Шырав

Шырав ĕçĕ:

сехет сăмах пирĕн базăра пур.

сехет (тĕпĕ: сехет) сăмах форми çинчен тĕплĕнрех пăхма пултаратăр.

— Ҫур ҫӗр иртни икӗ сехет, эпӗ ҫывӑратӑп.
— Второй час ночи, и я лежу.

Пьерпа Суринэ // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Пӗрремӗш том. — Шупашкар, 2010. — 416 с. — 276–284 с.

Нок Гартмана, Шопенгауэра, Ницшене канӑҫсӑрлантарчӗ, йӑвашланнӑ Геллие ҫур сехет хушши этемлӗх малашлӑхӗ вӑл, этемлӗх, юлашкинчен юратӑва ылханмасан мӗнле килсе тухасса сивлек сӑрӑсемпе ӳкерсе кӑтартрӗ.
Нок потревожил Гартмана, Шопенгауэра, Ницше и в продолжение получаса рисовал перед присмиревшей Гелли мрачность картины будущего человечества, если оно, наконец, не предаст проклятью любовь.

III // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Пӗрремӗш том. — Шупашкар, 2010. — 416 с. — 229–275 с.

Ҫапла пӗр сехет е ытларах тӑсӑлчӗ; унтан пӗтӗмпех ҫухалчӗ те лӑпланчӗ.
Так продолжалось час или более; затем все исчезло.

IV // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Пӗрремӗш том. — Шупашкар, 2010. — 416 с. — 211–227 с.

Хӗр ача, ӑна Ли (Ливия ятран кӗскетнӗ) тесе чӗнеҫҫӗ, ҫавӑн пекех кӑсӑк япала пӗлтерет: Скоррей ҫур сехет каялла кӑна унпа шӳтленӗ, кӗҫех ҫынсем килесси, ӑна тата Филипа «пысӑк ҫӗр» ҫине лартса каясси, унта вӗсене лайӑх пӑхасси пирки каланӑ-мӗн.
Девочка, которую звали Ли, — сокращенное Ливия, — рассказала также, что Скоррей еще полчаса назад шутил с нею и говорил, что сейчас придут люди, которые увезут ее и Филиппа на «большую землю», где им будет неплохо.

I // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Пӗрремӗш том. — Шупашкар, 2010. — 416 с. — 211–227 с.

Эпӗ куҫа чарса ҫур сехет пек тӑтӑм, анчах ҫавнашкал ҫанталӑкра, паллӑ ӗнтӗ, кӑвайт е хунар ҫути мар — хӑвӑн аллусем те курӑнмаҫҫӗ.
Я простоял с полчаса, пяля глаза изо всей мочи, но в такую погоду, как известно, не только огней не видно, а даже своих собственных рук.

Супӑнь ешчӗкӗ // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Пӗрремӗш том. — Шупашкар, 2010. — 416 с. — 170–176 с.

Тен, ҫур сехет иртрӗ; тӑна кӗрсе, чун тертне пусараймасӑр, Аян Гарвея тинкерсе сӑнарӗ.
Прошло, может быть, полчаса; очнувшись, с горем в душе, он пристально рассматривал штурмана.

IX // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Пӗрремӗш том. — Шупашкар, 2010. — 416 с. — 125–169 с.

Ун умӗнче, хӗвел вутӗнче, алмазсем ҫур сехет каяллахиллех йӑлтӑртатаҫҫӗ, вӗсем тӗксӗмрех те мар, начартарах та мар.
Перед ней, в огне солнца, такие же, как четверть часа назад, сверкали алмазы, и не были они ни темней, ни хуже.

VI // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Пӗрремӗш том. — Шупашкар, 2010. — 416 с. — 125–169 с.

Стелла куҫӗсене ҫӗклерӗ: ҫывӑхрах-ҫывӑхрах, ун умӗнчех чӗрӗк сехет каялла кӑна шанмалла мар, ют пулнӑ, хӗвелпе пиҫсе хуралнӑ, мӑйӑхсӑр тискер яш каччӑ тӑратчӗ.
Стелла подняла глаза: совсем близко, четверть часа назад посторонний и подозрительный, стоял дикий, загорелый, безусый юноша.

VI // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Пӗрремӗш том. — Шупашкар, 2010. — 416 с. — 125–169 с.

Икҫӗр хӑлаҫри вӑрмантан ҫакӑнта килсе кӗмешкӗн ӑна икӗ сехет кирлӗ пулчӗ!
Куҫарса пулӑш

4 // Николай Максимов. Максимов Н.Н. Синкер. Роман. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1991. — 349 с.

Айӑрне илсе килсе витене тӑратсан, Калюков пӳрте кӗчӗ те чи пирвай малти кӗсйинчен сехет кӑларса пӑхрӗ.
Куҫарса пулӑш

4 // Николай Максимов. Максимов Н.Н. Синкер. Роман. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1991. — 349 с.

Ҫапла чӗрӗк сехет те иртрӗ, ҫапах пӳртре те, тулта та урӑх нимӗнле сас-чӳ тухмарӗ.
Куҫарса пулӑш

4 // Николай Максимов. Максимов Н.Н. Синкер. Роман. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1991. — 349 с.

— Ҫур сехет вӑхӑт паратӑп сире!
Куҫарса пулӑш

3 // Николай Максимов. Максимов Н.Н. Синкер. Роман. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1991. — 349 с.

Виҫӗ сехет утрӑмӑр.
Куҫарса пулӑш

3 // Николай Максимов. Максимов Н.Н. Синкер. Роман. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1991. — 349 с.

— Кунта лекиччен эпӗ… сехет, ытти хаклӑ теттесем нумай тупрӑм.
Куҫарса пулӑш