Чӑваш чӗлхи корпусӗ

Шырав

Шырав ĕçĕ:

ыйтрӗ (тĕпĕ: ыйт) сăмах форми çинчен тĕплĕнрех пăхма пултаратăр.
— Эсӗ паян Анюта Степановӑна мӗншӗн хӗненӗ? — ыйтрӗ вӑл Шурӑран.

— За что ты сегодня поколотил Анюту Степанову? — спросил он Шуру.

Каҫxине // Макар Хури. Космодемьянская Л.Т. Зойӑпа Шура ҫинчен: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1952. — 232 с.

— Ыттисене мӗн тӑвӑпӑр? — ыйтрӗ ачасенчен.

— А с остальными что будем делать? — спросил он.

Уяв // Макар Хури. Космодемьянская Л.Т. Зойӑпа Шура ҫинчен: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1952. — 232 с.

— Анне, кам пур мавзолей ҫинче? — темшӗн пӑшӑлтатса ыйтрӗ Шура, ҫав вӑхӑтра вӑл ман алла пӗтӗм вӑйран чӑмӑртарӗ.

— Мама, а кто есть в мавзолее? — почему-то с шепетом спросил Шура, и изо всех сил сжимая мою руку.

Уяв // Макар Хури. Космодемьянская Л.Т. Зойӑпа Шура ҫинчен: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1952. — 232 с.

— Кӗркунне ҫитсен шкула яратӑр-и мана? — ыйтрӗ Зоя.

— Я пойду осенью в школу? — спрашивала Зоя.

Тепӗр ҫултан // Макар Хури. Космодемьянская Л.Т. Зойӑпа Шура ҫинчен: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1952. — 232 с.

— Анне, мӗншӗн Бурмакинӑн ҫурчӗ те пысӑк, ӗнесем, сурӑхсем, лашасем те нумай? — ыйтрӗ пӗррехинче Зоя.

— Мама, — спросила однажды Зоя, — почему у Бурмакина и дом такой большой, и овец много, и лошади, и коровы?

Нихҫан ҫухалми йӗр // Макар Хури. Космодемьянская Л.Т. Зойӑпа Шура ҫинчен: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1952. — 232 с.

— Ун пек чух мӗн тумалла? — ыйтрӗ Шура пӗррехинче Зойӑран, калавсене итлесе шухӑша кайнӑскер.

— Что мы тогда будем делать? — спросил как-то Шура Зою, наслушавшись таких рассказов.

Xӗлле // Макар Хури. Космодемьянская Л.Т. Зойӑпа Шура ҫинчен: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1952. — 232 с.

— Тепӗр хут кӗретпӗр-и? — юриех ыйтрӗ ашшӗ.

— А еще поплывем? — специально спросил отец.

Ҫӗпӗрте // Макар Хури. Космодемьянская Л.Т. Зойӑпа Шура ҫинчен: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1952. — 232 с.

— Мӗншӗн ҫывӑрма выртмастӑн, Шура? — ыйтрӗ пӗрре Анатолий Петрович.

— Ты что, Шура? Почему спать не идешь? — спросил Анатолий Петрович.

Ҫӗпӗрте // Макар Хури. Космодемьянская Л.Т. Зойӑпа Шура ҫинчен: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1952. — 232 с.

Пӗррехинче Зоя манран ҫапла ыйтрӗ:

Однажды Зоя спросила меня:

Шӑллӗпе аппӑшӗ // Макар Хури. Космодемьянская Л.Т. Зойӑпа Шура ҫинчен: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1952. — 232 с.

— Лашасем ӑҫта? — ыйтрӗ Шерккей ҫӑрӑлтатнӑ сасӑпа.

— Где лошади? — спросил хрипло Шерккей.

ХХХIII. Ашшӗн каламан сӑмахӗ // Илпек Микулайӗ. Илпек Микулайӗ. Хура ҫӑкӑр. Роман. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1989. — 400 с.

Йӗрем-и? — ҫине-ҫине ыйтрӗ Шерккей; сасси хӑйӗн чӗтренсе, мӗскӗннӗн тухать куҫӗ хӗррисем шуррӑн пӳрленнӗ.

Плакать… — Шерккей выглядел жалким и беспомощным, голос его дрожал, красные глаза были мокры от слез.

