Шырав

Шырав ĕçĕ:

ӑслӑ сăмах пирĕн базăра пур.

ӑслӑ (тĕпĕ: ӑслӑ) сăмах форми çинчен тĕплĕнрех пăхма пултаратăр.

Земзесен авалхи-авалхи кӗнекисене тата Аам ывӑлӗсен ӑслӑ кӗнекисене ҫӗнӗрен вулама вӗренеҫҫӗ.
Снова были прочитаны древние книги Земзе и мудрые книги сынов Аама.

Аэлитӑн иккӗмӗш калавӗ // Алексей Леонтьев. Толстой А. Н. Гарин инженер гиперболоичӗ; Аэлита (Марс пӗтмӗшӗ): романсем; Алексей Леонтьев куҫарнӑ. — Шупашкар: Ҫӗнӗ Вӑхӑт, 2014. — 495 с. — 319–494 с.

Вӗсем ӑслӑ та чее.
Они были умны и хитры.

Селезнева задача ҫинчен каласа панӑ май, вӑл унӑн лӑпкӑ, ӑслӑ сӑнне, тата тӗреклӗ патвар кӗлеткине сӑнаса ларчӗ.
Излагая Селезневу, в чем состояла задача, он пристально изучал его внимательное, спокойное лицо и плотную, резко очерченную фигуру.

4. // Леонид Агаков. Фадеев, А. А. Амгуньски полк: повесть; вырӑсларан Леонид Агаков куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1941. — 40 с.

Вӗсен хыҫӗнчен ачасен тусӗ, ӑслӑ та ырӑ кӑмӑллӑ слон хӳрипе сулласа иртсе кайрӗ, — вӑл хӑйӗн хӳри ҫинче сойӑран тунӑ конфет тытса пырать.
Потом шёл слон, друг детей, — умный, добродушный, — помахивая хоботом, в котором держал соевую конфету.

Вӑрттӑн алӑк хыҫӗнче вӗсем мӗн тупрӗҫ // Иван Викторов. Толстой А.Н. Ылтӑн ҫӑраҫҫи е Буратино курнӑ тӗлӗнмелле мыскарасем: [юмах]; вырӑсларан И. Викторов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1941. — 135 с.

Эпӗ питех те лайӑх, ӑслӑ ача… — тет Буратино.
Я очччень хороший и благоразумный мальчик… — сказал Буратино.

Буратино кӳлӗре пурӑнакансемпе паллашать, кунта вал тӑватӑ ылтӑн укҫа ҫухални ҫинчен пӗлет тата Тортилла тимӗр шапаран ылтӑн ҫӑраҫҫи илет // Иван Викторов. Толстой А.Н. Ылтӑн ҫӑраҫҫи е Буратино курнӑ тӗлӗнмелле мыскарасем: [юмах]; вырӑсларан И. Викторов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1941. — 135 с.

— Савӑнӑҫлӑ та ӑслӑ Буратино сирӗнпе шӳт тӑвать, хуҫамӑм, — тесе кулса ячӗ тилӗ.
— Весёленький, остроумненький Буратино шутит с вами, хозяин, — захихикала лиса.

«Виҫӗ Партас апатланмаллинче» // Иван Викторов. Толстой А.Н. Ылтӑн ҫӑраҫҫи е Буратино курнӑ тӗлӗнмелле мыскарасем: [юмах]; вырӑсларан И. Викторов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1941. — 135 с.

Тилли: — Аслӑ, питех те ӑслӑ Буратино, санӑн хӑвӑн укҫусене вунӑ хут ӳстерес килет-и? — тесе ыйтрӗ.
Лиса сказала: — Умненький, благоразумненький Буратино, хотел бы ты, чтобы у тебя денег стало в десять раз больше?

Киле май кайнӑ чухне ҫул ҫинче Буратино икӗ кӗлӗмҫӗне — Базилио ятлӑ кушак аҫине тата Алиса ятлӑ тилӗне тӗл пулать // Иван Викторов. Толстой А.Н. Ылтӑн ҫӑраҫҫи е Буратино курнӑ тӗлӗнмелле мыскарасем: [юмах]; вырӑсларан И. Викторов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1941. — 135 с.

— Карло атте, эпӗ ӑслӑ та йӑваш, итлекен пулатӑп…
— Я буду умненький-благоразумненький, папа Карло…

Буратино хӑйӗн ҫӑмӑлттай шухӑшӗсене пула чут ҫеҫ пӗтмест. Карло ашшӗ илемлӗ хутсенчен унӑн валли тумтир ҫыпӑҫтарса тӑвать тата саспаллисен кӗнекине илсе парать // Иван Викторов. Толстой А.Н. Ылтӑн ҫӑраҫҫи е Буратино курнӑ тӗлӗнмелле мыскарасем: [юмах]; вырӑсларан И. Викторов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1941. — 135 с.

Тата пӗрмаях мана хам простой, ӑслӑ ҫынна тӗл пулассӑн, вӑл вара мана сарлака та ҫутӑ ҫул ҫине илсе тухассӑн туйӑнатчӗ.
И всё казалось, что вот я встречу какого-то простого, мудрого человека, который выведет меня на широкий, ясный путь.

