Шырав

Шырав ĕçĕ:

ерипен сăмах пирĕн базăра пур.

ерипен (тĕпĕ: ерипен) сăмах форми çинчен тĕплĕнрех пăхма пултаратăр.

— Ух, ух! — ухлатса илчӗ Мазин ерипен, стена ҫумнелле тӗршӗнсе.
— Ух, ух! — тихонько ухает Мазин, прижимаясь к стене.

46 сыпӑк // Николай Сандров. Осеева В.А. Ваҫҫук Трубачевпа унӑн юлташӗсем. Повесть. 2-мӗш кӗнеке. Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1956. — 400 с.

Ачасем ерипен арман тавра утса ҫаврӑнаҫҫӗ, кашни сас-чӗвве итлеҫҫӗ, хуп-хуран курӑнса тӑракан шӑтӑк патне пыраҫҫӗ.
Мальчики осторожно обходят мельницу со всех сторон, прислушиваются к каждому шороху, подходят к черному отверстию.

Марина Ивановна хӗрачана хӑй патнелле туртса илчӗ те ерипен каларӗ.
Марина Ивановна притянула к себе девочку и тихонько сказала:

45 сыпӑк // Николай Сандров. Осеева В.А. Ваҫҫук Трубачевпа унӑн юлташӗсем. Повесть. 2-мӗш кӗнеке. Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1956. — 400 с.

Оксана ерипен ун еннелле ҫаврӑнчӗ, лӑпкӑн та ҫирӗппӗн ӑна куҫран пӑхрӗ: — Киле кай! Киле! Вэг! — кӑшкӑрчӗ эсэсовец, автомачӗпе сулса.
Оксана медленно повернулась к нему, поглядела спокойно и строго в его глаза: — До хаты! До хаты! Вэг! — размахивая автоматом, закричал эсэсовец.

44 сыпӑк // Николай Сандров. Осеева В.А. Ваҫҫук Трубачевпа унӑн юлташӗсем. Повесть. 2-мӗш кӗнеке. Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1956. — 400 с.

Оксана ерипен, васкамасӑр, ҫумӑр чӳречерен шакканӑ пек вӑраххӑн шаккать.
Стук у Оксаны тихий, неторопливый, как дождь по стеклу.

Мазин салхуллӑн та шанчӑксӑррӑн шыв ҫине пӑхса тӑчӗ, унтан хыҫалалла ҫаврӑнса, Трубачев патне пычӗ те ӑна ерипен хулпуҫҫинчен тӗкрӗ:
Мазин мрачно и безнадежно смотрел на воду, потом повернулся, подошел к Трубачеву и тихонько тронул его за плечо:

43 сыпӑк // Николай Сандров. Осеева В.А. Ваҫҫук Трубачевпа унӑн юлташӗсем. Повесть. 2-мӗш кӗнеке. Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1956. — 400 с.

Вӑл ерипен ӳссе пырса, пӗтӗм тӳпене сарӑлса, тӗл-тӗл курӑнакан сайра ҫӑлтӑрсене хупӑрласа илчӗ.
Оно медленно росло, расплывалось по всему небу и заволакивало редкие звезды.

— терӗ вӑл Трубачева хӑлхинчен ерипен пӑшӑлтатса.
— улучив минуту, шепнул он на ухо Трубачеву.

Ваҫҫук Мазина ерипен картишне тухма хушрӗ, — унтан хӑй те алӑк патнелле йӑпшӑнса пыма пуҫларӗ.
Он шепнул Мазину, чтобы тот тихонько вышел во двор, и сам стал пробираться к двери.

Ваҫҫук ерипен чӳречерен шаккарӗ.
Васек тихонько стукнул в оконце.

42 сыпӑк // Николай Сандров. Осеева В.А. Ваҫҫук Трубачевпа унӑн юлташӗсем. Повесть. 2-мӗш кӗнеке. Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1956. — 400 с.

Ваҫҫукӑн ӑна хӑй ашшӗне ыталанӑ пек хытӑ тытса ыталас килчӗ, анчах вӑл хӑйӗн ҫак туйӑмне ҫӗнтерчӗ те, ерипен Степан Ильич ытамӗнчен хӑтӑлса, ун ҫине пӑхмасӑр тенкел ҫине пырса ларчӗ.
Ваську захотелось обнять его крепко-накрепко, как, бывало, он обнимал своего отца, но он поборол в себе это желание, осторожно высвободился из объятий Степана Ильича и сел на скамью, избегая его взгляда.

Ялта ерипен полицайсене шаккама тытӑнчӗҫ — пӗрне ҫырмара тупнӑ, ӑна пуртӑпа касса вӗлерсе, кӑкӑрӗ ҫине «Сутӑнчӑк» тесе ҫырса хунӑ.
А в селах стали понемножку расправляться с полицаями — одного в овраге нашли зарубленного топором, с надписью на груди: «Предатель».

41 сыпӑк // Николай Сандров. Осеева В.А. Ваҫҫук Трубачевпа унӑн юлташӗсем. Повесть. 2-мӗш кӗнеке. Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1956. — 400 с.

Тӗмсемпе йывӑҫсем тата шурӑ пӳртсем ерипен тӗттӗмлӗхрен палӑрса тухма пуҫларӗҫ.
Смутно вырисовывались очертания кустов и деревьев, белые стены мазанок.

40 сыпӑк // Николай Сандров. Осеева В.А. Ваҫҫук Трубачевпа унӑн юлташӗсем. Повесть. 2-мӗш кӗнеке. Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1956. — 400 с.

Ерипен тул ҫутӑлать.
Куҫарса пулӑш

— Эпир лайӑххӑн курса та калаҫаймарӑмӑр, — терӗ вӑл ерипен пӑшӑлтатса Ваҫҫука.
— Мы и не повидались совсем, — тихо шепнула она Ваську.

Мирониха ӑна, чӗтрекен аллисемпе илсе, ерипен хӗрринчен ҫурчӗ:
Мирониха с трепетом взяла его, осторожно надорвала края, не переставая шептать:

Вӑл ерипен Ваҫҫук патне пычӗ те хӑравҫӑллӑн хӑйӗн хӗрачи ҫине ҫаврӑнса пӑхрӗ:
Она медленно подошла к Ваську, со страхом оглянулась на свою дочку:

Унтан ерипен ҫӗр ҫине шуса анчӗ, аллипе куҫне сӑтӑркаларӗ те салху сасӑпа каларӗ:
Потом медленно сполз на землю, протер кулаками глаза и жалобно сказал:

39 сыпӑк // Николай Сандров. Осеева В.А. Ваҫҫук Трубачевпа унӑн юлташӗсем. Повесть. 2-мӗш кӗнеке. Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1956. — 400 с.

Коля Одинцовпа Ваҫҫук юнашар пыраҫҫӗ, сайра хутра пӗр-пӗрне шӑхличӗ параҫҫӗ те ерипен шӑхӑрта-шӑхӑрта илеҫҫӗ.
Коля Одинцов и Васек шли рядом, изредка передавая друг другу дудочку и тихонько, для развлечения, посвистывая.

Ваҫҫук ерипен ҫатан урлӑ каҫрӗ те чӑланти хупӑ чӳречерен шаккарӗ.
Васек осторожно перелез через плетень и стукнул в закрытое окошко каморы.

Страницăсем:

Чӑваш чӗлхи корпусӗ

Шырав

Шырав ĕçĕ:

Меню

Статистика