Шырав

Шырав ĕçĕ:

Кивӗ сăмах пирĕн базăра пур.

Кивӗ (тĕпĕ: кивӗ) сăмах форми çинчен тĕплĕнрех пăхма пултаратăр.

Каҫ пуласпа вӗсем ҫул хӗрринче кивӗ ҫурт курах кайрӗҫ.
Под вечер они увидели сбоку дороги старый дом.

«Виҫӗ Партас апатланмаллинче» // Иван Викторов. Толстой А.Н. Ылтӑн ҫӑраҫҫи е Буратино курнӑ тӗлӗнмелле мыскарасем: [юмах]; вырӑсларан И. Викторов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1941. — 135 с.

Салам тата ҫапла кала: Эпӗ тархаслатӑп ӑна — вӑл выҫӑхса тата шӑнса ан вилтӗр, пуринчен те ытларах вӑл кивӗ пир татӑкӗ ҫинче ӳкерсе тунӑ вучах ҫакӑнса таракан пӳлӗмӗнчен ниҫта та тухса ан кайтӑр.
Кланяйся и скажи, что я прошу его ни в коем случае не умирать от голода и холода и самое главное — не уезжать из его каморки, где находится очаг, нарисованный на куске старого холста.

Синьор Карабас Барабас Буратинона ҫунтарса ярас вырӑнне пилӗк ылтӑн укҫа парать те килне ярать // Иван Викторов. Толстой А.Н. Ылтӑн ҫӑраҫҫи е Буратино курнӑ тӗлӗнмелле мыскарасем: [юмах]; вырӑсларан И. Викторов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1941. — 135 с.

— Мӗншӗн тесен, синьор, вучахӗ те, вутӑ ҫинчи хуранӗ те кивӗ пир татӑкӗ ҫине ӳкерсе тунӑ ӳкерчӗксем кӑна пулнӑ, — тет Буратино.
— Потому, синьор, что очаг и котелок над огнём были нарисованы на куске старого холста, — сказал Буратино.

Хӑйӗн пӗртен-пӗр кивӗ пиншакне хулпуҫҫийӗсенчен ҫакса ячӗ те урама тухса кайрӗ.
Накинул на плечи свою единственную старую куртку и пошёл на улицу.

Буратино хӑйӗн ҫӑмӑлттай шухӑшӗсене пула чут ҫеҫ пӗтмест. Карло ашшӗ илемлӗ хутсенчен унӑн валли тумтир ҫыпӑҫтарса тӑвать тата саспаллисен кӗнекине илсе парать // Иван Викторов. Толстой А.Н. Ылтӑн ҫӑраҫҫи е Буратино курнӑ тӗлӗнмелле мыскарасем: [юмах]; вырӑсларан И. Викторов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1941. — 135 с.

Анчах Буратинон вӑрӑм сӑмси хурана шӑтарсах пӑрахрӗ, мӗншӗн тесен вучахне те, кӑварне те, тӗтӗмне те, хуранне те мӗскӗн Карло кивӗ пир татӑкӗ ҫине хӑй ӳкерсе хунӑ пулнӑ.
Но длинный нос Буратино проткнул насквозь котелок, потому что, как мы знаем, и очаг, и огонь, и дым, и котелок были нарисованы бедным Карло на куске старого холста.

Анчах илемлӗ вучахӗ те, вучахра ҫунакан вут-шанкипе кӑварӗ те, вут ҫинче ҫакӑнса тӑрса вӗрекен хуранӗ те, — чӑн япаласем пулман, — вӗсем кивӗ пир татӑкӗ ҫине ӳкерсе хунӑ ӳкерчӗксем кӑна пулнӑ.
Но красивый очаг, и огонь в очаге, и котелок, кипящий на огне, были не настоящие — нарисованы на куске старого холста.

Карло йывӑҫ пукане тӑвать те ӑна Буратино ят парать // Иван Викторов. Толстой А.Н. Ылтӑн ҫӑраҫҫи е Буратино курнӑ тӗлӗнмелле мыскарасем: [юмах]; вырӑсларан И. Викторов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1941. — 135 с.

Вӑл шӑп пулчӗ ту, чӳрече витӗр ҫырманалла, кивӗ япаласемпе сутӑ тӑвакансем хӑйсен лавкисене питӗрнӗ ҫӗрелле пӑхрӗ; унта тимӗр питӗркӗчсем чанкӑртататчӗҫ, тутӑхса ларнӑ тӑпсисене чӗриклеттеретчӗҫ, темле хӑмасем шатлаттарса ӳкни илтӗнетчӗ.
Он замолчал и посмотрел в окно, в овраг, где старьевщики запирали свои лари; там гремело железо засовов, визжали ржавые петли, падали какие-то доски, гулко хлопая.

