Чӑваш чӗлхи корпусӗ

Шырав

Шырав ĕçĕ:

илтнӗ (тĕпĕ: илт) сăмах форми çинчен тĕплĕнрех пăхма пултаратăр.
Тёма халиччен илтнӗ сӑмахсене тепӗр хут итлесе пырать, хӑйне ӑна юлташлӑх чысне ҫирӗп тытассӑн туйӑнать.

Тёма слушал знакомые рассказы и чувствовал, что он будет надежным хранителем товарищеской чести.

Гимназие вӗренме кӗни // Уйӑп Мишши. Гарин-Михайловский Н.Г. Тёмӑн ача чухнехи пурнӑҫӗ: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1951. — 164 с. — 3–157 с.

Амӑшӗ вӑл ыйтнине илтнӗ, анчах ӑна сӳрӗккӗн хирӗҫленӗ, кайма ирӗк паман.

Мать слушала и нерешительно отклоняла его просьбу.

Тара панӑ картишӗ // Уйӑп Мишши. Гарин-Михайловский Н.Г. Тёмӑн ача чухнехи пурнӑҫӗ: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1951. — 164 с. — 3–157 с.

— Темӗн, йӗркеллӗн, тӗпӗ-йӗрӗпе ӑнлантарса парайӑп-ши эп сана… «хӗрлӗ янрав» мӗн иккенне эсӗ ху манран кая мар пӗлме пултаратӑн: хуласенче эсӗ ӑна, пысӑк праҫниксенче, пӗр хутчен кӑна мар илтнӗ, анчах пирӗн таврара унашкал танлаштару ҫук…

 — Не знаю, впрочем, удастся ли мне объяснить тебе как следует… что такое красный звон, ты можешь узнать не хуже меня: ты слышал его не раз в городах, в большие праздники, только в нашем краю не принято это выражение…

VII // Степан Апаш. Короленко В.Г. Суккӑр музыкант: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1957. — 194 с.

Анчах ак кӗҫех аялти анлӑ лапамран килекен темӗнле сасса, вӗсемсӗр пуҫне урӑх никам та илтме пултарайманскерне, иккӗшӗ те харӑсах илтнӗ пек, вӗсен куҫхаршийӗсем те пӗр харӑсах хускалчӗҫ.

Но вот они опять дрогнули одновременно у обоих, как будто оба заслышали внизу какой-то звук из долины, не слышный никому другому.

III // Степан Апаш. Короленко В.Г. Суккӑр музыкант: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1957. — 194 с.

Хӗрӗн «ҫӗнӗлле» илтӗнекен сассине тепӗр хут илтнӗ пек пулса, чунтанах тӗлӗнчӗ, ҫав сасӑ ӗнерхи кун сӑнарне яр уҫҫӑнах кӑларса тӑратрӗ.

Он прислушивался с удивлением к тону ее «нового» голоса, который восстановило в его памяти воображение.

I // Степан Апаш. Короленко В.Г. Суккӑр музыкант: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1957. — 194 с.

Хӑлхапа илтсе асра юлнисем суккӑрӑн пурнӑҫӗнче халь ӗнтӗ чи пысӑк пӗлтерӗшлӗ пулса тӑчӗҫ, шухӑшласса та вӑл илтнӗ сасӑсемпе танлаштарса, шухӑш тӗввине вӗсемпе ҫыхӑнтарма тӑрӑшать.

Теперь впечатления слуха окончательно получили в жизни слепого преобладающее значение, звуковые формы стали главными формами его мысли, центром умственной работы.

II // Степан Апаш. Короленко В.Г. Суккӑр музыкант: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1957. — 194 с.

Ҫурла сассисем илтӗнми пулчӗҫ, анчах ача пӗлет, тырӑ выракансем лере, ту ҫинче, вӗсем унтах юлнӑ, вырни илтӗнмест кӑна, мӗншӗн тесен вӗсем ҫӳлте, ҫӳллӗ ҫыран ҫинче тӑнӑ чухне кашланине илтнӗ леш хырсем пекех ҫӳлте.

Звон серпов смолк, но мальчик знает, что жнецы там, на горе, что они остались, но они не слышны, потому что они высоко, так же высоко, как сосны, шум которых он слышал, стоя под утесом.

XIII // Степан Апаш. Короленко В.Г. Суккӑр музыкант: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1957. — 194 с.

Хӑй калакан ҫӑмӑл кӗвӗсене вӑл ҫак ҫутҫанталӑкран, унӑн вӑрманӗсен шавӗнчен, ҫеҫенхир курӑкӗсен пӑшӑлтатӑвӗнчен, хӑй сӑпкара чухнех илтнӗ шухӑша яракан авалхи тӑван юрӑсенчен вӗреннӗ.

Его учила несложным напевам эта природа, шум ее леса, тихий шепот степной травы, задумчивая, родная, старинная песня, которую он слушал еще над своею детскою колыбелью.

VII // Степан Апаш. Короленко В.Г. Суккӑр музыкант: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1957. — 194 с.

Ҫак сасса илтнӗ те ӗнтӗ де-Лантенак маркиз.

Этот-то крик и услышал маркиз Лантенак.

I. Тупнӑ, анчах ҫухатнӑ // Михаил Рубцов. Гюго Виктор. Тӑхӑрвун виҫҫӗмӗш ҫул: роман. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1958. — 282 с.

Кӑна пурне те илтнӗ эпӗ.

Все это я знаю.

VII. Ҫапӑҫу пуҫланас умӗн // Михаил Рубцов. Гюго Виктор. Тӑхӑрвун виҫҫӗмӗш ҫул: роман. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1958. — 282 с.

Чӗкеҫсем шиклӗн чӗвӗлтетнӗ сасса илтнӗ виҫӗ ача кӑпшанкӑ ҫинчен манса, пуҫӗсене ҫӗклерӗҫ.

