Шырав

Шырав ĕçĕ:

ҫакӑнса (тĕпĕ: ҫакӑн) сăмах форми çинчен тĕплĕнрех пăхма пултаратăр.

Унта та кунта лутра креслӑсем, стена ҫинче тӗтреллӗ тӗкӗр шуралса ҫакӑнса тӑрать.
Она была установлена низкими креслами, в стене белелось туманное зеркало.

Ӑнсӑртран пӗлни // Алексей Леонтьев. Толстой А. Н. Гарин инженер гиперболоичӗ; Аэлита (Марс пӗтмӗшӗ): романсем; Алексей Леонтьев куҫарнӑ. — Шупашкар: Ҫӗнӗ Вӑхӑт, 2014. — 495 с. — 319–494 с.

— Акӑ мӗн, Ихошка, ҫав пӳлӗмре сирӗн, хам куртӑм, витӗр курӑнман тӗкӗр ҫакӑнса тӑрать.
— Вот что, Ихошка: в той комнате, я видел, у вас стоит матовое зеркало.

Вара вӑл Петербург ӗлкисене асне кӑларма пуҫларӗ: гранитпа витнӗ ҫыран хӗрри, Неван сивӗ, кӑвак хумӗсем, чаххуткӑллӑ темӗнле тӳре ларнӑ кимӗ — силленекенскер, Николай кӗперӗн тӗтрере ҫакӑнса тӑракан вӑрӑм арккисем, заводсен ҫӑра тӗтӗмӗ, хӗвел аннӑ чухнехи йӑсӑрлану, ӑмӑр пӗлӗтсем, йӗпе урам, вак тавар лавккин — «Чей, сахӑр, кофе» — кӑтартмӑшӗ, кӗтесри ватӑ лавҫӑ…
Тогда он стал вспоминать очертание Петербурга, — гранитную набережную, студёные, синие волны Невы, ныряющую в них лодочку с каким-то чахоточным чиновником, повиснувшие в тумане длинные арки Николаевского моста, густые дымы заводов, дымы и тучи тусклого заката, мокрую улицу, вывеску мелочной лавочки — «чай, сахар, кофе», старенького извозчика на углу.

Тӗтреллӗ шарик // Алексей Леонтьев. Толстой А. Н. Гарин инженер гиперболоичӗ; Аэлита (Марс пӗтмӗшӗ): романсем; Алексей Леонтьев куҫарнӑ. — Шупашкар: Ҫӗнӗ Вӑхӑт, 2014. — 495 с. — 319–494 с.

Манӑн ҫывӑрмӑшра унӑн сӑн ӳкерчӗкӗ ҫакӑнса тӑрать.
У меня в спальней его портрет висит.

Чи малтан шӑрчӑк пек тӑватӑ ҫунатлӑ, йӑлтӑркка ылтӑн тӗслӗ ансӑр сигара вирхӗнсе ҫитрӗ, чӑнкӑн вӗҫсе ҫаврӑнчӗ те карап ҫийӗн ҫакӑнса тӑрать.
Первой домчалась, описала крутой заворот и повисла над кораблём сияющая, золотая, четырехкрылая, как стрекоза, узкая сигара.

Соацера // Алексей Леонтьев. Толстой А. Н. Гарин инженер гиперболоичӗ; Аэлита (Марс пӗтмӗшӗ): романсем; Алексей Леонтьев куҫарнӑ. — Шупашкар: Ҫӗнӗ Вӑхӑт, 2014. — 495 с. — 319–494 с.

Сылтӑмра пачах арканса чӗлпекленнӗ виҫҫӗмӗш карап, гранит сӑнӑпа шӑтарӑннӑскер, ҫакӑнса тӑрать.
Направо, пронзённый гранитным пиком, висел третий, весь изуродованный, корабль.

Шӑллӑ-шӑллӑ тусен леш енче // Алексей Леонтьев. Толстой А. Н. Гарин инженер гиперболоичӗ; Аэлита (Марс пӗтмӗшӗ): романсем; Алексей Леонтьев куҫарнӑ. — Шупашкар: Ҫӗнӗ Вӑхӑт, 2014. — 495 с. — 319–494 с.

Карап пӗлӗтсене касса тухрӗ те — нӳрлӗскер, кӗмӗл тӗслӗскер, йӑлкӑшаканскер кактус хирӗ ҫийӗн ҫакӑнса тӑрать.
Корабль прорезал облака, и, весь влажный, серебристый, сверкающий, повис над кактусами.

Марсиансем // Алексей Леонтьев. Толстой А. Н. Гарин инженер гиперболоичӗ; Аэлита (Марс пӗтмӗшӗ): романсем; Алексей Леонтьев куҫарнӑ. — Шупашкар: Ҫӗнӗ Вӑхӑт, 2014. — 495 с. — 319–494 с.

