Шырав

Шырав ĕçĕ:

тӑхӑннӑ (тĕпĕ: тӑхӑн) сăмах форми çинчен тĕплĕнрех пăхма пултаратăр.

Яланхи пекех, вӑл «шуйттан тирӗ» тенӗ пусмаран ҫӗленӗ казакина ҫӑтӑ-ҫӑттӑн тӑхӑннӑччӗ, унӑн сарлака кӑкри ҫинче сарӑ сухалӗ сарӑлса тӑрать, ҫамки ҫийӗнче кӗскен кастарнӑ хытӑ ҫӳҫӗ шӑрт пек тӑрать, урисене мужиксем тӑхӑнакан йышши йывӑр атӑ тӑхӑннӑ, вӗсенчен тикӗт шӑрши кӗрет.
Как всегда, он был туго зашит в казакин из «чертовой кожи», на его широкой груди расстилалась светлая борода, над упрямым лбом торчит щетина жёстких, коротко остриженных волос, на ногах у него тяжёлые, мужицкие сапоги, от них крепко пахнет дёгтем.

Манӑн университетсем // Леонид Агаков. Горький М. Манӑн университетсем: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1948. — 138 с.

Яков Шапошников больницӑра выртни ҫинчен пӗлсен эпӗ ӑна курма кайрӑм, анчах унта чалӑш ҫӑварлӑ, куҫлӑх тӑхӑннӑ, шурӑ тутӑр ҫыхнӑ, ун айӗнчен пӗҫернӗ пек хӗрлӗ хӑлхисем усӑнса тӑракан мӑнтӑр хӗрарӑм мана типпӗн кӑна: — Вилчӗ, — терӗ.
Узнав, что Яков Шапошников лёг в больницу, я пошёл навестить его, но там криворотая, толстая женщина в очках и белом платочке, из-под которого свисали красные, варёные уши, сухо сказала: — Помер.

Вӗсем иккӗшӗ те кӑвак-сенкертерех тӗслӗ ҫӳхе платьйесем тӑхӑннӑ та, вӗсене пӗр-пӗринчен уйӑрса илме те йывӑр.
Обе они были одеты в лёгкие платья сиреневого цвета и почти неразличимо похожи одна на другую.

Шурӑ йӗм тата ҫавӑн пекех кӗпе тӑхӑннӑ, хура ҫӑмлӑ кӑкри ҫинчи кӗпе ҫухавине вӗҫертсе янӑ, — вӑрӑм, кӑнттам, типшӗмскер, вӑл мана чӑнах та килсӗр апостол, чӑнлӑх ҫинчен вӗрентсе ҫӳрекен ҫын пек курӑнчӗ, — эпӗ хам ӑшӑмра вӗсем ҫавӑн пек пулмалла тесе шутланӑччӗ.
Одетый в белые штаны и такую же рубаху, расстёгнутую на тёмной волосатой груди, длинный, угловатый, сухой, — он очень хорошо отвечал моему представлению о бездомном апостоле, проповеднике истины.

Алӑка хӗрлӗ капот тӑхӑннӑ хӗрарӑм уҫрӗ, аллине вӑл ҫутнӑ ҫурта тытнӑ; пире ҫул парса, ним чӗнмесӗрех аяккалла кайса тӑчӗ те, таҫтан лорнет кӑларса ман ҫине пӑхма тытӑнчӗ…
Дверь открыла женщина в красном капоте, с зажженой свечей в руке; уступив нам дорогу, она молча отошла в сторону и, вынув откуда-то лорнет, стала рассматривать меня.

Кухньӑналла кӗмелли алӑк ҫумӗнче шурӑ сараппан тӑхӑннӑ хӗр тӑрать, унӑн ҫутӑ ҫӳҫӗсене кӗскен кӑна каснӑ, шуранкарах, кӑшт шыҫмакрах сӑнӗ ҫинче кӑвак куҫсем кулса, ҫутӑлса тӑраҫҫӗ.
У косяка двери в кухню стояла девушка, одетая в белое; ее светлые волосы были коротко острижены, на бледном, пухлом лице сияли, улыбаясь, синие глаза.

А эпӗ урӑх тум тӑхӑннӑ студент, тесе.
А я думал — переодетый студент.

Сӑхман тӑхӑннӑ, сухаллӑ, тӗреклӗ, йӗпе, йӑпӑлкаланса кайнӑ ҫын — грузӑн хуҫи е вӑл шанса янӑ ҫын пулас — сасартӑк пӑлхануллӑн кӑшкӑрса ячӗ:
Большой бородатый человек в поддёвке, мокрый, скользкий, — должно быть, хозяин груза или доверенный его, — вдруг заорал возбуждённо:

Хӑш чухне ун патне пӗчӗкҫеҫ курпун, пӑрӑнчӑк ураллӑ, шыҫса кайнӑ сӑмси ҫине хулӑм куҫлӑх тӑхӑннӑ, кӑвак ҫӳҫлӗ, скопец пичӗ пек сарӑхнӑ пичӗпе чеен кулакан чалӑш-чӗлӗш ҫын пыратчӗ.
Изредка к нему приходил маленький горбатый уродец с вывернутой ногою, в сильных очках на распухшем носу, седоволосый, с хитрой улыбкой на жёлтом лице скопца.

