Шырав

Шырав ĕçĕ:

кӑшкӑрчӗ (тĕпĕ: кӑшкӑр) сăмах форми çинчен тĕплĕнрех пăхма пултаратăр.

— Шӑп! — хыттӑн кӑшкӑрчӗ Ромаҫ.
— Цыц! — громко крикнул Ромась.

Манӑн университетсем // Леонид Агаков. Горький М. Манӑн университетсем: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1948. — 138 с.

Кузьмин ман ҫине кӑтартса кӑшкӑрчӗ:
Указывая на меня, Кузьмин кричал:

— Ан хӑра! — тесе кӑшкӑрчӗ Хохол.
— Не трусь! — кричал Хохол.

— Ну, мӗнле? — кӑшкӑрчӗ Хохол.
— Ну, что? — кричал Хохол.

Чышкисемпе сулкаласа, вӑл тытӑҫса кайнӑ халӑх хушшинчен самантранах сиксе тухрӗ те, савӑннӑ пӗкех кӑшкӑрчӗ мана: — Кай кунтан, ҫапӑҫаҫҫӗ халь!
Размахивая кулаками, он тотчас же выскочил из свалки и почти весело крикнул мне: — Уходи, драться будут!

Салтак Костин, ӗҫсе ӳсӗрӗлме ӗлкӗрнӗскер, хыттӑн кӑшкӑрчӗ:
А солдат Костин, уже выпивший, кричал:

Темскерле сӑмахсем кӑшкӑрса хӗрарӑм ӳлерӗ, пӳлӗмрен Аксинья пӑлханса кӑшкӑрчӗ:
Причитая, выла баба, а из комнаты тревожно кричала Аксинья:

Ромаҫ тӗтӗм ӑшнелле кӗрсе кайрӗ, темскер, кӗмсӗртеттерчӗ, хыттӑн ятлаҫса илчӗ те — кӑшкӑрчӗ:
Ромась сунулся в дым, загремел чем-то, крепко выругался и закричал:

— Хулара мӗн илтӗнет? — тесе ыйтрӗ те вӑл сывлӑх суннӑ хыҫҫӑн, ответне кӗтсе илмесӗрех хамӑр паталла пыракан Кукушкина хирӗҫ хыттӑн кӑшкӑрчӗ:
— Что слышно в городе? — спросил он, поздоровавшись, и, не ожидая ответа, закричал встречу Кукушкину:

Эпӗ тухса кайманнине, ним чӗнмесӗрех ун умӗнче хытса тӑнине курсан, вӑл ҫилленсе кайрӗ те: — Ну? Мӗн тата? — тесе кӑшкӑрчӗ.
И, видя, что я не ухожу, а молча торчу пред нею, рассердилась, крикнула: — Ну? Что ещё?

Клопский хыттӑн та ҫиллӗн кӑшкӑрчӗ:
Клопский резко и сердито кричал:

— Чӑнлӑх, вӑл — юрату, — тесе кӑшкӑрчӗ толстовец, унӑн куҫӗсем курайманлӑхпа, йӗрӗннипе ялтӑртатрӗҫ.
— Истина — это любовь, — восклицал толстовец, а глаза его сверкали ненавистью и презрением.

Унтан, урайне сурса, вӑл арӑмӗ ҫине хаяррӑн кӑшкӑрчӗ:
И, плюнув на пол, он сердито крикнул жене:

— Мӗнле урам ку? — тесе кӑшкӑрчӗ вӑл, макӑрса ярас пек сасӑпа.
— Какая это улица? — закричал он со слезами в голосе.

Мана тӗртсе яма тӑрӑшса, вӑл хаяррӑн кӑшкӑрчӗ:
Толкая меня, он гневно кричал:

— Шабаш! — тесе кӑшкӑрчӗ тахӑшӗ, анчах ӑна хирӗҫ хаяррӑн ответ пачӗҫ:
— Шабаш! — крикнул кто-то, но ему свирепо ответили:

Ҫурҫӗр ҫитеспе перекат патне ишсе пытӑмӑр, пушӑ баржӑна чулсем ҫинче ларакан баржа ҫумне илсе пырса тӑратрӑмӑр; эртел старости — шатра питлӗ чее, усал сӑмахсемпе ҫеҫ калаҫакан пит те сиенлӗ старик, шӗвӗр сӑмсаллӑскер, вичкӗн куҫлӑскер, кукша пуҫӗ ҫинчен йӗпе картусне туртса антарчӗ те хӗрарӑм сасси пек ҫемҫе сасӑпа кӑшкӑрчӗ:
К полуночи доплыли до переката, причалили пустую баржу борт о борт к сидевшей на камнях; артельный староста, ядовитый старичишка, рябой хитрец и сквернослов, с глазами и носом коршуна, сорвав с лысого черепа мокрый картуз, крикнул высоким, бабьим голосом:

Тӳре-шара пирваях нимӗн тума пӗлмесӗр аптраса тӑчӗ, унтан пысӑк хырӑмли: «Пурне те ҫӗклесе тӑратӑр! Халех!» — тесе кӑшкӑрчӗ, лешсем шур аппасене, пӗрин хыҫҫӑн теприне, ҫӗклеме тытӑнчӗҫ, салтак арӑмӗсем тӑрасшӑн мар, тӑратсан та — ӳкеҫҫӗ…
Вначале чиновники растерялись, потом пузатый закричал: «Всех поднимите на ноги! Быстро!» — и те стали поднимать белых сестер, одну за другой, солдатские же жены не хотят вставать, как поднимут — сразу падают обратно…

Манӑҫӑнмасть самана саламачӗ // Е. АРСЕНТЬЕВ. «Тӑван Ен», 2008.11.26, 137(9580)№, 2 с.

«Пирӗн стариксен пуҫӗсене тӑшман ҫирӗ! — кӑшкӑрчӗ Ҫтаппан арӑмӗ Хветуҫҫа. — Халь эсир, фашистсем пек, пуҫсене касӑр пирӗнне!..»
— Головы наших стариков враг поверг! — крикнула Степанова жена Феодосия. — Теперь же вы, как фашисты, отрубите наши головы!..

Манӑҫӑнмасть самана саламачӗ // Е. АРСЕНТЬЕВ. «Тӑван Ен», 2008.11.26, 137(9580)№, 2 с.

«Кун пек чаксан пире ялтан та хӑваласа кӑларӗҫ, выртӑр!» — кӑшкӑрчӗ такам.
«Если так будем отступать, нас и из деревни выгонят, ложитесь!» — крикнул кто-то.

Манӑҫӑнмасть самана саламачӗ // Е. АРСЕНТЬЕВ. «Тӑван Ен», 2008.11.26, 137(9580)№, 2 с.

Страницăсем:

Чӑваш чӗлхи корпусӗ

Шырав

Шырав ĕçĕ:

Меню

Статистика