Чӑваш чӗлхи корпусӗ

Шырав

Шырав ĕçĕ:

Кӗҫӗн сăмах пирĕн базăра пур.
Кӗҫӗн (тĕпĕ: кӗҫӗн) сăмах форми çинчен тĕплĕнрех пăхма пултаратăр.
Малтан ялти учительница Татьяна Соломаха ҫинчен унӑн пиччӗшӗ, унтан шкул ачи, юлашкинчен — унӑн кӗҫӗн йӑмӑкӗ каласа парать.

Сначала о сельской учительнице Татьяне Соломахе рассказывал ее брат, потом — ученик и, наконец, — младшая сестренка.

Татьяна Соломаха // Макар Хури. Космодемьянская Л.Т. Зойӑпа Шура ҫинчен: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1952. — 232 с.

Ашшӗ те, кӗҫӗн ывӑлӗ ҫапла хӑй тӗллӗн тенӗ пек ӑсталаннине кура, кӑмӑлтан хӗпӗртерӗ.

Отец от всего сердца радовался успехам сына, поощрял его.

ХХХIII. Ашшӗн каламан сӑмахӗ // Илпек Микулайӗ. Илпек Микулайӗ. Хура ҫӑкӑр. Роман. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1989. — 400 с.

Вӗсем виҫҫӗш те ҫурри ҫӗмрӗк кӗҫӗн алӑка уҫса хура хурал пуртне кӗчӗҫ.

Все трое вошли в караулку, наполовину разбитая дверь издала натужный скрип, впустив ночных гостей в прокопченную избенку.

XXXII. Кӗтмен тӗлпулу // Илпек Микулайӗ. Илпек Микулайӗ. Хура ҫӑкӑр. Роман. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1989. — 400 с.

Шерккей ҫӑпата хуҫма явса хунӑ мӑшӑр кантрана, пӑтаран вӗҫертсе, тӑватӑ хут хутлатрӗ, кӗҫӗн ачине хӑй патне чӗнсе илчӗ.

И тем не менее Шерккей, сняв с гвоздя веревки для лаптей, сложил их вчетверо и позвал к себе младшего сына.

XXII. Амӑшӗ // Илпек Микулайӗ. Илпек Микулайӗ. Хура ҫӑкӑр. Роман. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1989. — 400 с.

Юмӑҫ унран ачисен ятне ыйтрӗ те хӑйӗн сӑмахне кӗҫӗн ачинчен пуҫларӗ.

Ворожейка спросила у нее имена детей и начала свой наговор с младшего — с Ильяса.

XII. Кӗтмен пӑтӑрмах // Илпек Микулайӗ. Илпек Микулайӗ. Хура ҫӑкӑр. Роман. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1989. — 400 с.

— Чуп хӑвӑртрах, Тухтара чӗн, тимӗрҫе кайса килмелле, — хушрӗ кӗҫӗн ывӑлне.

— А ну вставай, за Тухтаром пойдешь, к кузнецу нынче сходить надобно! — приказал младшему сыну.

XII. Кӗтмен пӑтӑрмах // Илпек Микулайӗ. Илпек Микулайӗ. Хура ҫӑкӑр. Роман. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1989. — 400 с.

Вӑл хулпуҫҫи урлӑ шурӑ питшӑлли уртса янӑ, аллине тем пысӑкӑш йывӑҫ витре тытнӑ, халӑх капланнине курсан, урама тухрӗ те, чи малтан кӗҫӗн чӳк ирттерсе таврӑннӑ ваттисене алӑ парса, ушкӑнпа хускалчӗ.

Вот он, перекинув через плечо белое полотенце и держа в руках огромную деревянную бадью, здоровается за руку с почтенными сельчанами, уже справившими малый чюк-моленье, а затем движется вместе с толпой по улице.

VII. «Ҫинҫе шывӗ сивӗ мар» // Илпек Микулайӗ. Илпек Микулайӗ. Хура ҫӑкӑр. Роман. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1989. — 400 с.

