Чӑваш чӗлхи корпусӗ

Шырав

Шырав ĕçĕ:

кӑмӑллӑн сăмах пирĕн базăра пур.
кӑмӑллӑн (тĕпĕ: кӑмӑллӑн) сăмах форми çинчен тĕплĕнрех пăхма пултаратăр.
Ҫак ӗҫе вӗҫлесен вӑл карӑнса, кӑмӑллӑн эхлетсе чӗтрерӗ те — сасартӑк тӑнне ҫухатрӗ.

Сделав это, он вытянулся, приятно вздрогнул и — вдруг — потерял сознание.

III // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Иккӗмӗш том. — Шупашкар, 2011. — 416 с. — 58–65 с.

Ҫур ункӑ йӗрӗпе пыракан Тильс пӗлӗшӗсене чарӑна-чарӑна, кӑмӑллӑн пуҫ таять, акӑ буфет патнелле ҫывхарать.

Тильс подходил к буфету по линии полукруга, часто останавливаясь и вежливо кланяясь посетителям, которых знал.

II // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Пӗрремёш том. — Шупашкар, 2010. — 416 с. — 405–414 с.

— Хӑюллӑн, ҫирӗп кӑмӑллӑн.

— Смело и мужественно.

I // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Пӗрремёш том. — Шупашкар, 2010. — 416 с. — 405–414 с.

«Кӗрсе тухмаллаччӗ, саламламаллаччӗ», — куллен тенӗ пек шухӑшлать Спринг, анчах ыттисем тӑтӑшах чӗннӗрен тата кӑмӑллӑн сӑйланӑран ҫак ӗҫе ырана хӑварса пырать, «ыран» вара каллех — вӑхӑт ҫук…

«Надо было зайти, поздравить», — думал Спринг каждый день, но за множеством приглашений и угощений откладывал это дело на завтра, а «завтра» тоже было некогда.

Гленац няньки // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Пӗрремёш том. — Шупашкар, 2010. — 416 с. — 387–391 с.

Мӗн тери кӑмӑллӑн ыйтрӗ.

Он так мило просил.

IV // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Пӗрремӗш том. — Шупашкар, 2010. — 416 с. — 301–345 с.

Гнор иккӗшне уйӑрса тӑракан вӑхӑта вӑтамран шутласа палӑртрӗ, тӳрӗ кӑмӑллӑн унӑн ҫуррине чакарчӗ, унтан — тата чӗрӗкне.

Он высчитал приблизительно срок, разделявший их, и добросовестно сократил его на половину, затем еще на четверть.

III // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Пӗрремӗш том. — Шупашкар, 2010. — 416 с. — 301–345 с.

— Уйрӑлатпӑр-и вара, Нок? — кӑмӑллӑн ыйтрӗ Гелли.

— Так мы расстаемся, Нок? — сердечно спросила Гелли.

V // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Пӗрремӗш том. — Шупашкар, 2010. — 416 с. — 229–275 с.

Ҫапла кӑштах мӑн кӑмӑллӑн сӗнни тӗлӗнмелле усӑ кӳчӗ.

Действие этого небрежного предложения оказалось чудесным.

I // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Пӗрремӗш том. — Шупашкар, 2010. — 416 с. — 229–275 с.

— Эсир кӑшкӑратӑр-и? — кӑмӑллӑн ыйтрӗ пуҫ.

— Это вы кричали? — ласково осведомилась голова.

IV // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Пӗрремӗш том. — Шупашкар, 2010. — 416 с. — 187–210 с.

Вара вӗсем иккӗшӗ те — вӑй-хал тапса тӑракан, вӑй-питти ҫынсем, пӗр-пӗрне кӑмӑллӑн «шеремет-эсремет» тесе чӗнекенскерсем — тӗмескерен хӑпрӗҫ; таврана кӗҫех йӑнӑш кӗвӗллӗ, анчах хавхаланчӑк юрӑ янӑраса саланчӗ:

И оба они, здоровые, в цвете сил люди, нежно называющие друг друга «стариками», обнявшись, покинули холм, затянув фальшивыми, но одушевленными голосами:

III // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Пӗрремӗш том. — Шупашкар, 2010. — 416 с. — 187–210 с.

Капитан хӑйӗнпе мӑнаҫланнӑн кӑмӑллӑн кулса ячӗ.

Капитан самодовольно улыбнулся.

II // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Пӗрремӗш том. — Шупашкар, 2010. — 416 с. — 187–210 с.

Варнава капитан ҫине мӑн кӑмӑллӑн пӑхкаласа ларнӑ ҫӗртен тивӗҫлӗн ҫӗкленчӗ:

Варнава с достоинством встал, снисходительно посматривая на капитана.

I // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Пӗрремӗш том. — Шупашкар, 2010. — 416 с. — 187–210 с.

— Паян… — терӗ Пӑрӑҫ, — паян унти, океан леш енчи, хаклӑ, кӑмӑллӑ, тӑван сӑн-питсене куҫ умне кӑларса тӑрататӑп, вӗсем те пире кӑмӑллӑн аса илеҫҫӗ, — паян эпӗ этеме ҫиместӗп…

— Я не хочу, — сказал Перец, — сегодня, в память милых дружеских и родных лиц, что сидят там, за океаном, и нежно вспоминают о нас, — я не буду есть человека…

V // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Пӗрремӗш том. — Шупашкар, 2010. — 416 с. — 177–180 с.

— Манӑн шухӑшӑмпа, — терӗ кок йӗкӗте хул пуҫҫинчен кӑмӑллӑн ҫатлаттарса, — эсӗ, хитре ултавҫӑ, кунта пачах та хисепрен тухмашкӑн пит ешӗлех мар ӗнтӗ.

— Положим, — сказал кок, хлопая по плечу юношу, — ты не так уж зелен, красивый мошенник, чтобы быть здесь совсем в загоне.

II // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Пӗрремӗш том. — Шупашкар, 2010. — 416 с. — 125–169 с.

Пэд ӳсӗрпе пӗрех; кӑмӑллӑн мӑшлатса юрӑ ӗнӗрлеме хӑтланчӗ, анчах унӑн чирлӗ карланкинчен хӑрӑлти ӳлевсӗр пуҫне нимӗн те тухмасть; карланки, ӑнланмалла, юрра-кӗвве пачах та хӑнӑхман, ку — манаха утӑ ҫиме вӗрентни манерлех.

Почти пьяный, Пэд одобрительно мычал, пытаясь затянуть песню, но ничего, кроме хриплого рева, не выходило из его воспаленной глотки, привычной к мелодиям менее, чем монах к сену.

I // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Пӗрремӗш том. — Шупашкар, 2010. — 416 с. — 125–169 с.

Ҫакӑнта манӑн кукка тӑрас тӑк — вӑл ман ҫине ҫырантан кӑмӑллӑн кулкаласа ҫеҫ пӑхатчӗ-тӗр, унӑн шуйттанла куллине эпӗ ҫак тӗттӗмлӗх витӗр уйӑрса илесси пирки вара пачах шухӑшламастчӗ.

Будь здесь мой дядюшка, он ласково улыбнулся бы мне с берега, даже не заботясь, способен ли я разглядеть сквозь эту тьму его дьявольскую улыбку.

«Тӑватӑ ҫил» штурманӗ // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Пӗрремӗш том. — Шупашкар, 2010. — 416 с. — 117–123 с.

— Шкул хучӗсем мар-ха кусем, — кӑмӑллӑн ӑнлантарчӗ Ольга Матвеевна, — Чӑвашпроизводсоюзран килнӗскерсем.

Куҫарса пулӑш

3 // Николай Максимов. Максимов Н.Н. Синкер. Роман. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1991. — 349 с.

Вӑт, ҫавнашкал ҫынна илсе килтӗм, паллашӑр, — кӑмӑллӑн пӗлтерчӗ Мӗтри.

Куҫарса пулӑш

1 // Николай Максимов. Максимов Н.Н. Синкер. Роман. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1991. — 349 с.

— Ну, салам, Экеҫрен килнӗ Пикмӑрса хӗрӗ, — терӗ вара кӑмӑллӑн кулса.

Куҫарса пулӑш

1 // Николай Максимов. Максимов Н.Н. Синкер. Роман. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1991. — 349 с.

— Ҫапла, пулнӑ ун пекки Шупашкар тӗрминче, — кӑмӑллӑн каларӗ вӑл.

Куҫарса пулӑш

2 // Николай Максимов. Максимов Н.Н. Синкер. Роман. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1991. — 349 с.

Страницăсем:

Меню

 

Статистика

...тĕплӗнрех