Рогачев — генерал мундирӗ тӑхӑннӑ тулли пит-куҫлӑ ҫӳллӗ ҫын пулнӑ.
Рогачев был высокий полный человек в генеральском мундире.

Ҫирӗм пиллӗкмӗш сыпӑк // Иван Васильев. Рысс Е. Хӗрача ашшӗне шырать: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1949. — 140 с.

Вӑл нимӗҫ салтак тумтирӗ тӑхӑннӑ, ҫара пуҫ пулнӑ.
Он был в форменном немецком мундире, но без шапки.

Ҫирӗм иккӗмӗш сыпӑк // Иван Васильев. Рысс Е. Хӗрача ашшӗне шырать: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1949. — 140 с.

Фельдшер аттисене тӑхӑннӑ вӑхӑтра ун ҫине хаяррӑн пӑхса: — Халех выртнӑ пултӑр, ҫывӑр! — тенӗ.
Фельдшер, натягивая сапоги, сердито посмотрел на него и сказал: — Сейчас же спать!

Вунсаккӑрмӗш сыпӑк // Иван Васильев. Рысс Е. Хӗрача ашшӗне шырать: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1949. — 140 с.

Лена ҫул хӗрринче ларакан йывӑҫ хыҫӗнчен хура сатин кӗпе тӑхӑннӑ каччӑ сиксе тухнине курнӑ.
И Лена увидела возле дерева, росшего у самой обочины, невысокого парнишку в чёрной сатиновой рубашке.

Вунвиҫҫӗмӗш сыпӑк // Иван Васильев. Рысс Е. Хӗрача ашшӗне шырать: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1949. — 140 с.

Алӑк умӗнче ситцӑ кӗпе тӑхӑннӑ, ҫаруран, вунӑ ҫулсене ҫитнӗ ырхан пит-куҫлӑ хӗрача тӑнӑ.
Худенькая девочка лет десяти, босая, в ситцевом платьице, с простодушным лицом, стояла в дверях.

Тӑххӑрмӗш сыпӑк // Иван Васильев. Рысс Е. Хӗрача ашшӗне шырать: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1949. — 140 с.

Тухтӑр ҫурчӗн чӳречинчен нимӗҫ офицерӗн тумтирне тӑхӑннӑ ҫын пуҫне кӑларса пӑхса тӑнӑ.
Из окна докторского дома высунулся человек в форме германского офицера.

Ун хыҫӗнче, утӑ ҫинче, урине сӑран атӑ тӑхӑннӑ, кӗпи ҫинчен пир ҫыххи вырӑнне кантӑра татӑкӗ ҫыхса лартнӑ ҫын сиккелесе ларса пынӑ.
Сзади на сене трясся и подпрыгивал человек, обутый в сапоги, одетый в рубаху и подпоясанный верёвкой.

Улттӑмӗш сыпӑк // Иван Васильев. Рысс Е. Хӗрача ашшӗне шырать: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1949. — 140 с.

Вӑл пысӑках мар, сарлака хулпуҫҫиллӗскер, урине сӑран атӑ тӑхӑннӑ пулнӑ, ҫийӗнче — пиртен ҫӗленӗ кӗпепе йӗм.
Он был невысок и коренаст, обут в сапоги, одет в холщовые штаны и рубаху.

Тӑваттӑмӗш сыпӑк // Иван Васильев. Рысс Е. Хӗрача ашшӗне шырать: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1949. — 140 с.

Унта та усӑллӑ япаласем сахал мар пулнӑ: Соломин амӑшӗ уявсенче тӑхӑнмалли кӗпи; кивелнӗ, анчах питӗ тӗреклӗ сӑран атӑсем, — вӗсене, ахӑртнех, пысӑк уяв кунӗсенче ҫеҫ тӑхӑннӑ пулмалла, — аялтан тӑхӑнмалли кӗпе-йӗмсем тата пилӗк кӗпе, икӗ одеял, темӗн чухлех йӗп-ҫип тавраш пулнӑ.
Там оказалось много полезного: и праздничное платье матери Соломина, и старые, но исправные сапоги — их, видимо, надевали только по большим праздникам, — и бельё, и штук пять русских рубах, и два одеяла, и большой запас иголок и ниток.

Пӗрремӗш сыпӑк // Иван Васильев. Рысс Е. Хӗрача ашшӗне шырать: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1949. — 140 с.

Лена кулса янӑ та кӗпине пит енӗ май тӑхӑннӑ.
Лена засмеялась и вывернула платье.

Рабочисем хура картусӗсемпе тата кивелсе кайнӑ, вӑхӑта кура мар тӑхӑннӑ калпаксем хушшинче студентсен симӗс картусӗсем курӑнаҫҫӗ.
Меж черных рабочих картузов и обшарпанных, зимних уже, не по времени, шапок синели кое-где студенческие околыши.

XXXV сыпӑк // Петр Золотов. Мстиставлский С.Д. Курак — ҫурхи кайӑк: повесть. Вырӑсларан П. Золотов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1950. — 366 с.

Страницăсем:

Чӑваш чӗлхи корпусӗ

Шырав

Шырав ĕçĕ:

Меню

Статистика