Чӑваш чӗлхи корпусӗ

Вӑл хуллен кӑна намӑс сӑмахсемпе вӑрҫса, пырне шӑмӑ ларнӑ пек мӗкӗрсе, хӑйӗн хырса тасатнӑ питне ывӑҫ тупанӗпе хыттӑн сӑтӑрма тытӑнчӗ.

Он начал крепко растирать ладонью битое своё лицо, тихонько ругаясь матерными словами, рыча, как подавившийся костью.

Манӑн университетсем // Леонид Агаков. Горький М. Манӑн университетсем: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1948. — 138 с.

Салтак Костин, ӗҫсе ӳсӗрӗлме ӗлкӗрнӗскер, хыттӑн кӑшкӑрчӗ:

А солдат Костин, уже выпивший, кричал:

Манӑн университетсем // Леонид Агаков. Горький М. Манӑн университетсем: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1948. — 138 с.

Ромаҫ тӗтӗм ӑшнелле кӗрсе кайрӗ, темскер, кӗмсӗртеттерчӗ, хыттӑн ятлаҫса илчӗ те — кӑшкӑрчӗ:

Ромась сунулся в дым, загремел чем-то, крепко выругался и закричал:

Манӑн университетсем // Леонид Агаков. Горький М. Манӑн университетсем: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1948. — 138 с.

— Хулара мӗн илтӗнет? — тесе ыйтрӗ те вӑл сывлӑх суннӑ хыҫҫӑн, ответне кӗтсе илмесӗрех хамӑр паталла пыракан Кукушкина хирӗҫ хыттӑн кӑшкӑрчӗ:

— Что слышно в городе? — спросил он, поздоровавшись, и, не ожидая ответа, закричал встречу Кукушкину:

Манӑн университетсем // Леонид Агаков. Горький М. Манӑн университетсем: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1948. — 138 с.

Унӑн тӳрӗ те пысӑк сӑмсаллӑ, хӗрлӗ пичӗ ҫинче сенкертерех куҫсем хыттӑн ҫуталса тӑраҫҫӗ.

На румяном лице его, с прямым, большим носом, строго сияли голубоватые глаза.

Манӑн университетсем // Леонид Агаков. Горький М. Манӑн университетсем: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1948. — 138 с.

Досчаник сӑмси пӑр ҫине хыттӑн пырса тӑрӑнчӗ, ун хӗррине хаяррӑн сӑтӑрса илчӗ.

Нос дощаника сильно ткнулся о льдину, по борту злобно шаркнуло.

Манӑн университетсем // Леонид Агаков. Горький М. Манӑн университетсем: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1948. — 138 с.

Вӑл алӑк патӗнчи кӗтесре, теме итленӗ пек пулса, пӗр хушӑ нимӗн чӗнмесӗр тӑчӗ, унтан ман пата хыттӑн утса пычӗ те, сӗтел хӗррине ларчӗ.

Он замолчал, стоя в углу у двери и как будто прислушиваясь к чему-то, потом решительно подошёл ко мне, присел на край стола:

Манӑн университетсем // Леонид Агаков. Горький М. Манӑн университетсем: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1948. — 138 с.

Клопский хыттӑн та ҫиллӗн кӑшкӑрчӗ:

Клопский резко и сердито кричал:

Манӑн университетсем // Леонид Агаков. Горький М. Манӑн университетсем: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1948. — 138 с.

Куҫӗсене каллех хупрӗ, тем ыратнӑ пек шӑлӗсене хыттӑн ҫыртса лартса вӗсене курӑнакан турӗ; унӑн аялти тути усӑнса анчӗ, ҫӳлти — ҫӗкленчӗ, уссисен кӑвакрах тӗкӗ шӑрт пек пулса тӑчӗ.

Снова закрыл глаза и, как от боли, крепко сжал зубы, обнажив их; нижняя губа его опустилась, верхняя — приподнялась, и синеватые волосы редких усов ощетинились.

Манӑн университетсем // Леонид Агаков. Горький М. Манӑн университетсем: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1948. — 138 с.

Вӑл пурин ҫине те вӗри куҫӗсемпе пӑхса ҫавӑрӑнчӗ те хыттӑн хушса хучӗ:

Он обвёл всех горящим взглядом и строго добавил:

Манӑн университетсем // Леонид Агаков. Горький М. Манӑн университетсем: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1948. — 138 с.

Толстовец Евангелин чаплӑ чӑнлӑхӗсем ӗмӗр-ӗмӗрех ҫирӗппӗн тытӑнса тӑрасси ҫинчен нумайччен каларӗ; сасси унӑн янравсӑрччӗ, пуплевӗсем кӗске, анчах та сӑмахӗсем хыттӑн илтӗнеҫҫӗ, вӗсенче чӑнласа ӗненнин вӑйӗ сисӗнет, сӑмахӗсене каланӑ чух вӑл ҫӑмлӑ сулахай аллипе ялан пӗр манерлӗн, темскере каснӑ пек сулса тӑрать, ҫав вӑхӑтрах сылтӑм аллине кӗсьере тытать.

