Чӑваш чӗлхи корпусӗ

Вӑрман хыҫӗнче хир саралса выртать, ун урлӑ Владимирка ҫулӗ тӑсӑлать.

За лесом раскинулось поле, а через него пролегал Владимирский тракт.

Карпеи // Юхма Мишши,Асклида Соколова. Воскресенская, Зоя Ивановна. Амӑш чӗри: Мария Александровна Ульянова пурнӑҫӗ ҫинчен ҫырнӑ калавсем. — Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1968. — 286 с.

— Шап! — илтӗнсе кайрӗ фикус хыҫӗнче, куна ашшӗ хутран тунӑ ҫапкӑчпа шаплаттарчӗ иккен.

— Бу-ум! — раздалось из-за фикуса, и папа хлопнул бумажной хлопушкой.

Хӗллехи каҫ // Юхма Мишши,Асклида Соколова. Воскресенская, Зоя Ивановна. Амӑш чӗри: Мария Александровна Ульянова пурнӑҫӗ ҫинчен ҫырнӑ калавсем. — Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1968. — 286 с.

Сарлака аял пукан, ун хыҫӗнче виҫӗ шӑл, виҫӗ ут-урхамах вырӑнне пулчӗҫ.

Широкое низкое кресло с тремя зубцами на спинке отлично заменяет тройку вороных.

Хӗллехи каҫ // Юхма Мишши,Асклида Соколова. Воскресенская, Зоя Ивановна. Амӑш чӗри: Мария Александровна Ульянова пурнӑҫӗ ҫинчен ҫырнӑ калавсем. — Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1968. — 286 с.

Ашшӗ уявра тӑхӑнакан сюртукӗпе, амӑшӗн пуканӗ хыҫӗнче хӑпартланса йӑл-ял ҫиҫсе тӑрать.

Папа в парадном сюртуке стоит за стулом мамы, сияющий, торжественный.

Вӑрттӑнлӑх // Юхма Мишши,Асклида Соколова. Воскресенская, Зоя Ивановна. Амӑш чӗри: Мария Александровна Ульянова пурнӑҫӗ ҫинчен ҫырнӑ калавсем. — Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1968. — 286 с.

Кашнин ҫурӑмӗ хыҫӗнче Вӑрттӑнлӑх, ӑна вӗсем часах акӑ амӑшне пӗлтерӗҫ.

У каждого за спиной Секрет, который они сейчас откроют маме.

Вӑрттӑнлӑх // Юхма Мишши,Асклида Соколова. Воскресенская, Зоя Ивановна. Амӑш чӗри: Мария Александровна Ульянова пурнӑҫӗ ҫинчен ҫырнӑ калавсем. — Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1968. — 286 с.

Юханшыв-и? ҫук, ку ун хыҫӗнче.

Река? нет, это позади него.

Кивӗ венец урамӗнче // Юхма Мишши,Асклида Соколова. Воскресенская, Зоя Ивановна. Амӑш чӗри: Мария Александровна Ульянова пурнӑҫӗ ҫинчен ҫырнӑ калавсем. — Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1968. — 286 с.

Ял хыҫӗнче — тарӑн васан, ҫав шӑтӑка куллен-мӗн хӗвел анать, хӑй май шуса, сӑпайлӑн та пит меллӗн.

А за деревнею — дыра, и в ту дыру, наверно, спускалось солнце каждый раз, медленно и верно.

Ҫулла дачӑра Владимир Маяковский курнӑ тӗлӗнмелле мыскара // Аркадий Ӗҫхӗл. Маяковский В.В. Пӗтӗм сасӑпа: сӑвӑсем. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1954. — 158 с. — 73–77 с.

Вӑл Успени чиркӗвӗ хыҫӗнче, шалта вырнаҫнӑ.

Он расположился в глубине, за Успенской церковью.

Песковатски — йӑмраллӑ ял // Вячеслав Шорников. https://chuvash.org/content/5429-%D0%9F% ... D0%BB.html

Ун хыҫӗнче иртекен тротуар вара Саша Чекалин бюсчӗ патне илсе каять.

Проходящий за ним тротуар ведет к бюсту Саши Чекалина.

Песковатски — йӑмраллӑ ял // Вячеслав Шорников. https://chuvash.org/content/5429-%D0%9F% ... D0%BB.html

Ҫурӑмӗ хыҫӗнче унӑн тутӑхса пӗтнӗ кивӗ винтовка.

За спиной у него была старая заржавелая винтовка.

