Чӑваш чӗлхи корпусӗ

Шырав

Шырав ĕçĕ:

темӗн (тĕпĕ: те) сăмах форми çинчен тĕплĕнрех пăхма пултаратăр.
Санюк тата темӗн каласшӑнччӗ, сӑмахне вӗҫлеймерӗ, нӑшӑклатсах йӗме тытӑнчӗ.

Куҫарса пулӑш

3 // Николай Максимов. Максимов Н.Н. Синкер. Роман. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1991. — 349 с.

Тантӑшӗсем пекех, вӑл та пуртӑ-мӑлатук йӑтса тухӗччӗ, хуҫалӑхри хуралтӑсене ӑна та кӑна юсӗччӗ, арҫын алли ыйтакан ӗҫ килте темӗн чухлех-ҫке.

Куҫарса пулӑш

3 // Николай Максимов. Максимов Н.Н. Синкер. Роман. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1991. — 349 с.

Анчах, темӗн, килӗнчех-ши вӑл.

Куҫарса пулӑш

3 // Николай Максимов. Максимов Н.Н. Синкер. Роман. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1991. — 349 с.

Унта вӗсене тӗлӗнтермӗш кино кӑтартичченех темӗн чухлӗ тӗлӗнтерчӗҫ.

Куҫарса пулӑш

1 // Николай Максимов. Максимов Н.Н. Синкер. Роман. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1991. — 349 с.

Хӑй кӑларса ывӑтнӑ ҫырури йӗркесем пуҫӗнче пичетленсех ларчӗҫ тейӗн: «…ӑна ҫӗр ҫӑтнӑ тӑк — унӑн ҫулӗ шӑпах унталла. Пирӗннисем вара вӑл чӗрӗ тесе шухӑшлаҫҫӗ. Эпир тепӗр тӑватӑ кунран таврӑнатпӑр, ҫав вӑхӑтра ӑна ярса тытма кирлех, мӗншӗн тесен вӑл ирӗклӗн ҫӳрет. Улттӑн пӗрне ҫӗнтересси — чӑрт сурмалӑх кӑна. Темӗн те калаҫҫӗ, турӑҫӑм каҫартӑр та, — Тарт шуйттанпа ҫыхланса кайнӑ имӗш. Ку маншӑн паллӑ мар».

В голове, как отпечатанные, стояли строки письма, скомканного и брошенного рукой Тарта: «…если бы он провалился, туда ему и дорога. А наши думают, что он жив. Мы вернемся через четыре дня, за это время должны его поймать непременно, потому что он будет ходить свободно. Шестерым с одним справиться — что плюнуть. Толкуют, прости меня, господи, что Тарт сошелся с дьяволом. Это для меня неизвестно».

IV. «Гарнаш, Автан урамӗ» // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Пӗрремёш том. — Шупашкар, 2010. — 416 с. — 91–116 с.

Пӗрре ҫывӑхра, тепре аякра темӗн ҫатӑртатать, унта халиччен курман паллӑ мар чӗр чунсем пӗр-пӗрин утӑмне итле-итле куҫаҫҫӗ, вӗсен сӑнарӗсем, Тарт ӑсӗнче калӑпланнӑскерсем, хӑрушла хумхантаракан кӳлепеллӗ е, пач урӑхла, ҫатӑртатни-шатӑртатни чарӑнсан шупкаланаҫҫӗ, пӗрӗнеҫҫӗ-хутланаҫҫӗ.

То ближе, то дальше трещал кустарник, невиданные, неизвестные существа двигались там, прислушиваясь друг к другу, и образы их, созданные воображением Тарта, принимали чудовищные, волнующие размеры или, наоборот, бледнели и съеживались, когда умолкал треск.

III. Блемер Тарта тупать // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Пӗрремёш том. — Шупашкар, 2010. — 416 с. — 91–116 с.

Тарт ҫывӑхри, шӑллӑ тирӗк евӗр путӑклӑ ҫулҫӑсен ҫыхланчӑклӑхне курчӗ те — пиҫсех ҫитеймен слива евӗрлӗ темӗн пӗчӗк те симӗсскере асӑрхарӗ.

