Шырав

Шырав ĕçĕ:

Йӑлтӑртатса (тĕпĕ: йӑлтӑртат) сăмах форми çинчен тĕплĕнрех пăхма пултаратăр.

Улӑм витнӗ пӗчӗк сарай курнипех тӑшмана хирӗҫ хӗрсе ҫапӑҫнине аса илсе, куҫӗсем йӑлтӑртатса каякан, чӗри сиксе тапма пуҫлакан ҫын анчах ҫапла савӑнӑҫлӑ калама пултарать.
Так может сказать только человек, у которого при виде простого сарайчика под соломенной крышей вдруг заблестят глаза и взволнованно забьется сердце, а в памяти встанет в мельчайших деталях картина короткого, но жаркого боя с врагом.

XXVIII сыпӑк // Мария Ухсай. Бабаевский, Семен Петрович. Ылтӑн ҫӑлтӑр кавалерӗ: икӗ кӗнекеллӗ роман; вырӑсларан Мария Ухсай куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1952. — 568 с.

Ун умӗнче хӗвелпе йӑлтӑртатса пӗтӗм ҫӗршыв сарӑлса выртать — унӑн Тӑван ҫӗршывӗ.
Перед ним лежала сияя на солнце вся страна — его Родина.

Симӗс хӑмӑш хушшинче, пысӑк куҫкӗски пек, лимансем йӑлтӑртатса выртаҫҫӗ…
Блестят лиманы, точно огромные зеркала в темно-зеленых рамах камышей…

— Ҫемен сасартӑк хавхаланчӗ, аллисемпе тӗренсе ҫӗкленчӗ, куҫӗсем йӑлтӑртатса илчӗҫ.
— Семен вдруг вздохнул, поднялся опершись руками, глаза сверкнули.

XXVII сыпӑк // Мария Ухсай. Бабаевский, Семен Петрович. Ылтӑн ҫӑлтӑр кавалерӗ: икӗ кӗнекеллӗ роман; вырӑсларан Мария Ухсай куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1952. — 568 с.

Ҫуллахи китель ҫутатнӑ тӳмисемпе йӑлтӑртатса выртнӑ, ҫемҫе пиртен ҫӗленӗ шурӑ гимнастерка ылтӑн погонӗсемпе ҫунса тӑнӑ, хырӑнмалли прибор, супӑнь хуракан савӑтпа супӑнь, станица аптекинче илнӗ одеколон, Анфиса якатса хатӗрленӗ аялтан тӑхӑнмалли кӗпе-йӗм, питшӑлли, виҫ кӗтеслӗ икерчсем пек хутлатса хуна пӗр купа сӑмса тутри — пурте хатӗр пулнӑ.
Тут лежали и летний китель, блестевший начищенными пуговицами, и белая гимнастерка из мягкого полотна, с погонами, и бритвенный прибор с мыльницей, флакон одеколона, купленный в станичной аптеке, и наглаженное Анфисой белье, полотенце, носовые платки, сложенные уголком, как обычно складывают блины.

Шуралса юлнӑ аякӗпе йӑлтӑртатса, вӑл хыттӑн сулӑнчӗ те шыв кӑпӑкӗ ӑшне чӑмрӗ, часах шыври чулсем тӗлӗнчен иртсе, инҫетре, шыв тикӗс юхнӑ ҫӗрте, вӑл тепӗр хут шурӑ аякне кӑтартрӗ.
Покачиваясь и белея ободранным боком, бревно нырнуло в пену и снова показалось уже далеко за порогами, где река текла спокойно.

XXV сыпӑк // Мария Ухсай. Бабаевский, Семен Петрович. Ылтӑн ҫӑлтӑр кавалерӗ: икӗ кӗнекеллӗ роман; вырӑсларан Мария Ухсай куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1952. — 568 с.

Унӑн ҫутӑ куҫӗсем хаваслӑ йӑлтӑртатса илчӗҫ.
Его светлые глаза добродушно сверкнули.