XX. // Феодосия Ишетер. Горький М. Ҫынсем патӗнче: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1941. — 256 с.

Ӗҫ ҫук чухне ҫав урамри ҫынсем баржасемпе пароходсем ҫинчен ваккӑн вӑрлама та йӗрӗнместчӗҫ, анчах ҫавӑншӑн эпӗ хӑраса тӑмастӑм, — эпӗ кураттӑм: кивӗ сӑхмана кӑвак ҫиппе ҫӗлесе тухнӑ пек, пӗтӗм пурӑнӑҫа та вӑрлассипе витӗрех тӗрлесе тухнӑ темеллеччӗ, ҫав вӑхӑтрах тата эпӗ кураттӑм: ҫав ҫынсем хӑш-хӑш чухне хӑйсен вӑйӗсене хӗрхенмесӗр ним шутсӑр хавхаланса ӗҫлетчӗҫ, ун пеккисем хыпаланса тавар пушатнӑ чухне, пушарсенче, пӑр кайнӑ чухне пулкалатчӗҫ.
Когда не было работы, они не брезговали мелким воровством с барж и пароходов, но это не смущало меня, — я видел, что вся жизнь прошита воровством, как старый кафтан серыми нитками, и в то же время я видел, что эти люди иногда работают с огромным увлечением, не щадя сил, как это бывало на спешных паузках, на пожарах, во время ледохода.

XVIII. // Феодосия Ишетер. Горький М. Ҫынсем патӗнче: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1941. — 256 с.

Эпӗ урамӑн кивӗ те лапра чул миххи ӑшне туллиех чышса тултарнӑ ҫынсене пит хытӑ астуса пӑхаттӑм.
Я усердно присматривался К людям, тесно набитым в старый и грязный каменный мешок улицы.

Пирӗн кимӗ хура йывӑҫсен икӗ речӗ хушшипе тӗрткеленсе пырать, эпир Главнӑй линипе Кивӗ собор патнелле каятпӑр.
Наша лодка вертится между двух рядов черных деревьев, мы едем Главной линией к Старому собору.

XVI. // Феодосия Ишетер. Горький М. Ҫынсем патӗнче: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1941. — 256 с.

Ӗнентертӗм-и эпӗ сире, ӗнентереймерӗм-и — хӑвӑрӑн ирӗк! — анчах райкомӑн кивӗ секретарӗ кунтан тухса кайнӑ, ун вырӑнне ҫӗнни пынӑ.
Убедил я или не убедил — как хотите! — но только старый секретарь райкома уехал, а новый приехал.

2 // Леонид Агаков. Троепольский, Г. Н. (1905-1995). Вунҫиччӗмӗш Прохор тата ыттисем: (агроном ҫырса пынисем). [Л. Я. Агаков куҫарнӑ]. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1955. — 132 с. — 41–83 с.

Машка кладовщица кивӗ председательпе явӑҫатчӗ, Федорка иккӗмӗш упӑшкана качча тухрӗ.
Машка, кладовщица, со старым председателем путалась, Федорка за второго мужа вышла.

Гришка Хват // Леонид Агаков. Троепольский, Г. Н. (1905-1995). Вунҫиччӗмӗш Прохор тата ыттисем: (агроном ҫырса пынисем). [Л. Я. Агаков куҫарнӑ]. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1955. — 132 с. — 18–40 с.

Кивӗ председатель вӑхӑтӗнче, Прохор Палыч ӗҫленӗ чух, татах та пурӑнма пулатчӗ-ха, анчах сире тӗрлӗ подхалимсем ҫавӑрса илнӗ те, пирӗн пирки элеклесе тултарнӑ, ҫавӑнпа ку пӗр-пӗрин ҫине ним сӑлтавсӑр сикни пулса тӑрать.
При старом председателе, при Прохор Палыче, еще туда-сюда, а вас обвели всякие подхалимы, наклеветали на нас, и получается один гольный прынцып друг на дружку.

Пластинки питӗ кивӗ пулнӑ пирки Утесов сасси пӗтӗмпех ҫӗтсе, ангинӑпа чирленӗ чухнехи пек хӑрӑлтатрӗ.
Оттого, что пластинка была очень старой, голос Утесова стал совсем хриплым, натужным, как при ангине.

Вӑн хлыстсен вӗрентекенӗ Данила пулнӑ, вӑл ӗнтӗ ни кивӗ кӗнекесем, ни ҫӗннисем те кирлӗ мар тесе шухӑшлама тапратнӑ та, вӗсене чӑпта ӑшне пуҫтарса, шыва яра панӑ!
Вон у хлыстов был наставник Данило, так он дошел до мысли, что-де ни старые, ни новые книги не нужны, собрал их в куль да — в воду!

