
А ежели я честно живу, а она согрешит — я про нее узнаю…

Пӗтӗм мастерскойӗнчен театра сурхурипе кӑшарни хушшинче тата ҫӑварнире пурӗ те икӗ ҫын ҫеҫ — Капендюхинпа Ситанов ҫӳретчӗҫ; аслӑ мастерсем вӗсене чиперех ӑс паратчӗҫ; кӑшарни чухнехи вакра Иорданьте шыва кӗрсе, вӑл ҫылӑха суса тасатма хушатчӗҫ.
Изо всей мастерской в театр ходили, на святках и на масленице, только двое — Капендюхин и Ситанов; старшие мастера серьезно советовали им смыть этот грех купаньем в крещенской проруби на иордани.

XIV. // Феодосия Ишетер. Горький М. Ҫынсем патӗнче: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1941. — 256 с.

— Святойсем ҫылӑхлӑ хӗрарӑмсемпе ҫылӑха кӗреҫҫӗ пулсан, паллах, демона таса чунпа ҫылӑха кӗресси илӗртет ӗнтӗ…
— Ежели святые грешат с грешными женщинами, то, конешно, Демону лестно согрешить с душой чистой…

Вӑл каҫхи апатченех пӑшӑрханса, табурет ҫинче пӗртте хӑй пек мар сиккелесе ларчӗ, пӳрнисемпе выляса, демон ҫинчен, хӗрарӑмсемпе Ева ҫинчен, рай ҫинчен тата святойсем епле ҫылӑха кӗнисем ҫинчен ӑнланмалла мар калаҫса ларчӗ.
Он вплоть до ужина беспокойно и несвойственно ему вертелся на табурете, играл пальцами и непонятно говорил о Демоне, о женщинах и Еве, о рае и о том, как грешили святые.

Ҫавӑ мана ҫавӑрсах ӳкерет: ирсӗр те ӳсӗр старик Гоголев, хӑй ҫаван! чул ҫула ҫитнӗ пулин те, Онан ҫылӑхӗпе ҫылӑха кӗрсе пуранать; эпӗ Вятка тӑрӑхӗнчи салтака, Ермохина, кукамайӑн йӑмӑкне аса илетӗп, — вӗсенче турӑ евӗрли мӗн пур-ха?
Это меня опрокидывает: грязный и пьяный старик Гоголев, несмотря на свои годы, грешит грехом Онана; я вспоминаю вятского солдатика Ермохина, сестру бабушки, — что в них богоподобного?

XIII. // Феодосия Ишетер. Горький М. Ҫынсем патӗнче: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1941. — 256 с.

Пулать ҫав, юлташсем, ҫылӑха мӗн пытармалли пур!
Бывает, товарищи, что там греха таить!

2 // Леонид Агаков. Троепольский, Г. Н. (1905-1995). Вунҫиччӗмӗш Прохор тата ыттисем: (агроном ҫырса пынисем). [Л. Я. Агаков куҫарнӑ]. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1955. — 132 с. — 41–83 с.

— Хӑвӑн сӑнна чӑнлӑхран аяккалла ан пӑр, ху юри шут тытса хӑвна ан суккӑрлантар, вӑл турӑ умӗнче те, ҫынсем умӗнче те пит ҫылӑха кӗни пулать!
— Не отвращай лица твоего от правды, не ослепляй себя самонамеренно, это есть великий грех пред богом и людьми!

XII. // Феодосия Ишетер. Горький М. Ҫынсем патӗнче: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1941. — 256 с.

Эсӗ, ылханлӑскер, ман аллӑма ҫылӑха кӗртрӗн, тьфу сана!
Ты, окаянный, длань мою во грех-то ввел, тьфу тебе!

Анчах калавсен тӗп шухӑшӗ пӗрешкелехчӗ; пуянлӑх яланах ҫынна лартса е тата турра хирӗҫ ҫылӑха кӗнипе тупӑнатчӗ.
Но смысл рассказов был одинаков: богатство всегда добывалось грехом против людей и бога.

— Этем киле ҫитсессӗн, чӗркуҫленсе ларса: эй турӑ, каҫар, санӑн таса кунӑнта ҫылӑха кӗтӗм! тесе турра тархасласа, макӑрса ярать пулӗ, тен.
Может, человек, придя домой-то, падет на колени да и заплачет, бога умоляя: «Прости, господи, согрешил во святой день твой!»

Православнӑйсем, аяккалла пуҫтарса илӗр ӑна, ахалӗн — ҫылӑха кӗмелле пулӗ!
Православные, уберите его, а то — грех будет!

XI. // Феодосия Ишетер. Горький М. Ҫынсем патӗнче: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1941. — 256 с.

Вӑл пур ҫӗрте те пулса, хӑй ҫулӗ ҫинче пур хӗрарӑмсемпе те ҫылӑха кӗнӗ; вӑл хӑй пурӑнӑҫӗнче нихҫан та, ни мӑшкӑл, ним хур тӳсмен пек, пурин ҫинчен те ним ҫиленмесӗр, лӑпкӑн каласа кӑтартатчӗ.
Он везде — был, со всеми женщинами на своем пути имел грех; он рассказывал обо всем беззлобно, спокойно, как будто никогда в жизни своей не испытал ни обиды, ни поругания.

Страницăсем:

Чӑваш чӗлхи корпусӗ

Шырав

Шырав ĕçĕ:

Меню

Статистика