Шырав

Шырав ĕçĕ:

хыҫӗнче (тĕпĕ: ) сăмах форми çинчен тĕплĕнрех пăхма пултаратăр.

Ҫурӑмӗ хыҫӗнче тӑватӑ салхуллӑ полицейскисем ҫӑка айӗнче вӗҫӗ-хӗррисӗр лимонад бутылкисем уҫса тӑраҫҫӗ.
За спиной его, под липой, четверо мрачных полицейских то и дело откупоривали бутылки с лимонадом.

Карабас Барабас пусма айӗнчи пӳлӗме ҫӗмӗрсе кӗрет // Иван Викторов. Толстой А.Н. Ылтӑн ҫӑраҫҫи е Буратино курнӑ тӗлӗнмелле мыскарасем: [юмах]; вырӑсларан И. Викторов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1941. — 135 с.

Ҫак вӑхӑтра чӳрече хыҫӗнче васкаса утнӑ ура сассисем илтӗнчӗҫ.
В это время раздались торопливые шаги за окном.

Буратино Карло ашшӗпе, Мальвинӑпа, Пьеропа тата Артемонпа пӗрле килне тавӑрӑнать // Иван Викторов. Толстой А.Н. Ылтӑн ҫӑраҫҫи е Буратино курнӑ тӗлӗнмелле мыскарасем: [юмах]; вырӑсларан И. Викторов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1941. — 135 с.

— Вӑл алӑк хыҫӗнче мӗн пуррине пӑхӑпӑр, — терӗ Карло.
Посмотрим, что спрятано за дверцей, — проговорил Карло.

Вӑл картина хыҫӗнче, эпир пӗлетпӗр ӗнтӗ, пӗтӗмӗшпех эрешмен карти карса илнӗ вилӗ эрешменсем ҫакӑнса тӑнӑ.
За ним, как мы уже знаем, всё было затянуто паутиной и висели дохлые пауки.

Карабас Барабас Карло хыҫӗнче пӗр виҫӗ утӑмра тӑрса: — Эпӗ сана пуканесемшӗн ҫӗр ылтӑн укҫа паратӑп, сут мана вӗсене, — терӗ.
Карабас Барабас, стоя в трёх шагах позади Карло, проворчал: — Я тебе дам за куклы сто золотых монет, продай.

Унӑн хыҫӗнче — питех те паха Тил губернатор ларать…
Позади него — важный Лис, губернатор…

Буратино хӑйӗн пурӑнӑҫӗнче пуҫласа питех те пысӑк хуйхӑна кӗрсе ӳкет, анчах ӗҫ аванах майлашса каять // Иван Викторов. Толстой А.Н. Ылтӑн ҫӑраҫҫи е Буратино курнӑ тӗлӗнмелле мыскарасем: [юмах]; вырӑсларан И. Викторов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1941. — 135 с.

— Вӑл алӑк — ватӑ Карло пӳлӗмӗнче, ӳкерчӗк туса хунӑ вучах хыҫӗнче… — терӗ.
— Дверь — у старого Карло в каморке, за нарисованным очагом…

Буратино ылтӑн ҫӑраҫҫи вӑрттӑнлӑхне пӗлет // Иван Викторов. Толстой А.Н. Ылтӑн ҫӑраҫҫи е Буратино курнӑ тӗлӗнмелле мыскарасем: [юмах]; вырӑсларан И. Викторов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1941. — 135 с.

Вӑл хуҫа урисем патӗнчен вӗлт иртсе кайрӗ те, пысӑк тӑм кӑкшӑм хыҫӗнче пытанса шӑпланса ларчӗ.
Он шмыгнул мимо ног хозяина и присел за большим глиняным кувшином.

Хуть те мӗн пулсан та, Буратино Карабас Барабасран ылтӑн ҫӑраҫҫи вӑрттӑнлӑхне ыйтса пӗлме шут тытать // Иван Викторов. Толстой А.Н. Ылтӑн ҫӑраҫҫи е Буратино курнӑ тӗлӗнмелле мыскарасем: [юмах]; вырӑсларан И. Викторов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1941. — 135 с.

Эпӗ сирӗн питех те илемлӗ хӳре хыҫӗнче пытанса пырӑп та эсир мана вучах патне илсе ҫитерӗр.
Я спрячусь за ваш великолепный разноцветный хвост, и вы доведёте меня до самого очага.

Вӑл алӑк хыҫӗнче мӗн те пулин питех те паллӑ, тӗлӗнмелле япала сыхланса тӑрать пулмалла…
За дверцей хранится что-нибудь замечательное, удивительное…

Тапӑртатнипе йытӑ вӗрнӗ сасӑсем инҫете кайсан, Буратино питех те хӑвӑрт чупма тытӑнчӗ, ҫӑлтӑрсем хура туратсем хыҫӗнче вӗлт-вӗлт кӑна курӑнса юлчӗҫ.
Когда топот и лай ушли далеко, Буратино припустился бежать так быстро, что звёзды быстро-быстро поплыли за чёрными ветвями.

Буратино Ухмахсен Ҫӗршывӗнчен тарать те, инкек-синкек тӗлӗшпе, хӑйӗн юлташне тӗл пулать // Иван Викторов. Толстой А.Н. Ылтӑн ҫӑраҫҫи е Буратино курнӑ тӗлӗнмелле мыскарасем: [юмах]; вырӑсларан И. Викторов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1941. — 135 с.

Хура йывӑҫсем хыҫӗнче ҫӑлтӑрсем йӑлтӑртатаҫҫӗ.
За чёрными деревьями блестели звёзды.

