Шырав

Шырав ĕçĕ:

тӗксӗм сăмах пирĕн базăра пур.

тӗксӗм (тĕпĕ: тӗксӗм) сăмах форми çинчен тĕплĕнрех пăхма пултаратăр.

Таня Беридзепе юнашар сӗтел хушшинче ларать, сӗтел ҫинчи лампӑн тӗксӗм абажурӗ витӗр вӗсен пичӗсем ҫине ҫутӑ ӳкмест.
Таня сидела рядом с Беридзе за столом, темный колпак настольной лампы скрадывал свет, их лица тонули в полумраке.

Вуниккӗмӗш сыпӑк // Петр Золотов. Ажаев, В. Н. Мускавран инҫетре: роман / вырӑсларан П.Золотов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1953. — 242 с.

Тӗксӗм ҫӗртен тухнӑ хыҫҫӑн шурӑ юр ҫинче йӑлтӑртатса тӑракан хӗвел ҫути куҫа йӑмӑхтарнипе вӗсем куҫӗсене хӗссе илчӗҫ.
Блеск солнца на снегу, нестерпимый после полутьмы, заставил их зажмуриться.

Тӗксӗм, начар ҫын! —
Темный, плохой человек! —

Куҫ хӑнӑхса ҫитсен, электричество лампин тӗксӗм ҫутинче Таня Коля Смирнова курчӗ.
Таня, привыкнув к темноте, увидела при тусклом свете электрической лампочки Колю Смирнова.

Тӑххӑрмӗш сыпӑк // Петр Золотов. Ажаев, В. Н. Мускавран инҫетре: роман / вырӑсларан П.Золотов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1953. — 242 с.

Либерманӑн пысӑк сӑмсаллӑ, тӗксӗм куҫлӑ сарлака сӑнӗ ҫинче ҫынтан тӑрӑхлас тата хӑйне мухтас йӑла палӑрать.
Толстое широкое лицо Либермана с большим носом и тусклыми глазами выразило иронию и высокомерие.

Ҫиччӗмӗш сыпӑк // Петр Золотов. Ажаев, В. Н. Мускавран инҫетре: роман / вырӑсларан П.Золотов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1953. — 242 с.

Темле тӗксӗм пӳлӗм.
И мрачная она какая-то.

Виҫҫӗмӗш сыпӑк // Петр Золотов. Ажаев, В. Н. Мускавран инҫетре: роман / вырӑсларан П.Золотов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1953. — 242 с.

Пурӑнма килнӗ ҫӗнӗ ҫын, алшӑлли илсе, пӗртен-пӗр тӗксӗм лампа ҫутатса тӑракан коридор тӑрӑх утрӗ.
Новый жилец с полотенцем прошел по коридору, тускло освещенному единственной лампочкой.

Ефрейторан тӗксӗм пичӗ ҫутӑлса кайрӗ:
Пасмурное лицо ефрейтора прояснилось.

Виҫҫӗмӗш сыпӑк // Тани Юн, Иоаким Максимов-Кошкинский. Козлов, Иван Андреевич. Крымра вӑрттӑн ӗҫлени / [Тани Юн, И. Максимов-Кошкинский куҫ.]. — Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1954. — 352 с.

Шӗвӗр янахӗпе тӗксӗм тутисем кантра пек усӑнса аннӑ.
Острый подбородок и темные губы, длинной веревочкой.

Виҫҫӗмӗш сыпӑк // Никифор Ваҫанкка, Алексей Этмен, Илле Тукташ. Алексеев, М. А. Большевиксем: роман / вырӑсларан Н. Ваҫанкка, А. Этмен, И. Тукташ куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑвашгиз, 1936. — 242 с.

. ӗлӗк ҫар комиссариачӗ тӑнӑ пысӑк, тӗксӗм ҫурт умне пычӗҫ.
Подошли к большому черному корпусу, где раньше помещался Военный Комиссариат.

Унӑн тӗксӗм пичӗ татах пушшех тӗттӗмленсе кайрӗ, тӑнлавӗсем патӗнче юн тымарӗсем сикме пуҫларӗҫ.
Темное лицо его еще более потемнело, а у висков вздулись прыгающие жилы.