ХХХIII. Ашшӗн каламан сӑмахӗ // Илпек Микулайӗ. Илпек Микулайӗ. Хура ҫӑкӑр. Роман. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1989. — 400 с.

— Ӑҫтан ку? — кӑра саспа ыйтрӗ Элентей.

— Откуда он взялся? — с гневом в голосе спросил Элентей.

ХХХIII. Ашшӗн каламан сӑмахӗ // Илпек Микулайӗ. Илпек Микулайӗ. Хура ҫӑкӑр. Роман. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1989. — 400 с.

Старӑстӑ мӑртӑхрӗ, аллисене усрӗ, ял паттӑрӗ ҫине кӑмӑлсӑр пӑхкаларӗ те унтан хупӑ сасӑпа: — Ам-ма апла? — тесе ыйтрӗ.

Староста, надувшись, махнул рукой и недовольно взглянул на богатыря: — Отчего же не позвали?

XXXII. Кӗтмен тӗлпулу // Илпек Микулайӗ. Илпек Микулайӗ. Хура ҫӑкӑр. Роман. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1989. — 400 с.

— Ӑҫта пуҫтарӑнмалла пулать? — ыйтрӗ Ҫанат.

— Где станем собираться-то? — уточнил Сянат.

XXXII. Кӗтмен тӗлпулу // Илпек Микулайӗ. Илпек Микулайӗ. Хура ҫӑкӑр. Роман. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1989. — 400 с.

Кӗҫтенюк килтех пулсан, Кантюксем ҫав Туймет ачине ертсе кайман-ши? — ыйтрӗ вӑл.

Ежели Кестенюк, получается, дома, уж не залучили ли Кандюки сына Туймета?

XXXII. Кӗтмен тӗлпулу // Илпек Микулайӗ. Илпек Микулайӗ. Хура ҫӑкӑр. Роман. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1989. — 400 с.

Пӑлтӑртах выртакан ҫыннисем пурччӗ пулмалла, кравать ҫатӑртатни илтӗнчӗ, кӑштах тӑрсан: — Ҫын пур-и унта? — тесе ыйтрӗ пӗр хӗрарӑм.

В сенях, чувствовалось, спали — скрипнула кровать, а вскоре послышался голос: — Кто там? — спросила женщина.

XXXII. Кӗтмен тӗлпулу // Илпек Микулайӗ. Илпек Микулайӗ. Хура ҫӑкӑр. Роман. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1989. — 400 с.

Пурсӑмӑр та кайма хатӗр-и? — ыйтрӗ вӑл, куҫне мӑч-мӑч хупкаласа.

Все тут, все готовы? — обвел глазами поезжан.

XXXI. Йӗпетнӗ ҫул // Илпек Микулайӗ. Илпек Микулайӗ. Хура ҫӑкӑр. Роман. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1989. — 400 с.

Шыв тултаракан каччӑсенчен пӗринчен вӑл витре ыйтрӗ, леш ӑна витрине тӑсрӗ, Кантюк: «Юрамасть!» — тесе чарчӗ.

Он попросил у одного парня понести ведро, тот было протянул, но Кандюк резко оборвал его: «Нельзя!»

XXXI. Йӗпетнӗ ҫул // Илпек Микулайӗ. Илпек Микулайӗ. Хура ҫӑкӑр. Роман. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1989. — 400 с.

— Мӗн кунта? — тесе ыйтрӗ вӑл хӑйпе ҫумӑн утаканран, ҫаплах мӗн иккенне тавҫӑрса илеймесӗр.

— Что тут происходит? — спросил Тухтар идущего рядом с ним парня, теряясь в догадках.

XXXI. Йӗпетнӗ ҫул // Илпек Микулайӗ. Илпек Микулайӗ. Хура ҫӑкӑр. Роман. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1989. — 400 с.

_ — Пухӑнас тенисем пухӑнса ҫитрӗмӗр-и-ха, шӑллӑмсем? — ыйтрӗ вӑл хӑй тавра пуҫтарӑннӑ ҫынсенчен.

— Ну, все, кто должен был прийти, собрались, не так ли, братья? — спросил он собравшихся вокруг него людей.

XXXI. Йӗпетнӗ ҫул // Илпек Микулайӗ. Илпек Микулайӗ. Хура ҫӑкӑр. Роман. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1989. — 400 с.

Страницăсем:

Меню

 

Статистика

...тĕплӗнрех