Чӑваш чӗлхи корпусӗ

Шырав

Шырав ĕçĕ:

тунсӑхлӑн сăмах пирĕн базăра пур.
тунсӑхлӑн (тĕпĕ: тунсӑхлӑн) сăмах форми çинчен тĕплĕнрех пăхма пултаратăр.
Вӑл хӗрӳ туйӑмпа, юлашки тӗксӗм шанчӑкпа, тунсӑхлӑн кӗтет.

Ждал он тоскливо и страстно, с темной уверенностью в конце.

I // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Иккӗмӗш том. — Шупашкар, 2011. — 416 с. — 291–297 с.

Ҫапах та — ҫак этемӗн ӗлккен манерӗсем, интеллигент сӑн-пичӗ сассин сапӑр шанӑҫлӑхӗ чӑннипех аптӑратать — вӑл ҫакӑнта палӑрчӗ: сасӑсем шӑпланчӗҫ, ҫак тӗслӗхе тивӗҫтерекен анекдотсемпе намӑсрах калавсем пуласса тимлӗн те тунсӑхлӑн кӗтни физиономисенче уҫӑмлӑнах сӑнланчӗ.

Однако солидные манеры этого человека, интеллигентная внешность и спокойная уверенность голоса произвели впечатление, выразившееся в том, что возгласы утихли и в физиономиях отразилось напряженное, тоскливое ожидание целого ряда анекдотов и пикантных повестушек, приличествующих случаю.

Йӗрекен ҫын // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Иккӗмӗш том. — Шупашкар, 2011. — 416 с. — 285–290 с.

— Акӑ еплерех тӗл пултӑмӑр иккен! — терӗ тухтӑр — тунсӑхлӑн пӑхакан, шухӑшлӑ, ҫӳллӗ ҫын.

— Так вот как пришлось нам встретиться! — сказал доктор, серьезный, высокий человек с грустным взглядом.

II // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Иккӗмӗш том. — Шупашкар, 2011. — 416 с. — 253–258 с.

— Ку — суя мар, — тунсӑхлӑн хуравларӗ вӑл.

— Это не ложь, — грустно сказал он.

Ҫапкаланчӑкпа тӗрме пуҫлӑхӗ // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Иккӗмӗш том. — Шупашкар, 2011. — 416 с. — 132–135 с.

Унӑн чунӗнче тахҫанах манӑҫнӑ музыка тунсӑхлӑн янӑрарӗ, вара вӑл кӗтмен ҫӗртен килсе ҫапнӑ хумханӑвӗпе зала диагональпе утса иртрӗ, унтан ҫапса лартнӑн чарӑнса тӑчӗ.

Давно забытая музыка прозвучала в его душе, и он вышагал неожиданное волнение по диагонали зала, потом остановился, как вкопанный.

IV // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Иккӗмӗш том. — Шупашкар, 2011. — 416 с. — 98–108 с.

Гриф хевтесӗррӗн, тунсӑхлӑн йӗри-тавра пӑхкалать, хутран-ситрен арӑсланла «аслати» авӑттарать.

Гриф беспомощно, тоскливо оглядывался, изредка посылая раскаты грома: рев льва!..

IV. Сысна. Икӗ «арӑслан» // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Иккӗмӗш том. — Шупашкар, 2011. — 416 с. — 66–73 с.

Ҫепӗҫ те ҫемҫе, шурӑ ҫӳллӗ ҫамки янкӑр уҫӑ, ирӗклӗн, анчах тунсӑхлӑн пӑхакан куҫӗсемпе, пӗтӗмӗшпе вара сӑн-пичӗпе чаплӑ килӗшӳлӗхре.

Белый, нежных и мягких очертаний высокий лоб отвечал общему серьезному выражению лица с ясными глазами, смотрящими свободно, но грустно.

II // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Иккӗмӗш том. — Шупашкар, 2011. — 416 с. — 23–48 с.

Акӑ кӗтесрен ку ҫӗр-шыври параппан тунсӑхлӑн ахлатни, какӑрсем хӑлхана ҫурасла ӳлени илтӗнсе кайрӗ — турра ӗненекенсен ҫӗрлехи процессине чӑтма ҫук шавлӑ музыка хавхалантарать.

За углом раздался меланхолический стон туземного барабана, пронзительный вой рожков, адская музыка сопровождала ночную религиозную процессию.

V // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Пӗрремӗш том. — Шупашкар, 2010. — 416 с. — 301–345 с.

Икӗ ҫын хире-хирӗҫ тӑнӑ та тунсӑхлӑн шуралса пыраҫҫӗ, пӑчӑртаннӑ ҫӑварӗсен куллипе кулам пек тӑваҫҫӗ.

Два человека, стоя друг против друга, тоскливо бледнели, улыбаясь улыбкой стиснутых ртов.

V // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Пӗрремӗш том. — Шупашкар, 2010. — 416 с. — 301–345 с.

Курӑк хушшинче хӑмӑр, йӗпкӗн хӗрлӗ тата кӑвак чечексем чӳхенеҫҫӗ; мӑклӑ тунасенчен чӑлханнӑ тӗкӗл тура тунсӑхлӑн, пӗр кӗвӗллӗн сӗрлет; инҫетри ҫутӑ пайӑркисен авӑрӗнчен вӗҫсе каҫнӑ кайӑк ушкӑнӗ негрсен оркестрне евӗрлесе кӑшкӑрашать.

