Чӑваш чӗлхи корпусӗ

Шырав

Шырав ĕçĕ:

Василь (тĕпĕ: ) сăмах форми çинчен тĕплĕнрех пăхма пултаратăр.
Василь ура ҫине ҫӗкленет, Софья Олимпиевнӑн самантлӑха сӳнсе ларнӑ хуйхи-суйхи ҫӗнӗрен чӗртсе ярасран хӑранӑ пек, Коля Шувалов пекех, тулалла васкамасӑр тата сассӑр тухса каять.

Василь поднимается и, как бы боясь разбудить вновь загасшую на мгновение материнскую скорбь, неторопливо и бесшумно, как Коля Шувалов, выходит.

Вунулттӑмӗш сыпӑк // Яков Зверев. Первенцев, А.А. Чыса ҫамрӑкран упра: роман / вырӑсларан Я.Зверев куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1952. — 482 с.

Урӑх нимӗн те каламарӗ Василь.

Больше ничего не говорил Василь.

Вунулттӑмӗш сыпӑк // Яков Зверев. Первенцев, А.А. Чыса ҫамрӑкран упра: роман / вырӑсларан Я.Зверев куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1952. — 482 с.

Халӗ ҫак хӗрарӑма лӑплантарса ларакан Василь ҫинче паҫӑр ҫеҫ эпир курнӑ куҫҫуль тӑкакан каччӑ тӗсӗ те юлман.

Нет в этом Василе, утешающего мать, прежнего, только что нами виденного парня, распустившего слезы.

Вунулттӑмӗш сыпӑк // Яков Зверев. Первенцев, А.А. Чыса ҫамрӑкран упра: роман / вырӑсларан Я.Зверев куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1952. — 482 с.

Василь пирвайхи пекех, хӑйӗн ҫак тӗнчере нумай куркаланӑ куҫӗсемпе сиввӗн пӑхать.

А Василь смотрит теми же суровыми, много повидавшими глазами.

Вунулттӑмӗш сыпӑк // Яков Зверев. Первенцев, А.А. Чыса ҫамрӑкран упра: роман / вырӑсларан Я.Зверев куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1952. — 482 с.

Василь Софья Олимпиевна ҫумне ларать.

Василь садится возле Софьи Олимпиевны.

Вунулттӑмӗш сыпӑк // Яков Зверев. Первенцев, А.А. Чыса ҫамрӑкран упра: роман / вырӑсларан Я.Зверев куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1952. — 482 с.

— Кам вара сире тӗрмерен ирӗке кӑларчӗ? — ыйтать Василь Софья Олимпиевнӑран.

— А кто вас освободил из тюрьмы? — спрашивает Василь Софью Олимпиевну.

Вунулттӑмӗш сыпӑк // Яков Зверев. Первенцев, А.А. Чыса ҫамрӑкран упра: роман / вырӑсларан Я.Зверев куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1952. — 482 с.

— Ӑҫта тупӑн-ха ӑна, Софья Олимпиевна! — салхуллӑн калать Василь, типсе ҫитнӗ куҫӗсемпе пӑхса.

— Где же его найдешь, Софья Олимпиевна, — мрачно говорит Василь и угрюмо смотрит уже сухими глазами.

Вунулттӑмӗш сыпӑк // Яков Зверев. Первенцев, А.А. Чыса ҫамрӑкран упра: роман / вырӑсларан Я.Зверев куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1952. — 482 с.

Софья Олимпиевнӑн ывӑлӗ, Камелин пиччӗшӗ, мӗнле вилни ҫинчен Василь темиҫе хутчен илтнӗ, анчах ҫак кунччен вӑл ҫыннӑн хуйхи ҫинчен тӗплӗн шутласа пӑхман.

Василь несколько раз слыхал от Софьи Олимпиевны рассказ о том, как погиб ее сын, брат Камелии, но до этого толком не вникал в это чужое горе.

Вунулттӑмӗш сыпӑк // Яков Зверев. Первенцев, А.А. Чыса ҫамрӑкран упра: роман / вырӑсларан Я.Зверев куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1952. — 482 с.

Василь алли кӗсйинчи хутаҫне шырать.

Рука Василя шарит кисет в кармане.

Вунулттӑмӗш сыпӑк // Яков Зверев. Первенцев, А.А. Чыса ҫамрӑкран упра: роман / вырӑсларан Я.Зверев куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1952. — 482 с.

— Сирӗн урӑхла, Василь.

— У вас другое, Василь.

Вунулттӑмӗш сыпӑк // Яков Зверев. Первенцев, А.А. Чыса ҫамрӑкран упра: роман / вырӑсларан Я.Зверев куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1952. — 482 с.

— Таврӑнать, — тет Василь, нимӗн ҫинчен шутламан пек сӑн-питпе ларса, ҫӑкӑр татӑкне чӑмласа ярать те аллисене чӗркуҫҫи ҫине антарать.

— Вернется, — говорит Василь, прожевывай кусок хлеба с безучастным лицом, и опускает на колени руки.

Вунулттӑмӗш сыпӑк // Яков Зверев. Первенцев, А.А. Чыса ҫамрӑкран упра: роман / вырӑсларан Я.Зверев куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1952. — 482 с.

Василь Софья Олимпиевнӑн хуйхине пӗлет, анчах, ҫыннӑн хуйхине пусарма кирлине пӗлсе, унран тепӗр хут ыйтать.