Дети повернулись к окну, и мокрица была забыта.

III // Михаил Рубцов. Гюго Виктор. Тӑхӑрвун виҫҫӗмӗш ҫул: роман. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1958. — 282 с.

Чылай ҫӗрле, батарея лартмалли вырӑна пӑхса тухнӑ хыҫҫӑн, Доль хулине таврӑннӑ чухне, Лантенак кӗтмен ҫӗртен тупӑ сассине илтнӗ.

Вечером, когда маркиз де Лантенак, осмотрев предполагаемое местоположение батареи, возвращался в Доль, он вдруг услышал пушечный выстрел.

II. Доль // Михаил Рубцов. Гюго Виктор. Тӑхӑрвун виҫҫӗмӗш ҫул: роман. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1958. — 282 с.

Кам та пулин кунта ҫывӑхра пулнӑ пулсан, маркиз темиҫе хутчен те шӑппӑн «Говэн!» тенине илтнӗ пулӗччӗ.

Если бы кто-нибудь был тут поблизости, он услышал бы, как маркиз неоднократно повторил вполголоса: «Говэн».

V. «Говэн» тесе алӑ пуснӑ // Михаил Рубцов. Гюго Виктор. Тӑхӑрвун виҫҫӗмӗш ҫул: роман. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1958. — 282 с.

— Теприсем чул юрланине те хӑйсем илтнӗ теҫҫӗ.

— Точно так же, как другие слушали его пение!

II. Мужик ӑс-тӑнӗ полководец пӗлнин тӗшне тӑрать // Михаил Рубцов. Гюго Виктор. Тӑхӑрвун виҫҫӗмӗш ҫул: роман. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1958. — 282 с.

Хӑранипе кӑшкӑрса янине ҫӳлтисем ҫав вӑхӑтра илтнӗ те ӗнтӗ.

Это-то и вызвало только что услышанный крик ужаса.

IV. Вӑрҫӑ хӑрушлӑхӗсем // Михаил Рубцов. Гюго Виктор. Тӑхӑрвун виҫҫӗмӗш ҫул: роман. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1958. — 282 с.

«Тӑхӑрвун виҫҫӗмӗш ҫул» романта Францин ҫурҫӗр-хӗвеланӑҫ енче (Бретаньпе Вандейӑра) республика ҫарӗсем контрреволюци ҫарӗсемпе мӗнле ҫапӑҫнине ҫырса кӑтартнӑ чухне Гюго ҫапла калать: «Ҫав ҫапӑҫура ман атте те пулнӑ, ҫавӑнпа эпӗ ун ҫинчен ҫав вӑрҫӑра пулнӑ ҫын хӑй курнисем ҫинчен каласа панине илтнӗ тӑрӑх ҫырса паратӑп», тет.

Описывая в романе «Девяносто третий год» войну республики с контрреволюцией на северо-западе Франции (в Бретани и Вандее), Гюго заявляет: «Отец мой участвовал в этой войне; я могу говорить о ней со слов очевидца».

I // Михаил Рубцов. Гюго Виктор. Тӑхӑрвун виҫҫӗмӗш ҫул: роман. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1958. — 282 с. — 3–19 с.

Каҫпа ашшӗпе юнашар кровать ҫине выртса, вӑл ҫӗнӗ учитель ҫинчен илтнӗ хыпара пысӑк хаваспа ашшӗне каласа пачӗ:

Вечером, забравшись к отцу на кровать, он с удовольствием делился с ним своей новостью:

7 сыпӑк // Василий Хударсем. Осеева В.А. Ваҫҫук Трубачевпа унӑн юлташӗсем. Повесть. 1-мӗш кӗнеке. Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1955. — 221 с.

— Сывӑ-и, Иван Васильевич! — саламларӗҫ ачасем шкул хуралҫине, ҫав вӑхӑтрах хӑйсем ун ҫине шикленсе пӑха-пӑха илчӗҫ: Иван Васильевич ахаль мар ӗнтӗ «Грознӑй» («Хаяр») тенӗ ята илтнӗ.

— Здравствуйте, Иван Васильевич! — с опаской поглядывая на сторожа, здоровались они; Иван Васильевич недаром получил от ребят прозвище «Грозный».

5 сыпӑк // Василий Хударсем. Осеева В.А. Ваҫҫук Трубачевпа унӑн юлташӗсем. Повесть. 1-мӗш кӗнеке. Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1955. — 221 с.

Пирӗн самана пуҫланиччен икӗ пин ҫул маларах халдей ӑрӑвӗсем Вавилонирен Ассирийӑна, унтан Палестинӑна куҫса пырсан тӗнче мӗнле пуҫланса кайни ҫинчен хӑйсен аслашшӗсенчен илтнӗ авалхи юмах-сӑмахсене илсе пынӑ.

Не менее чем за две тысячи лет до нашей эры халдейские племена, перекочевывая из Вавилонии в Ассирию, а затем в Палестину, занесли свои древние предания о мироздании.

Ҫӗрӗн ҫийӗсем мӗнле тытӑнса тӑни тата ҫӗр варрине кайса ҫӳрени ҫинчен // Куҫма Чулкаҫ. Жюль Верн. Ҫӗр варрине анса курни: роман. — Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1947. — 228 с. — 211–227 с.

Ҫак кӗтмен ҫӗртенех илтнӗ сӑмах мана шӑлтах тӗлӗнтерчӗ.

Какое впечатление произвело на меня это легендарное название!

XLIV сыпӑк // Куҫма Чулкаҫ. Жюль Верн. Ҫӗр варрине анса курни: роман. — Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1947. — 228 с.

Страницăсем:

Меню

 

Статистика

...тĕплӗнрех