Урнашка ӑна: «Ав ҫав крыльцаран кӗме хушрӗҫ», — тесен, вӑл: «Юранӑ пулӗччӗ ӗнтӗ пире кӗҫӗн алӑкӗпе кӗме те», — текелесе мӑкӑртатнӑ хушӑра хӑрах енчи крыльца алӑкӗ уҫӑлах кайрӗ, Нямаҫ тухса тӑчӗ.

Пока Урнашка не указал ему: — Вон через то крыльцо тебе велено пройти! Шерккей, приговаривая вполголоса: «Нам бы и через калитку самую маленькую сошло бы», — посеменил к крыльцу, и тут широко распахнулась дверь другого крыльца, и на ступенях появился Нямась.

VI. Кантюк кӗреки // Илпек Микулайӗ. Илпек Микулайӗ. Хура ҫӑкӑр. Роман. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1989. — 400 с.

— Ку енчен те кӗҫӗн алӑк пурччӗ мар-и-ха, пурччӗ мар-и? — хутлӑн-хутлӑн ыйтрӗ Шерккей.

— А и с этой стороны тоже вроде как должна быть маленькая калитка, а? — забеспокоился, задергался Шерккей.

VI. Кантюк кӗреки // Илпек Микулайӗ. Илпек Микулайӗ. Хура ҫӑкӑр. Роман. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1989. — 400 с.

— Сана ӑҫтан кӗртеҫҫӗ-тӗр, пӗлейместӗп, — тавӑрчӗ лешӗ, — эпӗ хам крыльпа ҫумӗнчи кӗҫӗн алӑкран кӗретӗп.

— Я тоже не знаю, через какую дверь тебя впустят, — отозвался Урнашка, — я так хожу вон через ту, маленькую, что возле крыльца.

VI. Кантюк кӗреки // Илпек Микулайӗ. Илпек Микулайӗ. Хура ҫӑкӑр. Роман. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1989. — 400 с.

Ял ачи-пӑчи унта, тусан пек хӗрлӗ тӑпра ҫинче, кӗҫӗн калӑм иртсен тепӗр кун, телей валеҫнӗ кун, тӗрлӗ шӑрҫа, нухрат укҫи, хурт куҫҫисем тупать, чей курки катӑкӗ пуҫтарать.

Чему бесконечно рада местная ребятня, как только минует пасха, они на другой же день начинают рыться в красной глине, надеясь отыскать свое счастье — разные бусинки, монетки, ракушки, осколки фарфоровых чашек и блюдец…

I. Канӑҫсӑр ир // Илпек Микулайӗ. Илпек Микулайӗ. Хура ҫӑкӑр. Роман. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1989. — 400 с.

Умӗнче вара икӗ ывӑлӗ — Шерккейпе Элентей тӑраҫҫӗ, унтан Шерккей арӑмӗ Сайте, хӗрӗ Селиме, кӗҫӗн мӑнукӗсем Тимрукпа Ильяс, — пурте вӗсем старике куҫ сиктермесӗр пӑхаҫҫӗ.

А возле умирающего неотлучно толклись два его сына — Шерккей и Элендей, невестка Сайде, внучка Селиме и два внука — Тимрук и Ильяс, все они напряженно всматривались в лицо старика.

Пролог // Илпек Микулайӗ. Илпек Микулайӗ. Хура ҫӑкӑр. Роман. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1989. — 400 с.

Кӗҫӗн хӗрне Аглаида Васильевна хӑй патне илчӗ, ҫав хӗр патӗнче фрейленра ӗҫленӗ хӗрарӑма ачасен приютӗнчи надзирательница вырӑнне кӗртнӗ.

Младшую дочь Аглаида Васильевна взяла к себе, а бывшую у нее фрейлейн устроила надзирательницею детского приюта.

Иванов // Уйӑп Мишши. Гарин-Михайловский Н.Г. Тёмӑн ача чухнехи пурнӑҫӗ: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1951. — 164 с. — 3–157 с.