Толстовец долго говорил о вечной непоколебимости великих истин евангелия; голос у него был глуховатый, фразы коротки, но слова звучали резко, в них чувствовалась сила искренней веры, он сопровождал их однообразным, как бы подсекающим жестом волосатой левой руки, а правую держал в кармане.

Манӑн университетсем // Леонид Агаков. Горький М. Манӑн университетсем: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1948. — 138 с.

Кун пек шухӑшсене эпӗ унчченех те тӗл пулкаланӑ ӗнтӗ, анчах ҫав тери палӑрмалла хыттӑн каланине халь пуҫласа илтрӗм.

Впервые слышал я эти мысли в такой резкой форме, хотя и раньше сталкивался с ними.

Манӑн университетсем // Леонид Агаков. Горький М. Манӑн университетсем: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1948. — 138 с.

Унӑн арӑмӗ чӳрече витӗр ним хускалмасӑр пӑхса ларчӗ, анчах Никифорыч будка алӑкӗ хыҫӗнче курӑнми пулсанах, вӑл хӑвӑрт кӑна каялла ҫаврӑнса, хыттӑн чӑмӑртанӑ чышкине алӑк патнелле тӑсса, йӗрнӗ шӑлӗсем витӗр ҫав тери вӑйлӑ тархӑпа каласа хучӗ:

Жена его неподвижно смотрела в окно, но когда он скрылся за дверью будки, она, быстро повернувшись, протянула к двери туго сжатый кулак, сказав, с великой злобой, сквозь оскаленные зубы:

Манӑн университетсем // Леонид Агаков. Горький М. Манӑн университетсем: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1948. — 138 с.

Чӳрече ани ҫинче ларакансем, ман пуҫ ҫийӗпе, хыттӑн та мӑшкӑларах ыйтаҫҫӗ:

С подоконника, над моей головой, насмешливо и громко спрашивают:

Манӑн университетсем // Леонид Агаков. Горький М. Манӑн университетсем: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1948. — 138 с.

Ҫиллес сасӑ хыттӑн калать:

Сердитый голос громко говорит:

Манӑн университетсем // Леонид Агаков. Горький М. Манӑн университетсем: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1948. — 138 с.

Пекарньӑпа юнашар вырнаҫнӑ пӗчӗк магазинра пурте ҫав драма ҫинчен кӑшкӑраҫҫӗ, — магазин хыҫӗнчи пӳлӗме студентсем тулнӑ, пирӗн пата, подвала, хумхануллӑ сасӑсем, хыттӑн каланӑ сӑмахсем илтӗнеҫҫӗ.

В маленьком магазине рядом с пекарней все кричат об этой драме, комната за магазином набита студентами, к нам в подвал доносятся возбужденные голоса, резкие слова.

Манӑн университетсем // Леонид Агаков. Горький М. Манӑн университетсем: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1948. — 138 с.

Пӗтӗм пурӑнӑҫ! — сӑмахсене татса, ерипен, урайнелле пӑхса каларӗ те ҫак ҫын, каллех ывҫӑ тупанӗсемпе пуҫне хыттӑн сӑтӑрма тытӑнчӗ.

Вся жизнь! — раздельно, не громко, глядя в пол, сказал этот человек и снова начал крепко растирать голову ладонями.

Манӑн университетсем // Леонид Агаков. Горький М. Манӑн университетсем: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1948. — 138 с.

Вӑл пӗр хӗрӗх ҫулсене ҫитнӗ ҫын, унӑн хулӑм туталлӑ, хура уссиллӗ хӗрлӗ сӑнӗ хӑранӑ пек, пӑлханнӑ пек курӑнать, хӑй ҫаврака пуҫӗ ҫинчи кӑвак шӑртне хыттӑн сӑтӑрса, урӑлнӑҫемӗн урӑлса калаҫма пуҫларӗ.

Ему было лет сорок, красное толстогубое лицо его с черными усами казалось испуганным, тревожным, он крепко потирал седую щетину волос на своем круглом черепе и говорил все более трезво.

Манӑн университетсем // Леонид Агаков. Горький М. Манӑн университетсем: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1948. — 138 с.

— Сирӗн эрех ҫук-и? — тесе ыйтрӑм эпӗ хыттӑн.

— У вас нет водки? — громко спросил я.

Манӑн университетсем // Леонид Агаков. Горький М. Манӑн университетсем: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1948. — 138 с.

Вара ҫурри ҫарамас ҫынсем кӑнтӑрла иртни икӗ сехет ҫитиччен, пӗтӗм тавара куҫарса ҫитериччен пӗр канмасӑр, чашлаттарса ҫӑвакан ҫумӑр айӗнче, хыттӑн кастарса тӑракан ҫил ҫинче ӗҫлерӗҫ, — ҫакна пула эпӗ этем пурӑнакан ҫӗр мӗн тери хӑватлӑ вӑйсемпе пуян тӑнине пӗтӗм чӗрепе ӑнлантӑм.

И до двух часов дня, пока не перегрузили весь товар, полуголые люди работали без отдыха, под проливным дождём и резким ветром, заставив меня благоговейно понять, какими могучими силами богата человеческая земля.

Манӑн университетсем // Леонид Агаков. Горький М. Манӑн университетсем: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1948. — 138 с.