Шырав

Шырав ĕçĕ:

лӑпкӑн сăмах пирĕн базăра пур.

лӑпкӑн (тĕпĕ: лӑпкӑн) сăмах форми çинчен тĕплĕнрех пăхма пултаратăр.

— Пӗлместӗп, Джаббар пичче, — хуравларӗ вӑл лӑпкӑн.
— Не знаю, дядя Джаббар, — ответила она спокойно.

VII // Василий Юдин. Гариф Губай. Бакенщик хӗрӗ. Повесть. Тутарларан В.Н. Юдин куҫарнӑ — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1962. — 204 с.

Ҫӳлӗ-ҫӳлӗ хӑпарнӑ тулли уйӑх Шуратӑлӑн лӑпкӑн юхса выртакан шывӗ ҫине хӑйӗн йӑлтӑркка ҫутине сапалать.
А полная луна забралась высоко и заливает сиянием плавно бегущие воды Белой.

Чӳрече патӗнче кӗпе сапласа ларакан старик пуҫне ҫӗклерӗ те матросран лӑпкӑн ҫеҫ: — Сывӑ-и, тантӑшӑм? Ку таврана мӗнле ҫил хӑваласа килчӗ? — тесе ыйтрӗ.
Старик, который, сидя у окошка, чинил рубашку, поднял голову и спокойно спросил у матроса: — Здоров ли, ровесник? Каким тебя ветром в эти края занесло?

VI // Василий Юдин. Гариф Губай. Бакенщик хӗрӗ. Повесть. Тутарларан В.Н. Юдин куҫарнӑ — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1962. — 204 с.

Хӗрарӑм апатне ун ҫывӑхнерех тӗртсе хучӗ те лӑпкӑн ҫеҫ: — Ан хӑра, хӗрӗм, ан хӑра. Хамӑрӑннисем вӗсем… — терӗ.
Та ближе подвинула к ней еду и спокойно сказала: — Не бойся. Свои…

III // Василий Юдин. Гариф Губай. Бакенщик хӗрӗ. Повесть. Тутарларан В.Н. Юдин куҫарнӑ — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1962. — 204 с.

— Вӑрантӑм, аппа, — терӗ лӑпкӑн.
И тихо промолвила: — Проснулась, апа.

— Ҫук, — хуравларӗ лӑпкӑн Бикмуш мучи.
— Нет, — спокойно ответил дед Бикмуш.

I // Василий Юдин. Гариф Губай. Бакенщик хӗрӗ. Повесть. Тутарларан В.Н. Юдин куҫарнӑ — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1962. — 204 с.

Бикмуш мучи, лӑпкӑн ӳсӗркелесе, алӑк тупанӗ урлӑ каҫрӗ.
Дед Бикмуш, глухо кашляя, ступил через порог.

Унпала юнашарах тата, таҫта пӗр енче, лӑпкӑн та ҫирӗппӗн калаҫса тӑни илтӗнет, витӗмлӗ сӑмахсем уҫҫӑн янӑраҫҫӗ:
И рядом с ним, где-то сбоку, спокойно текла уверенная речь, ясно звучали веские слова:

Окуров хули // Уйӑп Мишши. Горький М. Окуров хули: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1956. — 134 с.

Четыхер лӑпкӑн хирӗҫ чӗнчӗ:
Четыхер спокойно отозвался:

— Ну-ка, ан иртӗн, ан кӑшкӑраш, ухмахскер! — тесе лӑпкӑн тата савӑнса пекех каларӗ Кузьма Петрович.
— Ну-ка, не бесись, не ори, дурак! — спокойно и как будто даже весело сказал Кузьма Петрович.