Тӗксӗм йывӑҫсем хыҫӗпе ҫутӑ уйӑх ишсе тухрӗ.
Сияющий месяц выплыл из-за темных деревьев.

Пӗрремӗш сыпӑк // Никифор Ваҫанкка, Алексей Этмен, Илле Тукташ. Алексеев, М. А. Большевиксем: роман / вырӑсларан Н. Ваҫанкка, А. Этмен, И. Тукташ куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑвашгиз, 1936. — 242 с.

Тепӗр салтакӗ сӑмах сыпӑкӗсене аран-аран пӗтӗҫтеркелесе темӗнле кӗнеке вулать, ҫурта умнех тытнӑ вӑл кӗнекине, Блиндажри тӗксӗм ҫутӑра кӗнеке вуланине тимлӗн итлесе ларакан салтаксен пуҫӗсем курӑнаҫҫӗ.
Другой солдатик по складам читал какую-то книгу, держа ее около самой свечки, В смрадном полусвете блиндажа видны были поднятые головы, жадно слушающие чтеца.

16 // Василий Алагер, Стихван Шавли. Толстой Л.Н. Севастополь калавӗсем: калавсем. — Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1942. — 238 с.

Тӳпе таса та тӗксӗм; татти-сыпписӗр чуласа иртекен бомба ҫутисем, тупӑ кӗпҫисенчен пӗрхӗнсе тухакан вут ҫутисемпе ҫӑлтӑрсем ӗнтӗ тӗттӗмре йӑл-йӑл йӑлкӑшаҫҫӗ.
Небо было чисто и темно; звезды и беспрестанно движущиеся огни бомб и выстрелов уже ярко светились во мраке.

10 // Василий Алагер, Стихван Шавли. Толстой Л.Н. Севастополь калавӗсем: калавсем. — Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1942. — 238 с.

Хула таврашӗнчи сарӑ тусем ҫинелле пӗр вӗҫӗмсӗр шурӑ та шупкарах кӗрен тӗтӗм пӗлӗчӗсем улӑхаҫҫӗ, кӑн-кӑвак тӳпере те ҫав пӗлӗтсемех, вӗсене тӗксӗм тинӗселле йӑлкӑшса анакан хӗвелӗн шупкарах хӗрлӗ пайӑркисем ҫутатаҫҫӗ.
И белые, лиловатые облака дыма, беспрестанно поднимавшиеся по желтым горам, окружающим город, и стоявшие в синем небе, при розоватых лучах солнца, уже с блеском отражавшегося и спускавшегося к горизонту темного моря.

9 // Василий Алагер, Стихван Шавли. Толстой Л.Н. Севастополь калавӗсем: калавсем. — Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1942. — 238 с.

Пӗр икӗ сехет маларах темӗн те пӗр тӗрлӗ, пысӑк та вак-тӗвек ӗмӗтсемпе, кӑмӑлсемпе пурӑннӑ ҫынсен юнланса пӗтнӗ ӳчӗсем, темиҫе ҫӗршерӗн, бастионпа траншея хушшинчи ем-ешӗл те сывлӑмлӑ лапампа Севастопольри часовньӑн тип-тикӗс урайӗнче пӗр хускалмасӑр выртаҫҫӗ; темиҫе ҫӗршер ҫын ылханни, кӗлтуни илтӗнсе тӑрать, ҫӑварӗсем типсе ларнӑ вӗсен, ҫӗр ҫумӗпе шӑваканнисем те, енчен енне ҫаврӑнса выртса йынӑшса илекеннисем те пур вӗсен хушшинче, — пӗрисем ем-ешӗл лапамри вилесем хушшинче выртаҫҫӗ, теприсем носилкӑсемпе койкӑсем ҫинче, суран ҫыхмалли пунктӑн юнланса пӗтнӗ урайӗнче; анчах та ҫав ҫавах, иртнӗ кунсенчи пекех, Сапун-ту тӗлӗнче шурӑмпуҫ шевли выляма пуҫларӗ, йӑлкӑшса тӑракан ҫӑлтӑрсем шупкалчӗҫ, шавласа выртакан тӗксӗм тинӗсрен шурӑ тӗтре хӑпарма тытӑнчӗ, хӗвелтухӑҫӗнче йӑмӑх хӗрлӗ ҫутӑ йӑлкӑшма пуҫларӗ, янкӑр кӑвак горизонт тӑрӑх шӑвакан шупкарах хӗрлӗ ҫинҫешке пӗлӗтсем тара-тара ҫухалчӗҫ, ҫав-ҫавах, иртнӗ кунсенчи пекех, ыйхӑран вӑраннӑ тӗнчене савӑнӑҫпа юрату, телей сунса, хӑватлӑ та ҫав тери илемле хӗвел ишсе тухрӗ.
Сотни свежих окровавленных тел людей, за 2 часа тому назад полных разнообразных, высоких и мелких надежд и желаний, с окоченелыми членами, лежали на росистой цветущей долине, отделяющей бастион от траншеи, и на ровном полу часовни Мертвых в Севастополе; сотни людей — с проклятиями и молитвами на пересохших устах — ползали, ворочались и стонали, — одни между трупами на цветущей долине, другие на носилках, на койках и на окровавленном полу перевязочного пункта; а все так же, как и в прежние дни, загорелась зарница над Сапун-горою, побледнели мерцающие звезды, потянул белый туман с шумящего темного моря, зажглась алая заря на востоке, разбежались багровые длинные тучки по светло-лазурному горизонту, и все так же, как и в прежние дни, обещая радость, любовь и счастье всему ожившему миру, выплыло могучее, прекрасное светило.

