Чӑваш чӗлхи корпусӗ

Шырав

Шырав ĕçĕ:

Пӗччен сăмах пирĕн базăра пур.
Пӗччен (тĕпĕ: пӗччен) сăмах форми çинчен тĕплĕнрех пăхма пултаратăр.
Ҫав самантрах тӑкӑрлӑкран ҫав тери чипер хӗрарӑм кӗрсе тӑчӗ; ман ҫинелле пӑхрӗ те — пӗччен ҫӳреме шутсӑр хӑранине, анчах турра шаннине пӗлтерчӗ.

Очень скоро из переулка вышла прехорошенькая женщина; обращаясь ко мне, она сказала, что очень боится идти одна, но надеется на бога.

III // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Иккӗмӗш том. — Шупашкар, 2011. — 416 с. — 382–396 с.

— Кутӑнлашни усӑсӑр: эсир вара пӗччен.

 — Упрямство бесполезно, а вы один.

II // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Иккӗмӗш том. — Шупашкар, 2011. — 416 с. — 345–359 с.

Сунарҫӑ пӗччен мар, аллине карабин тытнӑ та итленӗ май пуҫне хуллен суллакалать.

Охотник был не один, он слушал с карабином в руках и тихо покачивал головой.

II // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Иккӗмӗш том. — Шупашкар, 2011. — 416 с. — 345–359 с.

— Эпӗ пӗччен, — терӗ Ганэль ытла хытӑ хӗпӗртенине кӑтартас килмесӗр.

— Я один, — сказал Ганэль, удерживаясь от резких проявлений восторга.

I // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Иккӗмӗш том. — Шупашкар, 2011. — 416 с. — 345–359 с.

Гоан, сӑмах май, пӗччен пурӑнать, пӗчченлӗх, паллӑ, кӑнттамлӑхпа тӑванлӑ.

Гоан, впрочем, был всегда вежлив, хотя и жил одиноко.

I // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Иккӗмӗш том. — Шупашкар, 2011. — 416 с. — 339–344 с.

Ҫакӑн хыҫҫӑн вӑл пӗччен юлчӗ; унӑн ҫӗнӗ юлташӗсем шыв турттарма кайрӗҫ.

Вслед за этим он остался один; его новые товарищи отправились возить воду.

I // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Иккӗмӗш том. — Шупашкар, 2011. — 416 с. — 321–325 с.

Вӑл арӑш-пирӗш, урӑм-сурӑм арканса сӑнсӑрланнӑ уйсене, илсе ывӑтнӑ ҫи виттисене, ҫуртсемпе хуралтӑсене, килти ҫӗвӗрен саланнӑ ҫӗтӗк-ҫатак евӗр ӑпӑр-тапӑра — канавсенче сапаланнӑскере, хуҫӑлнӑ йывӑҫсене, чӗрӗ юлнисен пӗччен кӗлеткисене курать.

Он увидел взлохмаченные, исковерканные, обезображенные поля, снесенные крыши, жилища, развалившиеся по швам, как ветошь; домашнюю утварь, разбросанную в канавах, сломанные деревья; одинокие фигуры живых.

III // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Иккӗмӗш том. — Шупашкар, 2011. — 416 с. — 310–317 с.

Пӗччен нимӗн те тӑваймастӑп, — йышӑнчӗ Мард, — мӗншӗн тесен ҫирӗплетсе пама, илӗртме пӗлместӗп; тата манӑн юхан шыв ҫинче паллакансем ҫук.

— Один я не мог бы ничего сделать, — признался Мард, — так как я не умею доказывать, увлекать; и нет у меня знакомств на реке.

Вӑрӑ вӑрманта // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Иккӗмӗш том. — Шупашкар, 2011. — 416 с. — 243–251 с.

Хӗл иртсе кайрӗ; ҫак тапхӑрта Кароль — пӗччен — икӗ хут ӑнӑҫлӑ вӑрларӗ, анчах пӗтӗмпех хӑй ӗҫсе-ҫисе, картла выляса ячӗ, ҫуркунне тӗлнелле Мардӑнни йышши лару-тӑрӑва лекрӗ.

Прошла зима, в течение которой Кароль совершил — один — две удачные кражи, но все пропил сам, сам все проиграл в карты и к весне очутился не в лучшем положении, чем Мард.

Вӑрӑ вӑрманта // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Иккӗмӗш том. — Шупашкар, 2011. — 416 с. — 243–251 с.

— Анготэя, — пӑшӑлтатрӗ вӑл, — эсӗ халӗ пӗччен ҫӳреме чарӑнатӑн-и?

— Анготэя, — прошептал он, — ты теперь не будешь ходить одна?

III // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Иккӗмӗш том. — Шупашкар, 2011. — 416 с. — 216–225 с.

