Чӑваш чӗлхи корпусӗ

Шырав

Шырав ĕçĕ:

калаҫрӗ (тĕпĕ: калаҫ) сăмах форми çинчен тĕплĕнрех пăхма пултаратăр.
Мӗн ыратать? — хӑй кунта тахҫанах палланӑ ҫын иккенне нимӗҫ умӗнче кӑтартас мар тесе, юриех хытӑ калаҫрӗ тухтӑр.

Какие жалобы? — нарочито громко сказал доктор, чтобы не выдать себя за старого знакомого перед немцем.

Хаклӑ япала // Юхма Мишши,Асклида Соколова. Воскресенская, Зоя Ивановна. Амӑш чӗри: Мария Александровна Ульянова пурнӑҫӗ ҫинчен ҫырнӑ калавсем. — Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1968. — 286 с.

— Вӑт ӑҫта пырса ҫитрӗҫ, — тарӑхса калаҫрӗ Зинаида Николаевна.

— Вот до чего докатились, — возмущалась Зинаида Павловна.

Чее сӗтел // Юхма Мишши,Асклида Соколова. Воскресенская, Зоя Ивановна. Амӑш чӗри: Мария Александровна Ульянова пурнӑҫӗ ҫинчен ҫырнӑ калавсем. — Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1968. — 286 с.

Кусем пур енчен те йӗркеллӗ ҫамрӑк ҫынсемех, — хӑйӗн сӑмахне хӑй ӗненсе калаҫрӗ кил хуҫи арӑмӗ.

Это вполне благопристойные молодые люди, — уверенно заключила хозяйка.

Кӑвайтсем // Юхма Мишши,Асклида Соколова. Воскресенская, Зоя Ивановна. Амӑш чӗри: Мария Александровна Ульянова пурнӑҫӗ ҫинчен ҫырнӑ калавсем. — Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1968. — 286 с.

— Владимир Ильич тӑчӗ те конспиратор йӑлипе алӑка кӗле хучӗ, кантӑка тачӑрах хупса, шӑппӑн малалла калаҫрӗ.

 — Владимир Ильич встал и, по привычке конспиратора, накинул на двери крючок, плотнее закрыл окно и тихо продолжал.

Кӑвайтсем // Юхма Мишши,Асклида Соколова. Воскресенская, Зоя Ивановна. Амӑш чӗри: Мария Александровна Ульянова пурнӑҫӗ ҫинчен ҫырнӑ калавсем. — Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1968. — 286 с.

Мӗнлерех ӗмӗтленме пӗлет вӑл! — хӗрӳленсе калаҫрӗ Надя.

А как он умеет мечтать! — с жаром воскликнула Надя.

«Питех те кирлӗ» // Юхма Мишши,Асклида Соколова. Воскресенская, Зоя Ивановна. Амӑш чӗри: Мария Александровна Ульянова пурнӑҫӗ ҫинчен ҫырнӑ калавсем. — Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1968. — 286 с.

— Ӗненӗр мана, нимӗн те хӑрамалли ҫук, — пӗр ывӑлне ҫухатса курнӑ амӑшӗн пӑлханӑвне ӑнланса калаҫрӗ хӗр.

— Уверяю вас, ничего страшного, — девушка понимала тревогу матери, уже потерявшей одного сына.

«Питех те кирлӗ» // Юхма Мишши,Асклида Соколова. Воскресенская, Зоя Ивановна. Амӑш чӗри: Мария Александровна Ульянова пурнӑҫӗ ҫинчен ҫырнӑ калавсем. — Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1968. — 286 с.

Унӑн сывлӑхӗ начар терӗм, кӑштах чеелентӗм те, паллах, — кулкаласа калаҫрӗ Мария Александровна, — ҫуралассах вӑл ҫапла нишлӗ те халсӑр ҫуралнӑ, терӗм.

Сослалась на его плохое здоровье, даже схитрила, — улыбнулась Мария Александровна, — написала, что от рождения рос хилым и слабым ребенком.

«Питех те кирлӗ» // Юхма Мишши,Асклида Соколова. Воскресенская, Зоя Ивановна. Амӑш чӗри: Мария Александровна Ульянова пурнӑҫӗ ҫинчен ҫырнӑ калавсем. — Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1968. — 286 с.

— Володя ытлашши нумай ӗҫлет, — пӑшӑрханса калаҫрӗ Мария Александровна, — кунӗпех камерӑра кӗнекепе ларать.

— Уж очень много Володя работает, — посетовала Мария Александровна, — целые дни сидит в камере за книгами.

«Питех те кирлӗ» // Юхма Мишши,Асклида Соколова. Воскресенская, Зоя Ивановна. Амӑш чӗри: Мария Александровна Ульянова пурнӑҫӗ ҫинчен ҫырнӑ калавсем. — Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1968. — 286 с.

— Володьӑна вара адвокат ӗҫне тупма столицӑра Мускавринчен ҫӑмӑлрах, — майлӑ калаҫрӗ амӑшӗ те.

— А Володе адвокатскую практику легче найти в Петербурге, чем в Москве, — подхватила мать.

Пӗтӗм халӑх ӗҫӗ // Юхма Мишши,Асклида Соколова. Воскресенская, Зоя Ивановна. Амӑш чӗри: Мария Александровна Ульянова пурнӑҫӗ ҫинчен ҫырнӑ калавсем. — Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1968. — 286 с.

