Шырав

Шырав ĕçĕ:

ҫӳреҫҫӗ (тĕпĕ: ҫӳре) сăмах форми çинчен тĕплĕнрех пăхма пултаратăр.

Кичемлӗх, кичемлӗх, — хӑвӑрах куратӑр: тусанлӑ коридорсем — тусанлӑ ҫутӑпа, унта ҫунса кӗлленнӗ чунсем кичемлӗхрен анасла-анасла ҫапкаланса ҫӳреҫҫӗ.
Скука, скука, — вы видите — пыльные коридоры, с пыльным светом, где бредут сожжённые души, зевая от скуки.

Тускуб // Алексей Леонтьев. Толстой А. Н. Гарин инженер гиперболоичӗ; Аэлита (Марс пӗтмӗшӗ): романсем; Алексей Леонтьев куҫарнӑ. — Шупашкар: Ҫӗнӗ Вӑхӑт, 2014. — 495 с. — 319–494 с.

Ӗҫсӗр ҫӳреҫҫӗ, — аллисем кӗсйинче, унталла-кунталла пӑхкалаҫҫӗ.
Шатались без дела, заложив руки в карманы, — поглядывали.

Гусев хулана сӑнать // Алексей Леонтьев. Толстой А. Н. Гарин инженер гиперболоичӗ; Аэлита (Марс пӗтмӗшӗ): романсем; Алексей Леонтьев куҫарнӑ. — Шупашкар: Ҫӗнӗ Вӑхӑт, 2014. — 495 с. — 319–494 с.

Чӑнах та, хулан пуян урамӗсенче, парксенче, — пур ҫӗрте те, тирпейсӗр тумланнӑ, ӗҫсе супӑшнӑ ҫамрӑк марсиансем ушкӑнӑн-ушкӑнӑн ҫапкаланса ҫӳреҫҫӗ.
Действительно, по богатым улицам города, в парках, — повсюду, — шаталось большое количество неряшливо одетых, испитых, молодых марсиан.

Ҫапла ҫирӗплетекенсем хӑйсене Шуррисем теҫҫӗ, мӗншӗн тесен вӗсем пир тиарӑпа — Эрос паллипе — ҫӳреҫҫӗ.
Так утверждавшие называли себя Белыми, потому что носили полотняную тиару, — знак Эроса.

Аэлитӑн иккӗмӗш калавӗ // Алексей Леонтьев. Толстой А. Н. Гарин инженер гиперболоичӗ; Аэлита (Марс пӗтмӗшӗ): романсем; Алексей Леонтьев куҫарнӑ. — Шупашкар: Ҫӗнӗ Вӑхӑт, 2014. — 495 с. — 319–494 с.

Тайлӑмра лутра пӳллӗ, вӑрӑм ҫӑмлӑ выльӑхсем — хурисем, шуррисем — курӑк ҫисе ҫӳреҫҫӗ.
Стадо низкорослых, длинношёрстых животных, чёрных и белых, паслось по склону.

Сенкер ӗшнере // Алексей Леонтьев. Толстой А. Н. Гарин инженер гиперболоичӗ; Аэлита (Марс пӗтмӗшӗ): романсем; Алексей Леонтьев куҫарнӑ. — Шупашкар: Ҫӗнӗ Вӑхӑт, 2014. — 495 с. — 319–494 с.

Ҫиллӗ ҫӗрсенче кунта ҫил ашкӑнса вылять, йӗке хӳресем чупса ҫӳреҫҫӗ.
В ветряные ночи здесь гулял, завывал ветер, бегали крысы.

Ҫав ҫӗрлех // Алексей Леонтьев. Толстой А. Н. Гарин инженер гиперболоичӗ; Аэлита (Марс пӗтмӗшӗ): романсем; Алексей Леонтьев куҫарнӑ. — Шупашкар: Ҫӗнӗ Вӑхӑт, 2014. — 495 с. — 319–494 с.

