Шырав

Шырав ĕçĕ:

ылтӑн сăмах пирĕн базăра пур.

ылтӑн (тĕпĕ: ылтӑн) сăмах форми çинчен тĕплĕнрех пăхма пултаратăр.

Ман шухӑшпа, унӑн йӑлтӑртатса-ҫиҫсе тӑракан кӗпе ҫеҫ тӑхӑнса ҫӳремелле, атӑ кӗлисене унӑнне ылтӑн пӑтасем ҫапнӑ пулмалла, пуҫне вӑл, шлепке вырӑнне, ахах-мерченрен тунӑ япала тӑхӑнмалла пек туйӑнатчӗ.
Мне казалось, он должен носить бельё из парчи, каблуки его сапог подбиты золотыми гвоздями, а на голове, вместо шляпы, что-нибудь из бриллиантов.

Республика королӗсенчен пӗри // Александр Алга. Горький М. Америкӑра. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1950. — 76 с. — 46–61 с.

Ҫаксене пӗтӗмпех вӑраххӑн, аран-аран каланӑ пек каласа пӗтерсен, ҫын, хӑйӗн курӑнман куҫӗсемпе пароход мачти ҫинчи фонарь ҫине тӗллесе, тӗттӗмре ылтӑн эрешмен пек шуса пынине сӑнаса пычӗ.
Выговорив всё это медленно и как бы с трудом, человек уставился невидимыми глазами на мачтовый фонарь парохода, следя, как он ползёт в сетях тьмы золотым пауком.

Манӑн университетсем // Леонид Агаков. Горький М. Манӑн университетсем: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1948. — 138 с.

Ӑна виҫӗ ҫутӑ — иккӗшӗ шыв ҫинче, пӗри ҫӳлте, пирӗн ҫинче ҫакӑнса тӑрса ӑсатаҫҫӗ; ман ҫывӑхрах, пӗлӗтсем айӗнче, ылтӑн караҫсем пек тата тӑватӑ ҫутӑ шуса пыраҫҫӗ, вӗсенчен пӗри — пирӗн баржа мачти ҫинчи фонарь ҫутти.
Три огонька — два над водою и один высоко над ними — провожают его; ближе ко мне под тучами плывут, точно золотые караси, ещё четыре, один из них — огонь фонаря на мачте нашей баржи.

Пирӗн пӳрт вырӑнӗнче ылтӑн тӗслӗ кӑвар купи ҫеҫ йӑлкӑшса выртать, ун варринче кӑмака тӑрать; упранса юлнӑ тӑрпаран вӗри сывлӑшалла сенкер шӗвӗ тӗтӗм ҫӗкленет.
На месте нашей избы тлела золотая груда углей, в середине её стояла печь, из уцелевшей трубы поднимался в горячий воздух голубой дымок.

Тӗтӗм пӗлӗчӗ ӑшӗнчен урамсемпе килкартисене «ылтӑн чанасем» ӳкрӗҫ, мужиксемпе хӗрарӑмсем, кашни хӑйӗн япалисемшӗн тӑрӑшса, йӗркесӗр тӗркӗлтетрӗҫ, ҫав вӑхӑтрах таттисӗр ӳлекен сасӑ илтӗнсе тӑчӗ:
Из облака дыма падали на улицу и во дворы золотые «галки», бестолково суетились мужики и бабы, заботясь каждый о своём, и непрерывно звучал воющий крик:

Ылтӑн тӗслӗрех сухалӗн пӗрчисем пӗр-пӗрин ҫумне ҫыпӑҫса шӗвӗр муклашкасем пулса ларнӑ, вӗсен айӗнче карӑннӑ ҫӑварӗ пытанса тӑрать.
Золотистая борода слиплась острыми комьями, в ней прятался изумлённо открытый рот.