— Вӑл манпа начар кӗнекесене вуланин сиенӗ ҫинчен калаҫрӗ.

— Он говорил со мной о вреде чтения плохих книг.

Питӗ лайӑх кӗнекесем // Юхма Мишши,Асклида Соколова. Воскресенская, Зоя Ивановна. Амӑш чӗри: Мария Александровна Ульянова пурнӑҫӗ ҫинчен ҫырнӑ калавсем. — Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1968. — 286 с.

— Тинех ҫав ирсӗр йытта тавӑрма май килчӗ! — ҫиллине шӑнараймасӑр калаҫрӗ Негоро.

— Наконец-то мне удалось рассчитаться с этим проклятым псом! — воскликнул Негоро.

Иккӗмӗш сыпӑк // Роза Митрушкина. Жюль Верн. Вунпилӗк ҫулхи капитан. Роман. Куҫараканӗ Митрушкина Р. М. Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1984 ҫул, 304 с.

— Тен, эпир татах страуссен кӗтӗвне тӗл пулӑпӑр, — калаҫрӗ Гаррис.

— Возможно, мы встретим еще стадо страусов, — продолжал Гаррис.

Вунҫиччӗмӗш сыпӑк // Роза Митрушкина. Жюль Верн. Вунпилӗк ҫулхи капитан. Роман. Куҫараканӗ Митрушкина Р. М. Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1984 ҫул, 304 с.

Ҫак япаласем ҫинчен пурин ҫинчен те Гаррис ним иккӗленӳсӗр калаҫрӗ.

Обо всем этом Гаррис говорил очень уверенно.

Вунҫиччӗмӗш сыпӑк // Роза Митрушкина. Жюль Верн. Вунпилӗк ҫулхи капитан. Роман. Куҫараканӗ Митрушкина Р. М. Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1984 ҫул, 304 с.

Вӑрманта арӑслансемпе тирсем ҫук пулсан, — калаҫрӗ ача, — кашкӑрсем пур-тӑр?

— Но если в лесу нет львов и нет тигров, — продолжал мальчик, — то есть волки?

Вунулттӑмӗш сыпӑк // Роза Митрушкина. Жюль Верн. Вунпилӗк ҫулхи капитан. Роман. Куҫараканӗ Митрушкина Р. М. Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1984 ҫул, 304 с.

— Ман хушаматӑм Гаррис, — калаҫрӗ палламан ҫын.

— Моя фамилия Гаррис, — продолжал незнакомец.

Вунпиллӗкмӗш сыпӑк // Роза Митрушкина. Жюль Верн. Вунпилӗк ҫулхи капитан. Роман. Куҫараканӗ Митрушкина Р. М. Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1984 ҫул, 304 с.

— Ҫапла, — куларах калаҫрӗ Дик, — ватӑ моряксем каланӑ пек, лайӑх юнга карапа телей кӳрет, йӳнейлӗ ҫил парнелет.

— Да, — улыбаясь, сказал Дик, — старые моряки говорят, что хороший юнга приносит судну счастье и попутный ветер.

Тӑххӑрмӗш сыпӑк // Роза Митрушкина. Жюль Верн. Вунпилӗк ҫулхи капитан. Роман. Куҫараканӗ Митрушкина Р. М. Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1984 ҫул, 304 с.

Ҫамрӑк матрос карап ҫинче тахҫантанпа ӗҫлекен, хӑйӗн карапне пӗлекен, хуть мӗнле хӑвӑртлӑхпа пырсан та, карап ӑна яланах итлессе иккӗленмен ватӑ матрос пек калаҫрӗ.

Молодой матрос говорил с уверенностью бывалого моряка, который знает цену своему кораблю и не сомневается, что при любой скорости этот корабль не выйдет у него из повиновения.

Тӑххӑрмӗш сыпӑк // Роза Митрушкина. Жюль Верн. Вунпилӗк ҫулхи капитан. Роман. Куҫараканӗ Митрушкина Р. М. Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1984 ҫул, 304 с.

— Хӑвӑртрах ишес тесе, вӑл сывлӑшне кӑлармасӑр тытса тӑрать, — кулса калаҫрӗ матроссенчен пӗри.

— Он задерживает дыхание, чтобы быстрее плыть, — смеясь, сказал один из матросов.

Саккӑрмӗш сыпӑк // Роза Митрушкина. Жюль Верн. Вунпилӗк ҫулхи капитан. Роман. Куҫараканӗ Митрушкина Р. М. Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1984 ҫул, 304 с.

— Пӗрре кӑна мар гарпунҫӑ пулма тивнӗ мана, — калаҫрӗ малалла Халл капитан.

— Мне не в первый раз придется выполнять обязанности гарпунщика, — продолжал капитан Халл.

Улттӑмӗш сыпӑк // Роза Митрушкина. Жюль Верн. Вунпилӗк ҫулхи капитан. Роман. Куҫараканӗ Митрушкина Р. М. Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1984 ҫул, 304 с.

— Ҫапла, ҫур дюжина ҫитнӗ те пулӗччӗ, — ассӑн сывласа калаҫрӗ Халл капитан.

— Да, полдюжины было бы вполне достаточно, — со вздохом сказал капитан Халл.

Улттӑмӗш сыпӑк // Роза Митрушкина. Жюль Верн. Вунпилӗк ҫулхи капитан. Роман. Куҫараканӗ Митрушкина Р. М. Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1984 ҫул, 304 с.

Страницăсем:

Меню

 

Статистика

...тĕплӗнрех