Шырав

Шырав ĕçĕ:

чӗнмерӗ (тĕпĕ: чӗн) сăмах форми çинчен тĕплĕнрех пăхма пултаратăр.

Манах чӗнмерӗ.
Монах не ответил.

II сыпӑк // Леонид Агаков. Горький М. Артамоновсем: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1955. — 300 с.

Никита чӗнмерӗ.
Никита промолчал.

— Эс ҫаплах ҫилленетӗн, — ассӑн сывласа илчӗ Наталья, — упӑшки, мӑшлатса, шавлӑн тӑрмашса, ӑна хирӗҫ нимӗн те чӗнмерӗ.
— Всё сердишься ты, — вздохнула Наталья; муж промолчал, посапывая, возясь нарочито шумно.

Ывӑлӗ нимӗн те чӗнмерӗ, вӑл, хӑйӑра пӗр ывҫи ҫинчен тепӗр ывҫи ҫине юхтарса, хӑйӑртан сархайнӑ чӑрӑш йӗпписене уйӑрса илчӗ, унтан вӗсене ывӑҫ тупанӗ ҫинчен вӗрсе антарчӗ.
Сын молчал, пересыпая песок из горсти в горсть, отсеивал от него рыжие иглы хвои и сдувал их с ладони.

Илья, пирус тивертсе, нимӗн те чӗнмерӗ, анчах Яков темле ҫӗнӗ, ют ҫын сассипе каласа хучӗ:
Илья промолчал, закуривая папиросу, а Яков выговорил новым, не своим голосом:

Ывӑлӗ мӗн хӑтланнине Артамонов пӑшӑрханса сӑнарӗ, нимӗн те чӗнмерӗ.
Артамонов молчал, тревожно наблюдая за сыном.

— Мӗн эсӗ ун пекех ашкӑнатӑн? — тесе ыйтрӗ ашшӗ, анчах Илья нимӗн те чӗнмерӗ, пуҫне ҫеҫ чалӑштарчӗ, Артамонова ывӑлӗ ӑна витленӗ пек, хӑй манма тӑрӑшнӑ ӗҫ ҫинчен ҫӗнӗрен аса илтересшӗн пулнӑ пек туйӑнчӗ.
— Ты что ж это как озоруешь? — спросил отец, но Илья, не ответив, только голову склонил набок, и Артамонову показалось, что сын дразнит его, снова напоминая о том, что он хотел забыть.

Артамонов чӗнмерӗ; куҫхаршисем айӗнчен Зинаида ҫине пӑхса илчӗ, — лешӗ пӗр вунӑ-вуникӗ хӗр умӗн хулӑнрах, илемсӗр сасӑпа юрласа пырать:
Артамонов промолчал, взглянув исподлобья на Зинаиду, она шла впереди десятка девиц и пела неприятным, низким голосом:

Петр нимӗн те чӗнмерӗ.
Пётр промолчал.

Анчах леш хирӗҫ чӗнмерӗ, вӑл вара тепӗр хут ыйтрӗ:
Не получив ответа, он повторил:

I сыпӑк // Леонид Агаков. Горький М. Артамоновсем: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1955. — 300 с.

Дворник тата мӗн те пулин каласса кӗтсе, Петр нимӗн те чӗнмерӗ.
Пётр молчал, ожидая, что ещё скажет дворник.

Артамонов Алексей ҫине чалӑшшӑн пӑхса илчӗ те урӑх нимӗн те чӗнмерӗ.
Артамонов покосился на Алексея и промолчал.

Вӑл ӑна хирӗҫ нимӗн те чӗнмерӗ, хывӑнмасӑрах пӳлӗмелле иртрӗ те, ҫӗлӗкне урайне пӑрахса, сӗтел умне чавсаланса ларчӗ, пӳрнисемпе сухалне хыпашласа, Алексей ҫинчен каласа кӑтартрӗ.
Не отвечая, не раздеваясь, он прошёл в комнату, бросил шапку на пол, сел к столу, облокотясь, запустив пальцы в бороду, и рассказал про Алексея.

Хӗрарӑм нимӗн те чӗнмерӗ, хӑй ҫав тери шикленсе: — Тискер кайӑках ӗнтӗ, — тесе шухӑшларӗ.
Женщина промолчала, думая с жуткой тревогой: «Экой зверь».

— Ну, хисеп тунӑшӑн тавтапуҫ, — терӗ вӑл, хӑй ҫапах та Никитӑна чей ӗҫме чӗнмерӗ.
— Ну, спасибо за почёт, — сказала она, но к чаю не пригласила Никиту.

Юн кӗвӗлсе ларнӑ, кӑвакарса тухнӑ вырӑнсене пӑхӑр укҫапа е пӑр катӑкӗпе сӑтӑркаласа, Алексей нимӗн те чӗнмерӗ, хурчканни пек куҫӗсене ялтӑртаттарса тӑчӗ ҫеҫ.
Растирая кровоподтёки медной монетой или кусками льда, Алексей угрюмо отмалчивался, поблескивая ястребиными глазами.

Мерзляков чӗнмерӗ.
Мерзляков молчал.

Вуниккӗмӗш сыпӑк // Петр Золотов. Ажаев, В. Н. Мускавран инҫетре: роман / вырӑсларан П.Золотов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1953. — 242 с.

Никам та ӑна хирӗҫ чӗнмерӗ.
Куҫарса пулӑш

Тарӑн шухӑша кайнипе Беридзе чӗнмерӗ.
Беридзе, насупившись, молчал.

Вӑл ӑна хирӗҫ нимӗн те чӗнмерӗ.
Он ничего не ответил на это, ему стало неловко.

Вунпӗрмӗш сыпӑк // Петр Золотов. Ажаев, В. Н. Мускавран инҫетре: роман / вырӑсларан П.Золотов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1953. — 242 с.

Страницăсем:

Чӑваш чӗлхи корпусӗ

Шырав

Шырав ĕçĕ:

Меню

Статистика