«Уйӑп» йывӑҫ хӑна ҫуртне ҫаксем вырнаҫрӗҫ: пиччӗшӗпе шӑллӗ Джонпа Сесиль Мастакарсем — целлюлоид фирмин агенчӗсем; Доггерта ӗҫ тупнӑ Фаурфдоль тухтӑр — ниҫта та васкаманскер; хӑравҫӑ куҫлӑ, ҫилленчӗк сӑнлӑ ӳсӗр джентльмен; лаптак ҫан-ҫурӑмлӑ, хӑйне ҫирӗп шанакан, пӗччен пурӑнакан, пурин ҫине те мӑн кӑмӑллӑн пӑхакан хӗр; тата — вун улттӑсенчи, пысӑк куҫлӑ чӗмсӗр хӗрӗпе пӗрле Маненгейм инженер.

В деревянной гостинице «Зимородок» поселились Джон и Сесиль Мастакары, братья-агенты целлулоидной фирмы; доктор Фаурфдоль, получивший службу в Доччере и не торопившийся никуда; пьяный джентльмен с испуганными глазами и нервным лицом; самостоятельная девица плоских форм, смотревшая на все твердо и свысока; и инженер Маненгейм с дочерью шестнадцати лет, молчаливой и большеглазой.

Фергюсон ҫинчен хывнӑ халап // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Иккӗмӗш том. — Шупашкар, 2011. — 416 с. — 192–197 с.

Нимӗнле тӗлӗнтермӗш те пулмарӗ; Рободӑн хӗрлӗ тӗс ҫапнӑ сӑн-питӗнче ҫеҫ — хӗрӗн шалти петӗм тӗнчи, пӗтӗм юратӑвӗпе шикӗ, хӑйне хӑй хисеплев туйӑмӗ тата теветкеллӗ шухӑшӗсем, юлашки самантри пӗччен пӑшӑрханӑвӗ.

Не произошло чуда, но весь ее внутренний мир, вся ее любовь, страхи, самолюбие и отчаянные мысли и все волнения последней минуты выразились в такой улыбке залитого румянцем лица,

III // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Иккӗмӗш том. — Шупашкар, 2011. — 416 с. — 114–118 с.

Хӑйне тултарса лартнӑ шухӑшсем хӑвӑрттӑн вӗлтлетнӗрен, хӑрушла пӑлханнӑран ҫак самантсем мӗнле вӗҫсе иртнине тӗплӗн ас туса та юлаймарӗ, хӑш самантра пӗччен юлнине те сисеймерӗ.

В быстром мелькании мыслей, наполнявших его, и в страшном возбуждении своем он никак не мог припомнить подробностей этих минут и установить, когда наконец он остался один.

II // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Иккӗмӗш том. — Шупашкар, 2011. — 416 с. — 114–118 с.

Выҫлӑх… тата ӑш хыпни… пӗччен; сив чир — вунӑ кун.

Голод… и жажда… один; десять дней лихорадки.

IV // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Иккӗмӗш том. — Шупашкар, 2011. — 416 с. — 98–108 с.

Ҫук, эсӗ пӗччене пӗччен тӗрӗсле, ак ҫакӑнта, халӗ.

Нет, ты испробуй один на один, вот сейчас.

Хушу — ҫар валли // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Иккӗмӗш том. — Шупашкар, 2011. — 416 с. — 81–84 с.

Картаран тухсанах — пушӑ вырӑн, малалла — хула ҫумӗнчи пӗччен ҫуртсемпе йывӑҫ хӳмесем.

За оградою был пустырь, за пустырем — деревянные заборы и уединенные дома окраины.

IV. Сысна. Икӗ «арӑслан» // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Иккӗмӗш том. — Шупашкар, 2011. — 416 с. — 66–73 с.

Хальлӗхе ҫын ниҫта та курӑнмасть, чукун ҫула хупнӑ ҫӗрте ҫеҫ, унта-кунта, тӗлӗрекен мушиклӗ пӗччен урапасем кӗтсе тӑраҫҫӗ; ҫынсӑр пушӑлӑхӑн ҫак тӑсӑмӗ, — Шамполион шӑпах унта вӑранчӗ, — ӑна хӑйне тишкерме-хаклама пулӑшать.

Еще нигде не было видно людей, лишь изредка одинокая фура с дремлющим на ней мужиком сторожила закрытый переезд; это продолжение безлюдной тишины, в которой проснулся Шамполион, помогало ему разбираться в себе.

IV // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Иккӗмӗш том. — Шупашкар, 2011. — 416 с. — 23–48 с.

Ют ӑраскала таптаса вӑл хӑйӗнне телейлетет, унӑн пӗччен пулас килет.

Он брал свое, давя чужую судьбу, хотел быть один.

III // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Иккӗмӗш том. — Шупашкар, 2011. — 416 с. — 23–48 с.

Эпӗ пӗччен мар.

Я не один!

I // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Пӗрремӗш том. — Шупашкар, 2010. — 416 с. — 371–376 с.

«Бал вӗҫленчӗ, хӑнасем саланса пӗтрӗҫ, хуҫа пӗччен тӑрса юлчӗ.

— Бал кончился, разъехались гости, хозяин остается один.

V // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Пӗрремӗш том. — Шупашкар, 2010. — 416 с. — 301–345 с.

Страницăсем:

Меню

 

Статистика

...тĕплӗнрех