Шырав

Шырав ĕçĕ:

хыттӑн сăмах пирĕн базăра пур.

хыттӑн (тĕпĕ: хыттӑн) сăмах форми çинчен тĕплĕнрех пăхма пултаратăр.

Антуна сасартӑк сивӗ-сивӗ пулса кайрӗ, вӑл темле ӑнланмалла мар хыттӑн чӗтре пуҫларӗ, ӑш лӗкленсе килнине туйрӗ.
Куҫарса пулӑш

1 // Николай Максимов. Максимов Н.Н. Синкер. Роман. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1991. — 349 с.

Блемер чӑтӑмсӑррӑн кӗтет, Тартӑн кӗре алли шомполпа хыттӑн ҫапа-ҫапа пульӑсене кӗртме пуҫласан асӑрхаттарса каларӗ:
Блемер нетерпеливо ждал и, когда смуглая рука Тарта начала забивать пулю, звонко ударяя шомполом в ее невидимую поверхность, заметил:

III. Блемер Тарта тупать // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Пӗрремёш том. — Шупашкар, 2010. — 416 с. — 91–116 с.

Вӑл, «Кайрӑмӑр!» теме хӑяймасӑр, хыттӑн пакӑлтатать, урӑх ҫӗре куҫа-куҫа каять, лачкам тара ӳкрӗ, карап ҫинчи халхав, пурте аптӑраса тӗлӗнни, ӑна шырани ҫинчен вуннӑмӗш хут евитлеме пикенчӗ.
Он громко болтал, не решаясь сказать прямо: «Пойдем!» — сбивался, потел и в десятый раз принимался рассказывать о тревоге, общем недоумении и поисках.

Кайӑкӑн хыттӑн, талпӑнса тухнӑ сасси Тарта тарӑн та савӑнӑҫлӑ ӗнтӗркеврен вӑратрӗ.
Резкий шарахнувшийся крик птицы вывел его из глубокого, торжественного оцепенения.

Кӗвӗ ӑна хыттӑн ытамларӗ, сасси чылай вӑхӑт чӗмсӗррӗн янӑрарӗ, матроссен юррин тунсӑхлӑ ҫирӗп ҫеммине темиҫе хут юрларӗ.
Мелодия захватила его, долго еще, без слов, звучал его голос, повторяя энергичный грустный напев матросской песни.

II. Вӑрман мӗн калать // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Пӗрремёш том. — Шупашкар, 2010. — 416 с. — 91–116 с.

— Ӑҫтиҫуксем!.. — пӗшкӗнсе хыттӑн кӑшкӑрчӗ вӑл.
Наклонившись, громко сказал: — Канальи!..

I. Пӗри ҫук // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Пӗрремёш том. — Шупашкар, 2010. — 416 с. — 91–116 с.

Ҫакӑн хыҫҫӑн Лонгрен апатланчӗ, хӗрне ҫупӑрласа хыттӑн чуп турӗ те — кутамккине хул пуҫҫинчен ҫакса хула ҫулӗ ҫине тухрӗ.
После этого Лонгрен поел, крепко поцеловал девушку и, вскинув мешок за плечи, вышел на городскую дорогу.

VI. Ассоль пӗччен юлать // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Пӗрремёш том. — Шупашкар, 2010. — 416 с. — 9–90 с.

Грэй боцман аллине хыттӑн чӑмӑртарӗ, анчах лешӗ мӗн пур вӑйне хурса хӗскӗчле ҫатӑрласа тытрӗ те — капитан парӑнчӗ.
— Грэй сильно сжал руку боцмана, но тот, сделав невероятное усилие, ответил таким пожатием, что капитан уступил.

V. Хатӗрленӳ // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Пӗрремёш том. — Шупашкар, 2010. — 416 с. — 9–90 с.

Курӑк ҫаплипех хӑпманнине кура хӗр аллине куҫӗсем патне чӑтӑмсӑррӑн ҫӗклерӗ те… ҫав самантрах хыттӑн тапса тухнӑ фонтан вӑйӗпе ура ҫине сиксе тӑчӗ.
Так как помеха не исчезла, она нетерпеливо поднесла руку к глазам и выпрямилась, мгновенно вскочив с силой брызнувшего фонтана.

IV. Пӗр кун маларах // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Пӗрремёш том. — Шупашкар, 2010. — 416 с. — 9–90 с.

Ассоль ӑна капӑрлатнӑ вӑхӑтра Лонгрен тӗтӗм сывласа ҫӑтасран хӑракан ҫын евӗр пит-куҫне хыттӑн пӗркелентерсе ларчӗ, хӗрӗн сӑмахӗсене илтсен ҫӑвар туллин ахӑлтатса кулса ячӗ.
Пока Ассоль охорашивала его, Лонгрен сидел, крепко сморщившись, как человек, боящийся дохнуть дымом, но, услышав ее слова, густо захохотал.

