Шырав

Шырав ĕçĕ:

Пичӗ (тĕпĕ: пит) сăмах форми çинчен тĕплĕнрех пăхма пултаратăр.

Унӑн пурнӑҫ йӗрӗ тӳрӗ пулнӑ, Прохор Палыч хӑй те ун чухне хальхи пек пулман: сӑмси те кун пек пулман, пичӗ те хӗрлӗ-кӑвак пулман, мӗншӗн тесен ӗҫес виҫе хальхинчен пӑчах расна пулнӑ.
Линия жизни у него была прямая, а сам Прохор Палыч был тогда совсем не таким: и нос не такой, и синевы на лице не было, так как норма подпития была совсем другая, не та, что сейчас.

1 // Леонид Агаков. Троепольский, Г. Н. (1905-1995). Вунҫиччӗмӗш Прохор тата ыттисем: (агроном ҫырса пынисем). [Л. Я. Агаков куҫарнӑ]. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1955. — 132 с. — 41–83 с.

Шӑмми-шакки тӗреклӗ, пӗвӗ вӑтам пӳрен ҫӳллӗрех, хырӑмӗ самаях хулӑн, урисем пӗр-пӗринчен чылай аякра тӑраҫҫӗ те ҫителӗклех ҫирӗп; пуҫӗ пысӑк, ҫамки ансӑртарах, анчах ытлашши ансӑрах та мар; сӑмси лаптакрах, сарлака та пуклак вӗҫлӗ, кӑвакрах тӗслӗн ҫутӑлса тӑрать; аялти тути, пӗтӗмӗшпе илсен, ҫӳлти тутинчен икӗ хут ҫурӑ хулӑнрах, анчах ытла кансӗрлемеллех хулӑн мар; пичӗ ҫинчи икӗ тарӑн пӗркеленчӗк — пурнӑҫра хура-шур курнипе пулнӑскерсем мар, ҫу пухӑнса кайнипе пулнӑ картлашкасем кӑна; кун пек пит ҫинче пысӑк куҫсем пуласса кӗтмелле, анчах та вӗсем пачах урӑхла, пӗчӗккӗ пулса тухнӑ, ҫӗрулми куҫӗсем пек тарӑн путса лараҫҫӗ, вӗсен тӗсне те уйӑрса илмелле мар, те тусанпа, те темскерпе витӗннӗ вӗсем.
Комплекция плотная, рост выше среднего, животик изрядно толст, ноги поставлены довольно широко и прочно; голова большая, лоб узковат, но не так уж узок; нос узловатый, широкий и тупой, слегка приплюснутый, с синим отливом; нижняя губа приблизительно в два с половиной раза толще верхней, но не так уж толста, чтобы мешала; две глубокие морщины — просто жировые складки, а не то чтобы следы когтей жизни; глаза на таком лице надо бы ожидать большими, а они, наоборот, получились маленькие, сидят глубоко, как глазок картофелины, и цвета неопределенного, будто подернуты не то пылью, не то марью.

Вунҫиччӗмӗш прохор, шуҫ ӑстисен королӗ // Леонид Агаков. Троепольский, Г. Н. (1905-1995). Вунҫиччӗмӗш Прохор тата ыттисем: (агроном ҫырса пынисем). [Л. Я. Агаков куҫарнӑ]. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1955. — 132 с. — 41–83 с.

Пичӗ мӗнле!
Какое лицо!

Гришка Хват // Леонид Агаков. Троепольский, Г. Н. (1905-1995). Вунҫиччӗмӗш Прохор тата ыттисем: (агроном ҫырса пынисем). [Л. Я. Агаков куҫарнӑ]. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1955. — 132 с. — 18–40 с.

Пичӗ тата!
А лицо!

Найда ку таранччен хуҫи хыҫҫӑн, чӗн вӗҫҫӗн, чиперех утса пырсаччӗ, анчах халӗ йынӑшма, вӗҫернесшӗн туртӑнма тытӑнчӗ, малти икӗ урипе Петя кӑкри ҫине тӑма тапратрӗ, ҫуласа илме тӑрӑшса ун пичӗ патнелле кармашрӗ.
Найда до сих пор спокойно плелась на шворке за хозяином, а тут начала визжать, рваться, вставала передними лапами на грудь Пети, тянулась к лицу, стараясь лизнуть.

