Шырав

Шырав ĕçĕ:

Ҫумӑр сăмах пирĕн базăра пур.

Ҫумӑр (тĕпĕ: ҫумӑр) сăмах форми çинчен тĕплĕнрех пăхма пултаратăр.

Ҫӳлте вӗсенчен ҫумӑр пӗлӗчӗсем пулаҫҫӗ.
На высоте они образуют облака и тучи.

Xӗвел // Лина Агеносова. Волков А.Л. Ҫӗрпе пӗлӗт: калавсем. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1961. — 188 с.

Тӳпе пӗтӗмпе тенӗ пек ҫутӑ йӗрсемпе чӗркеленсе пӗтет, ҫӑлтӑрсем ҫумӑр ҫунӑ чухнехи евӗр тӑкӑннӑн туйӑнаҫҫӗ.
Все небо исчерчено яркими полосками, и кажется, будто звезды дождем падают с неба.

Ҫӑлтӑр ҫумӑрӗсем // Лина Агеносова. Волков А.Л. Ҫӗрпе пӗлӗт: калавсем. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1961. — 188 с.

Халь ӗнтӗ «метеор» текен сӑмахпа тӳпери чулсене кӑна калама тытӑнчӗҫ, ҫиҫӗме е ҫумӑр пӗлӗтне метеор тесе никам та каламасть.
И получилось так, что словом «метеор» стали называть только небесные камни, и никто уже не называет так молнию или тучи.

Метеорсем // Лина Агеносова. Волков А.Л. Ҫӗрпе пӗлӗт: калавсем. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1961. — 188 с.

Вара Уйӑх картти ҫинче ҫакӑн пек ятсем пулса тӑнӑ: Тӑвӑллӑ Океан, Ҫумӑр Тинӗсӗ, Ҫутӑ Тинӗсӗ, Ҫӗрӗк Шурлӑх… т. ыт. те.
На карте Луны появились такие названия: Океан Бурь, Море Дождей, Море Ясности, Гнилое Болото…

Ҫӗртен уйӑх патне ҫитиччен // Лина Агеносова. Волков А.Л. Ҫӗрпе пӗлӗт: калавсем. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1961. — 188 с.

Сӑмахран, ҫурта ҫулӑмӗ, электричество лампинче ҫунакан пралук, ҫумӑр пӗлӗчӗ хушшинчен сирпӗнсе тухакан ҫиҫӗм — ҫавсем пурте ҫутатаҫҫӗ.
Светится пламя горящей свечи; светится добела нагретая нить электрической лампочки; светится молния, проскакивающая среди туч.

Мӗн вӑл ҫӑлтӑр, мӗн вӑл планета? // Лина Агеносова. Волков А.Л. Ҫӗрпе пӗлӗт: калавсем. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1961. — 188 с.

Пуп таврашӗсем вӗрентнӗ тӑрӑх, ангелсем ҫумӑр пӗлӗчӗсем тунӑ пулать, унтан ҫумӑрпа юра ҫутарнӑ, ҫанталӑк йӗркине тытса тӑнӑ, вӗрипе сивве валеҫсе тӑнӑ имӗш…
По учению церковников, ангелы приготовляли облака, выпускали из них дождь и снег, заведовали погодой, распределяли жар и холод…

Птолемей ҫут тӗнче ҫинчен вӗрентни // Лина Агеносова. Волков А.Л. Ҫӗрпе пӗлӗт: калавсем. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1961. — 188 с.

Кунта пирӗн мӗн пурри пӗтӗмпех Ҫӗрӗн тепӗр енче пуҫхӗрлӗ ҫакӑнса тӑрать, йывӑҫ-курӑк та пуҫхӗрлӗ, пӑрпа ҫумӑр та кутӑн ҫӑвать текен ухмах чӑнах та тупӑнӗ-ши?» — тенӗ.
Что все, что у нас на этой земле лежит, там внизу висит? Что травы и деревья там растут, опускаясь вниз, и что дождь и град там падают снизу вверх?»

Ҫӗр мӗн евӗрлӗ? // Лина Агеносова. Волков А.Л. Ҫӗрпе пӗлӗт: калавсем. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1961. — 188 с.

Мунча чӳречисенчен ҫумӑр чашлаттарса тӑрать, ун кӗтессинчен ҫумӑр шывӗ сиксе тӑрса ҫырма тӗпнелле юхса анать.
В окно бани хлестал дождь, угол её подмывал поток воды, бурно стекая на дно оврага.

Манӑн университетсем // Леонид Агаков. Горький М. Манӑн университетсем: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1948. — 138 с.

Тӗттӗм ҫӗре, ҫумӑр айне сиксе тухсан, эпӗ Михаил Антонович хапха патнелле шыв юххисенчен васкамасӑр, тӗплӗн пӑрӑнса утса пынине куртӑм.
Выскочив во тьму, под дождь, я увидал, что Михаил Антонович идёт к воротам, обходя потоки воды неторопливо и тщательно.

Мужиксем малтанхи пекех вӑраххӑн калаҫрӗҫ, вӗсен сӑмахӗсенче салхуллӑх янӑраса тӑчӗ, мана та майӗпе кичем пулма пуҫларӗ, мӗншӗн тесен сӑнсӑр кӑвак пӗлӗт ҫумӑр пулассипе хӑратрӗ, ҫав вӑхӑтрах мана хуласенчи таттисӗр шав, унти тӗрлӗрен тӗрлӗ сасӑсем, ҫынсем урамра хӑвӑрт-хӑвӑрт вӗлтлетсе иртни, вӗсем хӑвӑрт калаҫни, ӑса хускатса яракан сӑмахсем: нумай пулни аса килчӗ.
Мужики говорили всё медленнее, уныние звучало в их словах, и меня тоже тихонько трогала печаль, потому что холодное небо грозило дождём, и вспоминался мне непрерывный шум города, разнообразие его звуков, быстрое мелькание людей на улицах, бойкость их речи, обилие слов, раздражающих ум.

