Шырав

Шырав ĕçĕ:

Пичӗ (тĕпĕ: пит) сăмах форми çинчен тĕплĕнрех пăхма пултаратăр.

Унӑн пичӗ пӗлӗт ҫинелле пӑхнӑ, кӗленче пек пулса кайнӑ куҫӗсем сиввӗн хӑй ӑшнелле пӑхаҫҫӗ.
Синее лицо его было обращено к небу, а остеклевшие глаза строго смотрели внутрь себя.

Манӑн университетсем // Леонид Агаков. Горький М. Манӑн университетсем: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1948. — 138 с.

Вӑл куҫхаршисене хаяррӑн хускаткаларӗ, анчах унӑн тӗссӗр куҫӗсем шывланнӑччӗ, шатра пичӗ мӗскӗн сӑнлӑччӗ.
Он грозно нахмурил брови, но его бесцветные глаза слезились и рябое лицо показалось жалким.

Вӑл ҫӑварне уҫмасӑр таттисӗр тенӗ пекех темскер юрларӗ, хӗрлӗрех, ирӗлекен пичӗ ҫине тутӑрпа сулса тӑчӗ.
Она почти непрерывно напевала что-то, не открывая рта, и обмахивала платочком розоватое, тающее лицо.

Унӑн тӳрӗ те пысӑк сӑмсаллӑ, хӗрлӗ пичӗ ҫинче сенкертерех куҫсем хыттӑн ҫуталса тӑраҫҫӗ.
На румяном лице его, с прямым, большим носом, строго сияли голубоватые глаза.

Толстовец ҫав хушӑрах, хӗрелсе кайнӑ пичӗ ҫинчен тарне шӑлса илсе, хаяррӑн кӑшкӑрса ячӗ:
А толстовец, отирая пот с багрового лица, свирепо закричал:

Унӑн хурарах куҫӗсем хӑйӗн тӑшманӗн пичӗ ҫине тӳррӗн, пӗр хускалмасӑр тирӗнсе пӑхатчӗҫ, вӑл йывӑррӑн, ҫынна пусса антармалла пӑхнине тӳссе тӑма йывӑрччӗ, — вӗсем мана хӑйне пысӑка хунипе чирленӗ ҫынӑн куҫӗсем пек туйӑнатчӗҫ.
Тёмные глаза его неподвижно упирались прямо в лицо противника, и трудно было выдержать этот тяжёлый, сгибающий взгляд — он напоминал мне глаза больного манией величия.

Шӑмӑллӑ пичӗ ҫинчи тӗттӗм шӑтӑксенчен хура куҫӗсем хӑратмалла, ҫирӗппӗн ялкӑшса тӑчӗҫ.
Угрожающе и властно блестел из темных ям костлявого лица пронизывающий взгляд черных глаз.

Вӑл ҫӳҫне пичӗ ҫинчен пӗчӗк аллисемпе кахаллӑн каялла илсе пӑрахать, — пӳрнисем унӑн, халь ҫеҫ ҫуралнӑ ачанни пек, пур еннелле те кулӑшла чармакланса тӑраҫҫӗ.
Она лениво отмахивает волосы с лица маленькими руками, пальцы их забавно растопырены, точно у новорожденного ребенка.

Унӑн тӑнлавӗсем кӑвакарнӑ, сухалӗ шӗвӗр, пичӗ типшӗм, куҫӗсем ялан шухӑша кайнӑ пек курӑнаҫҫӗ, ҫӑварӗ тӗлӗнмелле: уланкӑ пулӑнни пек пӗчӗкҫӗ, тутисем хулӑм, кӳпшек, вӗсене яланах чуптума шутланӑ пек чӑмӑртаса тытнӑ.
У него седые виски, острая бородка, сухое, копченое лицо, темные, задумчивые глаза и странный рот: маленький — точно у окуня, губы пухлые, толстые и сложены так, как будто он мысленно целуется.

Чей ӗҫнӗ чух пиҫе-пиҫе кайрӗ, пичӗ апла-капла пӗркеленчӗ, ҫаврака куҫӗсем хӑранӑ пек мӑчлатрӗҫ.
Обжигался, прихлебывая чай, лицо его морщилось, круглые глаза пугливо мигали.

Унӑн пӗчӗк йӑмӑкӗ сӑмахлӑ ҫапӑҫусене ҫакӑн пекех кӗтесрен пӑхса сӑнаса ларатчӗ; итленӗ чух унӑн ача пичӗ евӗрлӗ пичӗсем кулӑшла хӑпарса каятчӗҫ, куҫӗсем чарӑлатчӗҫ, уйрӑмах ҫирӗп сӑмахсем янранӑ чух — хӑй ҫине пӑрлӑ шывпа пӗрӗхнӗ пек шавлӑн сывласа илетчӗ.
Его маленькая сестренка наблюдала словесные битвы тоже из уголка; детское лицо ее смешно надувалось напряжением внимания, глаза широко открывались, а когда звучали особенно резкие слова, — она шумно вздыхала, точно на нее брызнули ледяной водой.

Деренковсен хуҫалӑхне скопец килхуҫипе пурӑнакан ҫӳллӗ те типшӗм, йывӑҫран тунӑ пукане пичӗ пек питлӗ, хаяр монахинӗн пек ҫилленчӗк куҫлӑ хӗрарӑм тытса пынӑ.
Хозяйство Деренковых вела сожительница домохозяина-скопца, высокая худощавая женщина с лицом деревянной куклы и строгими глазами злой монахини.