Нумай ҫӗрте пирус вучӗсем йӑлтӑртата-йӑлтӑртата илеҫҫӗ, хӑш чухне шӑрпӑк е зажигалка чӗртеҫҫӗ те — хӗрлӗ сухал, е шурӑ тутӑр ҫыхнӑ ҫамрӑк хӗрарӑм, е йӑлтӑртатса тӑракан ҫамрӑк куҫсем, е ҫамрӑкла пӗтӗрсе янӑ мӑйӑх курӑнса каять.
Густо дымили цигарки, иногда вспыхивал огонек спички или зажигалки, освещая то клок рыжей бороды, то красивое женское лицо, повязанное белой косынкой, то иные блестящие глаза, а то и ловко закрученный молодой ус…

XX сыпӑк // Мария Ухсай. Бабаевский, Семен Петрович. Ылтӑн ҫӑлтӑр кавалерӗ: икӗ кӗнекеллӗ роман; вырӑсларан Мария Ухсай куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1952. — 568 с.

— Ну, эсӗ Федор Лукич Хохлаковпа мӗнле вӑрҫса кайрӑн, каласа пар-ха? — терӗ те ун ҫутӑ куҫӗсем савӑнӑҫлӑн йӑлтӑртатса илчӗҫ.
— Ну, рассказывай, как ты там с Хохлаковым поссорился? — спросил Бойченко, и его глаза повеселели.

XVII сыпӑк // Мария Ухсай. Бабаевский, Семен Петрович. Ылтӑн ҫӑлтӑр кавалерӗ: икӗ кӗнекеллӗ роман; вырӑсларан Мария Ухсай куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1952. — 568 с.

Пур ҫӗрте те тырӑ пусси, хутран-ситрен ҫеҫ хӗвел ҫинче сарӑ хӗвелҫаврӑнӑш чечекӗсем йӑлтӑртатса илеҫҫӗ, е пӗлӗт мӗлки пек тӗттӗм кукуруза, е хӳхӗм пустав евӗрлӗ хуп-хура ҫӗртме пусси курӑнса каять.
Повсюду жнивье и жнивье, и только изредка заиграет на солнце сочное цветенье подсолнуха или ляжет то темная, как тень облака, кукуруза, то черный квадрат паров, похожий на отрез добротного сукна.

XV сыпӑк // Мария Ухсай. Бабаевский, Семен Петрович. Ылтӑн ҫӑлтӑр кавалерӗ: икӗ кӗнекеллӗ роман; вырӑсларан Мария Ухсай куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1952. — 568 с.

Пусӑ тулли ҫын, лобогрейкӑсем ҫунаттисене пӑлтӑр-пӑлтӑр ҫавӑрса пыраҫҫӗ, вӗсене тӑватӑ лаша е мӑшӑр самӑр вӑкӑр кӳлнӗ, — хӑвалакансем е йӗнер ҫинче, е вӑкӑрсен йывӑҫ сӳсменӗ ҫинче ларса пыраҫҫӗ, унтах пӗр лаша кӳлнӗ урапа кайӑк йӑви пек курӑнса каять, ҫав йӑвара е трактор бригадин бригадирӗ, е участокри агроном ларать; лере ҫеҫенхир тӑрӑх ҫип ҫапнӑ пек тӑсӑлса вӑкӑр лавӗсем пыраҫҫӗ — урапа ещӗкӗсем ҫинче типӗ тырӑ йӑлтӑртатса выртать, ҫав тырӑ ҫинче ачасем лараҫҫӗ, ҫӳҫӗсем хӗвелпе шуралса кайнӑ, вӗсем вӑкӑрсене хӑваласа пыраҫҫӗ; тепӗр енче унталла та кунталла грузовиксем вӗҫтерсе ҫӳреҫҫӗ, ҫил сирейми тусан ҫӗклеҫҫӗ, — вӑл вӑрҫӑри тӗтӗм карри пек курӑнать, ун айне пытанса пӗр дивизи ҫапӑҫӑва кӗме пултарнӑ пулӗччӗ…
Поля стали многолюдны: там машут крыльями лобогрейки, в которые впряжены то четверка коней, то пара добрых волов; видны погонычи, сидящие либо в седле, либо на ярме; там покажется одноконная бедарка с ящиком сверху, похожим на гнездо, а в том гнезде сидит либо бригадир тракторной бригады, либо участковый агроном; там растянулся по степи, ровной стежкой обоз бычьих упряжек — в бричках-бестарках бронзой отсвечивает зерно, и сидят в этом зерне мальчуганы-возчики с белыми, выгоревшими на солнце головами; там снуют взад и вперед грузовики, подняв такую непроницаемую гряду пыли, что она похожа на дымовую завесу, под прикрытием которой целая дивизия может идти в бой…