Кӗҫӗн алӑк умӗнче Тёмӑпа пӗрле пӗр лӳчӗркенчӗк шлепкеллӗ, темле палламан господин тӑрать.

У калитки стоял Тёма с каким-то незнакомым господином в помятой шляпе.

Гимназие вӗренме кӗни // Уйӑп Мишши. Гарин-Михайловский Н.Г. Тёмӑн ача чухнехи пурнӑҫӗ: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1951. — 164 с. — 3–157 с.

Пӗчӗк Кейзер — вӗсен чи кӗҫӗн турачӗ, пӗтӗмпех амӑшӗ евӗрлӗскер, вӑл та ирӗлсех кайрӗ, кӑмӑллӑ куҫне вӑл амӑшӗн чепчикӗ ҫинчен Тёмӑн мундирӗ ҫине куҫарать.

Маленький Кейзер — младшая ветвь, весь в мать — тоже растаял и переводит свои блаженные глаза с чепчика матери на Тёмин мундир.

Гимназие вӗренме кӗни // Уйӑп Мишши. Гарин-Михайловский Н.Г. Тёмӑн ача чухнехи пурнӑҫӗ: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1951. — 164 с. — 3–157 с.

Кӗҫӗн алӑкран чупса кӗрсе, шалтан сӑлӑп хурса лартасси — самантлӑх ӗҫ.

Влететь в калитку, задвинуть засов — было делом одного мгновения.

Тара панӑ картишӗ // Уйӑп Мишши. Гарин-Михайловский Н.Г. Тёмӑн ача чухнехи пурнӑҫӗ: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1951. — 164 с. — 3–157 с.

Килти кӗҫӗн алӑк патӗнче Еремей тӑнине курсан, Тёма лавсенчен иртрӗ те, аллине чул илсе калинкке умне пырса тӑчӗ.

Увидев у калитки дома Еремея, Тёма обогнал обоз и стал у калитки с камнем в руках.

Тара панӑ картишӗ // Уйӑп Мишши. Гарин-Михайловский Н.Г. Тёмӑн ача чухнехи пурнӑҫӗ: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1951. — 164 с. — 3–157 с.

— Артемий Николаевич! — тет Таня, кӗҫӗн алӑка уҫса, Тёма патнелле пырса, — ҫывӑрма вӑхӑт ӗнтӗ.

— Артемий Николаич, — говорит, отворяя калитку и подходя к нему, Таня, — спать пора.

Каҫару // Уйӑп Мишши. Гарин-Михайловский Н.Г. Тёмӑн ача чухнехи пурнӑҫӗ: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1951. — 164 с. — 3–157 с.

Унта ҫитсенех, Тёма, хапха умне ҫитсе тӑнӑ кӳме урапин кустӑрмисем шӑлтӑртатнине илтрӗ, вара, ӑна-кӑна чухласа илме ӗлкӗриччен, кӗҫӗн алӑка уҫакан ашшӗпе куҫа-куҫӑн тӗлех пулчӗ.

Но у самых ворот Тёма услышал шум колес подъехавшего экипажа и, прежде чем что-нибудь сообразить, столкнулся лицом к лицу с отцом, отворявшим калитку.

Ӑнӑҫсӑр кун // Уйӑп Мишши. Гарин-Михайловский Н.Г. Тёмӑн ача чухнехи пурнӑҫӗ: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1951. — 164 с. — 3–157 с.

Кӗҫӗн алӑк хыҫӗнче хӑй хуллисене хӑвӑрт пӑрахать: нимӗн тума пӗлмесӗр аптӑраса ӳкет вӑл.

Но за калиткой он быстро бросает лозы; отчаянье охватывает его.

Ӑнӑҫсӑр кун // Уйӑп Мишши. Гарин-Михайловский Н.Г. Тёмӑн ача чухнехи пурнӑҫӗ: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1951. — 164 с. — 3–157 с.

Страницăсем:

Меню

 

Статистика

...тĕплӗнрех