Шырав

Шырав ĕçĕ:

Пӗчӗк сăмах пирĕн базăра пур.

Пӗчӗк (тĕпĕ: пӗчӗк) сăмах форми çинчен тĕплĕнрех пăхма пултаратăр.

Вӑл пӗрре пӗр ещӗке, тепре тепӗр ещӗке аллине васкаса чике-чике ячӗ, унтан сасартӑк куҫне чарса пӑрахрӗ те, сакӑр кӗтеслӗ пӗчӗк, кивӗ коробкӑна майӗпен кӑларса, ун хуппине ерипен ҫӗклерӗ.
Торопливо засовывая руки то в один, то в другой ящик, он вдруг широко раскрыл глаза и, медленно вытащив наружу небольшую осьмиугольную коробку старинного покроя, медленно приподнял ее крышку.

Ҫурхи шывсем // Николай Сандров. Тургенев И.С. Ҫурхи шывсем: повесть. — Шупашкар: Чӑваш государство издательстви, 1952. — 142 с.

Пурнӑҫ тинӗсӗ ун умне, поэтсем ҫырса кӑтартнӑ евӗр, асар-писер хумсемпе хумханса выртнӑн тухса тӑмарӗ; ҫук: — ун умне ҫав тери лӑпкӑ, хумханмасӑр выртакан тата мӗн тӗпне ҫитичченех витӗр курӑнса тӑракан тинӗс тухса тӑчӗ; хӑй вӑл пӗчӗк те вылянкалакан кимӗ ҫинче ларать, лере вара, тинӗсӗн тӗттӗм те юшкӑнлӑ тӗпӗнче, пысӑк пулӑсем евӗр, темле илемсӗр хӑрушӑ аҫтахасем тӗксӗммӗн курӑнаҫҫӗ: пурнӑҫри пур кӑлтӑксем, чир-чӗрсем, хуйхӑ-суйхӑ, ӑсран тайӑлни, ҫука юлни, суккӑрланни…
Не бурными волнами покрытым, как описывают поэты, представлялось ему жизненное море — нет; он воображал себе это море невозмутимо гладким, неподвижным и прозрачным до самого темного дна; сам он сидит в маленькой, валкой лодке — а там, на этом темном, илистом дне, наподобие громадных рыб, едва виднеются безобразные чудища: все житейские недуга, болезни, горести, безумие, бедность, слепота…

«Кама пӑхнӑ ҫак пӗчӗк Никичен?
«В кого пошла эта маленькая Никичен?

Р. И. Фраерман // Асклида Соколова. Фраерман Р.И. Динго йытӑ е пӗрремӗш юрату ҫинчен. Повесть. Чӑвашла Соколова А. А куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1983. — 128 с. — 124–127 с.

Пӗчӗк ача.
Ты ребенок.

XXII // Асклида Соколова. Фраерман Р.И. Динго йытӑ е пӗрремӗш юрату ҫинчен. Повесть. Чӑвашла Соколова А. А куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1983. — 128 с.

Ҫивӗч ҫӗҫӗ шӑп та шай пӗчӗк чӗрчунӑн сӑмси умне ҫӗре тирӗнчӗ.
И острый нож вонзился в землю перед самой мордой зверька.

XX // Асклида Соколова. Фраерман Р.И. Динго йытӑ е пӗрремӗш юрату ҫинчен. Повесть. Чӑвашла Соколова А. А куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1983. — 128 с.

Хӑрушӑ хурт вырӑнне унӑн ал тупанӗ ҫинче пӗчӗк турат ҫеҫ выртать.
Вместо страшной гусеницы на руке ее лежал обыкновенный сучок.

Тыткӑнри пӗчӗк пулӑсем ҫывӑхран ирӗклӗн шуса иртекен тем пысӑкӑш хӗвеле хӳрисемпе ҫапса ваклаҫҫӗ, унӑн ҫинҫе пайӑркисем ҫинче, канатсем ҫинчи чиперкке ташӑҫӑсем пек, тусан пӗрчисем ташлаҫҫӗ.
Маленькие плененные рыбки хвостами раздробляли огромное солнце, вольно плывущее мимо, и на тонких лучах, как на канатах дивные плясуньи, танцевали над забором пылинки.

Пӗчӗк хӗрача та параппанне йӑтса тухрӗ.
И за ними шла девочка с барабаном.

