Шырав

Шырав ĕçĕ:

тенӗ (тĕпĕ: те) сăмах форми çинчен тĕплĕнрех пăхма пултаратăр.

Хӗрӗм, эсӗ чӗкеҫ пулса, шыв ҫинче вӗҫсе ҫӳре; ывӑлӑм, эсӗ шӑпчӑк пулса, ҫурӑм-пуҫпа юрӑ юрла; эпӗ куккук пулӑп, вилнӗ упӑшкамшӑн хуйхӑрса, авӑтса ҫӳрӗп», — тенӗ.
Ты, дочка, будь птичкой ласточкой, летай над водой; ты, сынок, будь соловейчиком, распевай по зарям; а я буду кукушечкой, буду куковать по убитому по своему мужу».

Хурӑн пуҫлӑ ҫӗлен // Чӗмпӗр чӑваш шкулӗ. Толстой Л. Н. Упа тытни: Калавсем, халапсем, юптарса каланисем. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 264 с.

Амӑшӗ каланӑ: «Юрӗ, эппин, кайӑн, анчах килнӗ-килнӗ, эсӗ ман патӑмра ҫӗр те пулин выртса кай», — тенӗ.
Мать сказала тогда Маше: «Ну, хорошо, только переночуй у меня».

Хӗрӗ каланӑ: «Шыв хӗррине пырӑп та: Уҫӑп, Уҫӑп, тухса ил мана, тесе кӑшкӑрӑп. Вӑл вара тухать те мана илсе кӗрет», — тенӗ.
«Пойду, покличу: «Осип, Осип, выйди сюда и возьми меня», он и выйдет на берег и возьмет меня».

Маруҫӗ: «Ҫук, юлаймастӑп, эпӗ упӑшкана таврӑнатӑп тесе шантарса хӑвартӑм», — тенӗ.
Она сказала, что обещала мужу вернуться.

— Кунтинчен те авантарах, — тенӗ хӗрӗ.
И дочь сказала, что лучше, чем на земле.

— Кусем ман ачасем, хурӑн пуҫлӑ ҫӗлен мана качча илчӗ, эпир шыври патшалӑхра пурӑнатпӑр, — тенӗ Маруҫӗ.
Маша сказала, что это ее дети, что уж взял ее замуж и что она живет с ним в водяном царстве.

«Анне, хай хурӑн пуҫлӑ ҫӗленсем мана илме килчӗҫ», — тенӗ.
Сказала: «Матушка, за мной ужи приползли».

Ку ҫын ӑна илтсен савӑнсах кайнӑ: «Мана ашакпа качакана вӑрласа кайнӑшӑн турӑ телей парать-ҫке», — тенӗ.
Мужик обрадовался и подумал: «Мне бог дал счастье за то, что у меня украли козу и осла».

Виҫӗ вӑрӑ // Чӗмпӗр чӑваш шкулӗ. Толстой Л. Н. Упа тытни: Калавсем, халапсем, юптарса каланисем. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 264 с.

Лешӗ каланӑ: «Эпӗ шывран хӑратӑп ҫав, ише те пӗлместӗп; вӑл миххе кӗрсе илекене эпӗ ҫирӗм ылтӑн укҫа парӑттӑмччӗ», — тенӗ.
Человек сказал: «Я боюсь воды и не умею плавать, но я дам 20 золотых тому, кто достанет мешок».

«Вара мӗншӗн эсӗ вӑл миххе шывран илместӗн?» — тенӗ ку.
Мужик спросил, отчего он не лезет доставать его?

Лешӗ каланӑ: «Мана хулана михӗпе ылтӑн леҫме хушнӑччӗ, ҫак пӗве хӗррине канма ларсан, ҫывӑрса кайнӑ та, ыйхӑ тӗлӗшпе миххе шыва тӗртсе янӑ», — тенӗ.
Человек сказал, что ему велели отнести в город мешок с золотом и что он сел отдохнуть у пруда, заснул и во сне столкнул мешок в воду.

Ку ҫын вӑрра: «Эппин, ашака астуса тӑр-ха», — тенӗ те качакине шырама чупса кайнӑ.
Мужик побежал догонять козу и попросил вора подержать осла.

Вӑрӑ каланӑ: «Эпӗ санӑн качакуна куртӑм. Акӑ халӗ кӑна пӗр ҫын ӑна вӑрмана ҫавӑтса кӗчӗ. Ӑна тытма пулать», — тенӗ.
Второй вор сказал: «Я видел твою козу: вот сейчас только в этот лес пробежал человек с козою. Его можно поймать».

«Качакана тахӑшӗ вӑрласа кайнӑ», — тенӗ ку.
Мужик сказал, что у него украли козу.

Ҫав вӑхӑтра ун патне тепӗр вӑрри пынӑ та: «Эсӗ мӗн шыратӑн?» — тенӗ.
Тогда к нему подошел второй вор и спросил, чего он ищет?

Виҫҫӗмӗш вӑрри каланӑ: «Ку та йывӑрах мар, эпӗ пӗр систермесӗр унӑн ҫийӗнчи мӗнпур тумтирне вӑрлӑп», — тенӗ.
Третий сказал: «И это не трудно, а я так все платье с мужика украду».

Тепри каланӑ: «Эпӗ унӑн аллинченех ашакне илсе кайӑп», — тенӗ.
Другой вор сказал: «А я из рук у мужика украду осла».

Вӗсенчен пӗри: «Эпӗ кунӑн качакине пӗр систермесӗр вӑрлама пултаратӑп», — тенӗ.
И один сказал: «Я украду козу, так что мужик и не заметит».

Хӑлхасӑрри суккӑррине калать: «Эсӗ итле те, мӗн илтнине мана кала; эпӗ астуса тӑрӑп та, мӗн курнине сана каласа парӑп», — тенӗ.
Глухой сказал слепому: «Ты слушай и мне сказывай; а я буду смотреть — тебе скажу».

Суккӑрпа хӑлхасӑр // Чӗмпӗр чӑваш шкулӗ. Толстой Л. Н. Упа тытни: Калавсем, халапсем, юптарса каланисем. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 264 с.

Кӗҫӗнни каланӑ: «Ҫапах та эпӗ вӑрмана телей шырама кайнӑшӑн пӗртте ӳкӗнместӗп. Халӗ манӑн пурнӑҫӑм начар пулсан та, ӗлӗкхине асӑнмалӑх пур, санӑн асӑнмалӑх нимӗн те ҫук», — тенӗ.
А меньшой сказал: «Я не тужу, что пошел тогда в лес на гору; хоть мне и плохо теперь, зато есть чем помянуть мою жизнь, а тебе и помянуть-то нечем».

Иккӗн пӗртӑван // Чӗмпӗр чӑваш шкулӗ. Толстой Л. Н. Упа тытни: Калавсем, халапсем, юптарса каланисем. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 264 с.

Страницăсем:

Чӑваш чӗлхи корпусӗ

Шырав

Шырав ĕçĕ:

Меню

Статистика