— Ыраттармаллах ҫапрӗҫ-и сире? — тесе ыйтрӑм эпӗ унпа пӗрле тӗттӗмре, кӗрхи вӗтӗ ҫумӑр айӗн утса.
— Больно ударили вас? — спросил я, идя с ним во тьме, под мелким дождём осени.

Эпӗ килкартине тухатӑп, унта кахаллӑн, пӗр сассӑр ҫумӑр ҫуса тӑрать, анчах ҫапах та пӑчӑ, сывлӑша ҫунӑк шӑрши тулнӑ — вӑрмансем ҫунаҫҫӗ.
Я вышел на двор; там лениво, почти бесшумно сыплется мелкий дождь, но все-таки душно, воздух насыщен запахом гари — горят леса.

Халӑха пуҫҫапакансен сӑмахӗсем ман чӗре ҫине уҫӑлтаракан ҫумӑр пек ӳкетчӗҫ, ял тӗттӗмре тата хӑрушла начар пурӑннисем ҫинчен калаҫни, тата ҫав тери асап тӳссе пурӑнакан мужик ҫинчен калакан айван литература та мана питӗ пулӑшрӗҫ.
Освежающим дождем падали на сердце мое речи народопоклонников, и очень помогла мне наивная литература о мрачном житии деревни, о великомученике-мужике.

Вара ҫурри ҫарамас ҫынсем кӑнтӑрла иртни икӗ сехет ҫитиччен, пӗтӗм тавара куҫарса ҫитериччен пӗр канмасӑр, чашлаттарса ҫӑвакан ҫумӑр айӗнче, хыттӑн кастарса тӑракан ҫил ҫинче ӗҫлерӗҫ, — ҫакна пула эпӗ этем пурӑнакан ҫӗр мӗн тери хӑватлӑ вӑйсемпе пуян тӑнине пӗтӗм чӗрепе ӑнлантӑм.
И до двух часов дня, пока не перегрузили весь товар, полуголые люди работали без отдыха, под проливным дождём и резким ветром, заставив меня благоговейно понять, какими могучими силами богата человеческая земля.

Ҫынсен ӗҫӗ ҫине пӗр икӗ минут хушши пӑхса тӑнӑ хыҫҫӑн, хӗвел ҫутти пӗлӗтсен йывӑр хулӑмӑшне текех хирӗҫсе тӑраймарӗ те, вӗсен ӑшне ача тинӗсӗ путнӑ пекех путрӗ, ҫумӑр витререн чашлаттарнӑ пек ҫума тытӑнчӗ.
Посмотрев минуту, две на труд людей, солнечный луч не одолел тяжкой толщи облаков и утонул среди них, как ребёнок в море, а дождь превратился в ливень.

Баржа хыҫӗнче хумсем ташларӗҫ, палуба ҫине ҫумӑр чашлаттарса тӑчӗ.
За бортами баржи плясали волны, хлестал по палубам дождь.

Ҫумӑр тата ҫӑрарах, сивӗрех ҫума пуҫларӗ, ҫил вӑйланчӗ, кипке аркисене пуҫсем ҫинеллех ывӑтса, хырӑмсене ҫаратса, ҫурса пӑрахас пек турткаларӗ.
Дождь стал гуще, холоднее, ветер усилился, рвал рубахи, закидывая подолы на головы, обнажая животы.

Эртел, пӗр аллӑ ҫын, чӑптасемпе, брезентсемпе чӗркенсе, пушӑ баржӑн палуби ҫине вырнаҫрӗ; баржӑна пӗчӗк ҫеҫ буксирнӑй пароход хашкаса, ҫумӑр ӑшнелле хӗрлӗ хӗм кӗлтисене ывӑта-ывӑта, туртса пычӗ.
Артель, человек полсотни, угрюмо расположилась на палубе пустой баржи, кутаясь рогожами и брезентом; баржу тащил маленький буксирный пароход, задыхаясь, выбрасывая в дождь красные снопы искр.

Ун чух сентябрь уйӑхӗччӗ, — ту енчен ҫил вӗрет, сӑнсӑр кӑвак Атӑл ҫинче хумсем хаяррӑн сиккелеҫҫӗ, ҫил вӗсен тӑррисене урнӑ пек татса шыв ҫине ҫумӑр ҫутарса тӑрать.
Был сентябрь, дул верховый ветер, по серой реке сердито прыгали волны, ветер, бешено срывая их гребни, кропил реку холодным дождём.

«Пӑтранчӑк куҫлӑ каҫхине эпӗ — йывӑҫ хӑвӑлӗнчи тӑмана пек — номерте ларатӑп, Свияжск тенӗ чухӑн хулара; вӑхӑчӗ — кӗркунне, октябрь уйӑхӗ, кахаллӑн кӑна ҫумӑр ҫӑвать, ҫил вӗрет — кӳреннӗ тутар юрӑ юрланӑ пек; вӗҫӗ-хӗрри те ҫук вӑл юррӑн: о-о-о-у-у-у…
«Мутноокой ночью сижу я — как сыч в дупле — в номерах, в нищем городе Свияжске, а — осень, октябрь, ленивенько дождь идёт, ветер дышит, точно обиженный татарин песню тянет; без конца песня: о-о-о-у-у-у…

Страницăсем:

Чӑваш чӗлхи корпусӗ

Шырав

Шырав ĕçĕ:

Меню

Статистика