XVIII // Асклида Соколова. Фраерман Р.И. Динго йытӑ е пӗрремӗш юрату ҫинчен. Повесть. Чӑвашла Соколова А. А куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1983. — 128 с.

Кӑшт, хӑвӑн пӗчӗк пӗвӳ чухлӗ те пулин, пулмаллах-ҫке вӑл санӑн.
Хоть самой маленькой, какая должна у тебя все-таки быть по твоему малому росту?

Пӗчӗк хӗрача параппанне халӗ те ҫапать.
Девочка же продолжала стучать.

Коридорта, пӳлӗм алӑкӗ умӗнче, пӗчӗк хӗрача тӑрать.
В коридоре перед дверью комнаты стояла маленькая девочка.

Вӗсем пурте йӑлтӑртатакан хӗҫтимӗр тӑхӑннӑ, вӗсенчен ӳкекен ҫутӑ ярӑмсем урайӗнче пӗчӗк юханшывсем пек йӑрласа юхса выртаҫҫӗ.
Все они высокие, все одеты в блестящие латы, и блеск их лат, падая на пол, журчит и струится подобно маленьким ручейкам.

Ӑна, пур енчен те пӗчӗк ялавсемпе вӑрӑм авӑрлӑ плакатсем хупӑрланӑ.
Флажки и плакаты на длинных древках со всех сторон окружали ее.

Пӗчӗк старик ун хыҫҫӑн хуйхӑллӑн пуҫне сулласа кӑна илчӗ те истори учителӗ ҫинелле паян коридорта дежурнӑй ҫӳрекен Аристарх Аристархович Аристархов ҫинелле пӑхрӗ.
Старичок с глубокой грустью покачал ей вслед головой и посмотрел на учителя истории Аристарха Аристарховича Аристархова, дежурившего в этот день в коридоре.

XVI // Асклида Соколова. Фраерман Р.И. Динго йытӑ е пӗрремӗш юрату ҫинчен. Повесть. Чӑвашла Соколова А. А куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1983. — 128 с.

Тӗлӗкри пек сарлакан ярса пусса, хулпуҫҫийӗпе стенана перӗнсе, хӑй умӗнче ҫухӑрашса чупакан пӗчӗк ачасем ҫине ҫапӑна-ҫапӑна утрӗ вӑл коридор тӑрӑх.
Широко шагая, как шагают во сне, она шла по коридору, ударяясь плечом о стену, натыкаясь на малышей, с визгом разбегавшихся перед нею.

Икӗ пӗчӗк кӳлепе ҫеҫ, пӗр-пӗрне алӑран тытса, пӑр хӗррипе шӑваҫҫӗ.
Только две крошечные фигурки, держась за руки, катились по краю льда.

XV // Асклида Соколова. Фраерман Р.И. Динго йытӑ е пӗрремӗш юрату ҫинчен. Повесть. Чӑвашла Соколова А. А куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1983. — 128 с.

Учительницӑн тепӗр аллинчен пӗчӗк арҫын ача тытнӑ, ку тата ниҫта та каясшӑн мар пек туйӑнать.
А за другую руку учительницы держался маленький мальчик, который, казалось, никуда не хотел уходить.

Хапхаран пӗчӗк хӗрача ҫавӑтнӑ Александра Ивановна тухрӗ, шӑпах ҫак хӗрачан ҫивӗч урисем Таньӑн ҫулне темиҫе хут та татса кайнӑччӗ.
Из ворот вышла Александра Ивановна, ведя за собой ту самую девочку, чьи резвые ноги так часто пересекали Тане дорогу.

Амӑшӗсем, кӗрӗкӗсене лайӑхрах тӑхӑнса, пӗчӗк ачисене ҫавӑтса килелле утаҫҫӗ.
Матери, кутаясь в шубы, хватали малышей за руки и уводили домой.

Ҫуркунне вӑл хӑйӗн пӗчӗк рельсине хулпуҫҫи урлӑ хурса ҫӳрет, хӗлле кантрапа юр тӑрӑх сӗтӗрет, рельси, ӑстаҫӑ ӗҫне ҫӑмӑллатса, ун хыҫҫӑн анчӑк пек шуса пырать.
Весною он носит свой маленький рельс на плечах, а зимою тащит его на веревке по снегу, и он скользит, облегчая его труд, — бежит за медником, как собачка.

Страницăсем:

Чӑваш чӗлхи корпусӗ

Шырав

Шырав ĕçĕ:

Меню

Статистика