Чӑваш чӗлхи корпусӗ

Шырав

Шырав ĕçĕ:

пусса (тĕпĕ: пус) сăмах форми çинчен тĕплĕнрех пăхма пултаратăр.
Ҫак шухӑшсене пула, тен, кӗрхи сулхӑн каҫа пула, унӑн чӗрине хуйхӑ пусса илчӗ.

От этих мыслей, а может быть, от мрачной осенней ночи сердце чувствовалось сдавленным и тоскующим.

Ҫиччӗмӗш сыпӑк // Михаил Рубцов. Николай Бирюков. Чайка: роман; вырӑсларан Михаил Рубцов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1953. — 432 с.

Урам тӑрӑх вӑл яра-яра пусса иртрӗ.

Шагала по улице крупно.

Виҫҫӗмӗш сыпӑк // Михаил Рубцов. Николай Бирюков. Чайка: роман; вырӑсларан Михаил Рубцов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1953. — 432 с.

Аллинчи ҫекӗлӗ шуса кайрӗ те, витри вӗҫерӗнсе пусса путрӗ.

Багор выскользнул из ее рук, и ведро, прогромыхав по выступам бревен, звучно шлепнулось в черной глубине колодца.

Пӗрремӗш сыпӑк // Михаил Рубцов. Николай Бирюков. Чайка: роман; вырӑсларан Михаил Рубцов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1953. — 432 с.

Мӗнле тискер кайӑк пулнине пӗлес килни канӑҫ памарӗ-ши ӑна, е хӑрушлӑх пусса илчӗ-ши?

То любопытство разбирало: какой такой зверь окажется?

Йӗр тӑрӑх // Михаил Рубцов. Виталий Бианки. Йӗр тӑрӑх; вырӑсларан Михаил Рубцов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1952. — 73–85 с.

Ҫӗтӗлнӗ атӑ-пушмаклӑ урасем ылттӑн пек сарӑ пӗрчӗсем ҫине пусса, вӗсене тусан ӑшне тунине курчӗ Катя.

Катя видела: ноги — босые и в разбитой обуви — наступали на золотистые зернышки, затаптывали их в пыль.

Вунпиллӗкмӗш сыпӑк // Михаил Рубцов. Николай Бирюков. Чайка: роман; вырӑсларан Михаил Рубцов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1953. — 432 с.

Ҫӗр каҫиччен пӗтӗм пусса ҫумласа тухатпӑр, ҫумкурӑкне сирӗн пата, штаба илсе пыратпӑр.

За ночь все поле вычистим, а траву к вам в штаб…

Ҫиччӗмӗш сыпӑк // Михаил Рубцов. Николай Бирюков. Чайка: роман; вырӑсларан Михаил Рубцов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1953. — 432 с.

Хама та сасартӑках ыйхӑ пусса килчӗ.

Неожиданно и меня потянуло в сон.

Хӑна хӗр // Марина Карягина. Карягина М.Ф. Ылтӑн панулми: калавсем/ М. Карягина. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке изд-ви, 2011. — 33–37 с.

Чим-ха, чи вӗтти, Нини, ыттисемпе юнашарах хӑйӗн тяпписем ҫине тӑн-тӑн пусса тӑрать.

Самая младшая, Нина, тоже вместе со всеми, уверенно стоит на своих ножках.

Лайӑх аппа // Марина Карягина. Карягина М.Ф. Ылтӑн панулми: калавсем/ М. Карягина. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке изд-ви, 2011. — 14–18 с.

Кушак темерӗн, пӑх та — сӗтел ҫинчи телефон тӳмисене пусса тӑра парать.

Вот это кошка — вскочила на стол и давай нажимать на телефонные кнопки.

Мерекке // Марина Карягина. Карягина М.Ф. Ылтӑн панулми: калавсем/ М. Карягина. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке изд-ви, 2011. — 9–13 с.