Хура сӑнлӑ шывӑн бархат пек тӑрӑхӗ хӑватлӑн шӑвать, ун ҫине ҫӑлтӑр ҫулӗ авӑнса кӗмӗл тӗслӗн тӑсӑлать, пысӑк ҫӑлтӑрсем ылтӑн тӑрисем пек ялкӑшса тӑраҫҫӗ, чӗре пурӑнӑҫӑн вӑрттӑнлӑхӗсем ҫинчен хӑйӗн ӑссӑр шухӑшӗсене хуллен юрласа тӑсать.
Могуче движется бархатная полоса тёмной воды, над нею изогнуто простерлась серебряная полоса Млечного Пути, сверкают золотыми жаворонками большие звёзды, и сердце тихо поёт свои неразумные думы о тайнах жизни.

— Эс каллех кунта-и? — тесе ыйтать те вӑл, манпа юнашар ларса нумайччен нимӗн те чӗнмест, ылтӑн тӗслӗ сухалӗн ҫемҫе пурҫӑнне шӑлкаласа шыв ҫине, пӗлӗт ҫине пӑхать.
— Ты опять тут? — спрашивает он и, садясь рядом, долго, сосредоточенно молчит, глядя на реку и в небо, поглаживая тонкий шёлк золотистой бороды.

Ҫавна парсан — эпӗ сана престол ҫумне ылтӑн сӑнчӑрпа тимӗрлесе лартӑп, сан ҫине пӑхса кӗл тӑвӑп…
Дашь — золотыми цепями к престолу прикую, молиться буду на тебя…

Ман пуҫ ҫийӗпе хура пӗлӗт таткисем кахаллӑн шуса иртеҫҫӗ, вӗсем хушшипе уйӑх ылтӑн пӳске пек кусса пырать, ҫӗре мӗлкесем хуплаҫҫӗ, шыв лупашкисем кӗмӗлле хурҫӑ пек ҫутӑлса выртаҫҫӗ.
Надо мною лениво плывут чёрные клочья облаков, между ними золотым мячом катится луна, тени кроют землю, лужи блестят серебром и сталью.

Тӳпере пӗр пӗчӗк, ылтӑн тӗслӗ пӗлӗт ирӗлсе тӑрать.
В небе таяло одно маленькое, золотистое облако.

Атӑл ҫывӑх пулнипе нӳрелнӗ тӗттӗмлӗхре мачтӑсем ҫинчи фонарьсен ҫуттисем ылтӑн эрешменсем пек курӑнатчӗҫ, леш енчи сӑртлӑ ҫыранӑн хура талккишӗнче вут ҫути муклашкисемпе вӗсен шӑнӑрӗсем сапӑнса тӑни курӑнатчӗ, — кусем Услон ятлӑ пуян салари трактирсемпе ытти ҫурт чӳречисенчен тухакан ҫутӑсем.
Во тьме, влажной от близости Волги, ползли во все стороны золотыми пауками огни мачтовых фонарей, в чёрную массу горного берега вкраплены огненные комья и жилы — это светятся окна трактиров и домов богатого села Услон.

Илемлӗ «ылтӑн кӗркунне» тапхӑрӗ пӗчӗккӗн вӗҫленсе пырать.
Красивая «золотая осень» постепенно подходит к концу.

Техникӑна — шанчӑклӑ управ // Канаш Ен. http://kanashen.ru/2021/10/22/%d1%82%d0% ... %b0%d0%b2/

Кирпӗчрен тунӑ ҫӳллӗ хӳме хыҫӗнчен икӗ чалӑш тӑршшӗ Сергей Радонежский, святойӑн икони тӑсӑлса тӑрать, хура тӗксӗм пичӗ тавра ылтӑн ҫаврашка, шурӑ сухалӗ, савӑл пек, ҫӗре ҫити усӑнса аннӑ, ҫинҫе пӳрнисене те пиллес майпа, те юнас майпа хуҫлатнӑ.
За каменной высокой оградой дыбится двухсаженная икона Сергия Радонежского, святителя: венчик золотой вкруг темного лика, борода седая клином до самой земли, не то благословением, не то угрозой сложены тонкие пальцы.

