Шырав

Шырав ĕçĕ:

тӑхӑннӑ (тĕпĕ: тӑхӑн) сăмах форми çинчен тĕплĕнрех пăхма пултаратăр.

Ҫийӗнчи кӗрӗкне вӑл йӳле янӑ, начар кӑна атӑ тӑхӑннӑ, пуҫӗ ҫине тарласа хуралнӑ хӗрлӗ околышлӑ кивӗ картус лартса янӑ.
На нем был расстегнутый кожух, плохие сапоги, старая фуражка с засаленным дочерна красным околышем.

4 // Чӑвашсен патшалӑх издательстви. Толстой, А.Н. Ҫӑкӑр: Царицына оборонӑлани: повесть. — Шупашкар: ЧАССР государство издательстви, 1941. — 244 с.

Унтан, ҫавӑнтах рельс ҫине ларать те, ҫара ура ҫинчен кантрапа каркаласа тӑхӑннӑ резина калошӗсене салта пуҫлать.
Он присел на рельс и начал разматывать бечевки, — ими были прикручены к босым ногам резиновые калоши.

3 // Чӑвашсен патшалӑх издательстви. Толстой, А.Н. Ҫӑкӑр: Царицына оборонӑлани: повесть. — Шупашкар: ЧАССР государство издательстви, 1941. — 244 с.

Вӑл вутра ӗннӗ ҫӳҫӗсемпе — ҫара пуҫӑнах, хӑй ҫине симӗс коленкортан ҫӗлетнӗ жилет тӑхӑннӑ.
Он был без шапки с обгоревшими волосами, в стеганом жилете из зеленого коленкора.

Кунта тӗрлӗрен халӑх тӗрткелешсе тӑрать, хӑшӗ-пӗри — ури тупаннех ҫитекен вӑрӑм пальто тӑхӑннӑ, теприсем — ял кӗрӗкӗ е окопра йӑваланса выртнӑ ҫӗтӗк-ҫатӑк шинель уртса янӑ.
Здесь толкался разный пестрый народ в ватных пальто длиной до пят, в деревенских кожухах, в окопных шинелишках.

Кӑвак жупансемпе хӗлхем евӗр хӗп-хӗрлӗ шалавар тӑхӑннӑ гайдамаксем тикӗс хирте вара тем вӑхӑтченех, никам тирпейлемесӗр йӑваланса, ҫӗрсе выртнӑ.
На ровном поле долго валялись и гнили никем не убранные гайдамаки в синих жупанах и красных, как огонь, шароварах.

Сарӑ ҫӑмӗсем сӑтӑрӑлнӑ Питӗр кӗрӗкне тӑхӑннӑ Марьяпа ланкашка ӗнселлӗ ырхан Алешка тата ҫӑм тутӑрпа хӗресле туртса ҫыхнӑ пӗчӗк Машка урам урлӑ каҫса кайнӑ чух, казак, хапхине хупнӑ май, хура ҫӳҫ пайӑрки айӗнчи куҫӗсемпе ыррӑн мар пӑхса тӑрса юлать.
Он недобро, из-под черного чуба на лбу, глядел вслед переходившей улицу Марье, одетой в питерскую шубейку с вытертым рыжим мехом, худенькому, с болезненно крутым затылком — Алешке и маленькому Мишке, обвязанному — крест-накрест — вязаным платком…

1 // Чӑвашсен патшалӑх издательстви. Толстой, А.Н. Ҫӑкӑр: Царицына оборонӑлани: повесть. — Шупашкар: ЧАССР государство издательстви, 1941. — 244 с.

Алӑкӗ кӑшт ҫеҫ уҫӑлать те ун умне — хулӑн кӗленчеллӗ куҫлӑх тӑхӑннӑ ҫамрӑк ҫын, ҫунакан ҫуртине аллипе хупласа, тухса тӑрать.
Дверь приоткрылась, заслоняя свечу, появился молодой человек в очках с толстыми стеклами.

5 // Чӑвашсен патшалӑх издательстви. Толстой, А.Н. Ҫӑкӑр: Царицына оборонӑлани: повесть. — Шупашкар: ЧАССР государство издательстви, 1941. — 244 с.

Тепри — лутра кӑна, нӑкӑ ҫын, хӗп-хӗрлӗ сӑн-питлӗскер, лайӑх бекеша тӑхӑннӑ, — нимӗнле революцирен те шикленмесӗр — ҫаврака ҫӗлӗкне вӗҫкӗнӗн, хӑлхи ҫинелле лартса янӑ.
Другой — низенький, плотный и румяный — в хорошей бекеше и круглой шапочке, лихо — несмотря ни на какие революции — сдвинутой на ухо.

Бушлатсемпе шинель тӑхӑннӑ ҫынсене такшин вӗрентсе тӑни уҫҫӑнах паллӑ: пӗр ҫӗр ҫынна яхӑн харӑсах Ленин поезчӗ патнелле хусканать.
Людям в бушлатах и шинелях явно давались указания: человек сто решительно двинулось к поезду Ленина.

— Перрона тасатма хушатӑп! — кӑшкӑрса пӑрахать вӑл, карандашне матрос бушлачӗсемпе салтак шинелӗсем тӑхӑннӑ, усаллӑн кӗрлесе тӑракан ҫынсем енне тӑсса.
— Приказываю очистить перрон! — крикнул он, протягивая карандаш к зло гудящим кучкам людей в морских бушлатах, в солдатских шинелях.