Вӗсем кӑштах пӑрӑнса кайрӗҫ те, ҫӳп-ҫап купи хыҫӗнче ларчӗҫ.
Они отошли немного и спрятались за кучей мусора.

Буратино Ухмахсен Ҫӗршывне пырса лекет // Иван Викторов. Толстой А.Н. Ылтӑн ҫӑраҫҫи е Буратино курнӑ тӗлӗнмелле мыскарасем: [юмах]; вырӑсларан И. Викторов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1941. — 135 с.

Буратино ҫакӑнса тӑракан юман турачӗсем хыҫӗнче ирхи шурӑмпуҫ ҫутӑлса килчӗ.
Над ветвями дуба, где висел Буратино, разлилась утренняя заря.

Сенкер ҫӳҫлӗ хӗрача Буратинона вилӗмрен ҫӑлса хӑварать // Иван Викторов. Толстой А.Н. Ылтӑн ҫӑраҫҫи е Буратино курнӑ тӗлӗнмелле мыскарасем: [юмах]; вырӑсларан И. Викторов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1941. — 135 с.

Ун хыҫӗнче, вырӑн ҫинчи икӗ минтер ҫинче, Ардальонӑн кӳпчесе ларнӑ пичӗ курӑнатчӗ, унӑн арпашса пӗтнӗ хура сухалӗ хӑпартланса тӑратчӗ.
За нею, на двух подушках постели, возвышалось взбухшее лицо Ардальона, торчала его черная спутанная борода.

XVIII. // Феодосия Ишетер. Горький М. Ҫынсем патӗнче: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1941. — 256 с.

Шишкинӑн рабочийӗсем ҫичӗ ҫын, вӑл хуҫа пулнине туймасӑр ӑна просто пӑхатчӗҫ, куҫ хыҫӗнче ӑна пӑру тетчӗҫ.
Рабочие Шишлина, семь человек, относились к нему просто, не чувствуя в нем хозяина, а за глаза называли его теленком.

XVII. // Феодосия Ишетер. Горький М. Ҫынсем патӗнче: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1941. — 256 с.

Анчах кусем — шухӑшӗсем кӑна-ха, шухӑшӗсем хыҫӗнче вара сӑмахна каласа пама май килмен япала, вӗсене ҫуратса тӑрантарса тӑраканни, пурӑнӑҫри явленисене астуса пӑхма хушаканни, вӗсенчен кашнинченех: мӗншӗн? — тесе ответ ыйтаканни тӑрать.
Но это — мысли, а за ними лежит то невыразимое словом, что родит и питает их, что, властно понуждая всматриваться в явления жизни, от каждого из них требует ответа — зачем?

XVI. // Феодосия Ишетер. Горький М. Ҫынсем патӗнче: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1941. — 256 с.

Тӗксӗм кӑвак тӗслӗ шыв ҫуртсен кӗтессисенче чӑпӑл-чӑпӑлт туса выртать, собор хыҫӗнче пушӑ шыв талккишӗ тӗксӗмӗн йӑлтӑртатать, хӑш-хӑш ҫӗрте шыв тӗлӗнче хӑван хура хуллисем ҫӳлелле хӑпарса тӑраҫҫӗ.
Тихонько плещет серая вода, омывая углы зданий, за собором тускло блестит водная пустыня, кве-где над нею поднимаются черные прутья лозняка.

Уйра юр ирӗлетчӗ, ҫӳлте хӗллехи пӗлӗтсем ирӗлсе, йӗпе юр ҫумӑр пулса, ҫӗр ҫинелле ӳкетчӗҫ; хӗвел хӑйӗн ҫутӑ кунхи ҫулӗпе вӑрахӑнтарах та вӑрахӑнтарах ҫӳретчӗ, сывлӑш ӑшӑрах пулса пыратчӗ, ӗнтӗ ҫурхи савӑнӑҫ килсе ҫитнӗ пекех, вӑл юри вылямалла таҫта хула хыҫӗнче уйсенче пытанса ларнӑ та часах хулана килсе кӗрес пекех туйӑнатчӗ.
Таяли снега в поле, таяли зимние облака в небе, падая на землю мокрым снегом и дождем; всё медленнее проходило солнце свой дневной путь, теплее становился воздух, казалось, что пришло уже весеннее веселье, шутливо прячется где-то за городом в полях и скоро хлынет на город.

XV. // Феодосия Ишетер. Горький М. Ҫынсем патӗнче: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1941. — 256 с.

Ҫав сӑмахсем пурте ман умра пурӑнӑҫа ҫутатса парса, ун хыҫӗнче темле хурлӑхлӑ пушӑлӑх пуррине кӑтартса паратчӗҫ, ҫил чухне пӗвери шыв ҫинче вӗт ҫӳп-ҫапсем ярӑнса ҫӳренӗ пек, ҫав пушӑлӑхра вара ҫынсем: «Ҫакӑн пек чышкаланса тӑни вӑл тӗлсӗр тата пире кӳрентерет» тесе калакан ҫынсемех вӗчӗркенсе, ним тулккӑсӑр ишсе ҫӳреҫҫӗ.
Все эти речи, освещая предо мною жизнь, открывали за нею какую-то унылую пустоту, и в этой пустоте, точно соринки в воде пруда при ветре, бестолково и раздраженно плавают люди, те самые, которые говорят, что такая толкотня бессмысленна и обижает их.

XIV. // Феодосия Ишетер. Горький М. Ҫынсем патӗнче: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1941. — 256 с.

Страницăсем:

Чӑваш чӗлхи корпусӗ

Шырав

Шырав ĕçĕ:

Меню

Статистика