Шырав

Шырав ĕçĕ:

Ҫисе (тĕпĕ: ҫи) сăмах форми çинчен тĕплĕнрех пăхма пултаратăр.

Вӑл пуллисене чӗрӗллех, ҫав тери пысӑк тимлӗхпе чӑмласа ҫисе ячӗ, мӗншӗн тесен вӑл ҫиессе те ҫиме кирлӗ иккенне пӗлнӗрен ҫеҫ ҫирӗ: халь вӑл пӗр хӑйӗн чунне усрама ҫеҫ ҫиме кирлине аван пӗлет.
Он съел рыбок сырыми, старательно их разжевывая, и это было чисто рассудочным действием; есть ему не хотелось, но он знал, что это нужно, чтобы остаться в живых.

Пурнӑҫа юратни // Николай Степанов. Лондон, Джек. Пурнӑҫа юратни: калавсем. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1951. — 72 с. — 5–34 с.

Пӗрре вӑл, темӗнле питӗ кӑвасак курӑка тупрӗ, ӑна та, ҫӗре часах хупласа илнӗ юр айӗнчен тупса кӑларакан ытти ӳсентӑрансене ҫинӗ пекех, ҫисе ячӗ.
Дальше ему попалась какая-то кислая на вкус травка, и он съел, сколько нашел, но этого было очень мало, потому что травка стлалась по земле и ее нелегко было найти под снегом.

Вӑл ӗнтӗ икӗ кун хушши ҫимен, унччен те нумай вӑхӑт тӑраниччен ҫисе курман.
Он ничего не ел уже два дня, но еще дольше он не ел досыта.

Тайлӑмра лутра пӳллӗ, вӑрӑм ҫӑмлӑ выльӑхсем — хурисем, шуррисем — курӑк ҫисе ҫӳреҫҫӗ.
Стадо низкорослых, длинношёрстых животных, чёрных и белых, паслось по склону.

Сенкер ӗшнере // Алексей Леонтьев. Толстой А. Н. Гарин инженер гиперболоичӗ; Аэлита (Марс пӗтмӗшӗ): романсем; Алексей Леонтьев куҫарнӑ. — Шупашкар: Ҫӗнӗ Вӑхӑт, 2014. — 495 с. — 319–494 с.

— Ӗнерхи каҫранпа, Мстислав Сергеевич, вӗҫев умӗн эпӗ ҫӗр улми ҫисе тултарнӑччӗ.
— Со вчерашнего вечера, Мстислав Сергеевич, перед отлётом, я картошки наелся.

Марс // Алексей Леонтьев. Толстой А. Н. Гарин инженер гиперболоичӗ; Аэлита (Марс пӗтмӗшӗ): романсем; Алексей Леонтьев куҫарнӑ. — Шупашкар: Ҫӗнӗ Вӑхӑт, 2014. — 495 с. — 319–494 с.

— Пӗтӗмпех ҫисе ячӗҫ, тепре ҫинче килӗр, — терӗ.
— Всё съели, приходите в другой раз.

Вӑрттӑн алӑк хыҫӗнче вӗсем мӗн тупрӗҫ // Иван Викторов. Толстой А.Н. Ылтӑн ҫӑраҫҫи е Буратино курнӑ тӗлӗнмелле мыскарасем: [юмах]; вырӑсларан И. Викторов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1941. — 135 с.

Карабас Барабаспа Дуремар сысна ҫури ашне ҫисе лараҫҫӗ.
Карабас Барабас и Дуремар подкреплялись жареным поросёночком.

Буратино ылтӑн ҫӑраҫҫи вӑрттӑнлӑхне пӗлет // Иван Викторов. Толстой А.Н. Ылтӑн ҫӑраҫҫи е Буратино курнӑ тӗлӗнмелле мыскарасем: [юмах]; вырӑсларан И. Викторов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1941. — 135 с.

— Эпӗ халӗ пӗр сысна ҫури те пӗр мӑшӑр кӑвакал ҫисе янӑ пулӑттӑм, — терӗ ӑна хирӗҫ Карабас Барабас.
— Я бы съел сейчас целого поросёночка да парочку уточек, — мрачно ответил Карабас Барабас.

Хуть те мӗн пулсан та, Буратино Карабас Барабасран ылтӑн ҫӑраҫҫи вӑрттӑнлӑхне ыйтса пӗлме шут тытать // Иван Викторов. Толстой А.Н. Ылтӑн ҫӑраҫҫи е Буратино курнӑ тӗлӗнмелле мыскарасем: [юмах]; вырӑсларан И. Викторов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1941. — 135 с.

Апат ҫисе тӑрансан, чӗркуҫҫийӗ ҫинчен тӗпренчӗкӗсене шӑлса илчӗ те, Мальвина ҫапла каларӗ:
После завтрака, смахнув крошки с колен, она сказала:

Ҫӗр шӑтӑкӗнче // Иван Викторов. Толстой А.Н. Ылтӑн ҫӑраҫҫи е Буратино курнӑ тӗлӗнмелле мыскарасем: [юмах]; вырӑсларан И. Викторов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1941. — 135 с.

Унӑн куҫҫулӗсем те типсе ҫитеймен-ха, — вӑл Буратинона чӑланран йӗкехӳресем сӗтӗрсе кайса ҫисе янӑ тесе ӗненсех тӑнӑ пулнӑ.
Глаза у неё всё ещё были заплаканные — она была уверена, что крысы утащили Буратино из чулана и съели.

