Шырав

Шырав ĕçĕ:

асанне сăмах пирĕн базăра пур.

асанне (тĕпĕ: асанне) сăмах форми çинчен тĕплĕнрех пăхма пултаратăр.

— Ярса парӑр, — сӑмсине шӑлса каларӗ Наҫтук асанне, унтан сӗтне ӗҫе пуҫларӗ.
— Налейте, — сказала бабушка Настя, сморкаясь, и стала пить молоко.

Мӑн асламӑшне пытарни // Василий Игнатьев. Панова В. Ф. Серёжа: повесть; Василий Игнатьев куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1960. — 116 с.

Наҫтук асанне йӗрсе ячӗ.
Бабушка Настя заплакала:

Наҫтук асанне сумкинчен слива кӑларчӗ те Серёжӑна пачӗ.
Бабушка Настя достала из сумки сливу и дала Сереже.

Наҫтук асанне сывлӑх сунчӗ, ларчӗ, вара ҫапла каларӗ:
Поздоровавшись, бабушка Настя села и сказала:

Икӗ кун хушши ӗнтӗ ӑна кайса курасси ҫинчен калаҫрӗҫ, виҫҫӗмӗш кунне, килте Серёжӑпа Паша инке кӑна чухне, Наҫтук асанне килчӗ.
Два дня все говорили, что надо бы съездить проведать, а на третий день, когда дома были только Сережа да тетя Паша, пришла бабушка Настя.

Сӗтел ҫинчи кукӑльсем те сӗтелӗ мӗнӗпех ун умӗнче тайкаланчӗҫ, амӑшӗ те, Коростелев та, Настя асанне те калаҫнӑ май чуччу ҫинчи пекех ярӑнчӗҫ, ҫакӑ ӑна кулӑшла туйӑнчӗ, вӑл вара ахӑлтатса ячӗ.
И стол с пирогами качался перед ним, и мама, и Коростелев, и бабушка Настя, разговаривая, качались на качелях, — это было смешно, Сережа хохотал.

Коростелевпа ирттернӗ пӗрремӗш ир. — Хӑнара // Василий Игнатьев. Панова В. Ф. Серёжа: повесть; Василий Игнатьев куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1960. — 116 с.

Серёжӑн эрехӗ чӑнах та кӑштах тӑкӑнчӗ, ҫавна курсан мӑн асанне: — Каларӑм вӗт, — тесе хучӗ.
Сережа действительно пролил на скатерть немного вина, когда стукался, бабушка сказала: — Ну, конечно.

— Вӑл сӗтел ҫиттине вараласа пӗтерет, — терӗ мӑн асанне.
Бабушка сказала: — Он зальет скатерть.

Коростелев ҫеҫ ӑна «мӑн» асанне мар, асанне тесе чӗнчӗ.
Коростелев, впрочем, звал ее бабушкой без «пра».

— Ку вӑл асанне ҫеҫ мар, мӑн асанне пулать, малашне ӑна ҫапла чӗнмелле, — тесе пӗлтерчӗҫ Сережӑна.
Сереже сказали, что это не просто бабушка, а прабабушка, так он ее чтоб и называл.

Кунта тепӗр асанне пулнӑ иккен:
Тут была еще одна бабушка.

Вӗсене хирӗҫ Настя асанне тухрӗ: — Сире саламлатӑп, — терӗ вӑл.
Бабушка Настя вышла навстречу и сказала: — Поздравляю вас.

Настя асанне нихҫан та иртӗхтермест, вӑл шурӑ тутӑрпа ҫӳрет, ҫыхасса тутӑрне янах айӗнчен ҫыхать.
Бабушка Настя — серьезная и строгая, на голове белый платочек в крапушку, завязанный под подбородком.

— Анчах Настя ҫук… — тарӑннӑн сывласа илчӗ Ефросинья асанне.
— А Насти нет! — прошептала бабка Евфросинья.

10 // Леонид Агаков. Горбатов Б.Л. Парӑнманнисем (Тарас килйышӗ): повесть; Леонид Агаков куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш государство издательстви, 1944. — 159 с.

Ефросинья асанне ӑна медаль илсе пачӗ.
Бабка Евфросинья подала ему медаль.

Хӗрӗмҫӗм! — хурланса макӑрчӗ Ефросинья асанне.
Доченька моя! — причитала бабка Евфросинья.

9 // Леонид Агаков. Горбатов Б.Л. Парӑнманнисем (Тарас килйышӗ): повесть; Леонид Агаков куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш государство издательстви, 1944. — 159 с.

Ефросинья асанне аса илмерӗ те вара, япаласене тачкӑ ҫине вырнаҫтарса, Тарасран вӑрттӑн тарӑннӑн сывласа илчӗ ҫеҫ.
Бабка Евфросинья и не вспоминала, а только вздыхала тайком от Тараса, складывая вещи в тачку.

4 // Леонид Агаков. Горбатов Б.Л. Парӑнманнисем (Тарас килйышӗ): повесть; Леонид Агаков куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш государство издательстви, 1944. — 159 с.

Ефросинья асанне кӑвак пуҫӗпе кичеммӗн сулкаларӗ.
Бабка Евфросинья грустно покачала седою головой.

Ефросинья асанне упӑшки ӗҫлени ҫине пӑлхануллӑн пӑхса тӑчӗ.
Бабка Евфросинья тревожно следила за работой мужа:

— Епле аван хӗрарӑм! — терӗ Ефросинья асанне тулли кӑмӑлпа, ҫыхха салтса.
— Какая женщина хорошая! — умильно сказала бабка Евфросинья, развязывая узелок.

3 // Леонид Агаков. Горбатов Б.Л. Парӑнманнисем (Тарас килйышӗ): повесть; Леонид Агаков куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш государство издательстви, 1944. — 159 с.

Страницăсем:

Чӑваш чӗлхи корпусӗ

Шырав

Шырав ĕçĕ:

Меню

Статистика