Ҫурҫӗр тӗлӗнче ҫеҫ «патша павильонӗ» умӗнчи перрон ҫинче ҫынсем курӑнаҫҫӗ, вӗсен хушшинче: Халӑх комиссарӗсен совечӗн ӗҫӗсене пӑхса тӑракан, вӑлах Ленина сыхлакансене асӑрхакан, ҫывӑх куҫлӑ, тимлӗхлӗ, калаҫма юратакан ҫын; унпа пӗрлех — аллине хулӑн ҫыхӑллӑ алҫырӑвӗсем тытнӑ Владимир Ильич, салтак шинелӗпе хӑлхаллӑ ҫӗлӗк тӑхӑннӑ Сталин, тата хура сухаллӑ, чирлӗ, шуранка сӑнлӑ Свердлов тӑраҫҫӗ…
Только около полуночи на перроне «царского павильона» появились: близорукий, озабоченный, говорливый управляющий делами Совета народных комиссаров, ведавший личной охраной Ленина; Владимир Ильич с толстой связкой рукописей; Сталин в солдатской шинели и ушастой шапке; чернобородый, нездорово бледный Свердлов…

Пуҫтарӑннӑ халӑх хушшинче хӗрарӑмсем те нумай — вӗсем шаль пӗркеннӗ, тутӑр ҫыхнӑ, полушубкӑсем тӑхӑннӑ, хӑшӗ-пӗри винтовка тытнӑ.
Было много женщин — в шалях, в платках, в полушубках, иные с винтовками.

6 // Чӑвашсен патшалӑх издательстви. Толстой, А.Н. Ҫӑкӑр: Царицына оборонӑлани: повесть. — Шупашкар: ЧАССР государство издательстви, 1941. — 244 с.

Нимӗҫ салтакӗсем, вагон чӳречисене уҫа-уҫа пӑрахса, — тӑвайккисем тӑрӑх ҫаралнӑ сад-пахчисем хушшинче сапаланса ларакан — улӑм ҫӗлӗк тӑхӑннӑ шурӑ хатӑсем ҫине, лутра кӗлетсем ҫине, кураксем хӑйсен пӗлтӗрхи йӑвисем таврашӗнче темрен хӑранӑ пек вӗҫсе ҫӳрени ҫине — хавассӑн пӑхкаласа пыраҫҫӗ.
Немецкие солдаты, открывая вагонные окна, весело поглядывали на разбросанные по косогорам — среди оголенных садов — белые хаты под соломенными шапками, на приземистые амбары, на грачей, встревоженно взлетающих над прошлогодними гнездами.

Февраль уйӑхӗ пуҫламӑшӗнче Брест-Литовскра, мир ҫинчен калаҫакан ларусем туса ирттерекен залра, кӑвак свиткӑпа смушковӑй ҫӗлӗксем тӑхӑннӑ икӗ ҫамрӑк ҫын — Любинскипе Севрюк курӑннӑ.
В начале февраля в Брест-Литовске, в зале заседаний мирных переговоров, появились два молодых человека в синих свитках и смушковых шапках — Любинский и Севрюк.

2 // Чӑвашсен патшалӑх издательстви. Толстой, А.Н. Ҫӑкӑр: Царицына оборонӑлани: повесть. — Шупашкар: ЧАССР государство издательстви, 1941. — 244 с.

Коридор тӑрӑх Иван Гора патне, ҫӗрлехи шӑплӑхра чул урайне атти кӗллисемпе хыттӑн шаклаттарса, пӗр бекеш тата смушковӑй ҫӗлӗк тӑхӑннӑ ҫын пырать.
По коридору к Ивану Горе, звонко в тишине топая каблуками по плитам, шел человек в бекеше и смушковой шапке.

Коридорта, кӗрӗкне хулпуҫҫийӗсем ҫине уртса янӑ ҫын пыни палӑрчӗ, — васкаса утать, вӑл каракуль ҫӗлӗкӗ тӑхӑннӑ пуҫне тайнӑ, шӑнса кайнӑ аллисене брюки кӗсъисене чикнӗ.
В коридоре смутно показался человек в шубе, наброшенной на плечи, — торопливо шел, опустив голову в каракулевой шапке, засунув озябшие руки в карманы брюк.

Ӑс-тӑнӗпе пулсан, Иван Гора ӗненет, анчах ҫӗтӗк бекеш тӑхӑннӑ ӳт-пӗвӗ, сивӗпе чӗтрекенскер, иккӗленчӗклӗ хирӗҫ шухӑш енне сулӑнать.
Головой Иван Гора верил, а тело, дрожавшее в худой бекеше, клонилось в противоречие.

Вӑл хура сукнаран ҫӗлетнӗ кӗпе тӑхӑннӑ, пилӗкне чӗн пиҫиххи ҫыхнӑ.
Он был в черной, перепоясанной ремнем, суконной рубахе.

Пӗр, фин ҫӗлӗкӗ тӑхӑннӑ, пысӑк уссиллӗ лутра ҫеҫ этем, йӗрес пек сассипе темиҫе хутчен: «Калаччӗ эс — мӗскер тумалла? Кала, мӗн тумалла пирӗн?» — тесе тархаслать.
Какой-то низенький усатый человек в финской шапке повторял рыдающим голосом: «Ты скажи — что делать? Что делать нам, скажи?»

Амфитеатрти пек лартса тухнӑ саксем ҫинче хӗсӗк те шавлӑ, унта салтак шинеллӗ фронтовиксем, полушубкӑллӑ, мулахайлӑ тата ваткӑллӑ пиншак тӑхӑннӑ рабочисем ларса тулнӑ.
На скамьях, раскинутых амфитеатром, было тесно, шумно — солдатские шинели фронтовиков, полушубки, ушастые шапки и ватные куртки рабочих.

Страницăсем:

Чӑваш чӗлхи корпусӗ

Шырав

Шырав ĕçĕ:

Меню

Статистика