Унӑн пичӗ курӑнмастчӗ.
Лида его не было видно.

Пакӑлти Микиш // Леонид Агаков. Троепольский, Г. Н. (1905-1995). Вунҫиччӗмӗш Прохор тата ыттисем: (агроном ҫырса пынисем). [Л. Я. Агаков куҫарнӑ]. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1955. — 132 с. — 3–17 с.

— Ересь! — терӗ Петр Васильев, ывӑҫ тупанӗ ҫинче мӗн ҫырнине вуланӑ пек, ӑна хӑй пичӗ умӗнче тапраткаласа хӗрӳллӗн калатчӗ:
— Ересь! — сказал Петр Васильев, а человек, двигая ладонью перед лицом своим, точно читая написанное на ней, жарко говорил:

XII. // Феодосия Ишетер. Горький М. Ҫынсем патӗнче: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1941. — 256 с.

Лайӑх пупсем «господи, владыко живота моего» вуланӑ пек калатчӗ вӑл, хӑй пукан ҫинчен шуса, аллипеле хӑй пичӗ умӗнче сулкаласа, пӗрмаях малалла тайӑлатчӗ.
Он говорил так, как хорошие попы читают «Господи, Владыко живота моего», и всё наклонялся вперед, съезжая со стула, взмахивая рукою пред своим лицом…

Пур куҫсем те ҫиекенӗн пичӗ ҫинелле, унӑн аялти янах шӑмми ҫинелле, хӑлхи патӗнчи ҫаврака мӑкӑльсем ҫинелле ӗҫлӗн пӑхса тӑраҫҫӗ; шӗвӗр янах шӑммийӗ пӗрре анса, тепре хӑпарса тӑнине сӑнаҫҫӗ; хӑшсене ӳркенчӗклӗн пӗр-пӗрне пӗлтерсе тӑраҫҫӗ:
Все глаза деловито направлены на лицо едока, на его нижнюю челюсть, на круглые желваки около ушей; смотрят, как острый подбородок равномерно падает и поднимается, вяло делятся мыслями:

Приказчикӑн ҫаврака пичӗ ӑмсаннипе те тӗлӗнсе хӗрӳленсе кайнипе хӑмӑрланать, куҫӗсене тем ҫинчен шухӑшласа тӗлӗрес тӗтре хупласа илнӗ; йывӑррӑн сывласа вӑл йӑнӑшкаласа калать:
Кругленькое лицо приказчика буреет от зависти и врсторга, глаза подернуты мечтательной дымкой; вздыхая, он жалобно говорит:

Старик иконӑна сутакан ҫынӑн пичӗ патне илсе пырать те хытӑ вӗрентсе калать:
Старик подносит икону к лицу продавца и уже строго внушает:

Керженец таврашӗнче пит пӗлсе тӑракан старовер кӗнекеҫӗн хурӑнташӗччӗ; купец ҫумӗнче манпа пӗр ҫулхи типшӗм те ҫивӗч ывӑлӗ пурччӗ, вӑл старик пичӗ пек кӑвак та пӗчӗк питлӗскерччӗ, шӑши ҫури куҫӗсем пек выляса тӑракан куҫлӑскерччӗ.
В керженских краях; при купце — сухонький и бойкий сын, моего возраста, с маленьким серым личиком старика, с беспокойными глазами мышонка.

Кӗрхи ҫумӑр пӗлӗчӗсем чарӑна пӗлмесӗр вӗтӗ ҫумӑр пӗрӗхтерсе тӑратчӗҫ, ҫав ҫын тӑваткӑл йӑрӑмлӑ тутӑрпа пичӗ ҫинчен тарне шӑлса илсен, ҫумӑр хуллентерех ҫунӑ пек, ҫын каллех тарласа пынӑҫемӗн ҫумӑрӗ те вӑйлансарах кайнӑ пек туйӑнатчӗ.
Осенние тучи неугомонно сеяли мелкий дождь, и казалось, что, когда этот человек вытрет клетчатым платком пот с лица, дождь идет тише, а по мере того, как человек снова потеет, — и дождь становится сильнее.

