Шырав

Шырав ĕçĕ:

кӗпе сăмах пирĕн базăра пур.

кӗпе (тĕпĕ: кӗпе) сăмах форми çинчен тĕплĕнрех пăхма пултаратăр.

Елькка, пӗве хӗрне кӗпе кивме аннӑскер (икӗ кун каяллах кӗлерсе хунӑскере), кисӗпле вак куҫне чыша-чыша уҫӑлтарчӗ, витрепе шыв ӑсрӗ, килле ячӗ.
Куҫарса пулӑш

6 // Хветӗр Агивер. Агивер Ф.Г. Сар ачапа сарӑ хӗр: Повесть. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1980. — 256 с.

— Кӗпе?
Куҫарса пулӑш

6 // Хветӗр Агивер. Агивер Ф.Г. Сар ачапа сарӑ хӗр: Повесть. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1980. — 256 с.

Тӳпе ачисем — юр пӗрчисем, хӗлле валли васкасах ҫӑмламас кӗпе ҫӗлеме хыпӑннӑн, талккишӗпех шурӑ, шурӑ, шурӑ.
Куҫарса пулӑш

6 // Хветӗр Агивер. Агивер Ф.Г. Сар ачапа сарӑ хӗр: Повесть. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1980. — 256 с.

Эпӗ ҫавӑн пек шутлассине кукамай, вӑл турӑ амӑшӗпе Премудрая Васелиса ҫинчен каласа кӑтартнисем, кӗпе ҫӑвакан телейсӗр хӗрарӑм Натали тата хӗрарӑмсем куҫпа пӑхса йӑл кулнисене хам темиҫе ҫӗр хут, пин хут та курни ҫирӗплетсе хуратчӗ, — хӗрарӑмсем, пурӑнӑҫӑн амӑшӗсем, ҫавӑн пек пӑхса йӑл кулнипе савӑнӑҫ тӗлӗшӗнчен, юрату тӗлӗшӗнчен чухӑн пурӑнӑҫа илемлетеҫҫӗ.
В этом утверждали меня бабушка, ее рассказы о богородице и Василисе Премудрой, несчастная прачка Наталья и те сотни, тысячи замеченных мною взглядов, улыбок, которыми женщины, матери жизни, украшают ее, эту жизнь, бедную радостями, бедную любовью.

XX. // Феодосия Ишетер. Горький М. Ҫынсем патӗнче: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1941. — 256 с.

Ҫавӑн пек мӗкӗрнине итлесе ларнӑ чух эпӗ «Аван ӗҫе», кӗпе ҫӑвакан хӗрарӑма Наталие, ҫавӑн пек пит кӳренмелле те ҫӑмӑллӑн пӗтсе ларнӑскере, тата ирсӗр элексем ӑшне пулнӑ Королева Маргона аса илтӗм, — манӑн ӗнтӗ аса илмеллисем пурччӗ…
Слушая этот рев, я вспоминал Хорошее Дело, прачку Наталью, погибшую так обидно и легко, Королеву Марго в туче грязных сплетен, — у меня уже было что вспомнить…

XIX. // Феодосия Ишетер. Горький М. Ҫынсем патӗнче: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1941. — 256 с.

Кӗпе ҫӑвакан хӗрарӑм.
Прачка.

XVIII. // Феодосия Ишетер. Горький М. Ҫынсем патӗнче: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1941. — 256 с.

Ҫурт ҫурӑкӗсенчен хӗрарӑмсем тухса сутаканне таччӑнах хупӑрласа илчӗҫ; эпӗ ӑна тӳрех палласа илтӗм — вӑл кӗпе ҫӑвакан Натали мӗн!
Из щелей дома полезли женщины, тесно окружая продавщицу; я сразу узнал ее — это прачка Наталья!

