Шырав

Шырав ĕçĕ:

тӗксӗм сăмах пирĕн базăра пур.

тӗксӗм (тĕпĕ: тӗксӗм) сăмах форми çинчен тĕплĕнрех пăхма пултаратăр.

Ҫӗртен тӗксӗм тӗтре хӑпара пуҫларӗ.
Серый полумрак поднимался с земли.

Тӑватӑ кун // Ярукка Сантри. Гаршин В.М. Тӑватӑ кун: калав. — Шупашкар: Республикӑри чӑваш кӗнеки кӑларакан уйрӑм, 1924. — 38 с.

Кимӗ хӳри ҫинче ҫурӑмӗпе Костя енне тӑнӑ та вӑл сайралса пыракан ҫиҫӗм ҫутинче тӗксӗм те тӑрмаланчӑк хумсемлӗ юханшыв ҫине пӑхать.
Он приподнялся на корме спиной к Косте и при свете редеющих молний оглядывает угрюмую, лохматую реку.

Ҫирӗп пул, Константин! // Николай Евстафьев. Дубов Н.И. Юханшыв ҫинчи ҫутӑсем: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1954. — 144 с.

Хӗвеланӑҫӗ енчен, ҫӗрпе пӗлӗт пӗрлешнӗ тӗлтен, тӗксӗм пӗлӗт шуса килет.
С запада, от горизонта, ползет угрюмая туча.

Ирхине вара сивӗ те тӑрӑ шыв тата пӑхма ҫук ҫутӑ хӗвел мӗнпур тӗксӗм шухӑшсенчен ҫуса тасатать, Костя каллех хӑй пекех пулса тӑрать: хӗвел ҫинче хӗртӗнет, шыва кӗрет, вӗршӗн йӑви патне ҫитесшӗн пулчӗ те — анчах чӑнкӑ ҫыранта чӗркуҫҫийӗсене шӑйӑрттарни кӑна пулчӗ.
А утром прохладная, прозрачная вода, слепящее солнце смывают мрачные мысли, и Костя опять становится самим собой: загорает, купается, пробует добраться к гнезду стрижа, но только зря обдирает колени на крутом откосе.

Кам пулма туртӑм пур санӑн? // Николай Евстафьев. Дубов Н.И. Юханшыв ҫинчи ҫутӑсем: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1954. — 144 с.

Тӗксӗм ҫутӑра унӑн уссийӗсем ҫурри питне хупланӑ пек, куҫӗсем вырӑнне пысӑк та тӗттӗм шӑтӑксем пек курӑнать пулин те, кимӗри ҫынна Костя палласа илет.
Теперь Костя узнает его, несмотря на то, что в скудном свете кажется, будто усы у него занимают пол-лица, а вместо глаз большие темные впадины.

Ҫыран хӗрринчи пӳрт // Николай Евстафьев. Дубов Н.И. Юханшыв ҫинчи ҫутӑсем: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1954. — 144 с.

Николай Иванович Дубовӑн повеҫӗсенчи ҫынсем тӗрлӗрен — ырӑ та усал, ӑслӑ та айван, хаваслӑ та тӗксӗм, хӑйсен ӗҫне юратакан, ӗҫсӗр ҫапкаланса ҫӳрекен ҫынсем; ыттисемшӗн чун-чӗререн тӑрӑшакан, хӑйшӗн тата хӑйӗн ырлӑхӗшӗн ҫеҫ шухӑшлакан ҫынсем.
Повести Николая Ивановича Дубова населяют многие люди — добрые и злые, умные и глупые, веселые и хмурые, любящие свое дело и бездельники, люди, проявляющие сердечную заботу о других и думающие только о себе и своем благополучии.

Юханшыв ҫинчи ҫутӑсем // Николай Евстафьев. Дубов Н.И. Юханшыв ҫинчи ҫутӑсем: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1954. — 144 с.

Ҫумӑр умӗнхи тӗксӗм пӗлӗтсен салхуллӑ сӑнӗ те ҫав ҫынсен пит-куҫӗсем ҫинчен ҫуталса тӑракан хаваслӑха чакараймасть.
Римляне сияли от удовольствия; их нисколько не смущало небо, покрытое серыми, мрачными тучами, предвещавшими дождь, а никак уж не хорошую погоду.

I сыпӑк // Григорий Алентей. Джованьоли, Р. Спартак: роман / вырӑсларан Г.Алендей куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1950. — 332 с. — 11–314 с.

Мӗншӗн-ха ӑна кунта салхуллӑ та тӗксӗм пек туйӑнатчӗ?
Как это ему показалось, что тут мрачно?

Кӗпер // Николай Иванов. Тихонов Н.С. Паттӑр партизан: калавсем; вырӑсларан Н. Иванов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1954. — 47 с.

Ӗҫленӗ чух вӗсем те пурӑнӑҫӗ, вӗсем те ун пекех хуллен ҫынсем, тӗксӗм те салху ҫынсем пулӗҫ тесе шухӑшланӑ.
Это их обломает, сделает степенными и солидными, как он сам.

Джонни хирӗҫни // М. Волков. Лондон, Джек. Пурнӑҫа юратни: калавсем. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1951. — 72 с. — 48–72 с.

