Шырав

Шырав ĕçĕ:

илеҫҫӗ (тĕпĕ: ил) сăмах форми çинчен тĕплĕнрех пăхма пултаратăр.

Хӑнан кӑвак куҫӗсем йӑл кулса илеҫҫӗ.
У гостя засветились в улыбке голубые глаза:

Директор каласа пани // Тани Юн. Шундик Н.Е. Инҫетри ҫурҫӗрте: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1960. — 340 с.

Ял ҫине ҫеҫ ун пирки теплерен пӗрре (те тӗрӗсех сӑмаххи?) «нимӗҫсен енне куҫнӑ», текелесе илеҫҫӗ.
Куҫарса пулӑш

5 // Хветӗр Агивер. Агивер Ф.Г. Сар ачапа сарӑ хӗр: Повесть. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1980. — 256 с.

Вӗсене пур ҫӗрте те хаваслансах кӗтсе илеҫҫӗ.
Их повсюду встречали с ликованием.

XIV // Василий Юдин. Гариф Губай. Бакенщик хӗрӗ. Повесть. Тутарларан В.Н. Юдин куҫарнӑ — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1962. — 204 с.

Унӑн ырханкка, хӗвел ҫинче пиҫсе хуралнӑ хулпуҫҫийӗсем ӗсӗклесе йӗнипе чӗтрене-чӗтрене илеҫҫӗ.
Ее худенькие, почерневшие на солнце плечи тряслись от рыданий.

V // Василий Юдин. Гариф Губай. Бакенщик хӗрӗ. Повесть. Тутарларан В.Н. Юдин куҫарнӑ — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1962. — 204 с.

Шурӑ хумсем, пӗр-пӗринчен иртсе кайса, типпе юлнӑ хӑйӑр ҫинчи катмар чулсем ҫине пыр-пыра ҫапӑнаҫҫӗ те, вӗсене хӑйсемпе пӗрле сӗтӗрсе каясшӑн пулнӑ пек, ыталаса илеҫҫӗ.
Седые волны, обгоняя друг друга, бросались на огромные камни, лежавшие на отмели, будто хотели обхватить их и унести с собой.

I // Василий Юдин. Гариф Губай. Бакенщик хӗрӗ. Повесть. Тутарларан В.Н. Юдин куҫарнӑ — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1962. — 204 с.

Унӑн хӑлхисем кӑрт-карт сиккелесе илеҫҫӗ; малалла кашни утӑм тумассерен вӑл, шӑв-шав кӑларас мар тесе, урине асӑрханарах ярса пусать, ҫав вӑхӑтрах унӑн хытӑрах та хытӑрах утас килет; ун умӗнче пушар таврашӗсем тытакан килхушши анлӑн уҫӑлса тӑрсан, ҫав хытӑрах утас кӑмӑлне ҫӗнтерме пултараймарӗ вӑл.
У него вздрагивали уши; с каждым шагом вперёд он ступал всё осторожнее, стараясь не шуметь, и ему хотелось идти всё быстрее; это желание стало непобедимым, когда перед ним широко развернулся пожарный двор.

Окуров хули // Уйӑп Мишши. Горький М. Окуров хули: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1956. — 134 с.

Сима ҫинчен вӑл пачах та шухӑшламасть пекех, анчах хӑш-пӗр чухне ҫакан асӗнче ҫамрӑк йӗкӗтӗн тӑп-тӑрӑ куҫӗсем ҫутӑлса илеҫҫӗ, вара Вавила ҫав куҫсен тарӑнӑшӗнче мӗн пуррине курса пӗлесшӗн вилесле тинкерсе пӑхать, ҫав вӑхӑтрах нимӗн калама аптраса, вилнӗ ҫынна ҫапла ӗнентерет:
О Симе он почти не думал, но иногда в памяти его вспыхивали прозрачные глаза юноши, он смотрел в глубину их с жутким любопытством и смущённо убеждал покойника:

Аллисем те унӑн канӑҫсӑрскерсем — хӑйӗн пысӑк кӗлетки ҫумӗнчен татӑлса ӳкме тӑрӑшнӑ евӗр, темле тӗлӗнмелле сулланкалаҫҫӗ, хире-хирӗҫ ывӑҫ тупанӗсемпе хыттӑнах ҫӑтти-ҫатти ҫатлаттарса илеҫҫӗ, кукӑр пӳрнисемпе ҫыхланаҫҫӗ те сӑтӑрӑнкалаҫҫӗ тата вӗсем сайра кӑна хускала-хускала илнисем старикӗн сӑмаххисемпе пӗр вӑхӑта тӳрӗ килсе пыраҫҫӗ.
И руки у него были тоже беспокойные странно мотались, точно стремясь оторваться от большого тела, шумно хлопали ладонями одна о другую, сцеплялись кривыми пальцами и тёрлись, и редко движения их совпадали со словами старика.