Смурый ҫук, кочегар Яков, бегун Александр Васильев, Жихарев, кӗпе ҫӑвакан хӗрарӑм Натали ҫук…
Нет Смурого, кочегара Якова, бегуна Александра Васильева, Жихарева, прачки Натальи…

XIV. // Феодосия Ишетер. Горький М. Ҫынсем патӗнче: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1941. — 256 с.

Ҫав илемсӗр, кичем ташша пӑхнипе мана йывӑр хуйхӑ пусса илнӗ пек пулать, салтак арӑмӗсем ҫинчен, кӗпе ҫӑвакан хӗрарӑмсемпе кухаркӑсем ҫинчен, аскӑн йытӑсем ҫинчен лайӑх мар япаласем аса килсе каяҫҫӗ.
Эта скучная, некрасивая пляска вызывает у меня тяжелое уныние, будит нехорошие воспоминания о солдатах, прачках и кухарках, о собачьих свадьбах.

XIII. // Феодосия Ишетер. Горький М. Ҫынсем патӗнче: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1941. — 256 с.

Сарлака хулпуҫҫиллӗ, праҫниксенче тӑхӑнакан кӑвак кӗпе, хромран ҫӗлетнӗ атӑ тӑхӑннӑскер, вӑл куҫхаршисене пӗрлештерчӗ, хӑрах куҫне хӗсрӗ те, тата тепӗр хут, хаяррӑн каларӗ:
— Широкоплечий, в синей праздничной рубахе и хромовых сапогах, он нахмурил брови, прищурил один глаз и сердито повторил:

Прицепщик Терентий Петрович // Леонид Агаков. Троепольский, Г. Н. (1905-1995). Вунҫиччӗмӗш Прохор тата ыттисем: (агроном ҫырса пынисем). [Л. Я. Агаков куҫарнӑ]. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1955. — 132 с. — 109–130 с.

Прохор Палыч сӑнӗ-пичӗ улшӑнса кайнӑччӗ, вӑл начарланнӑ, куҫӗсем пысӑкланнӑ, сӑмси пӗчӗкленнӗччӗ; хӑй йӑрӑм-йӑрӑмлӑ ахаль сатин кӗпе тӑхӑннӑ.
Лицо Прохора Палыча осунулось, он похудел, глаза стали больше, нос — меньше; одет в простую синюю, в полоску, сатиновую рубашку.

3 // Леонид Агаков. Троепольский, Г. Н. (1905-1995). Вунҫиччӗмӗш Прохор тата ыттисем: (агроном ҫырса пынисем). [Л. Я. Агаков куҫарнӑ]. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1955. — 132 с. — 41–83 с.

Пӗвӗпе вӑл ҫӳллӗ мар, хулпуҫҫийӗсем сарлака, патвар, кӗске урисем питӗ ҫирӗп пусса тӑраҫҫӗ, хӑй ҫине тӑваткал-тӑваткал ӳкерчӗклӗ ковбойка тӑхӑннӑ, ун айӗнчен тата тепӗр кӗпе курӑнать; сӑнӗ-пичӗ хӗп-хӗрлӗ, ҫӳҫӗ те хӗрлӗ, ӑна вӑл мода хушнӑ пек «под бокс» кастарнӑ; куҫӗсем пысӑк, ни ӑшшӑн мар, ни сиввӗн мар пӑхаҫҫӗ, хулӑн тутисем ҫур уйӑх пек авӑнса тӑраҫҫӗ; пысӑк та мӑнтӑр сӑмсин вӗҫӗ ҫӳлелле кукӑрӑлса тӑрать.
Небольшого роста, широкоплечий, кряжистый, с крепко расставленными короткими ногами, в клетчатой ковбойке, из-под которой торчала нижняя рубаха; краснорожий, рыжие волосы коротко острижены «под бокс» — по-модному; глаза большие, равнодушные; жирные губы выгнулись полумесяцем; кончик большого и мясистого носа приподнят кверху задиристо и вызывающе.

Гришка Хват // Леонид Агаков. Троепольский, Г. Н. (1905-1995). Вунҫиччӗмӗш Прохор тата ыттисем: (агроном ҫырса пынисем). [Л. Я. Агаков куҫарнӑ]. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1955. — 132 с. — 18–40 с.

Петя каллех ахӑлтатса ячӗ те кӗпе ҫаннипе куҫҫулӗсене шӑлса илчӗ.
А Петя снова громко расхохотался, утирая рукавом рубахи слезы.