Пӗлӗтсен куҫа шартаракан шупка хӗрлӗ капламӗсем хӗвел тухӑҫӗнчен анӑҫалла арланӑ ҫип ленкерӗ пек ҫакӑнса тӑраҫҫӗ.
Ослепительно розовые гряды облаков, как жгуты пряжи, висевшей с востока на запад, покрывали утреннее небо.

— Куратӑр-и — кантраран шарик ҫакӑнса тӑрать, ылтӑн… атя-ха татса илем терӗм те… пӑхсамӑр — мӗн пулса иртрӗ…
— Видите — шарик висит на шнурке, думаю, — золотой, дай сорву, глядите, что получилось.

Пӑрахса хӑварнӑ пӳрт // Алексей Леонтьев. Толстой А. Н. Гарин инженер гиперболоичӗ; Аэлита (Марс пӗтмӗшӗ): романсем; Алексей Леонтьев куҫарнӑ. — Шупашкар: Ҫӗнӗ Вӑхӑт, 2014. — 495 с. — 319–494 с.

Унран ҫурри таран марсианӑн шӑм-шакӗ ҫакӑнса тӑрать.
С неё до половины свешивался скелет марсианина.

Стенасен тӗксӗм плитисен хушшинче ӳрме ӳсен-тӑранӑн типсе хӑрнӑ чӗлкӗмӗсем ҫакӑнса тӑраҫҫӗ.
Высохшие волокна ползучих растений висели между тёмными плитами стен.

Вӑрман хӗрринче, йывӑҫсен хушшинче, йӗплӗ тетел татӑкӗсем ҫакӑнса тӑраҫҫӗ.
На опушке, между деревьями, висели обрывы колючей сети.

Лараканӑн кӗлетки сывлӑшра пилӗк таран ҫакӑнса тӑрать.
По пояс тело сидящего висело в воздухе.

Марс // Алексей Леонтьев. Толстой А. Н. Гарин инженер гиперболоичӗ; Аэлита (Марс пӗтмӗшӗ): романсем; Алексей Леонтьев куҫарнӑ. — Шупашкар: Ҫӗнӗ Вӑхӑт, 2014. — 495 с. — 319–494 с.

Плитасен хушӑк-ҫурӑкӗнче типнӗ мӑк чӗлкӗмӗсем ҫакӑнса тӑраҫҫӗ.
В трещинах и между щелями кладки висели высохшие волокна мха.

Уй ҫийӗн, инҫех те мар, сӑпсаннилле ҫакӑнса тӑракан кӗлеткеллӗ пысӑк кайӑк ҫӗкленчӗ те — ҫунаттисемпе туртӑна-туртӑна вӗҫет.
Вдалеке над полем поднялась и летела, судорожно взмахивая крыльями, большая птица с висячим, как у осы, телом.

Марс ҫийӗн ҫӳлте-ҫӳлте вутпа тӗлкӗшекен, лапсӑркка хӗвел ҫакӑнса тӑрать.
Пылающее, косматое солнце стояло высоко над Марсом.

Лось урайӗнчен уйрӑлчӗ, вӑл та халӗ ҫакӑнса тӑрать, акӑ куҫ-шӑтӑк трубкинчен ҫатӑрласа тытрӗ те — Марсӑн кӗмӗл тӗслӗ, куҫа шартаракан ҫаврашкине сӑнать.
Лось отделился от пола и, тоже повиснув, держась за трубку глазка, — глядел на серебристый, ослепительный диск Марса.

Хура тӳпере // Алексей Леонтьев. Толстой А. Н. Гарин инженер гиперболоичӗ; Аэлита (Марс пӗтмӗшӗ): романсем; Алексей Леонтьев куҫарнӑ. — Шупашкар: Ҫӗнӗ Вӑхӑт, 2014. — 495 с. — 319–494 с.

Вӑл ҫаврӑнчӗ, стенаран уйрӑлчӗ те сывлӑшра ҫакӑнса тӑрать, шапалла авкаланать, усал сӑмахсемпе шӑппӑн ятлаҫа-ятлаҫа стенаран тытасшӑн.
Он обернулся, отделился от стены, и повис в воздухе, раскорячился лягушкой, и, ругаясь шепотом скверными словами, силился приплыть к стене.

Хӗвел пушӑ тӗттӗмлӗхре янкӑр уҫӑмлӑн ӗлкеленсе, капмар та ҫӑмламас ҫӑмха евӗр ҫакӑнса тӑрать.
Чётким очертанием, огромным, косматым клубком солнце висело в пустой темноте.

Лось ӑна хул айӗнчен ҫӗклесе тӑратма хӑтланчӗ, анчах Гусевӑн кӗлетки сывлӑш тултарнӑ хӑмпӑ пек ҫакӑнса тӑрать.
Лось обхватил его под мышками и сделал усилие приподнять, но тело Гусева повисло, как пузырь с воздухом.

Страницăсем:

Чӑваш чӗлхи корпусӗ

Шырав

Шырав ĕçĕ:

Меню

Статистика