Йӗркеллӗ тӑн-тӑн ҫынсем халлӗхе ҫаплах-ха ҫак пӑтӑрмаха лӑпкӑн кӑна аякран пӑхса тӑраҫҫӗ, Вавилӑна чарса тӑратса, ҫакӑнтан ыйтаҫҫӗ хайхискерсем:
Солидные люди пока всё ещё оставались спокойными зрителями сумятицы, останавливая Вавилу, они спрашивали:

— Ну, шухӑшласа кӑларчӗ тата! — терӗ хӗрарӑм лӑпкӑн.
— Ну, вот ещё что выдумал! — спокойно сказала она.

Хӗр, тути хӗррисемпе тутлӑн чаплаттаркаласа илсе, лӑпкӑн та тарӑн сывласа ячӗ.
Девушка, сладко чмокнув губами, спокойно и глубоко вздохнула.

Вӑрӑм аллисемпе чӗркуҫҫисене ыталаса илет те вара, чӗлхесӗр ҫын пек нимӗн чӗнмесӗр, пурнӑҫӑн анлӑ та янӑравлӑ хумӗ ун умӗнчен епле лӑпкӑн та пӗр чарӑнма пӗлмесӗрех юхса иртнине тимлӗн итлесе ларать: васкаварлӑ шӑрчӑксем чӗриклетеҫҫӗ, хирти шӑшисем тӗлсӗр-палсӑр йӑпӑртатса чупкалаҫҫӗ, вӗҫен кайӑксем хӑйсен йӑвисене вӗҫсе таврӑнаҫҫӗ, ҫӳллӗ тӗмескесем хушшинче мӗлкесем куҫкаласа ҫӳреҫҫӗ, курӑксем пӑшӑлтатаҫҫӗ, одонец, мелисса тата бодяга текен курӑксен тутлӑ шӑрши варкӑшса килет, симӗсрех сенкер тӳпере тата ҫӑлтӑрсем ялкӑшса ҫутӑлаҫҫӗ.
Сидел, обняв колена длинными руками, и, немотствуя, чутко слушал, как мимо него спокойно и неустанно течёт широкая певучая волна жизни: стрекочут хлопотливые кузнечики, суетятся, бегают мыши-полёвки, птицы летят ко гнёздам, ходят тени между холмов, шепчут травы, сладко пахнет одонцем, мелиссой и бодягой, а в зеленовато-голубом небе разгораются звёзды.

Пурнӑҫра пурне те курнӑ ҫын лӑпкӑн хуравларӗ:
Бывалый человек спокойно ответил:

Ӗҫрӗҫ, чуптуса илчӗҫ, Тиунов тутисене хыттӑн сӑтӑрса шӑлса тасатрӗ, унтан калаҫу лӑпкӑн та туслӑн малалла тӑсӑлчӗ.
Выпили, поцеловались, Тиунов крепко вытер губы, и беседа приняла спокойный, дружеский характер.

— Эсӗ — мещен-и? — лӑпкӑн та хӑратмалла тепӗр хут ыйтрӗ хӑрах куҫ.
— Ты — мещанин? — спокойно и с угрозою вновь спросил кривой.

Анчах Тиунов ҫак хӑрушлӑха хӑй те ӑнланса илчӗ; хӑюллӑн пуҫне ҫӳлелле карт туртӑнтарчӗ те вӑл, лӑпкӑн калаҫма пуҫларӗ:
Но Тиунов сам понял опасность; решительно дёрнув головой кверху, он спокойно начал:

— Политикӑна ӑна — тӗрлӗрен ӑнланаҫҫӗ, — лӑпкӑн кӑна ӑнлантарать Тиунов.
— Политика — разно понимается, — спокойненько объясняет Тиунов.

«Мӗнле вара сана ӗҫсӗр ҫапкаланса тата чарусӑрланса ҫӳреме намӑс мар-ха? — тет. — Ӗҫлес пулать те лӑпкӑн пурӑнас пулать!» — тет.
«Как это, говорит, тебе не стыдно бездельничать и буянить? Надо, говорит, работать и жить смирно!»

Страницăсем:

Чӑваш чӗлхи корпусӗ

Шырав

Шырав ĕçĕ:

Меню

Статистика