Сывлӑшра куҫпа пӑхса аран-аран палӑракан питех те пӗчӗкҫӗ лӗпӗшсем вӗҫсе ҫӳреҫҫӗ.
А в воздухе летали бабочки, едва заметные глазу.

Вӑрттӑн алӑк хыҫӗнче вӗсем мӗн тупрӗҫ // Иван Викторов. Толстой А.Н. Ылтӑн ҫӑраҫҫи е Буратино курнӑ тӗлӗнмелле мыскарасем: [юмах]; вырӑсларан И. Викторов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1941. — 135 с.

Йывӑҫсем айӗнче павлин ятлӑ вӗҫен кайӑксем уткаласа ҫӳреҫҫӗ.
Под деревьями прохаживались павлины.

Пуканесем май умра Питех йӑваш ҫӳреҫҫӗ.
Куклы предо мною Стелются травою.

Буратино ылтӑн ҫӑраҫҫи вӑрттӑнлӑхне пӗлет // Иван Викторов. Толстой А.Н. Ылтӑн ҫӑраҫҫи е Буратино курнӑ тӗлӗнмелле мыскарасем: [юмах]; вырӑсларан И. Викторов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1941. — 135 с.

Тӑрмаласа пӗтернӗ икӗ йытти те вилес патне ҫитсе, сывлайми пулса ҫӗр ҫинче кускаласа кӑна ҫӳреҫҫӗ.
Оба пса, исколотые, изжаленные, исцарапанные, — задыхаясь, начали беспомощно кататься по земле.

Вӑрман хӗрринче питех те хӑрушӑ ҫапӑҫу пулчӗ // Иван Викторов. Толстой А.Н. Ылтӑн ҫӑраҫҫи е Буратино курнӑ тӗлӗнмелле мыскарасем: [юмах]; вырӑсларан И. Викторов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1941. — 135 с.

Мӑнтӑр та ылтӑн плащ тӑхӑннӑ бархат сӑнлӑ тӗкӗлтурасем вӗҫеҫҫӗ, хаяр пӑвансем ҫуначӗсемпе сӑрлатса ҫӳреҫҫӗ.
Летели, гудели толстые чёрно-бархатные шмели в золотых плащах, шипели крыльями свирепые шершни.

Эпӗ пӗчӗкҫеҫ алӑка шыраса тупӑп, — унӑн патӗнчен пурте иртсе ҫӳреҫҫӗ, анчах ӑна никам та асӑрхамаҫҫӗ.
Я отыщу маленькую дверцу — мимо неё все ходят, и никто не замечает её.

Пьеро хӑй мулкач ҫине утланса ларса, Ухмахсен Ҫӗршывне мӗнле пырса кӗни ҫинчен каласа кӑтартать // Иван Викторов. Толстой А.Н. Ылтӑн ҫӑраҫҫи е Буратино курнӑ тӗлӗнмелле мыскарасем: [юмах]; вырӑсларан И. Викторов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1941. — 135 с.

Тӑпӑлтарса кӑларнӑ хӳреллӗ ырхан чӑхсем уткаласа сулкаланса ҫӳреҫҫӗ…
Шатались от истощения куры с выдранными хвостами…

Буратино Ухмахсен Ҫӗршывне пырса лекет // Иван Викторов. Толстой А.Н. Ылтӑн ҫӑраҫҫи е Буратино курнӑ тӗлӗнмелле мыскарасем: [юмах]; вырӑсларан И. Викторов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1941. — 135 с.

Пылчӑклӑ та таса мар кукӑр-макӑр урамсем тӑрӑх куршанак ҫыпҫӑнса пӗтнӗ йытӑсем, ырхан йытӑсем сулланса ҫӳреҫҫӗ.
По кривой, грязной улице бродили тощие собаки в репьях.

Куҫкӗски ҫинче мамӑкран тунӑ, ылтӑн сӑмсаллӑ икӗ акӑш ишсе ҫӳреҫҫӗ.
На зеркале плавали два лебедя, сделанные из ваты, с золотыми носами.