XII. // Феодосия Ишетер. Горький М. Ҫынсем патӗнче: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1941. — 256 с.

Вӑл савӑнсах итлеместчӗ, ыйтусем парса мана калаҫма чармастчӗ, вӑл куҫхаршисене урса, пит-куҫне вылятмасӑр, чӗнмесӗр итлесе ларатчӗ, — пӑнтӑхса кайнӑ кивӗ чул пекчӗ.
Он не восхищался, не перебивал моих рассказов вопросами, он слушал молча, опустив брови, с лицом неподвижным, — старый камень, прикрытый плесенью.

XI. // Феодосия Ишетер. Горький М. Ҫынсем патӗнче: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1941. — 256 с.

Ҫавӑ мана хӑйӗн чӑнлӑхӗпе тӗлӗнтерсе ячӗ — эпӗ маччари чӳрече умне тӑрса, малалла вулама пуҫларӑм та хам шӑничченех вуларӑм, каҫпа вара, хуҫасем ҫӗрлехи кӗлле кайсассӑн, кӗнекене кухняна илсе антӑм та, кӗрхи ҫулҫӑсем пек туйӑнакан, сарӑрах тӗслӗ, кивӗ страницӑсем ӑшне путсах карӑм; вӗсем мана эпӗ хӑнӑхса ҫитнӗ ҫынсем пек мар ыр геройсене, шутсӑр усал тӑвакан ҫынсене кӑтартса, ҫӑмӑллӑнах мана урӑхла пурнӑҫалла, ҫӗнӗ ятсемпе ҫӗнӗлле шайсем патнелле илсе каятчӗҫ.
Это удивило меня своей правдой, — я стал читать дальше, стоя у слухового окна, и читал, пока не озяб, а вечером, когда хозяева ушли ко всенощной, снёс книгу в кухню и утонул в желтоватых, изношенных страницах, подобных осенним листьям; они легко уводили меня в иную жизнь, к новым именам и отношениям, показывая мне добрых героев, мрачных злодеев, непохожих на людей, приглядевшихся мне.

VIII. // Феодосия Ишетер. Горький М. Ҫынсем патӗнче: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1941. — 256 с.

Юртан, ҫилтен хӳтӗлемен шӑтӑк-ҫурӑк, кивӗ лупас айӗнче, йывӑҫ курита ӑшне хупса лартнӑ ҫӑлкуҫ шывӗ тӗлне пӗшкӗнсе, хӗрарӑмсем кӗпе чӳхетчӗҫ; вӗсен пичӗсене тон тулса ларнӑ, сивӗ чӗпӗтсе пӗтернӗ; йӗпе пӳрнесене сивӗ пӗҫертет, вӗсем авӑнкалаймаҫҫӗ, куҫҫульсем юха-юха анаҫҫӗ, хӗрарӑмсем ҫапах, пурне те темле ӑрасна паттӑрӑн пӑхса, пӗрне-пӗри тӗрлӗ историсем каласа кӑтартса, чарӑна пӗлмесӗр сӑмахлаҫҫӗ.
Согнувшись над ручьём, запертым в деревянную колоду, под стареньким, щелявым навесом, который не защищал от снега и ветра, бабы полоскали бельё; лица их налиты кровью, нащипаны морозом; мороз жжёт мокрые пальцы, они не гнутся, из глаз текут слёзы, а женщины неуёмно гуторят, передавая друг другу разные истории, относясь ко всем и ко всему с какой-то особенной храбростью.

Таварҫаврӑнӑш планне ҫулсерен тултараҫҫӗ, эмел курӑкӗсем хатӗрлессипе, кивӗ хут, ҫӗтӗк пуҫтарассипе тимлеҫҫӗ.
План товарооборота ежегодно выполняют, участвуют в сборе лекарственных растений, макулатуры и тряпья.

Юратнӑ ӗҫре – 30 ҫул // Светлана ЧИКМЯКОВА. http://putpobedy.ru/publikatsii/8516-yur ... cre-30-cul

Анчах пӗрре тем чухне, тӗттӗм каҫхине, эпӗ решеткесем йӑтса Кивӗ сенной площадӗнчи трактире пытӑм — трактир хуҫи юрлакан кайӑксене шутсӑр юрататчӗ, вӗсене час-часах манран илетчӗ.
Но как-то раз, тёмным вечером, я пришёл с клетками в трактир на Старой Сенной площади, трактирщик был страстный любитель певчих птиц и часто покупал их у меня.

VII. // Феодосия Ишетер. Горький М. Ҫынсем патӗнче: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1941. — 256 с.

Страницăсем:

Чӑваш чӗлхи корпусӗ

Шырав

Шырав ĕçĕ:

Меню

Статистика