14 // Василий Алагер, Стихван Шавли. Толстой Л.Н. Севастополь калавӗсем: калавсем. — Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1942. — 238 с.

Инҫетри тӗксӗм горизонтра ҫиҫӗм йӑлтлатса илет, бастионри салтак: «тупӑ!» тесе кӑшкӑрать те, етре вара, рота ҫийӗпе уласа иртет те, ҫӗре алтса, чулсене ҫӳлелле вӑркӑнтарать.
Вспыхивала молния на мрачном далеком горизонте, часовой с бастиона кричал: «Пу-уш-ка!», и ядро, жужжа над ротой, взрывало землю и взбрасывало камни.

Перессе ҫине-ҫинех персе тӑмаҫҫӗ-мӗн; сайра-хутран кӑна, пӗрре пирӗннисем патӗнче, тепре вӗсем патӗнче ҫиҫӗм йӑлтлаткаласа илет, бомбӑн ҫутӑлакан трубки тӗксӗм те ҫӑлтӑрлӑ тӳпере пекӗ евӗр авӑнчӑк ҫутӑ йӗр хывать.
Стрельба была малая; только изредка вспыхивали то у нас, то у него молнии, и светящаяся трубка бомбы прокладывала огненную дугу на темном звездном небе.

4 // Василий Алагер, Стихван Шавли. Толстой Л.Н. Севастополь калавӗсем: калавсем. — Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1942. — 238 с.

Орвиль те Вильбур пекех ҫӳллӗ, тӗксӗм ҫырӑ ҫӳҫлӗ, чакӑр куҫлӑ ача пулнӑ, анчах унӑн пӗвӗ-сийӗ пиччӗшӗнни пекех тӗреклӗ пулман.
Орвилль был высокий мальчик, с темнокаштановыми волосами и голубыми глазами, но имел менее крепкое сложение.

2. Райт килйышӗ // Ярукка Сантри. Чарнлей, М. Райтсем: (Вильбурпа Орвиль) / А. И. Ярлыкин куҫарнӑ; ред. Н. Васянка. — Шупашкар: Чӑвашсен патшалӑх издательстви, 1936. — 110 с.

Пӳртсем тап-таса пӗлӗт ҫинче илемсӗр те тӗксӗм курӑнаҫҫӗ, анчах ҫуса тасатнӑ кантӑксем ҫинче ҫурхи хӗвел вылянать.
На фоне чистого-чистого неба избы казались сумрачными и темными, но весеннее солнце горело и переливалось в протертых окнах.

Хыпарҫӑсем // Тани Юн. Карнаухова И. В. Туслӑ ачасем: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1953. — 256 с.

Страницăсем:

Чӑваш чӗлхи корпусӗ

Шырав

Шырав ĕçĕ:

Меню

Статистика