XI. // Феодосия Ишетер. Горький М. Ҫынсем патӗнче: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1941. — 256 с.

Анчах Сарапулта пароход сине пӗр мӑнтӑр арҫын, хӗрарӑм пичӗ пек сухалсӑр-мӗнсӗр, ленчӗркке питлӗскер ларчӗ.
Но в Сарапуле сел на пароход толстый мужчина, с дряблым, бабьим лицом без бороды и усов.

Яков чӑмласа ларать, унӑн суккӑрла пичӗ ҫинче кӑвак ҫӳҫ ункисем вылянса тӑраҫҫӗ, ҫӑмлӑ хӑлхисем тапранкалаҫҫӗ; повӑр хӑйне мӗн каланине итлесен, вӑл татах йӗркеллӗн те хӑвӑрттӑн калама тытӑнать:
Яков жует, по слепому его лицу двигаются сивые колечки волос, шевелятся мохнатые уши; выслушав замечание повара, он продолжает так же мерно и быстро:

Каҫӑр сӑмсаллӑ пичӗ унӑн кӗреҫе пек лаптак; упа куҫӗ пек пӗчӗк куҫӗсем ҫӑра куҫ харшийӗсем айӗнче пытанса тӑраҫҫӗ, питҫӑмартисем ҫинче шурти мӑк майлӑ вӗт ҫӑм ункисем, пуҫӗ ҫинче ҫав ҫӑм-ҫӳҫӗ тачӑ ҫӗлӗк пек пулса кӗҫеленсе тӑрать, вӑл кукӑр пӳрнисене ҫав ҫӳҫӗ ӑшнелле аран ҫеҫ кӗртсе ярать.
Курносое лицо его плоско, точно лопата, медвежьи глазки спрятаны под густыми бровями, щеки — в мелких колечках волос, похожих на болотный мох, на голове эти волосы свалялись плотной шапкой, он с трудом просовывает в них кривые пальцы.

Ҫынсем ырланӑ пек туса шикленнӗ пек саланса карӗҫ; тӗттӗмрех ҫенӗхре эпӗ кӗпе ҫӑвакан хӗрарӑмӑн ҫаврака шурӑ пичӗ ҫинче шывланнӑ куҫӗсем ҫилленчӗклӗн йӑлтӑртатса тӑнине куртӑм.
Публика неодобрительно и боязливо разошлась; в сумраке сеней я видел, как сердито сверкают на круглом белом лице прачки глаза, налитые слезами.

X. // Феодосия Ишетер. Горький М. Ҫынсем патӗнче: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1941. — 256 с.

Офицерӑн ҫӳҫӗ кулмалла тӑртанкаласа кайнӑччӗ, унӑн касса ҫӗвӗлентерсе пӗтернӗ хурлӑхлӑ пичӗ йӑл кулнине эпӗ тин анчах куртӑм, — вӑл темле кулатчӗ.
Волосы офицера были смешно встрёпаны, и впервые я видел улыбку на его печальном, изрубленном лице, — улыбался он странно.

— Пичӗ хӗрлӗ, чӗлхине кӑларса янӑ… — тетчӗ.
— Рожа красная, язык высунул…

Вӑл мана тӳсме ҫук ирсӗррӗн туйӑнатчӗ, ҫавна сиссе пулас, мана тӗрлӗ япаласемпе хӑратса, ӑраснах киленсе асаплантаратчӗ: эпӗ лавкана пырса кӗнӗ чух унӑн тӗрӗс пичӗ йӗлпӗрсе каятчӗ, вара вӑл кӑмӑллӑн ыйтатчӗ:
Был он нестерпимо противен мне и, видимо, чувствуя это, мучил меня разными угрозами, с наслаждением особенным: когда я входил в лавку, его пятнистое лицо расплывалось, и он спрашивал ласково:

IX. // Феодосия Ишетер. Горький М. Ҫынсем патӗнче: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1941. — 256 с.

Страницăсем:

Чӑваш чӗлхи корпусӗ

Шырав

Шырав ĕçĕ:

Меню

Статистика