Комеди кӑтартнӑ чухне пуканесем Буратинона палласа илеҫҫӗ // Иван Викторов. Толстой А.Н. Ылтӑн ҫӑраҫҫи е Буратино курнӑ тӗлӗнмелле мыскарасем: [юмах]; вырӑсларан И. Викторов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1941. — 135 с.

Ҫӗрӗн карап ҫуначӗсене хуйхӑ пуснӑ, мӗншӗн тесен вӗсем ҫут тӗн чӗри ҫулсем тӑрӑх пит те ирсӗр ҫынсене илсе ҫӳреҫҫӗ, — пьянцӑсем, упшурсем, ҫак тӗнчери каяшсем, сирӗн ҫинчен калатӑп, — сирӗн шучӗ те ҫук, ылханлӑскерсем, сире ҫӗр те хӑй ӑшнелле йышӑнмасть!
Горе корабельным крилам земли, ибо несут они по путям вселенной людишек препакостных, — разумею вас, пияницы, обжоры, отребие мира сего, — несть вам числа, окаяннии, и не приемлет вас земля в недра своя!

XIX. // Феодосия Ишетер. Горький М. Ҫынсем патӗнче: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1941. — 256 с.

Арестантски площадьре юр кайнӑ вырӑнсенче ҫерҫисем савӑнӑҫлӑн сиккелесе ҫӳреҫҫӗ.
На проталинах Арестантской площади весело прыгают воробьи.

XV. // Феодосия Ишетер. Горький М. Ҫынсем патӗнче: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1941. — 256 с.

Ҫав сӑмахсем пурте ман умра пурӑнӑҫа ҫутатса парса, ун хыҫӗнче темле хурлӑхлӑ пушӑлӑх пуррине кӑтартса паратчӗҫ, ҫил чухне пӗвери шыв ҫинче вӗт ҫӳп-ҫапсем ярӑнса ҫӳренӗ пек, ҫав пушӑлӑхра вара ҫынсем: «Ҫакӑн пек чышкаланса тӑни вӑл тӗлсӗр тата пире кӳрентерет» тесе калакан ҫынсемех вӗчӗркенсе, ним тулккӑсӑр ишсе ҫӳреҫҫӗ.
Все эти речи, освещая предо мною жизнь, открывали за нею какую-то унылую пустоту, и в этой пустоте, точно соринки в воде пруда при ветре, бестолково и раздраженно плавают люди, те самые, которые говорят, что такая толкотня бессмысленна и обижает их.

XIV. // Феодосия Ишетер. Горький М. Ҫынсем патӗнче: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1941. — 256 с.

Анчах кӑнтӑрла тата каҫхине апат ҫиме ларнӑ чух — пурте сӑхсӑхаҫҫӗ, ҫывӑрма выртнӑ чух — турра кӗл тӑваҫҫӗ, праҫниксенче чиркӗве ҫӳреҫҫӗ.
Однако, садясь обедать и ужинать, — все крестятся, ложась спать молятся, ходят в церковь по праздникам.

XIII. // Феодосия Ишетер. Горький М. Ҫынсем патӗнче: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1941. — 256 с.

Жихарев темле ӑнланмалла мар хӑпартланса кайса, пӗтӗмпех турткаланса тӑрать — унӑн тӗлӗнмелле куҫхаршийӗсем ҫамки тӑрӑх пӗрре ҫӳлелле те тепре аялалла куҫса ҫӳреҫҫӗ, унӑн сасси пӗте-пӗте ларать, пӳрнисем куҫа курӑнман кӗсле калаҫҫӗ.
Жихарев весь дергался в непонятном возбуждении, его удивительные брови ходят по лбу вверх и вниз, голос у него срывается, и пальцы играют на невидимых гуслях.

Страницăсем:

Чӑваш чӗлхи корпусӗ

Шырав

Шырав ĕçĕ:

Меню

Статистика