Шырав

Шырав ĕçĕ:

тӗксӗм сăмах пирĕн базăра пур.

тӗксӗм (тĕпĕ: тӗксӗм) сăмах форми çинчен тĕплĕнрех пăхма пултаратăр.

Ильсеяр шӑши куҫӗпе ҫеҫ ҫутатнӑ тӗксӗм мунчана кӗчӗ те хуҫана алӑ пачӗ.
Ильсеяр вошла в еле освещенную коптилкой баню и протянула руку хозяину:

VII // Василий Юдин. Гариф Губай. Бакенщик хӗрӗ. Повесть. Тутарларан В.Н. Юдин куҫарнӑ — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1962. — 204 с.

Ильсеярӑн сивӗ, тӗксӗм тӗрмерен, унӑн чее, ултавҫӑ начальникӗнчен, кичем хулан урамӗсем тӑрӑх шӑршласа ҫӳрекен утлӑ казаксенчен аяккарах та аяккарах каяс килет.
Она хочет скорей уйти от холодной, мрачной тюрьмы с ее коварным начальником, от конных казаков, рыскающих по улицам неприютного города.

Ҫак тӗксӗм пӳлӗмре Ильсеяр ҫав тери пысӑк та патвар икӗ ҫын кӗтесрен кӗтесе каллӗ-маллӗ уткаласа ҫӳренине асӑрхарӗ.
Ильсеяр едва разглядела там расхаживавших из угла в угол двух здоровенных людей.

V // Василий Юдин. Гариф Губай. Бакенщик хӗрӗ. Повесть. Тутарларан В.Н. Юдин куҫарнӑ — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1962. — 204 с.

«Интернационал» ҫав тери ҫӗклентерӳллӗн, ҫав хатӗр вӑйлӑн янӑрать, ун умӗнче ҫак тӗксӗм стенасем, лутра маччасем, тимӗр решеткесем — пӗтӗм тӗрме хӑйӗн надзирателӗсемпе тата следователӗсемпе пӗрле нимӗне тӑман вӑйсӑр, нишлӗ япаласем пулнӑн туйӑнчӗҫ.
«Интернационал» звучал так победно, с такой силой, что эти мрачные стены, низкие своды, железные решетки, вся тюрьма с надзирателями и следователем сразу показались ничтожными, жалкими.

IV // Василий Юдин. Гариф Губай. Бакенщик хӗрӗ. Повесть. Тутарларан В.Н. Юдин куҫарнӑ — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1962. — 204 с.

Вӗсен тӗксӗм ҫутинче Ильсеяр пӗр хӗрарӑм кӗлеткине тӗсмӗртрӗ.
В их тусклом свете можно было разглядеть женщину.

III // Василий Юдин. Гариф Губай. Бакенщик хӗрӗ. Повесть. Тутарларан В.Н. Юдин куҫарнӑ — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1962. — 204 с.

Вӑл пысӑк тӗксӗм пӳлӗмре выртать.
Она лежала в большой мрачной комнате.

Ҫумӑрпа йӗпеннӗ хура кожанка хунарӑн тӗксӗм ҫутинче йӑлтӑртатса илчӗ.
В тусклом свете фонаря блеснула мокрая от дождя черная кожанка.

I // Василий Юдин. Гариф Губай. Бакенщик хӗрӗ. Повесть. Тутарларан В.Н. Юдин куҫарнӑ — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1962. — 204 с.

Вӑхӑтӑн-вӑхӑтӑн ҫав капланчӑк ӑшӗнче шурлӑхри майлӑ темле пӗчӗкҫӗ тӗксӗм кӑвак ҫулӑм ялкӑшса илет те самантрах сӳнсе ларать.
Порою в ней вспыхивал какой-то синий болотный огонёк и тотчас угасал.

Окуров хули // Уйӑп Мишши. Горький М. Окуров хули: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1956. — 134 с.

