Чӑваш чӗлхи корпусӗ

Шырав

Шырав ĕçĕ:

хӑлхаран (тĕпĕ: хӑлха) сăмах форми çинчен тĕплĕнрех пăхма пултаратăр.
Маруся ҫиленсе ҫитрӗ, тытрӗ те мана хӑлхаран пӑрса: — Э, эсӗ итлеместӗн-и? Итлеместӗн-и? — терӗ.

Маруся рассердилась и взяла и дёрнула меня за ухо. И сказала: — Ты не слухать! Ты не слухать!

Маруся мана ҫиленни // М. Тимофеева. Житков Б. С. Эпӗ курса ҫӳрени: япаласем ҫинчен ҫырнӑ калавсем; М. Тимофеева куҫарнӑ; ӳнерҫӗсем Ф. Осиповпа П. Сизов. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1952. — 212 с.

Апатланнӑ чух, ман хӑлхаран ҫаплах шӑнкӑрав сасси каймарӗ, ку ӗнтӗ, хайхи лаша пӗчӗк ачасене турттарса ҫӳрет.

Я всё ел и слышал, как звонят звоночки, потому что это лошадка бегала и возила детей кататься.

Эпир ирхи апат ҫини // М. Тимофеева. Житков Б. С. Эпӗ курса ҫӳрени: япаласем ҫинчен ҫырнӑ калавсем; М. Тимофеева куҫарнӑ; ӳнерҫӗсем Ф. Осиповпа П. Сизов. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1952. — 212 с.

Кӑна вӑл хӑйне майлӑ ӑста тӑватчӗ: хӑлхаран тытатчӗ те ҫӗртен ҫӳлелле ҫӗклетчӗ.

Делал он это со своеобразной выдумкой: хватал за уши и поднимал кверху.

4 // Леонид Агаков. Жарков Л.М. Хастар тусӑм ҫинчен ҫырнӑ повесть. Вырӑсларан Л. Агаков куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1957. — 300 с.

Катилина ҫав вӑхӑтра, хӑй калассине итлеттерес мар тесе, Требоние велитернскипе шыв хутӑштарма хушса стакан тыттарчӗ, вӑра Спартака хӑлхаран шӑппӑн ҫеҫ пит хӑвӑрт каларӗ:

Катилина постарался отвлечь внимание сидевшего рядом с ним Требония и, протянув ему свою чашу, приказал разбавить велитернское водой, а сам тем временем наклонился к Спартаку и едва слышным шепотом торопливо сказал:

III сыпӑк // Григорий Алентей. Джованьоли, Р. Спартак: роман / вырӑсларан Г.Алендей куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1950. — 332 с. — 11–314 с.

— Вӑл чӑнах та ӑна тивӗҫлӗ, — терӗ Катилина Суллӑна хӑлхаран.

— Он ее достоин! — сказал на ухо Сулле Катилина.

II сыпӑк // Григорий Алентей. Джованьоли, Р. Спартак: роман / вырӑсларан Г.Алендей куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1950. — 332 с. — 11–314 с.

Директор мастера хӑй патне чӗнсе илнӗ те машина ҫине кӑтартса темӗн ҫинчен хӑлхаран кӑшкӑрса каланӑ.

Управляющий знаком подозвал мастера и прокричал ему что-то в ухо, указывая на станок.

Джонни хирӗҫни // М. Волков. Лондон, Джек. Пурнӑҫа юратни: калавсем. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1951. — 72 с. — 48–72 с.

Ырӑ Артемон, яланах ӗҫ лайӑх иртессине юратаканскер, хӑйӗн хӳрине шӑлӗсемпе ярса илсе, чӳрече патӗнче темиҫе пин ураран, темиҫе пин хӑлхаран, темиҫе пин ялтӑртатса тӑракан куҫсенчен пулса кайнӑ ҫавра ҫил пек вӗлтӗртеттерсе ҫавӑрӑнса тӑчӗ.

