Шырав

Шырав ĕçĕ:

Пӗчӗк сăмах пирĕн базăра пур.

Пӗчӗк (тĕпĕ: пӗчӗк) сăмах форми çинчен тĕплĕнрех пăхма пултаратăр.

Сарӑ, шурӑ лӗпӗшсем кӗтӗвӗ-кӗтӗвӗпе чечексем ҫинче ҫаврӑнса вӗҫсе ҫӳреҫҫӗ; пӗчӗк кӑпшанкӑсем, утса тухмалла мар чӑрмавсем хушшипе пырса, хӑйсен йывӑр ҫулне утса тухаҫҫӗ.
Желтые и белые бабочки стайками кружились над цветами; маленькие букашки свершали свой трудный путь, пробираясь куда-то среди непреодолимых препятствий.

13 сыпӑк // Николай Сандров. Осеева В.А. Ваҫҫук Трубачевпа унӑн юлташӗсем. Повесть. 2-мӗш кӗнеке. Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1956. — 400 с.

Темскер ӑна каллех ача чухнехине, Матвеич мучи патӗнче ҫӗр каҫнисене, пӗчӗк сӑрт айӗнчи хӑвӑрт юхса выртакан ҫырмана, унта кӗмӗл пек чапак пулӑ тытнине аса илтерчӗ, ӑна вӑл хӑваран ҫыхнӑ симӗс карҫинккапа тытатчӗ.
Что-то снова напомнило ему далекое детство, ночевки у дядьки Матвеича, быструю речку под горкой и серебряную плотву, которую он ловил зеленой ивовой корзинкой.

Сергей Николаевич аппӑшӗн ялта ӳкернӗ пӗчӗк сӑнӳкерчӗкне аса илчӗ.
Сергей Николаевич вспомнил сестру на маленькой деревенской фотографии.

Ҫак пӗчӗк кухньӑра вӑл чӑнах та ытлашши шавлӑ та пысӑк пек туйӑнать.
Слишком шумного и большого для маленькой кухоньки.

Пӗчӗк ҫӑмламас йытӑ ҫатан патне кӑлтӑртатса кусса пычӗ те хытӑ уласа вӗрсе ячӗ.
Мохнатая собачонка черным шариком подкатилась к плетню и залилась звонким лаем.

«Кунта уншӑн пурте тӑван, пирӗн хӗвел ӑна чӗрӗ вӑй-хал парӗ, эпӗ хам та ӑна пӗчӗк ачана пӑхнӑ пекех пӑхӑп…»
«Тут все ему родное, он оживет от нашего солнышка, и я за ним похожу, как за маленьким…»

Сергей Николаевич ашшӗ-амӑшӗпе пӗрле Мускав ҫывӑхӗнчи пӗчӗк хулана кайрӗ, унта вӗренсе ӳснӗ май ерипен ҫак вырӑнсене те, аппӑшӗн куҫҫульне те манса пычӗ.
Вместе с отцом и матерью Сергей Николаевич уехал в маленький городок под Москвой, там он рос и учился, постепенно забывая и эти места и слезы сестры.

Хӑй пӗчӗк чухнехи аса килчӗ…
Вспоминалось раннее детство.

Хӗрачасен палаткинчен тахӑшӗ, пӗчӗк аллине кӑларса, ывӑҫ тупанне кӑшт сывлӑшра тытса тӑчӗ.
Из палатки девочек высунулась чья-то маленькая рука и, подержав в воздухе ладонь, скрылась.

10 сыпӑк // Николай Сандров. Осеева В.А. Ваҫҫук Трубачевпа унӑн юлташӗсем. Повесть. 2-мӗш кӗнеке. Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1956. — 400 с.

Митя пӗчӗк ҫӑрттан туртса кӑларчӗ.
Оказалось, что Митя поймал маленькую щучку.