«Лаша» куҫӗсем хурлӑхлӑн мӑчлататчӗҫ, вара пысӑк янахлӑ нӗрсӗр пичӗ ӳсӗр куҫҫулӗсемпе йӗпенетчӗ, вӗсене вӑл питҫӑмартисем ҫинчен ывҫӑ тупанӗпе шӑлса антаратчӗ те, аллине чӗркуҫҫисем ҫине шӑлса типӗтетчӗ, — унӑн шалаварӗ ҫинче яланах ҫуллӑ пӑнчӑсем нумайччӗ вара.
Глаза Коня жалобно мигали, и нелепое, скуластое лицо орошалось пьяными слезами, он стирал их со щёк ладонью и размазывал по коленям, — шаровары его всегда были в масляных пятнах.

Унӑн хулпуҫҫисем ӑшне кӗртсе лартнӑ пуҫӗ те пӗчӗкчӗ, ун ҫине шӑрт пек хӗрлӗ ҫӳҫ ӳссе ларнӑччӗ, шурӑ, пӗр юн тумламӗ те ҫук пек курӑнакан пичӗ ҫинче мӑкӑрӑлчӑк, симӗсрех куҫӗсем чарӑлса тӑратчӗҫ.
И голова его, глубоко всаженная в плечи, тоже мала, украшена щетиной рыжих волос, а на белом, бескровном лице угрюмо таращились выпуклые, зеленоватые глаза.

Хӑш чухне ун патне пӗчӗкҫеҫ курпун, пӑрӑнчӑк ураллӑ, шыҫса кайнӑ сӑмси ҫине хулӑм куҫлӑх тӑхӑннӑ, кӑвак ҫӳҫлӗ, скопец пичӗ пек сарӑхнӑ пичӗпе чеен кулакан чалӑш-чӗлӗш ҫын пыратчӗ.
Изредка к нему приходил маленький горбатый уродец с вывернутой ногою, в сильных очках на распухшем носу, седоволосый, с хитрой улыбкой на жёлтом лице скопца.

— Хӗрарӑм, хӗрарӑм! — тетчӗ те вӑл юрланӑ пек тӑсса, унӑн пичӗ ҫинчи сарӑ ӳт хӗрелсе каятчӗ, хурарах куҫӗсем хаваслӑхпа ялкӑшатчӗҫ.
— Баба, баба! — выпевал он, и жёлтая кожа его лица разгоралась румянцем, тёмные глаза сияли восхищением.

Коля курӑк ҫӑлса ӑна валли пуҫелӗк туса панӑ, ун пичӗ ҫинӗ хӗвел ӳкесрен йӗри-тавра туратсем тире-тире лартнӑ та, ӑна хӑйӗн курткипе витсе хунӑ.
Коля нарвал травы и устроил ей подушку, натыкал веток, чтобы солнце ей не светило в глаза, и укрыл её своей курткой.

Вунпиллӗкмӗш сыпӑк // Иван Васильев. Рысс Е. Хӗрача ашшӗне шырать: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1949. — 140 с.

Ҫӑва ҫинче, хурӑнсем айӗнче, ҫунакан факелсен йӳҫек тӗтӗмӗ витӗр алтнӑ шӑтӑк умӗнче Бауманӑн вилнӗ, лӑпкӑ, хӑюллӑ пичӗ юлашки хут куҫа курӑнчӗ.
На кладбище, под березами, при чадном огне факелов мелькнуло в последний раз над раскрытой могилой мертвое, спокойное, твердое лицо Баумана.

XXXVII сыпӑк // Петр Золотов. Мстиставлский С.Д. Курак — ҫурхи кайӑк: повесть. Вырӑсларан П. Золотов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1950. — 366 с.

Кирпӗчрен тунӑ ҫӳллӗ хӳме хыҫӗнчен икӗ чалӑш тӑршшӗ Сергей Радонежский, святойӑн икони тӑсӑлса тӑрать, хура тӗксӗм пичӗ тавра ылтӑн ҫаврашка, шурӑ сухалӗ, савӑл пек, ҫӗре ҫити усӑнса аннӑ, ҫинҫе пӳрнисене те пиллес майпа, те юнас майпа хуҫлатнӑ.
За каменной высокой оградой дыбится двухсаженная икона Сергия Радонежского, святителя: венчик золотой вкруг темного лика, борода седая клином до самой земли, не то благословением, не то угрозой сложены тонкие пальцы.

XXXIV сыпӑк // Петр Золотов. Мстиставлский С.Д. Курак — ҫурхи кайӑк: повесть. Вырӑсларан П. Золотов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1950. — 366 с.

Мадоннӑн пичӗ ҫинче прокурорӑн ҫаврашка пичечӗ симӗсӗн-кӑвакӑн йӑлтӑртатрӗ.
На щеке у нее жирным круглым пятном лиловела разрешительная прокурорская печать.

XXVII сыпӑк // Петр Золотов. Мстиставлский С.Д. Курак — ҫурхи кайӑк: повесть. Вырӑсларан П. Золотов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1950. — 366 с.

Страницăсем:

Чӑваш чӗлхи корпусӗ

Шырав

Шырав ĕçĕ:

Меню

Статистика