Анчах та, Глафирӑн ывӑнма пӗлмен ӳтне, вӑл юрланӑ пек сӑмса витӗррӗн янкӑшса калаҫнисене тата унӑн тӗксӗм кӑвак тӗслӗ, ӳсӗр куҫӗсем ҫӑтса ярасла пӑхнисене аса илет те, Вавила чышкисене чӑмӑртаса лартать, шӑлӗсемпе шатӑртаттарать, чунӗ кӳренсе ҫитнипе вара уласа яма та хатӗр.
Но, вспоминая неутомимое тело Глафиры, певучий носовой звук её речей и заглатывающий взгляд синих, пьяных глаз, он сжимал кулаки, скрипел зубами и готов был реветь от обиды.

Хӑш-пӗр тӗлте унӑн ури, пӑрланчӑксене таптаса ватса, пылчӑк ӑшне путать, анчах вӑл, тӗксӗм сӑрӑ ҫурхахпала витӗннӗ шыв кӳлленчӗкӗсенчен пӑрӑнмасӑр-тумасӑр, тӳрех танклаттарать.
Иногда нога его, проламывая слои льда, тонула в грязи, но он шёл прямо, не обходя луж, затянутых тусклою серою плёнкою.

Минаковӗ тата, тӗксӗм паллӑсем тапса тухнӑ питлӗскер, ҫаплах Вавила хыҫҫӑн чӑмтарать, ывӑнма пӗлмесӗрех ҫурма сасӑпа ҫынсене ӗнентерсе ҫӳрет:
А Минаков, с тёмными пятнами на лице, всё нырял за Вавилой и неустанно вполголоса внушал:

Вӑл йӗри-тавра пӑхса ҫаврӑнчӗ: сада шупка хӗрлӗ ӗнтрӗк тӗс ҫапнӑ, кӗрхи ҫулҫисемпе чухӑн тумланнӑ йывӑҫсен хушшинчен тӗксӗм хӗрлӗ хӗвел йӑлтӑртатса пӑхать.
Она оглянулась: розовый сумрак наполнял сад, между ветвями деревьев, бедно одетых осеннею листвою, сверкало багровое солнце.

Сима ун ҫине пӑхса илчӗ те салхуллӑн шӑпланчӗ, хӗрарӑм ҫилленнӗ пек туйӑнчӗ ана: Лодкӑн питҫӑмартисем шурса кайнӑ, куҫӗсене тӗксӗм кӑвак тӗс ҫапнӑ, тутине хӑй хытӑ хӗссе лартнӑ.
Сима взглянул в лицо ей и уныло замолчал, ему показалось, что она сердится: щёки у неё побелели, глаза стали тёмно-синими, а губы крепко сжались.

Кӗтесре, Хусанти турӑ амӑшӗн сӑнарӗ умӗнче, тӗксӗм кӑвак кӗленчерен тунӑ лампада аран-аран мӗлтлеткелесе ҫатӑртатса ҫунать, шӑппӑн хӑраса ӳкнипе армак-чармакланса кайнӑ куҫ мӑчлатать ку, тейӗн.
В углу, перед образом Казанской божьей матери, потрескивая, теплится лампада синего стекла, точно мигает глаз, искажённый тихим ужасом.

Хӗрарӑм ӑна, енчен енне сулланкаласа, тути хӗррисене ҫулакаласа кӗтсе илет, унӑн сӑрӑрах тӗксӗм кӑвак куҫӗсем тӗттӗмленеҫҫӗ: ӳсӗр тата ӳсӗртекен куллипе йӑл кулса, ачаш салху сассипе сӑмахӗсене сӑмси витӗр тӑстарса, хӗр ӑна ҫапла калать:
Женщина встречала его покачиваясь, облизывая губы, её серовато-синие глаза темнели; улыбаясь пьяной и опьяняющей улыбкой, томным голосом, произнося слова в нос, она говорила ему:

Сӑмси унӑн питне-куҫне кура мар пӗчӗккӗ, шӗп-шӗвӗр те кӑмӑрчаклӑрах, пысӑк мар тӗксӗм хӗрлӗ тути хӗррисем ярт йӗрленсе тӑраҫҫӗ, вӗсене вӑл час-часах чӗлхи вӗҫӗпе ҫула-ҫула илет, ҫавӑнпа та вӗсем, ҫупа сӗрнӗ пекех, яланах ҫутӑ пулаҫҫӗ.
Нос у неё не по лицу мал, остр и хрящеват, тёмно-красные губы небольшого рта очерчены строго, она часто облизывает их кончиком языка, и они всегда блестят, точно смазанные маслом.