Хутортан анатарахра вӑл март уйӑхӗнчи сӗлкӗш кишӗклесе пӗтернӗ кӑвак пӑр тӑрӑх Дон урлӑ каҫрӗ, сарлакан пусса килӗ еннелле утса кайрӗ.

Ниже хутора он перешел Дон по синему, изъеденному ростепелью, мартовскому льду, крупно зашагал к дому.

XVIII // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Улӑхра карӑшсем авӑтаҫҫӗ, юханшыв хӗрринчи хӑмӑш пусса илнӗ кӳлленчӗксенче каҫса кайсах шапасем кваклатаҫҫӗ, таҫта инҫетре чӑмӑш хулӑннӑн ӳхлетсе йынӑшать.

На лугу кричали коростели, в камышистых заводях речки надсаживались лягушки, и где-то далеко и глухо стонала выпь.

XVII // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Пусса ҫитернӗ ыйхӑ тӗлӗшпе Григорий унӑн тикӗссӗн юхакан сассине илтрӗ, анчах йывӑрланнӑ куҫ хупанкисене уҫма хал ҫитереймерӗ.

Сквозь неодолимую дрему Григорий слышал ее ровный голос и не в силах был поднять отяжелевшие веки.

XVII // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Ыйхӑ пусса килчӗ мана… ҫывӑрам…

Сон сморил меня… сплю…

XVII // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Халӗ ак путенесем ӳкӗте кӗртрӗҫ те ӑна, вӑл, ыйхӑ пусса ҫитернӗскер, куҫне хупрӗ.

Перепела уговорили его, и он, побежденный сном, закрыл глаза.

XVII // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Тӗтреленнӗ куҫсемпе пӑхрӗ Григорий кӑтрашка шӑпӑр курӑкӗ пусса илнӗ картиш ҫине, сарӑ чӳрече хуппиллӗ, улӑм витнӗ пӳртпе ҫӳллӗ ҫӑл тараси ҫине…

Затуманившимися глазами смотрел Григорий на поросший кучерявым подорожником двор, на крытую соломой хату с желтыми ставнями, на высокий колодезный журавль…

XVI // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

— Часрах! — хыпалантарчӗ Фомин, урипе йӗнер йӑрани ҫине пусса.

— Скорей! — потребовал Фомин, ставя ногу в стремя.

XV // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Ҫамрӑк курӑк пусса илнӗ сӑртӑн симӗс ытамӗнче вӗсен кӳлеписем те уҫҫӑнах палӑраҫҫӗ.

На зеленом фоне поросшего молодой травой бугра уже отчетливо видны были их фигуры.

XV // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Тепӗр самантран пӑсара пек пиҫӗ те йӑрӑ Чумаков, Стерлядниковӑн хул калаккисене хӑйӑр ҫине пусса хурса, ун ҫине хӑпарса та выртрӗ, пашкаса сывлакан, йӑхӑлтатса кулакан Стерлядниковӗ хӑрӑлтата-хӑрӑлтата кӑшкӑрчӗ:

Секунду спустя гибкий и проворный, как хорь, Чумаков уже лежал на Стерлядникове, вдавливая ему лопатки в песок, а задыхающийся и смеющийся Стерлядников рычал:

XIV // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Фомин ним шарламасӑр лаши ҫинчен анчӗ, йӗнерне хывса илме тӑчӗ, унтан ҫаплах хӑварчӗ те, аяккарах пӑрӑнса, упасарри пусса илнӗ тӑпра тӗмески ҫине кайса ларчӗ.

Фомин молча слез с коня, стал расседлывать его, а потом отошел в сторону, так и не сняв седла, сел на поросшую папоротником кочку.

XIII // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Ыттисен айӗнчи пӑшӑхтарса ҫитернӗ утсем, урисене аран улӑштаркаласа пусса, ҫӑра шурӑ кӑпӑк юхтарса, енчен енне сулкаланса ҫеҫ утса пычӗҫ.

Под остальными загнанные лошади качались, еле переставляли ноги, роняя на землю густые белые хлопья пены.

XIII // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Страницăсем:

Меню

 

Статистика

...тĕплӗнрех