Чӑваш чӗлхи корпусӗ

Шырав

Шырав ĕçĕ:

утӑм сăмах пирĕн базăра пур.
утӑм (тĕпĕ: утӑм) сăмах форми çинчен тĕплĕнрех пăхма пултаратăр.
Анчах офицер та тарайман, икӗ утӑм тума ӗлкӗричченех ӑна пулемёт пульлисем касса антарнӑ.

Но и тому не удалось уйти. Не сделав и двух шагов, он упал, подрубленный пулемётной очередью.

Матвей Кузьминӑн юлашки кунӗ // Михаил Рубцов. Полевой Б.Н. Эпир — совет ҫыннисем: калавсем. — Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1951. — 338 с. — 5–13 с.

Тракторпа юнашар, пӗр утӑм юлмасӑр, манӑн анне утса пырать.

Не отставая ни на шаг, шла рядом с трактором моя мать.

Улттӑмӗш сыпӑк // Яков Зверев. Первенцев, А.А. Чыса ҫамрӑкран упра: роман / вырӑсларан Я.Зверев куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1952. — 482 с.

Трактор пӗр ҫирӗм утӑм кайрӗ те ӗҫлекен моторӗпех чарӑнчӗ.

Трактор прошел вперед шагов на двадцать и остановился, мотор продолжал работу.

Улттӑмӗш сыпӑк // Яков Зверев. Первенцев, А.А. Чыса ҫамрӑкран упра: роман / вырӑсларан Я.Зверев куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1952. — 482 с.

Эпир унпа ҫумма-ҫуммӑн тата темиҫе утӑм утса пытӑмӑр, вӑл манӑн тӑварла та хӗвелпе хытса кайнӑ кӑтра ҫӳҫе ывӑҫ тупанӗпе шӑлкаласа пычӗ.

Еще несколько шагов мы шли с ним бок о бок, в пути он приминал ладонью мои курчавые волосы, жесткие, как проволока, от соли и солнца.

Иккӗмӗш сыпӑк // Яков Зверев. Первенцев, А.А. Чыса ҫамрӑкран упра: роман / вырӑсларан Я.Зверев куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1952. — 482 с.

Сехре хӑпнипе шӑтӑк патӗнчен каялла чакрӗ, аяккалла ыткӑнчӗ, темиҫе утӑм чупса кайрӗ, пичӗпе лӳчӗркеннӗ ҫӑра курӑк ӑшне ӳкрӗ.

В ужасе отшатнулся от нее, кинулся прочь, отбежал на несколько шагов, упал лицом в примятую густую траву.

XXIX // Наум Любимов. Гончар, Александр Терентьевич. Ялавпа пыракансем: 3 кӗнекеллӗ роман; Н. Я. Любимов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1955. — 456 с.

Кашни утӑм тумассеренех унӑн тӑнӗ ҫухала-ҫухала пычӗ, ӑна сывлама та йывӑр.

С каждым шагом сознанье его проваливалось в удушливый мрак.

XXIX // Наум Любимов. Гончар, Александр Терентьевич. Ялавпа пыракансем: 3 кӗнекеллӗ роман; Н. Я. Любимов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1955. — 456 с.

Вӗсем ҫӗре алтса тунӑ окопсене, утӑм хыҫҫӑн утӑм малалла куҫса пырассине хӑнӑхнӑ, вӗсем пехотӑн ҫӗнтерӳллӗ атаки те ун пек пысӑк хӑвӑртлӑхпа куҫса пыма пултарайманнине пӗлеҫҫӗ.

Они привыкли к заземленным огневым рубежам, к продвижению вперед шаг за шагом, они знали, что даже победоносная пехотная атака не может перемещаться в пространстве с такой неимоверной быстротой.

XXVI // Наум Любимов. Гончар, Александр Терентьевич. Ялавпа пыракансем: 3 кӗнекеллӗ роман; Н. Я. Любимов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1955. — 456 с.

Кайран, ӗҫ ӑнмасан, тӳрре тухас тесе, кашни утӑм тума пуҫлӑхсенчен ирӗк илме хӑтланакан ҫынсене Казаков разведкӑран пӗр хӗрхенмесӗр хӑвала-хӑвала янӑ.

Казаков беспощадно гнал из разведки людей, пытавшихся на каждый свой шаг получить санкцию начальства, чтобы потом, в случае неудачи, иметь оправдание.

XXVI // Наум Любимов. Гончар, Александр Терентьевич. Ялавпа пыракансем: 3 кӗнекеллӗ роман; Н. Я. Любимов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1955. — 456 с.

— Воронцов, эпӗ ӑнланмастӑп сана! — кӑшкӑрса ячӗ те «академик», замполит ҫумӗнчен автан пек пӗр утӑм аяккалла сиксе ӳкрӗ.

— Воронцов, я тебя не понимаю! — крикнул академик и петушком отскочил на шаг от замполита.

XIII // Наум Любимов. Гончар, Александр Терентьевич. Ялавпа пыракансем: 3 кӗнекеллӗ роман; Н. Я. Любимов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1955. — 456 с.