Тарт перевел взгляд на ближайшие сплетения вогнутых, как зубчатые чашки, листьев и заметил маленькое, зеленоватое нечто, похожее на недозрелую сливу.

II. Вӑрман мӗн калать // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Пӗрремёш том. — Шупашкар, 2010. — 416 с. — 91–116 с.

— Ӑхӑ, — терӗ лейтенант, — халӗ эпӗ те темӗн уйӑрма пуҫларӑм пулас.

— Да, — сказал лейтенант, — теперь и я, пожалуй, начинаю различать что-то.

I. Пӗри ҫук // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Пӗрремёш том. — Шупашкар, 2010. — 416 с. — 91–116 с.

Килӗнче ӗҫлемелли темӗн чухлех, анчах вӑл ҫакӑн ҫинчен мансах кайрӗ.

Немало домашних работ предстояло ей, но она забыла об этом.

VI. Ассоль пӗччен юлать // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Пӗрремёш том. — Шупашкар, 2010. — 416 с. — 9–90 с.

Сӑнунтанах куратӑп — сана темӗн канӑҫсӑрлантарать.

Я уж вижу по твоему лицу, что ты что-то надумал.

VI. Ассоль пӗччен юлать // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Пӗрремёш том. — Шупашкар, 2010. — 416 с. — 9–90 с.

— Сире валли трюмра вырӑн тупса хунӑ, хальхинче, эппин, вӑл темӗн тӗрлӗ «скерцӑпа», «адажиопа» тата «фортессимӑпа» тулса ларать.

 — Всем вам отведено место в трюме, который на этот раз, значит, будет погружен разными «скерцо», «адажио» и «фортиссимо».

V. Хатӗрленӳ // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Пӗрремёш том. — Шупашкар, 2010. — 416 с. — 9–90 с.

Карап платникне ҫеҫ темӗн килӗшмерӗ пулмалла.

Один корабельный плотник остался чем-то недоволен: вяло подержав руку Грэя, он мрачно спросил:

V. Хатӗрленӳ // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Пӗрремёш том. — Шупашкар, 2010. — 416 с. — 9–90 с.

Сӗм хура инҫете юр пек шурӑ чӗтревлӗ тӗс ӳкнӗ ӗнтӗ; кӑпӑк йӑлтӑртатать; акӑ ылтӑн ҫип варринче темӗн хӗп-хӗрлӗскер ҫурӑлса кайрӗ те — океан тӑрӑх Ассоль урисем еннелле вӗтӗ-вӗтӗ чӗтренчӗк йӑмӑх хӗрлӗ хум ывтӑнчӗ.

На черной дали легла уже трепетная снежная белизна; пена блестела, и багровый разрыв, вспыхнув средь золотой нити, бросил по океану, к ногам Ассоль, алую рябь.

IV. Пӗр кун маларах // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Пӗрремёш том. — Шупашкар, 2010. — 416 с. — 9–90 с.

Чечексен хӑйне евӗрлӗ пит-куҫне, вӗсен тунисен чӑлханӑвне сӑнанӑ май Ассоле унта ҫынсен хусканӑвӗсем-шухӑшӗсем пур пек туйӑнать: вӗсем тӗрлӗрен лараҫҫӗ, темӗн тума ӑнтӑлаҫҫӗ, вырӑнтан вырӑна куҫасшӑн, кашниех тӗрлӗ шухӑшпа тӗмсӗлет; халӗ Ассоле уй шӑшийӗсем ушкӑнӑн-ушкӑнӑн утни, тыркассен балӗ е ҫывӑракан гнома хуклатса хӑратакан чӗрӗпӗн кӑнттам хаваслӑхӗ пӗртте тӗлӗнтермӗччӗҫ.

Засматривая в особенные лица цветов, в путаницу стеблей, она различала там почти человеческие намеки — позы, усилия, движения, черты и взгляды; ее не удивила бы теперь процессия полевых мышей, бал сусликов или грубое веселье ежа, пугающего спящего гнома своим фуканьем.