Йӑлтӑртатса тӑракан кӑкӑрлӑ Сергее курсан, чарӑнса тӑчӗ, ҫак самантра ун пичӗ мӗн ҫинчен каланине пӗлме питӗ йывӑр пулчӗ.
Увидев Сергея, она остановилась и трудно было понять, что выражало в эту минуту ее лицо.

XIV сыпӑк // Мария Ухсай. Бабаевский, Семен Петрович. Ылтӑн ҫӑлтӑр кавалерӗ: икӗ кӗнекеллӗ роман; вырӑсларан Мария Ухсай куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1952. — 568 с.

Шоссепе юнашар рельссем ҫуталса выртаҫҫӗ, вӗсен хӗррипе хӗвел ҫинче йӑлтӑртатса тӑракан пӑхӑр пралук ҫакса тултарнӑ юпасем чупаҫҫӗ; электропоездӑн симӗс вагонӗсем кӗрлесе, ҫил кӑларса иртсе кайрӗҫ.
А рядом с шоссе блестели рельсы и бежали столбы, опутанные медной, горящей на солнце проволокой: с ветром и шумом пронеслись зеленые вагоны электропоезда.

XIII сыпӑк // Мария Ухсай. Бабаевский, Семен Петрович. Ылтӑн ҫӑлтӑр кавалерӗ: икӗ кӗнекеллӗ роман; вырӑсларан Мария Ухсай куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1952. — 568 с.

Пятигорска ҫитичченех Сергее урӑх ним те курӑнмарӗ, ҫак тӑвӑн пысӑк кӳлепи анчах курӑнса тӑчӗ, ун ҫинче тӗл-тӗл тӗттӗм-симӗс вӑрман тӑсӑлать, тӗл-тӗл ҫӑра вӗтлӗх кӑтраланать, е хӗвел ҫинче ҫерем йӑлтӑртатса выртать, е ту хушшинчи тарӑн варсем хуралаҫҫӗ, е ту сӑмсахӗсем хӗрелеҫҫӗ, — вӗсем ҫине ӑмӑрткайӑксем йӑва тунӑ…
Так Сергей уже до самого Пятигорска ничего не видел, кроме нее, на Бештау расстилался лес малахитового оттенка, тянулись курчавые заросли, блестели на солнце травянистые поляны, темнели прорези ущелий или краснели скалы с орлиными гнездами…

— Тутаринов, ан вӗрилен, — татса каларӗ Кондратьев, ун куҫӗнче пытанса тӑракан савӑнӑҫ йӑлтӑртатса илчӗ.
— Тутаринов, не горячись, — строго сказал Кондратьев, в его глазах заблестелоа скрывающаяся радость.

XII сыпӑк // Мария Ухсай. Бабаевский, Семен Петрович. Ылтӑн ҫӑлтӑр кавалерӗ: икӗ кӗнекеллӗ роман; вырӑсларан Мария Ухсай куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1952. — 568 с.

Каҫалапа, пусӑра тӗттӗмлене пуҫласан, ҫум ҫумлакан хӗрарӑмсем катмакӗсене хулпуҫҫи ҫине пӑшал пек хурса, юрла-юрла хӑйсен станӗсем патнелле кайрӗҫ, комбайнсем кӗрлеме чарӑнчӗҫ, урпа пучахӗсем ҫинче хедер ҫуначӗсем йӑлтӑртатса ҫаврӑнмаҫҫӗ ӗнтӗ.
На закате дня, когда померкла степь и полольщицы, затянув песню и положив тяпки на плечи, как ружья, пошли к своим станам; когда уже не гудели комбайны и не блестели под колосьями ячменя крылья хедера.