Куҫӗсене анлӑн чарса пӑрахнӑ хӑй, вӗсенче симӗсрех тӗслӗ хӗлхемсем йӑлкӑшаҫҫӗ, сӑнӗ-сӑпачӗ ҫунса хӗрелсе тӑрать, вӑл хӑвӑрт-хӑвӑрт хашкаса сывлать, икӗ кӑвакарчӑн пек чӑмӑркка кӑкрисем тӑр-тӑр чӗтресе кӑна ачашшӑн ҫӗклене-ҫӗклене илеҫҫӗ.
Глаза её были широко открыты, в них сверкали зеленоватые искры, лицо горело румянцем, дышала она часто, и груди её трепетали, как два белые голубя.

Вӑхӑтӑн-вӑхӑтӑн унӑн куҫӗсем, ирӗксӗрех сылтӑмалла чалӑшшӑн пӑха-пӑха илеҫҫӗ, хӗрӗн урисене, унӑн чӑп-чӑмӑр чавсине тата ҫурри витӗнсе тӑракан кӑкрине кураҫҫӗ.
Порою его глаза, невольно косясь направо, видели ноги девицы, круглый её локоть и полуприкрытую грудь.

Чун сӗмлӗхӗнче, асӗнче унӑн тӗрлӗрен сӑмахсем ҫутӑ хӗлхемсем пек йӑлкӑшса илеҫҫӗ, пыл хурчӗсем пек ҫаврӑнкалаҫҫӗ, пӗрисем ҫухалаҫҫӗ, теприсем, чӗрӗ сыпӑкӑн сыпӑнса пырса, юрӑ пулса тӑраҫҫӗ, — Симӑн чунӗ сӳлетсе те илет, киленет те, унӑн чӗрине тӳлек савӑнӑҫ ачашласа йӑпатать.
В сумраке души, в памяти, искрами вспыхивали разные слова, кружились, как пчёлы, одни исчезали, другие соединялись живою цепью, слагали песню Симе было жутко и приятно, тихая радость ласкала сердце.

Вилнӗ кушакӗсене те час-часах аса илеҫҫӗ: кушакки лайӑхчӗ, теҫҫӗ, ӑслӑскерччӗ е унта — ачашланма юрататчӗ, шӑшисене тытма ӑстаччӗ, тесе калаҫаҫҫӗ.
Кошек тоже часто вспоминают: хорош, дескать, зверь был, умный или там — ласковый, мышей ловко хватал.

Ҫакӑнта, тахҫанах ӗлӗк урӑх пурнӑҫпа пурӑннӑ кил-ҫуртӑн хапхи умӗнче, Сима хӑйне хӑй лайӑхрах туйнӑ пек: хӑйӗн шухӑшӗсене вӑл пӗр кӳренмесӗрех тата чыслӑн тепӗр ҫын ӑшне пытарать, ҫав шухӑшсене кунта ыттисем пек сиввӗн кӑна илтсе пӗлме тӑрӑшса мар, авторне хӗрхеннипе кӑна, ҫапла вара унӑн чунне йышӑнмасӑр, мар кӗтсе илеҫҫӗ, темле урӑхларах итлеҫҫӗ, ҫакӑ ӑна килӗшет, унӑн кӑмӑлне ҫӗклентерсе мӑнаҫлантарать.
Здесь, под воротами старого дома, когда-то наполненного иной жизнью, Сима как будто чувствовал, что он хоронит свои мысли без обиды и с честью, что встречают их не холодное любопытство и жалость, отрицающие его душу, а нечто иное, возбуждавшее в нём приятную гордость.