Лиловые, пурпурные и голубые цветы качались в траве; слышалось меланхолическое гудение шмеля, запутавшегося в мшистых стеблях; птицы, перелетая глубину далеких просветов, разражались криками, напоминающими негритянский оркестр.

III // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Пӗрремӗш том. — Шупашкар, 2010. — 416 с. — 301–345 с.

Вӗсем нихӑҫан та макӑрмаҫҫӗ — ӑссӑрлӑхӑн куҫҫуль тухмасть, — тунсӑхлӑн, анчах ӑнланма ҫук сӑмахлаҫҫӗ; ҫакна итлекенсен чӗрисем хыттӑн-хыттӑн тапма пикенеҫҫӗ.

Они никогда не плакали, — безумие лишено слез, — но произносили темные тоскливые фразы, от которых у слышавших их сильнее стучало сердце.

I // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Пӗрремӗш том. — Шупашкар, 2010. — 416 с. — 285–292 с.

Суринэ чӗркуҫленсе ларчӗ, хӑйне вӗлерес умӗнхилле — шӑппӑн та тунсӑхлӑн йӗрет.

Суринэ стала на колени, тоскуя и плача, как перед казнью.

Пьерпа Суринэ // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Пӗрремӗш том. — Шупашкар, 2010. — 416 с. — 276–284 с.

Вӗсем йывӑҫ айне кӗрсе тӑчӗҫ, ҫулҫӑсен сассине, вӗсем ҫине ҫумӑр шаплата-шаплата ӳкнине тунсӑхлӑн итлеҫҫӗ.

Они встали под деревом, с тоской прислушиваясь к шуму его листвы, по которой защелкал дождь.

IV // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Пӗрремӗш том. — Шупашкар, 2010. — 416 с. — 229–275 с.

Яланхи пекех — шӑпах кӑнтӑрла; Пэдӑн ҫӑмлӑ хӗвӗнчен кӗленчесен ҫуллӑ мӑйӗсем кӑнтарса тӑраҫҫӗ, кукӑр урисем ярса пусмассерен савӑтсем пӗр-пӗринпе перӗнсе тунсӑхлӑн чӑнкӑртатаҫҫӗ, вӗсен виртуозӑн хурҫӑ апат хуранне мар, кӑкӑр ачин йӗрӗнекен хырӑмне юхса кӗмелле тейӗн.

В полдень, как и всегда; из-за волосатой пазухи Пэда торчали лоснящиеся горла бутылок и при каждом шаге кривых ног тоскливо брякали друг о друга, словно им предстояло вылиться не в стальной желудок виртуоза, а в презренные внутренности грудного младенца.

I // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Пӗрремӗш том. — Шупашкар, 2010. — 416 с. — 125–169 с.

Ҫыру вуласа тухнӑ хыҫҫӑн ҫапла кӑшт тунсӑхлӑн шухӑшласа ларсан-ларсан Крапивин хаҫатсем пӑхкала пуҫларӗ.

Куҫарса пулӑш

4 // Николай Максимов. Максимов Н.Н. Синкер. Роман. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1991. — 349 с.

Ҫавӑнтах тата чӗре тунсӑхлӑн йӑшӑл! турӗ те хытӑраххӑн тапма тытӑнчӗ.

Куҫарса пулӑш

4 // Николай Максимов. Максимов Н.Н. Синкер. Роман. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1991. — 349 с.

Кӗвӗ хуйха пусаракан сасӑ евӗр чӗтренет; вӑйланчӗ, тунсӑхлӑн выляса-кулса иленҫи турӗ те татӑлчӗ.

Звук дрожал, как голос, скрывающий горе; усилился, улыбнулся грустным переливом и оборвался.

VII. Хӗрлӗ «Вӑрттӑнлӑх» // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Пӗрремёш том. — Шупашкар, 2010. — 416 с. — 9–90 с.

Тинӗсе ӑшӑ кулӑпа каҫарса, чӑнлӑха тунсӑхлӑн куҫса Ассоль халӗ юбка хуртине ҫӗленӗ май хӑйӗн пурнӑҫне тепӗр хут аса илсе ларчӗ.

Не веря, что верила, улыбкой прощая море и грустно переходя к действительности; теперь, сдвигая оборку, девушка припоминала свою жизнь.

IV. Пӗр кун маларах // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Пӗрремёш том. — Шупашкар, 2010. — 416 с. — 9–90 с.

Аня ун хыҫӗнчен тунсӑхлӑн пӑхса тӑрса юлчӗ.

Аня тоскливо смотрела ему вслед.

Аня… Анечка… Анна // Улькка Эльмен. Эльмен У. Ма инҫе-ши ҫӑлтӑрӑм?.. Повеҫсем, калав. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви. 2001 — 207 с. — 3–67 c.

Сарайӗнче верстак ҫинче ларакан Эмиль вӑл юрланине тунсӑхлӑн итлет те вӑрӑммӑн сывлать.

Эмиль, сидя в сарае на верстаке, слушал его пение и горько вздыхал.

Тунтикун, июлӗн ҫирӗм саккӑрмӗшӗнче Эмиль пальт валли хатӗрленӗ чустана ашшӗн пуҫӗ ҫине тӑкса яни, унтан сарайӗнче ҫӗрӗмӗш кӗлетке касса кӑларни // Галина Матвеева. Линдгрен А. Лённебергӑри Эмиль мыскарисем: повесть; чӑвашла Г.А. Матвеева куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 2018. — 203 с.

Страницăсем:

Меню

 

Статистика

...тĕплӗнрех