— Тухса каймалла-и? — кӑшкӑрса ячӗ Вавила, Тиуновӑн тӗксӗм, шухӑша кайнӑ сӑнӗ-пичӗ ҫинелле шанмасӑррӑн пӑхса.
— Уйти? — воскликнул Вавила, подозрительно взглянув на тёмное, задумчивое лицо.

Хура тӑхлан тӗслӗ каланчана таса мар тӗксӗм хӗрлӗ тӗс ҫапрӗ, хула ҫыннисем бульварта шавлаҫҫӗ, кулаҫҫӗ.
Свинцовая каланча окрасилась в мутно-багровый цвет, горожане на бульваре шумят, смеются.

Унӑн пурнӑҫне пӗлсе пӗтерме те ҫитӗнсех ҫитеймен вунпилӗк ҫулсенчи ача чухнех вӑл таҫта кайса ҫухалнӑ, вара пилӗк ҫула яхӑн хӑй ҫинчен ашшӗ-амӑшне те, аппӑшне те нимӗн пӗлтермесӗр ҫухалса пурӑннӑ, унтан, кӗтмен-туман ҫӗртен, ӑна кӗпернерен этап йӗркипе илсе килсе янӑ, ун чухне вӑл ҫурри чирлӗ пулнӑ, тӗксӗм те типшӗм пичӗ ҫинче сылтӑм куҫӗ пулман унӑн, шӑлӗсене ҫапса катса пӗтернӗ, ҫурӑмӗ хыҫӗнче кутамкка, кутамккинче сӑран хуплашкаллӑ икӗ хулӑн кӗнеке пулнӑ, пӗри — «Япаласем шухӑшласа кӑларакансем ҫинчен», тепри тата — «Пӗтӗм тӗнчери кӗске Мӑшкӑллӑх е пӗчӗк Феатрон» ятлӑ.
Жизнь его была загадочна: подростком лет пятнадцати он вдруг исчез куда-то и лет пять пропадал, не давая о себе никаких вестей отцу, матери и сестре, потом вдруг был прислан из губернии этапным порядком, полубольной, без правого глаза на тёмном и сухом лице, с выбитыми зубами и с котомкой на спине, а в котомке две толстые, в кожаных переплетах, книги, одна — «Об изобретателех вещей», а другая — «Краткое Всемирное Позорище или малый Феатрон».

Ҫуллахи каҫсенче Заречье ҫыннисем йӑмрасем айне, Путаница шывӗ хӗррине, хулари бульвара хирӗҫ пуҫтарӑнаҫҫӗ, вара, хӑйӑр ҫине выртса е ларса, ӑмсанчӑк куҫӗсемпе ҫӳлелле тинкереҫҫӗ: хӗрлӗ тӳпе ҫутинче чиркӳсен тӗксӗм кӑвакрах тӑррисем касса кӑларнӑ пек ярт палӑрса тӑраҫҫӗ, хура тӑхланран шӑратса тунӑ евӗрлӗ сӑрӑ тӗслӗ каланча палӑрать, ун ҫинче пожарникӗн тӗттӗм кӳлепи курӑнать, тата Фогелӗн ҫурчӗ ҫинчи башня, хӗвеланӑҫ ҫутинче шупка хӗрлӗ тӗс ҫапнӑскер, палӑрса ларать.
Летними вечерами заречные собирались под вётлы, на берег Путаницы, против городского бульвара, и, лёжа или сидя на песке, завистливо смотрели вверх: на красном небе чётко вырезаны синеватые главы церквей, серая, точно из свинца литая, каланча, с тёмной фигурой пожарного на ней, розовая, в лучах заката, башня на крыше Фогелева дома.

Страницăсем:

Чӑваш чӗлхи корпусӗ

Шырав

Шырав ĕçĕ:

Меню

Статистика