Благородный Артемон, любивший всё благополучное, схватил зубами свой хвост, вертелся под окном, как вихрь из тысячи лап, тысячи ушей, тысячи блестящих глаз.

Сенкер ҫӳҫлӗ хӗрача Буратинона вилӗмрен ҫӑлса хӑварать // Иван Викторов. Толстой А.Н. Ылтӑн ҫӑраҫҫи е Буратино курнӑ тӗлӗнмелле мыскарасем: [юмах]; вырӑсларан И. Викторов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1941. — 135 с.

Пьеро Буратинона вӑрттӑн хӑлхаран шӑппӑн: — Апчхилетнӗ хушӑра унпа калаҫса пӑхма пикен-ха, — терӗ.

Пьеро украдкой шепнул Буратино: — Попробуй с ним заговорить между чиханьями…

Синьор Карабас Барабас Буратинона ҫунтарса ярас вырӑнне пилӗк ылтӑн укҫа парать те килне ярать // Иван Викторов. Толстой А.Н. Ылтӑн ҫӑраҫҫи е Буратино курнӑ тӗлӗнмелле мыскарасем: [юмах]; вырӑсларан И. Викторов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1941. — 135 с.

Куҫа курӑнман тӑри пӗрре хӑлхаран ик-виҫ метрта кӑна янӑратса илет, тепре каласа памалла мар инҫетре, таҫта хӗвел патӗнчех юрлать: темӗн вӑрӑмӑш ҫип ҫине шӑнкӑрав ҫакса янӑ та, вӑл хуллен сулкаланса илемлӗ кӗмӗл сасӑ кӑларса тӑнӑ пек туйӑнать.

Невидимый жаворонок звенит то в двух-трех метрах от уха, то невообразимо далеко, у самого солнца: будто подвешен колокольчик на громадной нитке и медленно раскачивается с серебряным перезвоном.

Балалайкӑллӑ Йӑкӑнат // Леонид Агаков. Троепольский, Г. Н. (1905-1995). Вунҫиччӗмӗш Прохор тата ыттисем: (агроном ҫырса пынисем). [Л. Я. Агаков куҫарнӑ]. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1955. — 132 с. — 84–108 с.

Евсеич ман паталла пӗшкӗнчӗ те хӑлхаран хур чашкӑрнӑ пек пӑшӑлтатса каларӗ:

Евсеич перегнулся через линейку и прошипел мне на ухо по-гусиному:

Пакӑлти Микиш // Леонид Агаков. Троепольский, Г. Н. (1905-1995). Вунҫиччӗмӗш Прохор тата ыттисем: (агроном ҫырса пынисем). [Л. Я. Агаков куҫарнӑ]. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1955. — 132 с. — 3–17 с.

Мана хӑй патне кухняна чӗнсе, вӑл манпа юнашар сӗтел хушшине ларатчӗ, кастарса янӑ ҫӳҫне алӑ тупанӗсемпе хытӑ сӑтӑратчӗ те мана хӑлхаран шӑппӑн калатчӗ:

Пригласив меня к себе в кухню, он садился за стол рядом со мною, крепко растирал ладонями стриженую голову и шептал в ухо мне:

VIII. // Феодосия Ишетер. Горький М. Ҫынсем патӗнче: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1941. — 256 с.

Пассажирсем салтака ҫав тери аптӑратса ҫитернинче, ӑна Смурый хӑлхаран туртнӑ чух вӗсем ҫав тери хӗпӗртесе кулнинче тем калама ҫук кӳрентерекен, пусарса хуракан япала пуррине туйса, эпӗ шутсӑрах хумханса карӑм, пассажирсем мӗнле хӑтланни мана пӗтӗмпех лучӑркаса пӑрахрӗ.

Я был глубоко взволнован, весь измят поведением пассажиров, чувствуя нечто невыразимо оскорбительное и подавляющее в том, как они травили солдата, как радостно хохотали, когда Смурый трепал его за ухо.

VI. // Феодосия Ишетер. Горький М. Ҫынсем патӗнче: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1941. — 256 с.

Вара мана хӑлхаран шӑппӑн калать.