XXXIV сыпӑк // Петр Золотов. Мстиставлский С.Д. Курак — ҫурхи кайӑк: повесть. Вырӑсларан П. Золотов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1950. — 366 с.

Вӗсенчен чи ҫамрӑкки судья сюртукли, кӑкӑрӗ ҫине лицейри ылтӑн значок ҫакнӑскер — сӑмахне тӑсса ыйтрӗ:
Самый молодой из них — в судейском сюртуке, золотой лицейский знак на груди — спросил, растягивая слова:

XXX сыпӑк // Петр Золотов. Мстиставлский С.Д. Курак — ҫурхи кайӑк: повесть. Вырӑсларан П. Золотов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1950. — 366 с.

Тарӑхнипе ҫӗкленнӗ хулпуҫҫийӗнче икӗ пуҫлӑ хура ӑмӑрткайӑклӑ ылтӑн погонсем каҫӑрӑлса тӑраҫҫӗ.
Дыбились на поднятых гневным пожатием плечах адмиральские золотые с черными двуглавыми орлами погоны.

Йывӑр алӑкран пӗр ҫамрӑкрах кӑна илемлӗ те ҫӳллӗ ҫын кӗчӗ, сюртукӗ ҫинче унӑн генерал петлицисем, кӑкӑрне ылтӑн ӑмӑрткайӑк ҫакнӑ.
В распахнувшуюся тяжелую дверь вошел молодой еще, но уже с генеральскими петлицами на форменном сюртуке, с золотым лицейским орлом на правой стороне груда, высокий я красивый человек.

XXVII сыпӑк // Петр Золотов. Мстиставлский С.Д. Курак — ҫурхи кайӑк: повесть. Вырӑсларан П. Золотов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1950. — 366 с.

УФСБ ӗҫченӗсем оперативлӑ-шырав мероприятийӗсем ирттернӗ май 1960 ҫулта ҫуралнӑ Нерюнгри хӗрарӑмӗнчен пӗтӗмӗшле 6,6 кг ытла таякан сапаланнӑ ылтӑн туртса илнӗ.
Так, сотрудниками УФСБ в ходе проведения оперативно-разыскных мероприятий установлена жительница Нерюнгри, 1960 года рождения, у которой изъято рассыпное золото общим весом более 6,6 кг.

Нерюнгри хӗрарӑмӗ Якутинчен 32 миллион тенкӗлӗх ылтӑн илсе тухма хӑтланнӑ // Аҫтахар Плотников. https://chuvash.org/news/30112.html

Ҫутӑ ылтӑн ҫӗлӗкпе Тӑнӑ паттӑр вырӑс улӑп, Кӗтнӗ хӑй вӑл теприне Ют ҫӗршывран инҫетрен.
В светло-золотой шапке Стоял русский богатырь, Он ждал совсем другого Из-за границы издалека.

VII сыпӑк // Петр Золотов. Мстиставлский С.Д. Курак — ҫурхи кайӑк: повесть. Вырӑсларан П. Золотов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1950. — 366 с.

Чӑнах та, Охотнӑй рет урамӗнчен пуҫласа пӗтӗм урам сарлакӑшӗпех унтан-кунтан пыракан сайра ретсем, ылтӑн ярапаллӑ хоругвисемпе виҫӗ тӗслӗ ялавсене вӗлкӗштерсе халӑх хӑпарать; малта, йывӑр урисене юр ҫинче сӗтӗркелесе, сухаллӑ купца аран-аран сывлакаласа утать, унпа юнашар сылтӑмран та, сулахай енчен те савӑнӑҫлӑ церемони чухнехи пек икӗ городовой пырать.
И действительно, начиная от Охотного ряда, по всей ширине улицы, поднимались редкие ряды, шел народ, развевая хоругви и трехцветные знамена с золотыми кистями; впереди, еле таща тяжелые ноги по снегу, тяжело дышал бородатый купец, а рядом с ним справа и слева, как на торжественной церемонии, шли двое городовых.

Страницăсем:

Чӑваш чӗлхи корпусӗ

Шырав

Шырав ĕçĕ:

Меню

Статистика