IV. Пӗр кун маларах // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Пӗрремёш том. — Шупашкар, 2010. — 416 с. — 9–90 с.

Сасартӑк ӑна темӗн — аякри чӗнӳ евӗрлӗскер — шалтан та, тулашран та хумхантарса ячӗ, вара вӑл иккӗленӳсӗр, кӗрет чӑнлӑха уҫӑмлӑрах курса-сиссе тепӗр хут вӑраннӑ пек пулчӗ.

Вдруг нечто, подобное отдаленному зову, всколыхнуло ее изнутри и вовне, и она как бы проснулась еще раз от явной действительности к тому, что явнее и несомненнее.

IV. Пӗр кун маларах // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Пӗрремёш том. — Шупашкар, 2010. — 416 с. — 9–90 с.

Ыйхи ҫакна ҫеҫ кӗтнӗ тейӗн — килсе ҫитрӗ те пуҫ вӗҫӗнче тӑракан Мерипе темӗн пӑшӑлтатрӗ, унтан унӑн куллине пӑхӑнса таврана «ш-ш-ш-ш» тенӗ сасӑ салатрӗ.

Сон, действительно, как бы лишь ждал этой подачки; он пришел, пошептался с Мери, стоящей у изголовья, и, повинуясь ее улыбке, сказал вокруг: «Шшшш».

IV. Пӗр кун маларах // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Пӗрремёш том. — Шупашкар, 2010. — 416 с. — 9–90 с.

Хӑй тӗллӗн темӗн мӑкӑртата-мӑкӑртата Ассоль ашшӗн чӑлханса пӗтнӗ кӑвак ҫӳҫне якатрӗ, мӑйӑхӗнчен ҫепӗҫҫӗн чуп турӗ те — унӑн ҫӑмламас хӑлхисене хӑйӗн ҫип-ҫинҫе пӗчӗк пӳрнисемпе хупласа хучӗ:

Ассоль, приговаривая что-то про себя, разгладила его спутанные седые волосы, поцеловала в усы и, заткнув мохнатые отцовские уши своими маленькими тоненькими пальцами, сказала:

IV. Пӗр кун маларах // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Пӗрремёш том. — Шупашкар, 2010. — 416 с. — 9–90 с.

Бертольдӑн тар киллинчи хӗлхем евӗр — ҫак туйӑм Грэй чунӗнче темӗн арканнӑ хыҫҫӑнхи ишӗлчӗк айӗнчен ыткӑнса тухакан ҫулӑмла ялкӑшать.

Подобно искре в пороховой ступке Бертольда, — одного из тех душевных обвалов, из-под которых вырывается, сверкая, огонь.

III. Шурӑмпуҫ // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Пӗрремёш том. — Шупашкар, 2010. — 416 с. — 9–90 с.

Вара стойка хыҫне таврӑнчӗ, темӗн хытса ларнине чӗрнипе хӑйпӑтнӑ май пӗрре турилкке ҫине, тепре Грэй ҫине тимлӗн пӑхкалать.

Затем он вернулся за стойку, поглядывая внимательно то на Грэя, то на тарелку, с которой отдирал ногтем что-то присохшее.

III. Шурӑмпуҫ // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Пӗрремёш том. — Шупашкар, 2010. — 416 с. — 9–90 с.

Вӗсем, унӑн шухӑшӗпе, асра ытларах юлаҫҫӗ, мӗн каласа кӑтартас тени, сӑмахсемпе ҫыхӑнманскер, вӗсенче вӗҫӗ-хӗррисӗр тӑсӑлать, темӗн тӗрлӗ шухӑш-туйӑм уҫать.

Впечатление такой картины несравненно сильнее; ее содержание, не связанное словами, становится безграничным, утверждая все догадки и мысли.

III. Шурӑмпуҫ // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Пӗрремёш том. — Шупашкар, 2010. — 416 с. — 9–90 с.

Страницăсем:

Меню

 

Статистика

...тĕплӗнрех