XI сыпӑк // Мария Ухсай. Бабаевский, Семен Петрович. Ылтӑн ҫӑлтӑр кавалерӗ: икӗ кӗнекеллӗ роман; вырӑсларан Мария Ухсай куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1952. — 568 с.

Эпӗ шухӑшласа хутӑм, — Сергей ашшӗ ҫине йӑлтӑртатса чупкалакан куҫӗсемпе пӑхрӗ, — шухӑшласа хутӑм, ҫак шухӑша пурнӑҫласан, пилӗк ҫултан хӑвӑн станицуна паллаймӑн…
Я такое задумал, — Сергей посмотрел на отца быстрыми, живыми глазами, — такое задумал, что если осуществить все, то через пять лет вы свою станицу не узнаете…

IX сыпӑк // Мария Ухсай. Бабаевский, Семен Петрович. Ылтӑн ҫӑлтӑр кавалерӗ: икӗ кӗнекеллӗ роман; вырӑсларан Мария Ухсай куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1952. — 568 с.

Шыв тапса тухрӗ, урапа юлхаввӑн ҫаврӑнкаласа, тимӗр йӗпписемпе чӑнкӑртатма пуҫларӗ, шыв тумламӗсем асамат кӗперӗ пек йӑлтӑртатса сирпӗнчӗҫ.
Вода забурлила, колесо, лениво поворачиваясь, загремело железными корцами, и брызги радугой засверкали на солнце.

VIII сыпӑк // Мария Ухсай. Бабаевский, Семен Петрович. Ылтӑн ҫӑлтӑр кавалерӗ: икӗ кӗнекеллӗ роман; вырӑсларан Мария Ухсай куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1952. — 568 с.

Вӑл бархат мар, вӑл помидор ани; акӑ эсир хӗвел ҫутинче йӑлтӑртатса выртакан цинкран тунӑ ҫулҫӑсем куратӑр, вӗсем тӗл-тӗл кӑвакарнӑ, кӗл сапнӑ пек, анчах вӑл цинк та мар, кӗл те мар, вӑл купӑста йӑранӗсем; акӑ тата шупка кӗрен пустав куратӑр эсир — пустав та мар вӑл, хӗрлӗ кӑшман ани анчах… йӑрансем хушшинче шыв юхса выртать — ансӑр шыв юххисем пур пахчасене те тӗрлесе пӗтернӗ; унта та кунта, хурал пек, пысӑк, ҫӑмламас тӑлӑп тӑхӑннӑ юмансем тӑраҫҫӗ; ав унта пӗчӗк пӳрт курӑнать, лере хӳшӗ е чалӑш урисем ҫинче лупас ларать.
Это вовсе не бархат, а густая помидорная ботва; вот блестящие на солнце цинковые листы, местами серые, точно посыпанные золой, а ведь это и не цинк и не зола, а капустные гряды; вот бледно-розовое полотно — нет, это не полотно, а свекольная ботва на грядке; между грядами течет вода — узкие ручейки исчертили все поле; то там, то сям, как стража, стоят кряжистые дубы в кудлатых папахах; чернеет домишко, балаган, а дальше — навес на кривых ногах…

Кунтан айлӑмра пахчасем сарӑлса выртни курӑнать, ҫак юшкӑнлӑ айлӑмӑн валашка пек варрипе, кукӑр-макӑр авкаланса, шыв йӑлтӑртатса юхать.
Отсюда открывается вид на огородные плантации, лежащие в зеленой пойме, похожей на неглубокое корыто, на дне которого, образуя и петли и крючки, изгибаясь и так и эдак, блестит вода.

Страницăсем:

Чӑваш чӗлхи корпусӗ

Шырав

Шырав ĕçĕ:

Меню

Статистика