XX. // Феодосия Ишетер. Горький М. Ҫынсем патӗнче: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1941. — 256 с.

Тепри тӳрӗ те ӑслӑ кӗнекесен святой сывлӑшӗ ӑшне кӗрсе тухнӑскер, куллен-кун пулакан хӑрушӑ япаласен ҫӗнтерӳллӗ вӑйне астуса тӑрса, ҫав вӑй ҫӑмӑллӑнах унӑн пуҫне татма пултарнине, вараланчӑк ура тупанӗпе пусса чӗрине лапчӑтса хума пултарнине сисетчӗ, вара кирек мӗнле тавлашма та, ҫапӑҫма та хатӗр пулса, ват шӑлӗсене ҫыртса, чышкисене чӑмӑртаса пит хыттӑн хирӗҫ тӑратчӗ.
Другой, крещенный святым духом честных и мудрых книг, наблюдая победную силу буднично страшного, чувствовал, как легко эта сила может оторвать ему голову, раздавить сердце грязной ступней, и напряжен но оборонялся, сцепив зубы, сжав кулаки, всегда готовый на всякий спор и бой.

Вӗсем чуна кӑшласа ҫисе кӑларнӑ пек туйӑнатчӗ, вӗсен ӑслӑ сӑмахӗсем чӗрене хӗрлӗн тутӑхтарнипе хупласа пыратчӗҫ.
Они как бы выедают душу, их речи — умные речи, — покрывают сердце рыжею ржавчиною.

Анчах вӑл хӑй ҫавӑн ҫинче каласан, манӑн вӑтаннипе те ӑна хӗрхеннипе куҫҫулӗ тухса карӗ, вӑл, нумай та пулмасть ҫав тери хӑюллӑ, никама та пӑхӑнман ӑслӑ хӗрарӑм пулнӑскер, ҫавна каласа панипе мана, вутпа пӗҫертнӗ пекех, пӗҫертсе илнӗн туйӑнчӗ.
Но когда она сама сказала об этом, у меня от стыда и жалости к ней навернулись слезы, точно обожгла она меня этим сознанием — она, еще недавно такая смелая, независимая, умная!

XVIII. // Феодосия Ишетер. Горький М. Ҫынсем патӗнче: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1941. — 256 с.

Вӑл хӑраса кӑшкӑрни ман кӑмӑла пырса тиврӗ тата хама лайӑх мар пек туйӑнса карӗ; эпӗ вӑл маншӑн хӑранине ӑнланса илтӗм; хӑрани те тӗлӗнни унӑн ӑслӑ сӑн-пичӗ ҫинче уҫҫӑнах палӑрса карӗ.
Меня тронуло и смутило ее испуганное восклицание; я понял, что она испугалась за меня: страх и удивление так ясно выразились на ее умном лице.

Шурӑ ӳтлӗ, тӗреклӗ те кӑтра каччӑ, хурчӑка сӑмси пек сӑмсаллӑскер, ҫаврака питлӗскер те ӑслӑ, кӑвак куҫлӑ Хумма мужик манерлӗ марччӗ, — лайӑх тумлантарас пулсан, ӑна лайӑх ҫемьери купец ывӑлӗ теме пулатчӗ.
Крепкий белый парень, кудрявый, с ястребиным носом и серыми умными глазами на круглом лице, Фома был не похож на мужика, — если бы его хорошо одеть, он сошел бы за купеческого сына из хорошей семьи.

Эпӗ тавлашмастӑп, тӗрӗс, улпутсем ҫумӗнче пурӑнма канлӗрехчӗ — мужик чухӑн пулни вӑл улпутсемшӗн усӑллӑ мар, — вӑл пуян та ӑслӑ мар пулсан, вӗсемшӗн лайӑх, акӑ мӗн кирлӗ вӗсене.
Я не спорю, верно, при господах было спокойнее жить — господам не к выгоде, коли мужик беден; им хорошо, коли он богат, да не умен, вот что им на руку.

XVII. // Феодосия Ишетер. Горький М. Ҫынсем патӗнче: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1941. — 256 с.

— Пит те ӑслӑ, анчах ытлашшисем нумайтарах пек туйӑнать!
— Премудро, а быдто лишнего многонько!..

Вӑл та ӑслӑ, курпун ҫынсем пурте вӗсем ухмах мар!
Он тоже умный, горбатые — все не дураки!

Вӑл мана пӗр пачка приложенисем кӳрсе пачӗ, эпӗ Флоберӑн ӑслӑ ӗҫне вуласа тухрӑм, вӑл мана темӗн чухлӗ святойсен пурӑнӑҫӗсене, кӗнекеҫӗ каласа кӑтартнӑ историсенчен хӑшпӗр япаласене аса илтеретчӗ, анчах вӑл ман чӗрене ӑраснах тарӑн кӗрсе юлмарӗ, унпа юнашар пичетленӗ «Тискер кайӑксене йӑвашлатакан Упилио Файмалин мемуарӗсем» ятлӑ япала мана ытларах кӑмӑла карӗ.
Он сам принес мне пачку приложений, я прочитал мудрую работу Флобера; она напомнила мне бесчисленные жития святых, кое-что из историй, рассказанных начетчиком, но особенно глубокого впечатления не вызвала; гораздо более мне понравились напечатанные рядом с нею «Мемуары Упилио Файмали, укротителя зверей».

XVI. // Феодосия Ишетер. Горький М. Ҫынсем патӗнче: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1941. — 256 с.

Анчах, пӗтӗмпе илсе каласан, Гончаров вӑл — Российӑри чи ӑслӑ писатель.
Но вообще Гончаров — самый умный писатель в России.

Час-часах хуйхӑллӑн аса килетчӗ: ӑслӑ, хӑюллӑ Наталья Козловская хӑй те хӗрарӑма йӑпанмалли япала тетчӗ.
Часто вспоминалось с грустью, что сама умная, смелая Наталья Козловская тоже называла женщину забавой.

XV. // Феодосия Ишетер. Горький М. Ҫынсем патӗнче: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1941. — 256 с.

Страницăсем:

Чӑваш чӗлхи корпусӗ

Шырав

Шырав ĕçĕ:

Меню

Статистика