Манӑн аяла карташне чупса анас, хӗпӗртенипе ташлас, кӗпе ҫӑвакан хӗрарӑма тав туса чуптӑвас килчӗ, анчах ҫав вӑхӑтра, — чӳрече витӗр пулас, — ман хуҫа арӑмӗ кӑшкӑрса ячӗ:
Мне хотелось сбежать вниз на двор, плясать от радости, благодарно целовать прачку, но в это время, — должно быть, из окна, — закричала моя хозяйка:

X. // Феодосия Ишетер. Горький М. Ҫынсем патӗнче: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1941. — 256 с.

Ҫавӑнпа ӗнер вӑл кӗпе ҫӑвакан хӗрарӑмпа хапха патӗнче пит кӑмӑллӑн пуплесе ларчӗ иккен: укҫа пулнӑ эппин, укҫасӑр вӑл хӗрарӑмран ним те илеймен…
То-то он вчера с прачкой у ворот любезничал: значит, были деньги, от неё без денег ничего не возьмёшь…

— Кӗпе ҫӑвакан хӗрарӑмсемпе кӑмӑллӑн пуплетӗн-и?
— С прачками любезничаешь?

Ҫынсем ырланӑ пек туса шикленнӗ пек саланса карӗҫ; тӗттӗмрех ҫенӗхре эпӗ кӗпе ҫӑвакан хӗрарӑмӑн ҫаврака шурӑ пичӗ ҫинче шывланнӑ куҫӗсем ҫилленчӗклӗн йӑлтӑртатса тӑнине куртӑм.
Публика неодобрительно и боязливо разошлась; в сумраке сеней я видел, как сердито сверкают на круглом белом лице прачки глаза, налитые слезами.

Кӗпе ҫӑвакан хӗрарӑм Наталия Козловская, ҫутӑ кӑвакрах тӗслӗ ҫӗнӗ платье тӑхӑннӑскер, хулпуҫҫине шурӑ тутӑр витсе янӑскер, пырса ҫитрӗ, ҫынсене ҫиленсе сирсе салатрӗ, ҫенӗхе кӗчӗ, кукленсе ларчӗ те хыттӑн каларӗ:
Явилась прачка Наталья Козловская, в новом сиреневом платье, с белым платком на плечах, сердито растолкала людей, вошла в сени, присела на корточки и сказала громко:

Королева Марго янахӗ таран одеялпа витӗнсе кровать ҫинче выртатчӗ, унпа юнашар, стена ҫумӗнче, пӗр кӗпе вӗҫҫӗн ҫеҫ, кӑкӑрӗ уҫса ярса скрипка калакан офицер ларатчӗ, — унӑн кӑкӑрӗ ҫинче те ҫӗвӗ пурччӗ, хӗрлӗ йӑрӑм пек, вӑл сылтӑм хулпуҫҫи патӗнчен аялалла тӑсӑлса выртатчӗ тата пит паллӑччӗ, тӗттӗмре те эпӗ ӑна пит лайӑх куртӑм.
Королева Марго лежала на постели, до подбородка закрывшись одеялом, а рядом с нею, у стены, сидел в одной рубахе, с раскрытой грудью, скрипач-офицер, — на груди у него тоже был шрам, он лежал красной полосою от правого плеча к соску и был так ярок, что даже в сумраке я отчетливо видел его.

Викторушка каласа кӑтартатчӗ: ҫурҫӗр иртсен киле тавӑрӑннӑ чух, вӑл Королева Марго спальнин чӳречи витӗр пӑхнӑ та курах кайнӑ: Королева Марго пӗр кӗпе вӗҫҫӗн ҫеҫ кушетка ҫинче лара парать, тет, майор чӗркуҫленсе ларса ун ура чӗрнисене касать те вӗсене губкӑпа шӑла-шӑла илет, тет.
Викторушка рассказывал, что, возвращаясь домой после полуночи, он посмотрел в окно спальни Королевы Марго и увидел, что она в одной рубашке сидит на кушетке, а майор, стоя на коленях, стрижёт ногти на её ногах и вытирает их губкой.

Страницăсем:

Чӑваш чӗлхи корпусӗ

Шырав

Шырав ĕçĕ:

Меню

Статистика