И шепчет на ухо мне:

IV. // Феодосия Ишетер. Горький М. Ҫынсем патӗнче: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1941. — 256 с.

— Кам сирӗнтен виҫсӗртен тул ҫутӑличчен тупӑк ҫинче выртса ирттерет — ҫавна ҫирӗм пус укҫа тата вунӑ пирус паратӑп, кам хӑрать — ӑна хӑлхаран туртатӑп, мӗн чул туртас килнӗ таран туртатӑп, ну? — терӗ.

— Кто из трёх до света пролежит на гробу — двугривенный дам и десяток папирос, а кто струсит — уши надеру, сколько хочу, ну?

II. // Феодосия Ишетер. Горький М. Ҫынсем патӗнче: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1941. — 256 с.

Приказчик мана урипе тапа-тапа вӑрҫрӗ, хуҫа мана пуҫран йывӑр ылттӑн ҫӗррипе шаккарӗ, Саша мана хӑлхаран ярса тытса туртма хӑтланчӗ, каҫпа килелле тавӑрӑннӑ чухне вӑл мана хыттӑн каласа вӗрентсе пычӗ:

Приказчик топал на меня ногами, хозяин стучал по голове моей тяжёлым золотым перстнем, Саша пытался трепать мои уши, а вечером, когда мы шли домой, строго внушал мне:

I. // Феодосия Ишетер. Горький М. Ҫынсем патӗнче: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1941. — 256 с.

Ман вырӑна каясшӑн-и? — пӑшӑлтатрӗ ӑна хӑлхаран Джурдже.

Сам хочешь, да? — шепнул ему на ухо Джурдже.

25 // Александр Яндаш. Чосич, Д. Хӗвел инҫетре: роман / вырӑсларан А.Яндаш куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1958. — 352 с.

Йован шӑпланчӗ, Джурдже вара ӑна: — Э, мулкач, — терӗ, — недичевецсем ахалех хӑлхаран туртман ӗнтӗ сана!

Но когда Йован кончил, снова заговорил Джурдже: — Ну, конечно, зайчик, разве ты позволишь недичевцам надрать тебе уши?

25 // Александр Яндаш. Чосич, Д. Хӗвел инҫетре: роман / вырӑсларан А.Яндаш куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1958. — 352 с.

Вӑл хӑйӗн учительне, Степняк слесаре, ҫывӑхарах туртса илчӗ те хӑлхаран пӑшӑлтатрӗ: — сана пӗр виҫӗ пинне паратӑп, унтан кая мар.

Он притянул к себе своего учителя, слесаря Степняка, шепнул ему на ухо: — И тебе отвалю тысячи три, не меньше.

13 // Василий Алентей. Авдеенко А.С. Тисса хӗрринче: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1956. — 196 с.

Хӑйӗн кӑпӑшка та ӑшӑ пӳрнисемпе ӑна хӑлхаран ярса тытрӗ:

Схватила за ухо своими пухлыми и теплыми пальцами:

9 // Василий Алентей. Авдеенко А.С. Тисса хӗрринче: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1956. — 196 с.

— Э, мӗншӗнне пӗлместӗн апла, пӗлместӗн, пӗлместӗн, пӗлместӗн, пӗлместӗн, — терӗ вӑл ҫине-ҫинех, сӑмах каламассерен хӑлхаран лӑскаса, — ӳлӗмрен сӑмсуна кирлӗ мар ҫӗре чикместӗн-и, чикместӗн-и? чикместӗн-и?

— А, не знаешь, что на тебя нашло, не знаешь, не знаешь, не знаешь, не знаешь, — повторял он, с каждым словом потрясая мое ухо, — будешь вперед совать нос, куда не следует, будешь? будешь?

XVI сыпӑк // Иван Тенюшев. Толстой Л.Н. Ача чухнехи тата ҫамрӑклӑхпа яш ӗмӗр: повеҫсем; И. Тенюшев куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1955. — 288 с.

Страницăсем:

Меню

 

Статистика

...тĕплӗнрех