Хӗллехи тӗксӗм каҫ, пӑрпа витӗннӗ ҫӗр тӑрӑх вӑйлӑ ҫил-тӑман варкӑшнӑ чухне, тӑмана пула никам та килтен тухма хӑяйман чухне, чухӑн пурӑнакан Киш мӗнле майпа ҫӗкленсе кайни ҫинчен, епле вӑл пуринчен те иртсе кайса пуҫлӑх пулни ҫинчен каласа пама питӗ лайӑх вӑхӑт пулнӑ.
А слушать эту повесть о Кише — о том, как он поднялся к власти и почему из самой бедной хижины в деревне, — лучше всего тогда, когда проносятся над ледяными полями северные метели, когда в воздухе кружатся снежные вихри и ни один человек не смеет высунуться из дома.

Киш ҫинчен ҫӳрекен юмах // М. Волков. Лондон, Джек. Пурнӑҫа юратни: калавсем. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1951. — 72 с. — 35–47 с.

Унӑн шӗвӗр хӑлхисем, ытти кашкӑрсенни пек, чанк тӑмаҫҫӗ; пуҫӗ ывӑннӑн, вӑйсӑррӑн усӑнса аннӑ, куҫӗсем тӗксӗм, куҫа шартарса яракан хӗвел ҫуттине пула, вӑл куҫӗсене тӑтӑшах хупа-хупа илет.
Уши не торчали кверху, как это ему приходилось видеть у других волков, глаза помутнели и налились кровью, голова бессильно понурилась.

Пурнӑҫа юратни // Николай Степанов. Лондон, Джек. Пурнӑҫа юратни: калавсем. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1951. — 72 с. — 5–34 с.

Каллех тӗксӗм, хӗвеллӗ кун персе ҫитрӗ.
Наступил день — серый день без солнца.

Ҫӗрпе пӗлӗтӗн тӗксӗм сӑнӗ ҫӑраланса лайӑхах палӑракан пулса кайнӑ.
Серые краски земли и неба стали темней и глубже.

Пӗлӗчӗ те тӗксӗм.
Небо тоже было серое.

Вӑрансан та час хускалмарӗ, чылайччен месерле, тӳпери тӗксӗм пӗлӗт ҫинелле пӑхса выртрӗ, ҫав хушӑра вӑл хӑйӗн хырӑмӗ выҫӑ иккенне туйса илчӗ.
Лежал на спине; он посмотрел на серое небо и почувствовал, что голоден.

Хӗвел ҫурҫӗр-хӗвелтухӑҫ енчен тухрӗ, тӗрӗссипе каласан, ҫав енчен кун килме пуҫларӗ, мӗншӗн тесен хӗвелӗ курӑнмасть, вӑл тӗксӗм пӗлӗтсем хыҫне пытаннӑ.
Солнце взошло на северо-востоке — вернее, в той стороне начало светать, потому что солнце скрывалось за серыми тучами.

Тӗксӗм хӗвел чӑмӑрӗ ерипен ҫӗр ҫумнелле анса пынӑ вӑхӑтра, вӑл, хӑй шухӑшӗн вӑйӗпе, вӗсем Билпе иккӗшӗ ҫывхарсах килекен хӗлтен епле тарнине, тарнӑ май кашни вершук малалла кайнине сӑнласа ӳкерчӗк евӗрех курса пычӗ.
И пока тусклый диск солнца медленно скрывался на северо-западе, он успел рассчитать — и не один раз — каждый шаг того пути, который предстоит проделать им с Биллом, уходя на юг от наступающей зимы.

Ҫыран хӗррипе Лось пырать, — ҫухавине ҫӗкленӗ, ҫиле хирӗҫ пӗкӗрӗлнӗ, ҫурӑмӗ хыҫӗнче тӗксӗм шарф вӗлкӗшет, урисем шӑваҫҫӗ, питне юр касса чӗрмелет!
По набережной шёл Лось, подняв воротник и согнувшись навстречу ветру, тёмный шарф вился за его спиной, ноги скользили, лицо секло снегом.

Юрату сасси // Алексей Леонтьев. Толстой А. Н. Гарин инженер гиперболоичӗ; Аэлита (Марс пӗтмӗшӗ): романсем; Алексей Леонтьев куҫарнӑ. — Шупашкар: Ҫӗнӗ Вӑхӑт, 2014. — 495 с. — 319–494 с.

Сӑваплӑ Урата тӗксӗм ылтӑнла йӑлтӑртатать.
Поблёскивал тусклым золотом Священный Порог.

Хао // Алексей Леонтьев. Толстой А. Н. Гарин инженер гиперболоичӗ; Аэлита (Марс пӗтмӗшӗ): романсем; Алексей Леонтьев куҫарнӑ. — Шупашкар: Ҫӗнӗ Вӑхӑт, 2014. — 495 с. — 319–494 с.

Унӑн сӑнне паллама йывӑр: пысӑк куҫӗсем путса кӗнӗ, тӗксӗм; вӗсенчен тӗлӗнмеллерех ҫутӑ сӑрхӑнать.
Трудно было узнать его лицо: — огромные глаза ввалились, — были темны, странный свет шёл из его глаз.

Лару-тӑру улшӑнать // Алексей Леонтьев. Толстой А. Н. Гарин инженер гиперболоичӗ; Аэлита (Марс пӗтмӗшӗ): романсем; Алексей Леонтьев куҫарнӑ. — Шупашкар: Ҫӗнӗ Вӑхӑт, 2014. — 495 с. — 319–494 с.

Страницăсем:

Чӑваш чӗлхи корпусӗ

Шырав

Шырав ĕçĕ:

Меню

Статистика