Буратинопа Пьеро Мальвина патне килеҫҫӗ, анчах вӗсен ҫавӑнтах Мальвинӑпа тата Артемон йытӑпа пӗрле унтан тармалла пулать // Иван Викторов. Толстой А.Н. Ылтӑн ҫӑраҫҫи е Буратино курнӑ тӗлӗнмелле мыскарасем: [юмах]; вырӑсларан И. Викторов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1941. — 135 с.

Алиса тилӗпе Базилио кушак пӗтӗмӗшпех, шӑмми мӗннипех ҫисе ячӗҫ.
Лиса Алиса и кот Базилио съели всё вместе с костями.

«Виҫӗ Партас апатланмаллинче» // Иван Викторов. Толстой А.Н. Ылтӑн ҫӑраҫҫи е Буратино курнӑ тӗлӗнмелле мыскарасем: [юмах]; вырӑсларан И. Викторов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1941. — 135 с.

— Ҫӑкӑр хытти те пулин ҫисе пӑхсан аванччӗ те, — терӗ кушакӗ те унӑн хыҫҫӑн.
— Хоть коркой хлеба угостили бы, — повторил кот.

Буратино хӑйӗн выҫӑ шӑлӗсене сухан ҫине тӑрӑнтарчӗ те, шатӑрт-шатӑрт тутарса, чаплаттарса ҫисе ячӗ.
Буратино вонзил голодные зубы в луковицу и съел её, хрустя и причмокивая.

Буратино хӑйӗн ҫӑмӑлттай шухӑшӗсене пула чут ҫеҫ пӗтмест. Карло ашшӗ илемлӗ хутсенчен унӑн валли тумтир ҫыпӑҫтарса тӑвать тата саспаллисен кӗнекине илсе парать // Иван Викторов. Толстой А.Н. Ылтӑн ҫӑраҫҫи е Буратино курнӑ тӗлӗнмелле мыскарасем: [юмах]; вырӑсларан И. Викторов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1941. — 135 с.

Вӑл, ав, бал-маскарадӑн — Динӑсен хапхи умӗн янах икерчи ҫисе ҫӳрерӗ.
Куҫарса пулӑш

7 // Хветӗр Агивер. Агивер Ф.Г. Сар ачапа сарӑ хӗр: Повесть. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1980. — 256 с.

Эсӗ мана, ват шуйттан, ун чухне чӗрӗллех ҫисе яратӑн вӗт.
Куҫарса пулӑш

7 // Хветӗр Агивер. Агивер Ф.Г. Сар ачапа сарӑ хӗр: Повесть. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1980. — 256 с.

Вӗсем чуна кӑшласа ҫисе кӑларнӑ пек туйӑнатчӗ, вӗсен ӑслӑ сӑмахӗсем чӗрене хӗрлӗн тутӑхтарнипе хупласа пыратчӗҫ.
Они как бы выедают душу, их речи — умные речи, — покрывают сердце рыжею ржавчиною.

XX. // Феодосия Ишетер. Горький М. Ҫынсем патӗнче: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1941. — 256 с.

— Ҫисе янӑ та — пурте ӳсер пулнӑ!
— Съели и — тоже все пьяные!

XVIII. // Феодосия Ишетер. Горький М. Ҫынсем патӗнче: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1941. — 256 с.

Гоголева тата — кашкӑрсем ҫисе янӑ: кӑшарни хушшинче вӑл килне кайнӑ, унта вара, ӳсӗрскере, кашкӑрсем ҫинӗ янӑ!
А Гоголева — волки съели; поехал он на святки домой, а там его, пьяного, волки и сожрали!

Уҫӑпра темскер кочегарпа пит ҫывӑххи пурччӗ, анчах ҫав вӑхӑтрах тата вӑл мана, кукаҫее, Петр Васильев кӗнекеҫӗне, Смурый повара аса илтеретчӗ, хам асӑмра хыттӑнах тӗрекленсе юлнӑ пур ҫынсене те аса илттерсе, вӑл унта хӑйӗн тарӑн тӗррине хӑваратчӗ, пӑхӑр чана тутӑхни ҫисе пынӑ пекех, вӑл ман асӑма кӗрсе пыратчӗ.
В нем было что-то очень близкое кочегару, но в то же время он напоминал мне деда, начетчика Петра Васильева, повара Смурого, и, напоминая всех людей, цепко укрепившихся в моей памяти, он оставлял в ней свой глубокий узор, въедался в нее, точно окись в медь колокола.

Анчах эпир Павӑлпа иксӗмӗр пӗтӗмпех пылчӑк та хурт-кӑпшанкӑ тавраш ҫисе пӗтернӗ, вилекен Давидова ҫуса тасатсан, пирӗнтен кулма тапратрӗҫ, хӑйсем ҫинчен кӗписене хывса, пире унта шырама сӗнетчӗҫ, мунча кӳртекенсем тетчӗҫ пире, тата эпир темскер намӑс та пит кулӑшла япала тунӑ пек, ҫав тери мӑшкӑласа кулатчӗҫ.
Но когда мы, я и Павел, вымыли изъеденного грязью и насекомыми, умирающего Давидова, нас подняли на смех, снимали с себя рубахи, предлагая нам обыскать их, называли банщиками и вообще издевались так, как будто мы сделали что-то позорное и очень смешное.

XIV. // Феодосия Ишетер. Горький М. Ҫынсем патӗнче: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1941. — 256 с.

Страницăсем:

Чӑваш чӗлхи корпусӗ

Шырав

Шырав ĕçĕ:

Меню

Статистика