Грэй — пач ӑнсӑртран — ҫав-ҫавах йӑвашшӑн та сӑпайлӑн ларакан Летика ҫине пӑхрӗ, унтан куҫӗсене хупах ҫумӗпе иртекен ҫул еннелле пӑрчӗ те… ҫавӑнтах хӑйне пӗр вӑхӑтрах чӗринчен те, пуҫӗнчен те такам хыттӑн ҫапнӑн туйрӗ.
Грэй машинально взглянул на Летику, продолжавшего быть тихим и скромным, затем его глаза обратились к пыльной дороге, пролегающей у трактира, и он ощутил как бы удар — одновременный удар в сердце и голову.

III. Шурӑмпуҫ // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Пӗрремёш том. — Шупашкар, 2010. — 416 с. — 9–90 с.

Ҫак чӗмсӗрлӗхре сӑмах хушма юраманнине туйса матрос хӑй те шӑпланчӗ, хыттӑн авӑсма тытӑнчӗ.
Матрос знал, что в это молчание нельзя вставлять слова, и поэтому, замолчав сам, стал сильно грести.

III. Шурӑмпуҫ // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Пӗрремёш том. — Шупашкар, 2010. — 416 с. — 9–90 с.

— Акӑ мӗнле! — Лонгрен хӗр ачана йӑтса ҫӗклет те — ачаш киленӳпе савӑнса ҫиҫекен тунсӑхлӑ куҫӗсенчен хыттӑн чуп тӑвать.
— «А вот так!» — он брал девочку на руки и крепко целовал грустные глаза, жмурившиеся от нежного удовольствия.

I. Ӑрӑмҫӑ пӗлтерни // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Пӗрремёш том. — Шупашкар, 2010. — 416 с. — 9–90 с.

Хӑйне чӗнекен хӗр ачин сассине илтсен Лонгрен ун патне пычӗ, ӑна хыттӑн чуп турӗ те арпашӑнса пӗтнӗ утиялӗпе витсе хучӗ.
Услышав голос девочки, звавшей его, он подошел к ней, крепко поцеловал и прикрыл сбившимся одеялом.

Вӑл, пуҫӗ ҫинче резинка хӑмпу выртакан ҫын патне пырса пӗкӗрӗлсе хыттӑн: — Михайло! — тесе чӗнчӗ.
Он нагнулся к тому больному, у которого на голове лежал мешок со льдом, и крикнул: — Михайло!

Таркӑн // Николай Степанов. Чехов А. П. Таркӑн: калав. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1940. — 16 с.

Ҫапла, ҫапла сада эп юрататӑп Вӑл шӑпчӑксен юррисемпе тулнишӗн, Унта ыр шӑршӑ ӳсӗртсе янишӗн, Мана савни пит хыттӑн чуп тунишӗн.
Куҫарса пулӑш

Сада эп юрататӑп // Лидия Ковалюк. Ковалюк Л.А. Юрату ҫӑлкуҫӗ. Сӑвӑсем. Шупашкар: «Калем» кӗнеке издательстви, 2002. — 72 с. — 8 с.

Сергей Николаевич та хӗрарӑма хыттӑн пӑчӑртаса хӑй ҫумне ҫупӑрларӗ, ачашшӑн тутинчен, куҫӗсенчен чуптурӗ.
Куҫарса пулӑш

Саншӑн чунӑм та шел мар // Улькка Эльмен. Эльмен У. Ма инҫе-ши ҫӑлтӑрӑм?.. Повеҫсем, калав. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви. 2001 — 207 с. — 166–199 c.

— Каларӑм сана ҫывӑрма ан чӑрмантар тесе! — хыттӑн чышрӗ Миша мӑшӑрне.
Куҫарса пулӑш

— Хӑв паллаш, сана кирлӗ вӗт, — каччӑсемпе калаҫма вӑтанман Вера хыттӑн тавӑрчӗ Мишӑна.
Куҫарса пулӑш

Кӗҫ аппӑшӗ унпа танлашса ӑна хыттӑн тӗксе ячӗ, хӑй айне турӗ.
Скоро сестра поравнялась с ним, и сильно оттолкнула его, поджав под себя.

Аня… Анечка… Анна // Улькка Эльмен. Эльмен У. Ма инҫе-ши ҫӑлтӑрӑм?.. Повеҫсем, калав. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви. 2001 — 207 с. — 3–67 c.

Страницăсем:

Чӑваш чӗлхи корпусӗ

Шырав

Шырав ĕçĕ:

Меню

Статистика