Паллах, утӑм хыҫҫӑн утӑм кӗпер патнелле хӗсӗнсе, ҫав хӑй асӑнакан авторитетлӑ пуҫлӑха Хома нихҫан та курман.

Конечно, Хома и в глаза не видел этого авторитетного начальника, на которого все время ссылался, протискиваясь шаг за шагом к мосту.

XI // Наум Любимов. Гончар, Александр Терентьевич. Ялавпа пыракансем: 3 кӗнекеллӗ роман; Н. Я. Любимов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1955. — 456 с.

Санӑн боецу, хӑй ҫумӗнче ялав пуррине туйса имсен, унран пӗр утӑм та пулин каялла чакать-им?

Разве твой боец, почувствовав вблизи знамя, отступит от него хоть на шаг?

IX // Наум Любимов. Гончар, Александр Терентьевич. Ялавпа пыракансем: 3 кӗнекеллӗ роман; Н. Я. Любимов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1955. — 456 с.

Пуҫ патне ҫитме пӗр пилӗк утӑм юлсан, Шишкин хӑрӑлтатма, урисемпе пӗр вырӑнта тапӑртатма тата кайри урисем ҫине тӑма пуҫларӗ.

Не доезжая до нее шагов пять, Шишкин начал хрипеть, упираться ногами и становиться на дыбы.

Ҫиччӗмӗш сыпӑк // Наум Любимов. Носов Н.Н. Витя Малеев шкулта тата килте: повесть; Н.Любимов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1953. — 202 с.

Вӗсен хӳттипе штурмлакан ушкӑнсем утӑм хыҫҫӑн утӑм парламент патне ҫывхарса пыраҫҫӗ.

Прикрываемые ими штурмовые группы шаг за шагом приближались к Парламенту.

XXIII // Наум Любимов. Гончар, Александр Терентьевич. Ялавпа пыракансем: 3 кӗнекеллӗ роман; Н. Я. Любимов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1955. — 456 с.

— Уншӑн ҫӗр ҫине кашни утӑм ярса пусасси те… — терӗ хӗрсенчен пӗри, — ҫав тери пысӑк савӑнӑҫ пулмалла.

— Кажется, что для него великая радость, — сказала одна из девушек, — делать каждый шаг по земле.

XX // Наум Любимов. Гончар, Александр Терентьевич. Ялавпа пыракансем: 3 кӗнекеллӗ роман; Н. Я. Любимов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1955. — 456 с.

«Ман утӑм чӗрнипе пуснӑ ҫӗрте курӑк ӳсмест».

«Не прорастет трава там, где ступит копытом мой конь».

XIX // Наум Любимов. Гончар, Александр Терентьевич. Ялавпа пыракансем: 3 кӗнекеллӗ роман; Н. Я. Любимов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1955. — 456 с.

Ӑна пехотинецсем утӑм хыҫҫӑн утӑм туса, тӗплӗн виҫсе тухнӑ.

Они пройдены шаг за шагом, основательно измерены ногами пехотинца.

IX // Наум Любимов. Гончар, Александр Терентьевич. Ялавпа пыракансем: 3 кӗнекеллӗ роман; Н. Я. Любимов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1955. — 456 с.

Вунӑ утӑм та пулсан, пилӗк утӑм та пулин ура айӗнче хытӑ ҫӗр пуррине ҫеҫ туясчӗ; пӗрмаях малалла утмасан, кунашкал лӑчӑртатакан йывӑр тӑпра ҫинче пуҫ таранах путса ларассӑн туйӑнать.

Хоть десять шагов, хоть пять шагов — только бы почувствовать под ногами твердую почву, а не хлюпкую тяжелую пашню, в которую, кажется, ушел бы с головой, если б не двигался все время вперед.

XXIV // Наум Любимов. Гончар, Александр Терентьевич. Ялавпа пыракансем: 3 кӗнекеллӗ роман; Н. Я. Любимов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1955. — 456 с.

Брянский, хӑяккӑн пырса темиҫе утӑм тусан, граната ывӑтнине, унтан ҫав самантрах пистолет ярса тытнине те курчӗ Черныш.

Черныш видел еще, как Брянский боком проскочил несколько шагов и метнул гранату, выхватывая в то же мгновение пистолет.

XXI // Наум Любимов. Гончар, Александр Терентьевич. Ялавпа пыракансем: 3 кӗнекеллӗ роман; Н. Я. Любимов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1955. — 456 с.

Пӗр утӑм каялла чакни — Тӑван ҫӗршыва сутни пулать.

Шаг назад — уже измена.

XXI // Наум Любимов. Гончар, Александр Терентьевич. Ялавпа пыракансем: 3 кӗнекеллӗ роман; Н. Я. Любимов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1955. — 456 с.

Темиҫе утӑм кайсан, Шовкун сасартӑк каялла таврӑнчӗ те именсе Брянский патне пырса тӑчӗ:

Уже отойдя несколько шагов, Шовкун вдруг вернулся и, смущаясь, подошел к Брянскому.

XXI // Наум Любимов. Гончар, Александр Терентьевич. Ялавпа пыракансем: 3 кӗнекеллӗ роман; Н. Я. Любимов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1955. — 456 с.

Страницăсем:

Меню

 

Статистика

...тĕплӗнрех