Хӗрсем, ҫепӗҫҫӗн йӑл кулса, ун патнелле утса пыраҫҫӗ, хӑмла ҫырли йывӑҫҫи тӗмӗсемпе хытхура тунисем вӗсен кӗпи аркисене ҫакланаҫҫӗ, хӗр-туссем, хӑпӑнми ҫакланчӑксенчен вӗҫерӗнкелесе, е сылтӑмалла, е сулахаялла сулланкалаҫҫӗ, вӑхӑтӑн-вӑхӑтӑн кӗлеткисене каялла авӑнтарса, иккӗшӗ те хуллен кӑна ҫӑри-ҫари айкашкаласа илеҫҫӗ.
Они шли к нему, слащаво улыбаясь, малина и бурьян цапали их платья, подруги, освобождаясь от цепких прикосновений, красиво покачивались то вправо, то влево, порою откидывали тело назад и тихонько взвизгивали обе.

Акӑ вӑл, куҫӗсене хупнӑ, тути хӗррисем тутлӑн ҫӳҫенсе илеҫҫӗ, чӗри хӑвӑрт-хӑвӑрт тапни илтӗнет, шурӑ мӑйӗ ҫинче тата, хӑлхи патӗнче, темскерле чӗре япала сиккелесе вылянать.
Глаза у неё закрыты, губы сладко вздрагивают, слышно частое биение сердца, и на белой шее, около уха, трепещет что-то живое.

Ун пек чухне Лодкӑн куҫӗсем сип-симӗс кӑварпа ҫиҫсе илеҫҫӗ, вӑл авкаланса сулланать, вара, кӗмӗл сассипе, сӑмси витӗр, нумай укҫа парасса кӗтен кӗлмӗҫ евӗр, ҫӑткӑнла, савӑнӑҫлӑн юрласа ярать.
Тогда глаза Лодки вспыхивают зелёным огнём, она изгибается, качаясь, и металлически, в нос, жадно и радостно поёт, как нищий, уверенный в богатой милостыне:

Событисем ӳссех пыраҫҫӗ, инкексен шучӗ нумайланать, хула ҫыннисем тӑтӑшрах та тӑтӑшрах «Лиссабонра» пухӑна-пухӑна лараҫҫӗ, пӗрне-пӗри тарӑхнипе усал сӑмахсем каласа хӑратма тытӑнчӗҫ, ҫавӑн пекех тата нимӗҫсене те ятлакаласа илеҫҫӗ; пӗррехинче ӗҫ ҫак тарана та ҫитнӗ-мӗн: земски начальник Штрехель, тарӑхнипе саралсах кайса, хула пуҫлӑхӗпе Кожемякина кӑшкӑрса тӑкнӑ:
Развивались события, нарастало количество бед, горожане всё чаще собирались в «Лиссабон», стали говорить друг другу сердитые дерзости и тоже начали хмуро поругивать немцев; однажды дошло до того, что земский начальник Штрехель, пожелтев от гнева, крикнул голове и Кожемякину:

Унӑн чипер сӑнӗ-пичӗ тӗксӗмленнӗ, куҫхаршисем пӗрӗннӗ, тӳп-тӳрӗ, пысӑк сӑмси ҫунаттисем хуллен кӑна кӑрт-карт туртӑнкаласа илеҫҫӗ.
Его писаное лицо хмуро, брови сдвинуты, и крылья прямого, крупного носа тихонько вздрагивают.

Заречье ҫыннисем хуларисене курса палласа илеҫҫӗ те пӗрне-пӗри вӗсен ячӗсене кӑшкӑрса пӗлтереҫҫӗ.
Заречные люди присматриваются и громко сообщают друг другу имена горожан.

Павӑлӑн ҫаврака пичӗ-куҫӗ канӑҫсӑррӑн тӗксӗмленет, пӗчӗк ҫивӗч куҫӗсем хӑвӑрт-хӑвӑрт мӑчлаттарса илеҫҫӗ те, вӑл вара, селӗппӗн, васкавлӑн каласа хурать:
Круглое лицо Павла озабоченно хмурится, острые глазки быстро мигают, и, шепелявя, он поспешно говорит:

Страницăсем:

Чӑваш чӗлхи корпусӗ

Шырав

Шырав ĕçĕ:

Меню

Статистика