Ҫирӗм улттӑмӗш сыпӑк // Михаил Юрьев. Смирнов В.И. Саша Чекалин: повесть. — Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1960. — 340 с.

Алӑк хыҫӗнче ура сассисем илтӗнчӗҫ.

За дверью послышались шаги.

Ҫирӗм улттӑмӗш сыпӑк // Михаил Юрьев. Смирнов В.И. Саша Чекалин: повесть. — Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1960. — 340 с.

Саша хыҫӗнче, алӑк патӗнче, сӑран куртка тӑхӑннӑ полици начальникӗ тата хӗрлӗ питлӗ икӗ полицай, ҫав тери тӗреклӗскерсем тӑраҫҫӗ.

Позади Саши, у двери, стоял начальник полиции в кожаной куртке и с ним два дюжих краснощеких полицая.

Ҫирӗм пиллӗкмӗш сыпӑк // Михаил Юрьев. Смирнов В.И. Саша Чекалин: повесть. — Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1960. — 340 с.

Саша вара, каяллла ҫаврӑна-ҫаврӑна, лагерьти ҫӗр-пӳртсем йывӑҫсем хыҫӗнче курӑнми пуличченех вӗсене аллипе сулчӗ.

Саша, оборачиваясь, махал им рукой, пока лагерь не скрылся за деревьями.

Ҫирӗммӗш сыпӑк // Михаил Юрьев. Смирнов В.И. Саша Чекалин: повесть. — Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1960. — 340 с.

— Эпир малалла чупса кайрӑмӑр, — тет Якуркка, аллисемпе хӑлаҫланкаласа, — Курьянов ялӗ патӗнчи йывӑҫ тӗмисем хыҫӗнче кӗтсе выртрӑмӑр.

— Мы забежали вперед, — рассказывал Егорушка, размахивая руками, — ждали в кустах у Курьянова.

Вунулттӑмӗш сыпӑк // Михаил Юрьев. Смирнов В.И. Саша Чекалин: повесть. — Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1960. — 340 с.

Уйӑх ҫути ӳкекен тӑвайкки ҫинчи йывӑҫсем хыҫӗнче ҫын мӗлкисем курӑнса кайрӗҫ.

На светлевшем косогоре за деревьями мелькнули тени.

Тӑххӑрмӗш сыпӑк // Михаил Юрьев. Смирнов В.И. Саша Чекалин: повесть. — Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1960. — 340 с.

Асламӑшӗпе сывпуллашрӗ те Саша ҫатан карта хыҫӗнче куҫран ҫухалчӗ.

Попрощавшись с бабушкой, Саша скрылся за плетнем.

Тӑххӑрмӗш сыпӑк // Михаил Юрьев. Смирнов В.И. Саша Чекалин: повесть. — Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1960. — 340 с.

Кострова та, Тимофеева та, Дубова та курӑнас марччӗ тесе, вӑл айккинче, йывӑҫсем хыҫӗнче, хуллен уткаласа ҫӳрет.

Он медленно прохаживается в стороне за деревьями, стараясь не показываться на глаза ни Кострову, ни Тимофееву, ни Дубову.

Тӑххӑрмӗш сыпӑк // Михаил Юрьев. Смирнов В.И. Саша Чекалин: повесть. — Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1960. — 340 с.

— Комиссар юлташ! — илтӗнчӗ Саша хыҫӗнче шӑппӑн кӑшкӑрнӑ сасӑ.

— Товарищ комиссар! — вдруг раздался громкий шепот за Сашиной спиной.

Саккӑрмӗш сыпӑк // Михаил Юрьев. Смирнов В.И. Саша Чекалин: повесть. — Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1960. — 340 с.

Амӑшӗн шурӑ тутӑрӗ лутра йывӑҫ тӗмисем хыҫӗнче мӗнле вӗлтлетсе курӑннине чылайччен пӑхса тӑчӗ Саша, курӑнми пулсан тин каялла ҫаврӑнчӗ.

Саша постоял, посмотрел, как мелькал за кустами белый платок на голове матери, и пошел обратно.

Улттӑмӗш сыпӑк // Михаил Юрьев. Смирнов В.И. Саша Чекалин: повесть. — Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1960. — 340 с.

Унччен те пулмарӗ, чӳрече хыҫӗнче пӑшал пени шатӑртатса кайрӗ.

Неожиданно за окном затрещала ружейная перестрелка.

Улттӑмӗш сыпӑк // Михаил Юрьев. Смирнов В.И. Саша Чекалин: повесть. — Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1960. — 340 с.