9 сыпӑк // Николай Сандров. Осеева В.А. Ваҫҫук Трубачевпа унӑн юлташӗсем. Повесть. 2-мӗш кӗнеке. Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1956. — 400 с.

Вӗсене каллех вӗлтрен, хура хӑмла ҫырли тӗмисем, ҫамрӑк ӑвӑссем тӗл пулчӗҫ, юлашкинчен вӗсем ем-ешӗл ҫыранлӑ пӗчӗк шыв хӗррине тухрӗҫ; шывра тӗл-тӗл сарлака хӑва тӗмисем курӑнаҫҫӗ; хӑва турачӗсем, таса шыв ҫинче ҫӑвӑнса тӑраканскерсем, шыва май юхнӑ пек туйӑнаҫҫӗ.
Снова миновали заросли крапивы, ежевики и колючек, миновали молодой осинник и наконец вышли к маленькой лесной речушке, она бойко и весело плескалась между зелеными берегами; кое-где прямо из воды росли широкие, тенистые ивы; ветки их как бы плыли по течению, купаясь в чистой воде.

Чарӑн, атту пӗчӗк ачасене вӑрататӑн!
Молчи, а то детей побудишь!

7 сыпӑк // Николай Сандров. Осеева В.А. Ваҫҫук Трубачевпа унӑн юлташӗсем. Повесть. 2-мӗш кӗнеке. Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1956. — 400 с.

Ун питҫӑмарти ҫинче пӗчӗк хура турпалли курӑнса тӑрать.
На щеке ее темнело маленькое родимое пятнышко.

6 сыпӑк // Николай Сандров. Осеева В.А. Ваҫҫук Трубачевпа унӑн юлташӗсем. Повесть. 2-мӗш кӗнеке. Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1956. — 400 с.

Унта ачасем юр пек шурӑ хурсемпе кӑвакалсене, тин ҫеҫ курӑк ҫине кӑларнӑ пӗчӗк сарӑ чӑх чӗпписене курчӗҫ.
На птичнике ребята видели белых, как снег, гусей и уток, крошечных желтых цыплят, только что выпущенных на травку.

Епле пӗчӗк вӗсем! — пӑшӑлтатрӗҫ хӗрсем.
Какие маленькие! — зашептали девочки.

Вӑл ачасене пӗчӗк те сутӑ ҫурта ертсе кайрӗ.
Он повел ребят в небольшую светлую пристройку.

Картиш варринче пӗчӗк чӳречесемлӗ, пысӑк алӑклӑ вӑрӑм чул ҫурт ларать.
Посередине стояло длинное кирпичное здание с маленькими окошками и большой дверью.

Ҫынсем аякран ҫав тери пӗчӗк курӑнаҫҫӗ.
Люди казались издали маленькими.

Ачасен хӑлхисенче кайран та чылайччен юрӑсем, купӑс сасси тата пӗчӗк Жорка: «Эй, мускавсем!.. Акӑ епле пултаратӑп эпӗ! Гоп! Гоп! Гоп!» тесе кӑшкӑрни илтӗнсе тӑчӗ.
В ушах у ребят долго еще звучали песни, музыка и бойкий голос хлопчика: «Эй, московские! От як я можу! Гоп, гоп, гоп!»

3 сыпӑк // Николай Сандров. Осеева В.А. Ваҫҫук Трубачевпа унӑн юлташӗсем. Повесть. 2-мӗш кӗнеке. Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1956. — 400 с.

Саша тачка ӳт-пӳллӗ пӗчӗк ачана чӗркуҫҫийӗ ҫине лартнӑ та, ӑна пуҫӗнчен шӑлса, хӑлхинчен текех пӑшӑлтатать:
Саша, посадив на колени толстого хлопчика, гладил его по голове и шептал ему на ухо, пытаясь говорить по-украински:

Страницăсем:

Чӑваш чӗлхи корпусӗ

Шырав

Шырав ĕçĕ:

Меню

Статистика