Василь знает горе Софьи Олимпиевны, но спрашивает ее, так как ему известно, что горе человеческое требует участия:

Вунулттӑмӗш сыпӑк // Яков Зверев. Первенцев, А.А. Чыса ҫамрӑкран упра: роман / вырӑсларан Я.Зверев куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1952. — 482 с.

Василь тирӗке хӑй умнерех туртса лартать, тулӑ ҫӑнӑхӗнчен пӗҫернӗ булкӑна хуҫать те, пысӑк татӑксенех тирӗкри чахохбили ҫине пуҫать, малтанхи пекех хыттӑн ҫисе, ку порцие те ҫавӑрса хурать.

Василь придвигает чашку к себе, разламывает булку пшеничного хлеба и большим куском начинает макать в чашку, с прежней жадностью расправляясь и с этой порцией.

Вунулттӑмӗш сыпӑк // Яков Зверев. Первенцев, А.А. Чыса ҫамрӑкран упра: роман / вырӑсларан Я.Зверев куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1952. — 482 с.

— Саншӑн кая юлман, ывӑлӑм, — тет Софья Олимпиевна… — Акӑ эпӗ хамӑн ывӑлӑма сӗтел умне нихӑҫан та кӗтсе илеймӗп, — вӑл Василь тирӗкӗ ҫине каллех чахохбили ярса парать.

Софья Олимпиевна говорит: — Тебе не поздно, сынок, не поздно кушанье есть, вино пить, жить. А вот своего-то сына я никогда не дождусь к столу. — Накладывает Васил в тарелку еще чахохбили.

Вунулттӑмӗш сыпӑк // Яков Зверев. Первенцев, А.А. Чыса ҫамрӑкран упра: роман / вырӑсларан Я.Зверев куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1952. — 482 с.

— Кая юлман, Василь, — тет Софья Олимпиевна, уҫлӑ сак ҫине ӑна хирӗҫ вырнаҫса.

— Не поздно, Василь, — говорит Софья Олимпиевна, присаживаясь на лавку напротив Василя.

Вунулттӑмӗш сыпӑк // Яков Зверев. Первенцев, А.А. Чыса ҫамрӑкран упра: роман / вырӑсларан Я.Зверев куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1952. — 482 с.

Вӑл ҫак хӗрарӑма хӑнӑхнӑ ӗнтӗ, мӗншӗн тесен Василь хӑйӗн ача-пӑчанни пек никам тӗкӗнмен илемӗпе тата ҫемҫе характерӗпе ытла та юратмалла ҫынччӗ.

Он привык уже к ней, потому что был он мил своей детской, какой-то нетронутой белокурой красотой и мягким характером.

Вунулттӑмӗш сыпӑк // Яков Зверев. Первенцев, А.А. Чыса ҫамрӑкран упра: роман / вырӑсларан Я.Зверев куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1952. — 482 с.

Ҫакӑн пек пӑхнине, амӑшӗ пек ачашланине Василь питӗ лайӑх ӑнланнӑ.

Василь отлично понимал этот взгляд, эту материнскую ласку.

Вунулттӑмӗш сыпӑк // Яков Зверев. Первенцев, А.А. Чыса ҫамрӑкран упра: роман / вырӑсларан Я.Зверев куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1952. — 482 с.

Вӑл тин ҫеҫ чӑмӑртаса кӑларнӑ пӑтранчӑк эрехе витререн кружкӑпа ӑсса илчӗ те, ӑна Василь умне лартрӗ, хӑй кӑшт айккинерех ларчӗ, янахӗпе чӑмӑрӗсем ҫине таянса, Василь ҫине амӑшӗн ырӑ куҫӗсемпе пӑхрӗ.

Она зачерпнула из ведра кружку мутного вина и поставила его перед Василем, а сама чуть-чуть отошла от него и, подперев подбородок кулаком, смотрела на него хорошими, материнскими глазами.

Вунулттӑмӗш сыпӑк // Яков Зверев. Первенцев, А.А. Чыса ҫамрӑкран упра: роман / вырӑсларан Я.Зверев куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1952. — 482 с.

Василь айӑплӑн кулса илчӗ, анчах пӳлӗмре ларакансенчен нихӑшӗ те, ни эпӗ, ни Софья Олимпиевна тата пӳрте кӗрсе пирусӗсене кӑмакаран кӑварпа тивертнӗ икӗ партизан та хӑйне паҫӑрхи куҫҫулӗшӗн ӳпкелеме шутламаннине асӑрхаса, тӑна кӗрсе ҫитрӗ, хӑйне эрех пама ыйтрӗ.

Василь виновато улыбнулся, но, заметив, что ни я, ни Софья Олимпиевна, ни еще двое партизан, пришедших в кухню и прикуривавших от печки, не хотят попрекать его недавними слезами, пришел в себя, попросил вина.

Вунулттӑмӗш сыпӑк // Яков Зверев. Первенцев, А.А. Чыса ҫамрӑкран упра: роман / вырӑсларан Я.Зверев куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1952. — 482 с.

Коля тирӗке илсе кайма шутларӗ, анчах Василь пуҫӗпе сулса систерчӗ.

Коля хотел убрать миску, Василь мотнул головой:

Вунулттӑмӗш сыпӑк // Яков Зверев. Первенцев, А.А. Чыса ҫамрӑкран упра: роман / вырӑсларан Я.Зверев куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1952. — 482 с.

Страницăсем:

Меню

 

Статистика

...тĕплӗнрех